«ΟΤΙ ΕΤΕΧΘΗ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ,

ΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ»(Λουκ. β΄ 11).

«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός·

ἀκολουθήσωμεν λοιπόν, ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ,

μετά τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν βασιλέων.

Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ.

Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδήν ἐπάξιον. Δόξα ἐν

ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ

τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καί Θεοτόκου, ἐν

Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας»

Μέ τή Γέννησι τοῦ Κυρίου ἀποκαλύπτεται τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ.ιδ΄24),τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων, «τό  μυστήριον τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ» (Ἐφεσ. γ΄ 9). Τό Μυστήριον τοῦτο προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». Εἶναι ὑπέρλογο, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. 

         «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος.

       Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»

Ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. Ἀμαυρώσαμε , ἀχρειώσαμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς παρακοῆς, «παρασυνεβλήθημεν τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθημεν αὐτοῖς», ὅπως λέγει ὁ Δαβίδ. Μέ ἕνα λόγο, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἀπό τόν ἀληθινόν Θεόν, χάσαμε τήν κοινωνίαν καί τήν συνομιλίαν μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα καί ἐνεπάγημεν εἰς «ἰλύν βυθοῦ», βυθιστήκαμε εἰς τόν Βόρβορον τῆς Ὕλης, στή λάσπη, κατάκοιτοι «ἐν Χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου», «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. 62,2). Φθάσαμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.

Ἄκουσε ὁ Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, τούς στεναγμούς μας. Εἶδε τόν πόνο μας καί τήν ἀδυναμία μας νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Διαπιστώνει τήν ἀδυναμία μας νά  ἀνέβουμε  ἄνω καί κατέβη Ἐκεῖνος κάτω. Δέν μπορέσαμε νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί καί ἔγινε Ἐκεῖνος ταπεινός ἄνθρωπος. Ἔρχεται νά διώξῃ τό φόβο ἀπό τήν ψυχή μας, νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας, νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν ἰλύν βυθοῦ, εἰς τήν ὁποίαν εἴχαμε ἐμπαγῆ, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Ὁ Ἄγγελος τοῦ Κυρίου μᾶς ἀναγγέλλει τό χαρμόσυνο γεγονός καί λέγει: «Μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ».

Μᾶς καλεῖ νά δεχθοῦμε τόν τεχθέντα Βασιλέα. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό λατρευτό μας Κύριο.

Μᾶς καλεῖ νά ἔλθουμε στήν πόλι Δαυῒδ καί νά εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον, νά γονατίσουμε μπροστά στή Φάτνη καί νά προσκυνήσουμε τόν σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί νά τοῦ προσφέρουμε τήν καρδιά μας καί νά  ἐγκολπωθοῦμε τήν Ἀγάπη Του καί τήν ταπείνωσί Του καί δι’ ἄλλης ὁδοῦ, τῆς ὁδοῦ τῆς Ἀγάπης, νά ἐπιστρέψουμε στή Χώρα μας, ὡς «καινή κτίσις».  Νά μή γυρίσουμε ποτέ πιά  στόν Ἡρώδη, ἀλλ’ ἔχοντες ἐν στέρνοις τόν Χριστόν νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὑμνοῦντες καί δοξολογοῦντες τόν Λυτρωτήν καί Θεόν μας, ἐν σαρκί ἐληλυθότα.

Ἐμπρός λοιπόν, ὅπως λέγει ὁ ὑμνῳδός, ἄς  ἔλθουμε νά δοῦμε, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός. Ἄς  βαδίσουμε λοιπόν τό δρόμο, πού ὁδεύει ὁ Ἀστήρ, ἀκολουθῶντας τούς Μάγους, τούς βασιλεῖς τῆς Ἀνατολῆς, γιά νά φθάσουμε ἐκεῖ, πού Ἄγγελοι ὑμνοῦν ἀκαταπαύστως τόν Κύριον. Ἐκεῖ πού  ἀγραυλοῦν οἱ ποιμένες, λέγοντες ἐπάξιον ᾠδήν· Δόξα ἐν ὑψίστοις, δόξα στόν οὐράνιον Θεόν, πού καταδέχθηκε νά γεννηθῇ, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ,γιά χάρι μας, στό φτωχικό αὐτό Σπήλαιον, ἐκ τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου, στή Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς δοξάσουμε ὅλοι ἐμεῖς οἰ ἄθλιοι θνητοί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ τόν Κύριον, πρόσκυνοῦντες Αὐτόν, πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς Θεοί . 

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς εὐχαριστήσωμεν μέσ’ ἀπό  τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας τόν Κύριον τῆς Δόξης, διότι μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. «Τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.Ἀμήν(Α΄ Τιμόθ. α΄17).