«ΤΙ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ ΜΑΡΙΑΜ;

ΤΙ ΕΚΘΑΜΒΕΙΣΑΙ Τῼ  ΕΝ ΣΟΙ;»

Ἡ ἁγνή καί ἄμωμος Παρθένος, «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή», μένει ἔκθαμβος, θαυμάζει, καταπλήσσεται μπροστά τό μέγα Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον συντελεῖται «ἐν αὐτῇ» καί δι’ αὐτῆς. Ἀπορεῖ πῶς εἶναι δυνατόν νά γεννήσῃ υἱόν, οὖσα Παρθένος. Ξένον καί παράδοξον μυστήριον, «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν» τό τελούμενον ἐν ἐμοί. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί εἰς τήν ὑπό Ἀρχαγγέλου ἐξαγγελίαν εἶπε: «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;» Πῶς εἶναι δυνατόν νά γεννήσω τόν ἄχρονον Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἱερός ὑμνῳδός, ἐν χρόνῳ, τοῦ τικτομένου τήν σύλληψιν μή διδαχθεῖσα; Εἶμαι ἄνανδρος, δέν ἔχω ἄνδρα καί πῶς θά γεννήσω Υἱόν; Ποιός εἶδε ποτέ γέννησιν παιδιοῦ, χωρίς  ἀνδρικόν σπέρμα, χωρίς νά συνευρεθῇ ἡ γυναῖκα μετά ἀνδρός;

Καί στήν ἁγνή ἀπορία της τότε ὁ Ἀρχάγγελος εἶπε: «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί Σέ καί δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ» (Λουκ. α΄ 34-35). Καί ὁ ἱερός ὑμνῳδός λέγει ὅτι, ὅπως ἔχει γραφῆ, ὅπου δέ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις. Καί τό ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν γεγονός εἶναι

ὅτι Χριστός ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεέμ
τῆς Ἰουδαίας, καί τό γεγονός οὐκ ἀπογίνεται.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας ἀπό ἄπειρη γιά τά πλάσματά Του ἀγάπη ηὐδόκησεν διά τοῦ Υἱοῦ καί ἐν αὐτῷ νά λυτρώσῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν κακό τους ἑαυτό, ἀπό τόν κόσμον καί ἀπό τήν καταδυναστία τοῦ Διαβόλου καί ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἀποστέλλει τόν Υἱόν Του στόν κόσμον, γεννώμενον ἐκ γυναικός, τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν (Γαλάτ. δ΄5).

Τό ὑπερκόσμιον γεγονός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ-Λόγου, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας, ὑπερβαίνει τήν ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα. Καί προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἐάν θελήσουμε νά διερευνήσωμεν τό Πῶς, θά τρελλαθοῦμε. ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι «μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες,  παραπληκτήσομεν».

Στά ἐρωτηματικά καί στίς ἀπορίες μας μόνον ἡ Πίστις μπορεῖ νά ἀπαντήσῃ. «Ἔστι δέ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄  1).

Ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ παρών, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, γεννᾶται καί φανερώνεται «ἐν σαρκί», ἔρχεται κοντά μας, εὐδοκίᾳ τοῦ πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι».

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐρωτᾶ καί ἀπαντᾶ, μέ τή  Χάρι τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ , μέ τό ποιητικό Χάρισμα, νά μᾶς κάμῃ μετόχους τῆς Χαρᾶς, γιά τόν Ἐρχομό τοῦ βασιλέως καί σωτῆρος μας Ἱησοῦ Χριστοῦ. Καί λέγει:

«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;

Ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός; Πάντως ὡς οἶδεν (ὁ Πάνσοφος), ὡς ἠθέλησεν (ὁ Πανάγαθος) καί ὡς ηὐδόκησεν (ὁπολυεύσπλαγχνος). Ἄσαρκος γάρ ὤν (διότι ἐνῶ ἦτο ἄσαρκος), ἐσαρκώθη ἑκών (σαρκώθηκε μέ τή θέλησί Του) καί γέγονεν ὁ Ὤν, ὅ οὐκ Ἦν  δι’ ἡμᾶς (καί ὁ ὑπάρχων, ἔγινε γιά χάρι μας, κάτι πού δέν ἦταν. Ἔγινε  ταπεινός, τέλειος ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί), μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος (ἔγινε μέτοχος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι, γιά νά τήν ἀναπλάσῃ καί νά τήν ἀφθαρτοποιήσῃ) Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστός τῶν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι». Ὁ τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, διπλοῦς ἐτέχθη ὁ Θεάνθρωπος, θέλων ὁ οὐράνιος, νά ἀναπληρώσῃ τάς ἐλλείψεις τοῦ κόσμου, ὥστε νά μᾶς ὑψώσῃ, νά μᾶς ἀνεβάσῃ  ἄνω, νά ἐπανακτήσωμεν τό ἀρχαῖον κάλλος,«ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν».

Ἐμπρός, λοιπόν, πάντες οἰ Πιστοί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, μετά τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου, ἔκθαμβοι πρό τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως

Τοῦ Θεοῦ-Λόγου, ὁλοψύχως, ὑμνήσωμεν τόν Θεόν

διά τήν ἄφατον Αὐτοῦ συγκατάβασιν καί μετά τῶν Ἀγγέλων ψάλλοντες· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ ἐνανθρωπήσαντι, πρός σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. «Διό ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν· Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω, εἰς πάντας τούς αἰῶνας». Ἀμήν.