ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΝ 

ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

«Διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν τό ῥῆμα

τοῦτο γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν»

                                                            (Λουκ. β΄ 15).

Τό γεγονός, πού γνώρισε σέ μᾶς ὁ Κύριος, εἶναι ἡ ἐνσάρκωσις τῆς Ἀγάπης. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη, «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός. Ἔρχεται κοντά μας Θέλει τή σωτηρία μας, ἀλλά δέν μᾶς ἐξαναγκάζει νά τόν δεχθοῦμε. Μᾶς καλεῖ κοντά Του καί θέλει νά Τόν ἀκολουθήσουμε, νά Τόν δεχθοῦμε, μέ τή θέλησί μας.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γενόμενος ἄνθρωπος, «εἰς τά ἴδια ἦλθε, καί οἱ ἴδιοι( οἱ δικοί Του) αὐτόν οὐ παρέλαβον. Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰωάν. α΄  11-12).

Καί τό παράδοξον ἅμα καί παράλογον εἶναι ὅτι οἱ

περισσότεροι ἄνθρωποι, «δέσμιοι τῆς γῆς», κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, παραμένουν, μέ τή θέλησί τους, «βαρυκάρδιοι, παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι». Δέν ὑποδέχονται τήν Ζωήν, τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης. Μισοῦν τό Φῶς.

«Καί αὕτη ἐστίν ἡ κρίσις, ὅτι τό Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό Φῶς· ἥν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα.

Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 19-20).

Καί, δυστυχῶς, εἶναι φανερόν, ὅτι καί μέχρι σήμερα οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μισοῦν τό Φῶς καί δέν ἔρχονται πρός τό Φῶς. Δέν ὑποδέχονται τόν Λυτρωτήν. Δέν ἀνοίγουν τήν καρδιά τους στόν Ἱησοῦν Χριστόν. Δέν ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Συνεχίζουν τά ἔργα τους τά σκοτεινά. Προσκυνοῦν τά εἴδωλα. Ἀρνοῦνται τόν Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τό Βόρβορο. Λατρεύουν τήν Ὕλη, τή λάσπη, τό Σατανᾶ, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Ὁδεύουν ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης καί ἡμιθανεῖς βυθίζονται  «εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ» (Ἀποκ. ιθ΄ 20).

ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΝ. Νομίζουν καί «καυχῶνται ὅτι εἶναι πλούσιοι, ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό κανέναν

καί ἀπό τίποτε. Δέν ἔχουν ἐπαφήν μέ τήν πραγματικότητα. Εἶναι σχιζοφρενεῖς. Δέν ξέρουν ὅτι στήν πραγματικότητα εἶναι ταλαίπωροι καί ἐλεεινοί και πτωχοί σέ ἀρετές καί τυφλοί καί γυμνοί. Δέν βλέπουν τήν πραγματική τους κατάστασι» (Ἀποκ. γ΄ 17). Καί τό χειρότερο, δέν μετανοοῦν, «συνεχίζουν τά ἔργα τῶν χειρῶν τους. Συνεχίζουν νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια καί τά εἴδωλα...»(Ἀποκ. θ΄ 20-21).

Ἀλλά ἕως πότε;

Ἕως πότε ἡ ἀνθρωπότης θά ὁδεύῃ κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν λίμνην πρός ἀποπνιγμόν;

Πότε θά ἀνοίξουμε τά μάτια καί θά δοῦμε, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τόν Χριστόν;

Ἕως πότε θά παραμένουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή Σκιά τοῦ Θανάτου;

Ὁ Καζαντζάκης βροντοφωνάζει: «πολύ λάσπη, πολύ λάσπη...

Πότε θά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά ἀκολουθήσουμε τό πρότυπον τοῦ τελείου, τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου;

Πότε θά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά μεταβάλουμε τή σάρκα σέ πνέμα;

Πότε θά ἀποφασίσουμε νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, γιά νά φθάσουμε στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό;»(ἀπό τόν Πρόλογο στόν «τελευταῖο πειρασμό»). Μακρυά ἀπό Τό Θεό, πραγματικά φθάσαμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.

Τό παρήγορον ὅμως εἶναι ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ.ιγ΄8), ἔρχεται καί γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί καί μᾶς καλεῖ νά διέλθωμεν ἕως Βηθλεέμ καί νά εἰσέλθουμε εἰς τό Σπήλαιον καί νά γονατίσουμε μπροστά στή φτωχική Φάτνη καί νά προσκυνήσουμε τόν Σαρκωθέντα Κύριον.

Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη μᾶς καλεῖ. Καί χρειάζεται εἰδική προετοιμασία πρός ὑποδοχήν τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ. Καί ἡ καλλίτερη προετοιμασία εἶναι νά ἐπιστρέψουμε στό Χριστό συνειδητά, εἰλικρινά μετανοιωμένοι καί νά προσεγγίσουμε στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ μέ πραγματική Προσευχή, μέ καθαρή καρδιά, καί μέ πραγματική, ἀληθινή, εὐπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό νηστεία.

Καί Ὀρθόδοξη νηστεία, δεκτή ἀπό τό Θεό  δέν εἶναι μόνον ἡ ἀλλαγή τῶν φαγητών, ἀλλά ἡ ἀποχή ἀπό τά φαγητά, καί ἡ ἀνακούφισις τῶν πτωχῶν διά τῆς ἐλεημοσύνης καί κυρίως νηστεία εἶναι «ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις». Αὐτή εἶναι ἠ οὐσία τῆς νηστείας.

Οἱ Ἅγιοι πατέρες λένε: «Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. Ἀληθής νηστεία εἶναι ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους καί ἐπιορκίας. Ἡ τούτων ἔνδεια, νηστεία ἐστίν ἀληθής καί εὐπρόσδεκτος

τῷ Θεῷ». ΝΗΣΤΕΙΑ εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό. Νά Τόν δεχθοῦμε ὡς Θεόν καί Σωτῆρα μας καί Σωτῆρα ὅλου τοῦ κόσμου. Νηστεία εἶναι νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί ἔτσι νά μεταβάλουμε τή σάρκα σέ Πνεῦμα. Νηστεία εἶναι νά βαδίσουμε πρός τή Βηθλεέμ, προετοιμάζοντες τήν ψυχή μας, νά δεχθῇ τό Χριστό. Νά γίνῃ ἡ ψυχή μας σπήλαιον. Νά γεννηθῇ μέσα μας ὁ Χριστός. Διότι ὅπως λέγει ὀ ποιητής: «Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκε, εἶσαι γιά πάντα χαμένος».

Μόνον ἄν γεννηθῇ μέσα μας ὁ Χριστός, ἄν κάνουμε «Πρᾶξι» τήν Ἀγάπη Του, τότε καί μόνον τότε θά γίνῃ ἡ ἀνθρωπότης «Καινή κτίσις», τότε καί μόνον τότε θά ἀλλάξῃ ἡ μορφή τοῦ κόσμου, τότε καί μόνον τότε θά μετουσιώσουμε αὐτήν ἐδῶ τήν Κόλασι, αὐτό ἐδῶ τό «χοιροστάσι» σέ Παράδεισο.

Ἐμπρός λοιπόν, πρίν νά εἶν’ ἀργά, ἄς στρέψουμε τό βλέμμα πρός τή Βηθλεέμ καί ἄς φέρουμε σταθερά τό βῆμα πρός τά κεῖ, πού ἡ Ἀγάπη ἀντάλλαξε ἀσπασμό μέ τήν Ταπεινωσύνη. Καί ὅπως λέει ὁ ποιητής·

«Ὤ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως καλωσύνη,

πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα Μονοπάτια,

ἄν ξέραμε πώς τόσο ἁπλᾶ ἡ Ἀγάπη κατοικεῖ

καί πώς μιά φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά νά γείρη,

στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια

καί σταθερά θά φέρναμε τό βῆμα πρός τά κεῖ».

Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ. Καιρός νά ἀκούσωμεν τό θεῖον κάλεσμα νά γίνη ἡ ψυχή μας εὐτρεπισμένον Σπήλαιον,

Φάτνη ταπεινή νά δεχθῇ τόν  ἄρχοντα τῆς εἰρήνης καί Λυτρωτήν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καί ἐξερχόμενοι ἀπό τήν Βαβυλῶνα, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, νά ὑμνοῦμε ἀσιγήτως τόν Λυτρωτήν, μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.