«ΜΕΙΖΩΝ ΕΣΤΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΗΜΩΝ ΚΑΊ ΓΙΝΩΣΚΕΙ ΠΑΝΤΑ» (Α΄Ἰωάν. γ΄20)

«ΜΕΙΖΩΝ ΕΣΤΙΝ Ο ΕΝ ΗΜΙΝ

Ἤ Ο ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩι»

(Α΄ Ἰωάν. δ΄ 4).

Τό χρέος μας καί ἡ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας εἶναι νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον ὄχι μέ λόγια καί μέ τήν γλῶσσαν μόνον, ἀλλά νά ἀγαπᾶμε μέ ἔργα εὐεργετικά καί ὄχι ψεύτικα. Νά ἀγαπᾶμε μέ τήν καρδιά μας, γνήσια, ἀληθινά. Μόνον ἔτσι θά διαπιστώσουμε τή θεϊκή μας καταγωγή, ὅτι καταγόμαστε ἀπό τήν Ἀλήθεια καί ὅτι ἔχουμε ἀναγεννηθῆ ἀπό τόν Θεόν. Μόνον μέ τή γνήσια ἀγάπη θά ἔχουμε ἥσυχη συνείδησι μπροστά στό Θεό, σέ ὅ,τι μᾶς κατακρίνει ἡ καρδιά μας, διότι ὁ Θεός εἶναι μεγαλύτερος ἀπό τήν καρδιά μας καί τά ξέρει ὅλα, λέγει ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης (Α΄Ἰωάν. γ΄ 18 ἑξ.).

Τώρα, πού, ἡ ἔξοδος τοῦ χλωροῦ ἵππου, μέ τό θανατικό πού θερίζει, κι’ ἐμεῖς μένουμε στό σπίτι, γιά νά ἀποφύγουμε τή διασπορά τοῦ ἰοῦ, μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας.

Νά ἐξετάσουμε καί νά διαπιστώσουμε πόσο ὁ καθένας μας ἔφταιξε, γιά νά φθάσουμε σ’ αὐτή τήν ἐξαθλίωσι. Εὐκαιρία νά συνειδητοποιήσουμε τά λάθη μας καί νά  μετανοήσουμε γι’  αὐτά καί νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή καί νά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά ἀγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, ὥστε ἐπί τέλους νά μποροῦμε νά κοιταχτοῦμε στά μάτια.

Τό «θανατικό» αὐτό, μπόρα εἶναι καί θά περάσῃ. Δέν πρέπει νά μᾶς καταβάλῃ. Δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε. Διότι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἔχουμε μέσα στήν καρδιά μας τό Χριστό. Περιπατοῦντες «ἐν ἀγάπῃ», μένουμε ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ. Καί «φόβος οὐκ ἔστι ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον»(Α΄ Ἰωάν. δ΄18).

Πῶς εἶναι δυνατόν νά φοβηθοῦμε ὅταν μέσα στήν καρδιά μας βασιλεύει ἡ γνήσια ἀγάπη, ὁ Χριστός, ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ; «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ ’Ιωάν. δ΄16).

Πρέπει δέ νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἀνάμεσά μας καί μέσα στήν καρδιά μας βασιλεύει ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ὅτι «Μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄Ἰωάν. δ΄ 4).

Δέν μπορεῖ τίποτε ἀπολύτως, κανένα Κακό, καμμιά ἀρρώστια, κανένα θανατικό νά μᾶς φοβίσῃ, γιατί μέσα στήν καρδιά βασιλεύει ὀ Χριστός. Καί ὁ Χριστός

Σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε γιά μᾶς. «Ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄2). Εἷναι ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ αἰώνιος Θριαμβευτής. 

Καί  γιά ὅλους ἐμᾶς εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού βασιλεύει στήν καρδιά μας εἶναι πολύ μεγαλύτερος καί δυνατώτερος ἀπό τό Σατανᾶ, πού  ἄρχει μέσα στόν κόσμο καί ἐξουσιάζει τούς ἀνθρώπους, πού βρίσκονται μακράν τοῦ Θεοῦ.

Πρέπει δέ ἀκόμη νά συνειδητοποιήσουν ὄχι μόνον οἱ πιστοί, ἀλλά κυρίως νά κατανοήσουν οἱ ἄπιστοι ὅτι καμμιά ἀπολύτως δύναμις δέν μπορεῖ νά ἀνατρέψῃ τήν προαιώνιον ΒΟΥΛΗΝ τοῦ Θεοῦ, πού «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» καί ὅτι, καί τώρα, πού Τόν καλοῦμε μέ Πίστι, θά ἔλθῃ  ὁ Χριστός καί μέ ἕνα φύσημα τοῦ στόματός Του θά κονιορτοποιήσῃ καί θά ἐξαφανίσῃ τόν  Σατανᾶν καί τούς Σατανιστές, τόν Ἀντίχριστο καί τούς ἀντιχρίστους. Θά ἐξαφανίσῃ κάθε Κορωναϊό καί κάθε Κακό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας ἀρκεῖ νά τό Θελήσουμε καί νά τό ζητήσουμε.

ΓΝΩΤΕ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΗΤΤΑΣΘΕ, ΟΤΙ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ. ΑΥΤΩι Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ. ΑΜΗΝ.

«ΠΡΟΣ ΤΙΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΩ ΑΛΛΗΝ, ΑΓΝΗ»;

«ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΡΑΜΩ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΣΩΘΗΣΟΜΑΙ; ΠΟΥ ΠΟΡΕΥΘΩ»;

«Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην, Ἁγνή; Ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι; Ποῦ πορευθῶ;

Ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν; Ποίαν θερμήν ἀντίληψιν; Ποίαν ἐν ταῖς θλίψεσιν βοηθόν; Εἰς Σέ μόνην ἐλπίζω, εἰς Σέ μόνην καυχῶμαι, καί ἐπί Σέ θαρρῶν κατέφυγον».

Παναγία, Θεοτόκε, Παρθένε, Μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα πάντων τῶν Χριστιανῶν, προσφεύγω ταπεινά καί  γονατίζω μπροστά στόν Κύριο, μέ Πίστι, στήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Του, καί Τόν παρακαλῶ νά σπεύσῃ, νά ἔλθῃ «ταχύ» κοντά μας, αὐτές τίς δύσκολες ὧρες καί νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν Κορωναϊό καί ἀπό «τό θανατικό», πού, εξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, μαστίζει τήν ἀνθρωπότητα. Πιστεύω, Παναγιά μου, ὅτι ὅποιος ἐπικαλεῖται, μέ πίστι, τό πανάγιον ὄνομά Του, σίγουρα σώζεται.

 Ὁ Υἱός Σου, Μεγαλόχαρη, Σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε, γιά μᾶς καί πιστεύω ἀπόλυτα, ὅτι δέν θά ἀφήσῃ νά χαθοῦν τά πλάσματά Του, καί ὅπως κάθε φορά, ἔτσι καί τώρα θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί θά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

Ὅμως ἔχοντας βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου, Δέσποινά μου, ἀναρωτιέμαι:

Εἶμαι ἄξιος ἐγώ, ὥστε νά ἀκούσῃ ὁ Κύριος τή δική μου Προσευχή; Εἶμαι ἄξιος ἐγώ, ὁ ἐλεεινός, τοῦ Ἐλέους Του; Θά φθάσῃ ἄραγε ἡ δική μου κραυγή στόν πανάγιο Θρόνο Του; Ἕνας ταλαίπωρος ἄνθρωπος εἶμαι, θνητός, πού πνίγομαι σέ πλῆθος ἀρνητικῶν, ἀμαρτωλῶν, λογισμῶν, καί δέν ξέρω κἄν νά προσευχηθῶ, ὅπως ἁρμόζει στήν Μεγαλειότητα τοῦ Κυρίου μου...

Γι’ αὐτό τό λόγο Πανάχραντη, Παρθένε, Ἁγνή, μέ συντριβή καρδίας καί δάκρυα στούς ὀφθαλμούς προστρέχω κοντά Σου, Μητέρα. Καταφεύγω Σέ Σένα, Κυρία πάντων ἡμῶν. Μετά ἀπό τόν Κύριο, δέν ἔχω, ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγω. Μετά τόν Κύριο, μονάχα ἐσένα ἔχω θερμήν ἀντίληψιν καί βοηθόν στίς θλίψεις μου. Σέ Σένα μονάχα ἐλπίζω καί μέ θάρρος καταφεύγω κοντά σου καί σέ παρακαλῶ. Μονάχα Σύ, Μεγαλόχαρη, εἶσαι ἡ καταφυγή καί ἡ Σκέπη τοῦ κόσμου ἡ πλατυτέρα νεφέλης. Ἐσύ μόνον βρέθηκες «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή». Μόνον Σύ ἀξιώθηκες καί ἔγινες ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα ὅλων μας. Μόνον Σύ ἀξιώθηκες καί ἐκάθισες ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος περιβεβλημένη, πεποικιλμένη τάς ἀρετάς Σου.

Καί μόνον Σύ ἔχεις παρρησίαν στόν Υἱόν Σου καί Θεόν ἡμῶν. Γι’ αὐτό Σέ ἱκετεύω, Δέσποινά μου, Σύ, πού σίγουρα εἶσαι «ἡ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων βοήθεια, τῇ μητρικῇ Σου παρρησίᾳ χρωμένη, δυσώπησον», «πολλά γάρ  ἰσχύει δέησις Μητρός πρός  εὐμένειαν Δεσπότου. Μή παρίδῃς ἁμαρτωλῶν ἱκεσίας ἡ Πάνσεμνος· ὅτι Ἐλεήμων ἐστί καί σώζειν δυνάμενος, ὁ καί παθεῖν ὑπέρ ἡμῶν καταδεξάμενος».

Ἄκουσε, Μεγαλόχαρη, τούς στεναγμούς μου, δέξου τά δάκρυα τοῦ ἀναξίου δούλου Σου καί βοήθησέ μας. Σκέπασε τό ταλαίπωρο Γένος μας, μέ τή Χάρι Σου, ὅπως πάντοτε ἔπραξες μέχρι σήμερα. Πρέσβευε τῷ Υἱῷ Σου καί Θεῷ ἡμῶν, νά ἔλθῃ «ταχύ» καί μέ Ἕνα μόνο φύσημα τοῦ στόματός Του νά ἐξαφανίσῃ ὄχι μόνον τόν Κορωναϊό, ἀλλά καί κάθε Κακό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας καί νά μᾶς ἀξιώσῃ, διά τῶν πρεσβειῶν Σου, Δέσποινά μου, ἐλεύθεροι καί ὐγιεῖς, «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», λόγῳ καί ἔργῳ,  νά Τόν δοξάζωμεν καί, ἀσιγήτως, νά Τόν ὑμνοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως».

«Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ

Τοῦ Θεοῦ, φύλαξον ἡμᾶς ὐπό τήν σκέπην Σου».

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ 1821

Η 25^η Μαρτίου,

Ἠμέρα ἠθικῆς καί πνευματικῆς ἀνακαινίσεως

Ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821 εἶναι ἡ ἔκφρασις τοῦ Μεγαλείου τῆς ἀθάνατης ἑλληνικῆς ψυχῆς. Οἱ ἥρωες τοῦ 1821, οἱ Πατέρες μας πολέμησαν καί θυσιάστηκαν, γιά τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ τήν πίστι τήν Ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν.

Μέ μοναδικά ὅπλα τήν Πίστι στό Θεό, τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά, μέ τό ἑλληνικό φιλότιμο καί τήν ἑλληνική λεβεντιά, πολέμησαν καί ἀποτίναξαν τόν ἐπάρατο Τουρκικό ζυγό καί μᾶς χάρισαν τό θεῖον δῶρον τῆς ἐλευθερίας.

Ὅλοι ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες σεβασθήκαμε καί σεβόμαστε τό δῶρον τῆς ἐλευθερίας, πού χάρισαν, οἱ Ἥρωες πρόγονοί μας; Πῶς συμπεριφερώμαστε μπροστά στή Θυσία τους;

Μήπως γκρεμίσαμε καί γκρεμίζουμε, ὅ,τι ἔκτισαν, μέ αἷμα τους, οἱ Πατέρες μας;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ ἥρωες  τοῦ ’21 οἱ πρόγονοί μας, μᾶς χάρισαν τή Λευτεριά καί μεῖς ἀποδειχθήκαμε ἀνάξιοι τοῦ θείου αὐτοῦ δώρου.

Δέν σεβασθήκαμε καί δέν σεβώμαστε τίς Θυσίες τῶν προγόνων μας. Καί ὅπως λέγει ὁ Μακρυγιάννης, «Καί ἐλευθερωθήκαμε ἀπό τούς Τούρκους καί σκλαβωθήκαμε εἰς ἀνθρώπους κακορίζικους, πού ἦταν (καί εἶναι) ἡ ἀκαθαρσία τῆς Εὐρώπης». Καί ὄχι μόνον, ἀλλά  μιά χούφτα ὀσφυοκαμπτες, Γραικύλοι, μᾶς ὑποδουλώνουν καί στήν Σατανική Ἀμερικάνικη Κοπριά τῆς Παγκοσμιοποιήσεως.

De facto ἀποδεικνύεται ὅτι δέν σεβασθήκαμε καί δέν σεβώμαστε τή Θυσία τῶν προγόνων μας. Δέν εἴμαστε ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας. Μέ τή συμπεριφορά μας ἀποδεικνύουμε τοῦ «λόγου τό ἀληθές».

Πῶς χρησιμοποιήσαμε καί πῶς χρησιμοποιοῦμε τό Δῶρον τῆς ἐλευθερίας;

Οἱ Πατέρες μας ἔχυσαν τό αἷμα του γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία, κι’ ἐμεῖς γκρεμίζουμε ὅ,τι ἱερό ἔκτισαν Ἐκεῖνοι μέ τό Αἷμα τους. 

Καταργοῦμε τή διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν. Καταργοῦμε τήν ἑλληνορθόδοξη Χριστιανική Ἀγωγή τῶν Παιδιῶν μας στά Σχολεῖα.

Προπαγανδίζουμε τήν ἀθεῒα καί τήν ἀνηθικότητα.

Διακινοῦμε τά Ναρκωτικά. Διδάσκουμε, γιά τίς ἔμφυλες ταυτότητες. Καταργοῦμε τήν Προσευχή.

Πετάμε τίς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας ἀπό τίς αἴθουσες διδασκαλίας. Ἀφαιροῦμε τόν Τίμιον Σταυρόν ἀπό τό κοντάρι τῆς Σημαίας, γιά νά μή θίξουμε τό μισοφέγγαρο καί τούς  βαρβάρους λαθροεισβολεῖς, πού οἱ περισσότεροι εἶναι καταδρομεῖς(Comando), πού εἰσέρχονται στή Χώρα μας. Ποδοπατοῦν καί ἀποπατοῦν στά ἱερά Χώματα  τῆς Πατρίδος μας, πού τά πότισαν μέ τό Αἷμα τους οἱ Ἥρωες τοῦ ’21, κι' ἐμεῖς παρακολουθοῦμε, μέ ἀδιαφορία, «τήν Ὕβριν».

Οἱ Ἥρωες τοῦ ’21  θυσιάσθηκαν γιά τόν ἱερό Θεσμό τῆς ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Οἰκογενείας, γιά «τή ζεστασιά τοῦ σπιτικοῦ», καί μιά χούφτα ἄθεοι, ἀνθέλληνες, Γραικύλοι, «γλυφοποδίτσιδες», μέ τή

σιωπηρά συγκατάθεσί μας, βάζουνε δυναμίτιδα, ἰσχυροτάτη ἐκρηκτική ὕλη, στά θεμέλια τῆς Οἰκογενείας, μέ σκοπό νά τή διαλύσουν. Γιατί, τί ἄλλο εἶναι τό Αὐτόματο Διαζύγιον, ὁ Πολιτικός Γάμος, τό «Σύμφωνο συμβιωώσεως, ἡ νομιμοποίησις τῶν Ὁμοφυλοφίλων, «τῶν Πισωγλέντιδων», ἡ ἀποποινικοποίησις τῆς μοιχείας, ἡ νομιμοποίησις τῶν Ἀμβλώσεων κ.λπ., ἄν ὄχι δυναμίτις στά θεμέλια τῆς Οἰκογενείας;

Τί ἄλλο εἶναι ἡ, χωρίς ντροπή, νομιμοποίησις κάθε εἴδους διαστροφῆς;

Ἐλευθερία δ'΄εν εἶναι ἡ ἀσυδοσία. ἡ Ἐλευθερία μας ἔχει ὅρια τήν ἐλευθερία τῶν ἄλλων. Ἀλλά ποιός ἀπό μᾶς σέβεται τήν ἐλευθερία τῶν ἄλλων;

Βογγοῦν τά αἵματα τῶν Προγόνων μας, τρίζουν τά ἱερά κόκκαλα τῶν Ἡρώων τοῦ ’21, ὅταν μέ τό πρόσχημα τῆς ἐλευθερίας ἐπιτρέπουμε νά παρελαύνουν, μιά χοῦφτα διεστραμμένοι, ἀνώμαλοι καί νά ἀσελγοῦν ἀκόμη καί στό Ἱερό Μνημεῖον τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου...

Μήπως εἶναι σεβασμός πρός τή Θυσία τῶν Ἡρώων τοῦ 1821, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον χρησιμοποιοῦν τήν ἐλευθερία μια χούφτα ἀνεγκέφαλοι, χαμένοι, δυστυχεῖς ἀναρχικοί, πού διαταράσουν τή γαλήνη μας, μέ  ῥόπαλα καί μέ βόμβες μολότοφ, βγαίνουν στούς δρόμους καί ἀνενόχλητοι καταστρέφουν ὅ,τι βροῦν μπροστά τους;

Εἶναι σεβασμός πρός τήν Ἐλευθερίαν ἡ ἡρωοποίησις κάθε ἀναρχικοῦ, μέ βεβαρυμένο ποινικό Μητρῳον;

Ἤ μήπως σέβονται τήν ἐλευθερία, πού μᾶς χάρισαν οἱ Πατέρες μας, ὅσοι κομπλεξικοί νέοι καί νέες φοροῦν σκουλαρίκια στή μύτη, στόν ἀφαλό καί κάτω ἀπό τόν ἀφαλό τους καί κομπάζουν καί καυχῶνται, γιά τά ἀτοπήματά τους; 

Καί οἱ ἁρμόδιοι τί προσφέρουν στούς δυστυχεῖς καί ἀκαθοδήγητους αὐτούς νέους; Τούς βοηθοῦν μέ τήν προπαγάνδα τῆς ἀθεῒας στά Σχολεῖα;

Δυστυχῶς, ἀνάξιοι τῆς ἐλευθερίας, χωρίς ντροπή, ζοῦμε  τίς συμφορές καί τήν Ὀδύνη τῆς τρέλλας, πού μᾶς δέρνει, τῆς Παραφροσύνης μας.

Ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀνάξιοι τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς χάρισαν, μέ τή Θυσία τους, οἱ Ἥρωες τοῦ 1821, ἄνοιξε καί πάλιν ἡ τέταρτη σφραγίδα «καί ἰδού ἵππος χλωρός, καί ὁ καθήμενος ἐπάνω αὐτοῦ, ὄνομα αὐτῷ ὁ Θάνατος, καί ὁ ᾏδης ἠκολούθει μετ’ αὐτοῦ. Καί τοῦ δόθηκε ἐξουσία ἐπί τοῦ τετάρτου τῶν κατοίκων τῆς γῆς, νά τούς φονεύσῃ μέ ρομφαία καί μέ πεῖνα καί μέ θάνατον καί μερικοί νά κατασπαραχθοῦν ἀπό τά θηρία τῆς γῆς»( Ἀποκ. στ΄ 8). Ἀπό τά θηρία τῆς παγκοσμιοποιήσεως;...

Θερίζει ἡ ἀλογόμυγα, αὐτό τό «θανατικό», ὁ κίτρινος ἵππος, μέ τόν κίτρινο ἀναβάτη, τό φρικτό Θάνατο, τόν Κορωναϊό.

Καί ἐνῶ θἄπρεπε νά ἀνοίξουμε τίς Ἐκκλησίες καί νά γιορτάσουμε τή διπλῆ, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, Γιορτή, Φέτος, τήν 25^η Μαρτίου, γιά νά ἀποφύγουμε τή διασπορά καί τήν ἐξάπλωσι τοῦ Κορωναϊοῦ, ΠΡΕΠΕΙ νά μείνουμε στά σπίτια μας.

Ἀναλογισθήκαμε ἄραγε πόσο ὠφέλιμη, γιά ὅλους μας, εἶναι αὐτή ἡ ἀπομόνωσις;

Μήπως θἄπρεπε τήν παραμονή, τόν ἐγκλεισμό μας στό σπίτι, νά τόν ἐξαγοράσουμε καί νά τόν χρησιμοποιήσουμε ὡς εὐκαιρία περισυλλογῆς καί αὐτοεξετάσεως;
Μήπως  στερούμεθα καί αὐτό τό θεϊκο δῶρον, τή Θεία Κοινωνία, γιατί πολλές φορές τολμοῦμε καί χωρίς συναίσθησι, χωρίς προετοιμασία πλησιάζουμε καί κοινωνοῦμε ἀναξίως;

Πολλοί γκρινιάζουν καί σκέπτονται ἐπιπόλαια καί, κακῶς,  δέν τηροῦν τά σοφά μέτρα τῶν ἁρμοδίων.

Πράγματι εἶναι μεγάλη ἡ στέρησι   τῆς Θείας Κοινωνίας τήν Ἅγια αὐτή Ἡμέρα. 

Πράγματι μᾶς θυμίζει τίς φρικτές ἡμέρες τῆς δουλείας, ἡ στέρησι τῆς Θείας Κοινωνίας, γιά νά ἐκτιμήσουμε τό Θεῖον δῶρον τῆς Ἐλευθερίας, πού χάρισαν οἱ Ἥρωες τοῦ 1821.

Ἀναλογισθήκαμε ὅμως, μήπως, κατά θείαν Οἰκονομίαν, δέν ἐπεμβαίνει ὁ Κύριος , «ὁ πανακής ἰατρός», γιά νά ἔλθουμε σέ περισυλλογή, αὐτοεξέτασι καί αὐτογνωσία; Ὁ Παῦλος λέγει:«Δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω» (Α΄Κορινθ.ια΄28).

Ἐπιβάλλεται, λοιπόν, νά μείνουμε στά σπίτια, γιά νά ἀποφύγουμε τή διασπορά τοῦ Κορωναϊοῦ, καί κυρίως γιά νά ἔλθουμε σέ εἰλικρινή μετάνοια καί ἐξομολόγησι, ὥστε τοῦ λοιποῦ νά κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πραγματικά μετά Φόβου Θεοῦ, Πίστεως καί Ἀγάπης, ἄξια προετοιμασμένοι;

Ναι , πιστεύω, πώς  εἶναι ἀνάγκη νά μείνουμε στά

Σπίτια μας, καί τό χρόνο τῆς ἀπομονώσεώς μας νά τόν χρησιμοποιήσουμε καλῶς. Νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας, νά κάνουμε ἕναν ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον καί ἀφοῦ γνωρίσουμε τήν πραγματική μας πνευματική κατάστασι, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ. Νά κάνουμε «πρᾶξι» το Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά παρακαλέσουμε τόν Κύριο νά μᾶς δεχθῇ, εἰλικρινά μετανοιωμένους, κοντά Του. Νά παρακαλέσουμε τό Χριστό, πού εἶναι «ὁ πανακής ἱατρός», νά διώξῃ, μέ ἕνα φύσημα τοῦ στόματός του, τόν Κορωναϊό, καί κάθε λοιμώδη ἀσθένεια, ὥστε νά ἀνοίξουν οἱ Ἐκκλησιές καί νά μποροῦμε ἐλεύθερα νά λατρεύουμε τό δωρεοδότη Κύριο, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί νά τιμῶμεν ἐκείνους, πού θυσιάσθηκαν, γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι. 

Νά παρακαλέσουμε τον Κύριον τῆς Δόξης, νά μᾶς ἀξιώσῃ, ἐλεύθεροι παθῶν, ὄντως ἐλέυθεροι, νά κοινωνοῦμε τό ἄχραντο Σῶμα Του καί τό τίμιον Αἷμα Του, ὅσο τό δυνατόν, περισσότερο ἄξια. Νά μᾶς ἀξιώση δέ καί τῆς ἐκ δεξιῶν Του παρατάξεως, ὥστε μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, νά Τόν ὑμνοῦμε καί, ἀσιγήτως, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά Τόν δοξολογοῦμεν, σύν τῷ πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, «Ο ΠΑΝΑΚΗΣ ΙΑΤΡΟΣ»,

Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΦΥΓΗ,

Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον, ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν καί ἀνάξιον δοῦλον Σου.

Κύριε, τολμῶ καί προσέρχομαι ἐνώπιόν Σου, ἐγώ ὁ πτωχός καί γυμνός καί ἐλεεινός καί ἀνάξιος δοῦλος Σου καί ζητῶ τό Ἔλεός Σου. Κύριε ἐλέησον.

Κύριε, Θεέ μου, ὁμολογῶ ὅτι δέν ἀξίζουμε τό ἔλεός Σου.Ἔρχεσαι, μέ τόση τρυφερότητα, κοντά μας καί μᾶς καλεῖς κοντά Σου, κι’ ἐμεῖς δέν ἀκοῦμε τό ζωοποιό Σου λόγο, πού εἶναι τό ἀληθινό Φῶς. Παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», βυθισμένοι στό σκοτάδι, «παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι». Δέν ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας σέ Σένα, πού εἶσαι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Κλείνουμε Σέ Σένα, Θεέ μου, τήν καρδιά μας, Σέ Σένα τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, καί λατρεύουμε τά Εἴδωλα, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα. Συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας καί παντοῦ σωρεύουμε συμφορές. Ἐξ αἰτίας, Κύριε, τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὁ Χλωρός, ὁ κίτρινος ἵππος ἔρχεται,  μέ ἀναβάτη

τό Θάνατο καί τόν ᾏδη. Κι’ ὁ Θάνατος, μέ τόν Κορωναϊό θερίζει καί στέλνει συνανθρώπους μας στόν ᾏδη... Καί τό «θανατικό» συνεχίζεται... Κύριε, σέ ἱκετεύω. Μέ δάκρυα, Σέ παρακαλῶ, σπλαγχνίσου καί μένα τόν ἀνάξιο, καί τόν κόσμον Σου. Μή μᾶς ἐγκαταλείπης. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου, γλυκύτατέ μου, Ἰησοῦ.

Λυπήσου μας, Ἰησοῦ. Περιμένουμε τό Ἔλεός Σου. Ἔλεος Σοῦ ζητῶ, ἔλεος, Πολυεύσπλαγχνε!... ΕΛΕΟΣ ! 

Αὐτές τίς δύσκολες ὧρες, πού μᾶς τυλίγει ὁ Πόνος καί θλίψεις βαραίνουν τήν ψυχή μας, Σέ Σένα, Ἰησοῦ μου καταφεύγουμε. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε, καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον Κανέναν. Μήν ἀργοπορεῖς, μή βραδύνῃς. Ἔρχου ταχύ. Σύ πού σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες, γιά μᾶς, μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς... Εἴμαστε δοῦλοι Σου, ἀχρεῖοι καί ἐλεεινοί, ἀλλά δοῦλοι σου...Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε ἀλλά Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε. Ἄκουσε τούς στεναγμούς τῶν ἀσθενῶν ἀδελφῶν μας , δέξου, Κύριε, τά δάκρυά μου, ἄκουσε τούς στεναγμούς τῆς καρδίας μου. Καί  σκέπασε μέ τή Χάρι Σου καί τή δύναμί Σου, τούς Ἰατρούς καί τούς νοσηλευτές καί ὅλους, ὅσους ἐργάζονται, γιά τήν θεραπεία καί τήν ἴασι τῶν ἀσθενούντων ἀδελφῶν μας. Φώτισε τούς εἰδικούς νά βροῦν, μέ τή Χάρι Σου, τά κατάλληλα Φάρμακα. Σύ εἶσαι ὁ «Πανακής Ἰατρός», ὁ Γιατρός, γιά ὅλες τίς ἀρρώστιες. 

Πιστεύω , Κύριε, ὅτι Σύ, ὡς Πανάγαθος θέλεις καί ὡς Παντοδύναμος μπορεῖς καί μόνον μέ ἕνα φύσημα τοῦ στόματός Σου, νά ἐξαφανίσῃς ἀπό τή ζωή μας, ὄχι μόνον τόν Κορωναϊό, ἀλλά καί  κάθε Κακό, καί ὅλα τά προϊόντα τῆς τρέλας, πού μᾶς δέρνει. Ὅπως γνωρίζεις, Κύριε, ὑποφέρουμε, ἐξ αἰτίας, τῆς Παραφροσύνης μας.

                   Κύριε τῶν Δυνάμεων μεθ’ ἡμῶν γενοῦ...

Κύριέ μου Ἱησοῦ, Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σέ Σένα καταφεύγουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι. Σέ Σένα ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας. Ἀξίωσέ μας νά κάνουμε «πρᾶξι» τή δική Σου ἀγάπη, Ἀπάλλαξέ  μας καί πάλιν ἀπό ὅλες τίς μολυσματικές ἀσθένειες. Διῶξε ἀπό τή ζωή μας  τίς συμφορές, πού προκαλεῖ ἡ παραβατική μας συμπεριφορά. Στερέωσέ μας εἰς τήν Πίστι Σέ Σένα τόν μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Βοήθησέ μας νά θανατώσουμε τόν Ὄφιν, πού φωλιάζει μέσα μας καί μᾶς θανατώνει καί ὡδήγησέ μας «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἀξίωσέ μας,  Κύριε, νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Σου καί, ἀσιγήτως, νά ὑμνοῦμε καί νά δοξάζουμε, Σέ, τόν Μόνον Λυτρωτήν καί Θεόν ἡμῶν, διότι μόνον Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων .Ἀμήν.

Ο ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ, ΩΣ ΑΛΟΓΟΜΥΙΓΑ

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ

ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πικρή, μά εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ὁ Κορωναϊός, ἀναμφισβήτητα. εἶναι προϊόν τῆς ἁμαρτίας. Ὅλες οἱ ἀρρώστιες καί τά κακά, πού μᾶς βασανίζουν ὀφείλονται στήν ἀπομάκρυνσί μας ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον Ἀληθινόν Θεόν, τόν Θεόν τῆς Ἀγάπης. Χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπη, κυριευόμαστε ἀπό τά πάθη. Ἁμαρτάνουμε. Καί, γι’  αὐτό εἶναι πικρό, ὀδυνηρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης», ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6,23).

Ὅλα τά κακά, οἱ ἀρρώστιες καί οἱ συμφορές, πού μᾶς βασανίζουν καί ὁ Κορωναϊός, σήμερα, μᾶς βασανίζουν ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός». Εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ. Τό Κακόν εἶναι προϊόν τῆς κακῆς μας προαιρέσεως. Ὅπως ἀκριβῶς  προϊόν τῆς Κακίας μας εἶναι καί αὐτός ὁ θανατηφόρος ἰός,  ὁ Κορωναϊός. 

Ὁ Φιλάνθρωπος ὅμως Θεός, ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμ.2,4), ὡς Μακρόθυμος μεταβάλλει τόν Κορωναϊό, σέ ἀλογόμιυγα, πού κολλάει πάνω μας, ὡς σάλπισμα ἀφυπνίσεως πρός  ἐπιστροφήν καί εἰλικρινῆ  μετάνοιαν. Ἐμεῖς, οἱ ταλαίπωροι θνητοί, παίρνουμε τό μήνυμα; Μετανοοῦμε εἰλικρινά; Ἀφυπνίζεται ἡ ψυχή μας ἀπό τή νάρκη; Ἐννοοῦμε τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων; Συνειδητοποιοῦμε ὅτι πήραμε τή ζωή μας λάθος καί ἐπιστρέφουμε κοντά στό Χριστό, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας,τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον;

Στήν Ἀποκάλυψι, ὁ Φιλάνθρωπος Θεός μᾶς ἀποκαλύπτει  ἅ  μέλει γίνεσθαι μετά ταῦτα» (Ἀποκ. α΄ 19), τά δεινά ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τό Θεό.

Ὅταν τό ἀρνίον ἄνοιξε μίαν ἐκ τῶν ἑπτά σφραγίδων ἐξῆλθεν ἵππος λευκός καί ὁ καθήμενος ἀπ’ αὐτόν, ὁ πάλλευκος ἀναβάτης τοῦ ἵππου εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γίνεται ἄνθρωπος καί μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Μέ τό ἄνοιγμα τῆς πρώτης σφραγίδος ἀποκαλύπτεται ἡ, ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, βασική ἀπόφασις τοῦ Θεοῦ-Πατρός, πού εἶναι ἡ ἐπιστροφή καί σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους, διά τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης, καί ἀρχίζει μέ τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου στή γῆ καί συνεχίζεται μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Οὕτως ἐνεργεῖται τό Μυστήριον τῆς εὐσεβείας. Εἶναι πρόσκλησις ἀγάπης πρός ἐπιστροφήν. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει.

Ὁ Πάλλευκος ἀναβάτης τοῦ λευκοῦ ἵππου μᾶς καλεῖ κοντά Του, κι’ ἐμεῖς, ὄχι μόνον δέν Τόν δεχόμαστε, ἀλλά «δέσμιοι τῆς γῆς», βυθισμένοι  στό Βόρβορο τῶν παθῶν, Τόν Σταυρώνουμε. Ἔτσι φέρνουμε στή ζωή μας τόν Πόλεμο, τόν δεύτερον, το κόκκινο  ἵππο τῆς Ἀποκαλύψεως, τόν πυρρό ἵππο καί τόν ἀναβάτη του, τόν πυρρό δράκοντα, τό Διάβολο, καί σωρεύουμε στή ζωή μας ὅλα τά δεινά, πού φέρνει ὁ Πόλεμος καί ὁ Διάβολος στή ζωή μας, πεῖνα, στέρησι καί συμφορές. Δηλαδή ἀνοίγουμε τήν Τρίτη σφραγίδα καί ἔρχεται ὁ μέλας ἵππος, ὁ λιμός, ἡ πεῖνα καί ἡ στέρησι, ἡ μαύρη ἀγορά καί οἱ μαυραγορῖτες. Ἔτσι ὁ Πόλεμος, ἡ πεῖνα , ἡ στέρησις φέρνουν τό Θανατικό, τούς θανατηφόρους ἰούς. Τίς μολυσματικές ἀρρώστιες, καί τόν σημερινό Κορωναϊό. Ἀνοίγουμε, δηλαδή, τήν τέταρτη σφραγίδα μέ τόν κίτρινο, τό χλωρό ἵππο, μέ ἀναβάτη τό θάνατο καί τόν ᾏδη.

Καί ὅλα αὐτά συμβαίνουν διότι δέν ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι ἡ Ἀγάπη, ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Ἐάν οἱ ἄνθρωποι ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, σάν ξεχωριστά πρόσωπα, σάν Οἰκογένειες, σάν Ἔθνη, σάν ἀνθρωπότης, τότε δέν θά γίνονται Πόλεμοι, θά Βασιλεύῃ ἡ εἰρήνη, ὁ Πυρρός δράκων καί ὁ κόκκινος ἵππος δέ θά ἔλθῃ στήν ψυχή μας οὔτε στό σπίτι μας, οὐτε στό Κράτος μας οὔτε στήν ἀνθρωπότητα, γιατί θά βασιλεύῃ ὁ Χριστός, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης. Καί ὅπου βασιλεύει ὁ Χριστός, ἡ ἀγάπη, δέν ὑπάρχει πεῖνα καί στέρησι, δέν ἔρχεται ὁ  μέλας ἵππος, καί φυσικά οὔτε ὁ κίτρινος, ὁ χλωρός ἵππος.  Διώχνει ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, «ὁ πανακής Ἰατρός τούς Θανατηφόρους Ἰούς, τίς μολυσματικές ἀρρώστιες, ὅπως θά διώξῃ καί τό Κορωναϊό ἀπό τή ζωή τῶν πιστῶν.

Ἡ ἀπομόνωσι βοηθεῖ, ἀλλά δέν ἐλευθερώνει ἀπό τά δεινά. Μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ. Καί εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀνάγκην νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά ἐγκολπωθοῦμε το Εὐαγγέλιον. Καί εἶμαι σίγουρος ὅτι  ὁ Κύριος θά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τά δεινά. Αὐτός ὁ Κύριος ἡμῶν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν»

Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ, ΠΡΟΪΟΝ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ

ΜΕΘΟΔΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΑΝΙΚΟΥ

Παραπληροφόρησις καί ἐκμετάλλευσις

τοῦ ἀνθρωπίνου Πόνου

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τήν πηγή τῆς Ζωῆς, ὑποδουλώνεται στά βρωμερά του Πάθη, κυριεύεται ἀπό τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο.

Οἱ ἀρρώστιες, οἱ  διάφοροι, θανατηφόροι ἰοί (φορεῖς ἀσθενειῶν, τῶν ὁποίων δέν ἔχει ἀνακαλυφθῆ τό μικρόβιον) εἶναι προϊόντα τῆς παραβάσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, προϊόντα τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ Κορωνοϊός εἶναι καρπός τῆς Παραφροσύνης, τῆς προβληματικῆς μας συμπεριφορᾶς.

Μερικοί ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ ἰός αὐτός εἶναι προϊόν συνομοσίας, κατασκεύασμα τοῦ ἐργαστηρίου, μέ σκοπό τήν ἐξολόθρευσι μερικῶν ἑκατομυρίων συνανθρώπων μας. 

                  Δέν φοβοῦνται τόν Παντοδύναμον Θεόν;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στήν ἐξωφρενική μας ἐποχή χάθηκε τό φιλότιμο, χάθηκε τό κάλλιστον χρῶμα, τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα, χάθηκε ἡ ντροπή καί ἐξευτελίζεται τό ἀνθώπινον πρόσωπον. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε νούμερο, ἐξάρτημα μηχανῆς, ἀντικείμενον συναλλαγῆς καί ἐκμεταλεύσεως. Δέν  σέβεται ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Γυρίσαμε πίσω στό παλιό δόγμα: 
Homo hominis lupus.

Τί εἶναι ὁ Κορωνοϊός καί τό κακό πού προκαλεῖ, μπροστά  στά δεινά πού ἐπιφέρει στόν κόσμο  ἡ ἀλαζονεία  καί ἡ ἑωσφορική ἔπαρσις τῶν ἀθέων;

Σίγουρα καί ὀ Κορωνοϊός εἶναι βλάστημα, καρπός, τῆς Κακίας, τῆς ἀναλγησίας, τῆς δαιμονικῆς ἀδιαφορίας καί σκληροκαρδίας τῶν ἀνθρώπων.

Ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τήν γνήσια  Ἀγάπη, δέν προσέχουν καί δέν φροντίζουν, γιά τή δημιουργία καλῶν συνθηκῶν ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. ’Αντίθετα δημιουργοῦν κακές, ἀνθυγιεινές, ἄθλιες, συνθῆκες ζωῆς.

Σ’ αὐτές τίς συνθῆκες κακῆς διαβιώσεως, φυσικόν εἶναι νά  ἀναπτύσσωνται μικρόβια, θανατηφόροι ἰοί, ἀρρώστιες ἀνίατες, καί αὐτές τίς ἡμέρες ὁ Κορωνοϊός θερίζει... Καί ἀνθρώπινη ὑποκρισία θριαμβεύει, μέ τό ὄψιμον, τό δῆθεν ἐνδιαφέρον τῶν ἁρμοδίων γιά τήν ὑγεία «πάσης φυλῆς καί γλώσσης καί λαοῦ καί ἔθνους»(Ἀποκ. 5,10), πού τυραννιέται ἀπό τήν ἐπιζήμια ἐξάπλωσι  τοῦ Κορωνοϊοῦ,  πού ἐξελίχθηκε σέ πανδημία.

Ὅλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι ἡ ΠΡΟΛΗΨΙΣ εἶναι ἡ καλλίτερη θεραπεία. Ὅπως ἐπίσης γνωρίζουμε ὅτι  δέν λαμβάνονται ἐγκαίρως μέτρα Προλήψεως  τῶν συμφορῶν. Ἀλλά ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπιδικνείεται μωρός ζῆλος, γιά τήν ἀποτροπή τῶν κακῶν, τίς περισσότερες φορές πολύ ἀργά. Κανένα ἐνδιαφέρον γιά τόν πόνον τῶν συνανθρώπων μας. Αἰσχρή, φαρισαϊκή ἀναλγησία.

Καί ὄχι μόνον, ἀλλά χρησιμοποιοῦμε τίς συμφορές, μέ σκοπό τήν ἐξυπηρέτησι τῶν βρωμερῶν μας Παθῶν. Ἐνῶ θἄπρεπε ὁ Κορωνοϊός, νά μᾶς βοηθήσῃ νά «ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τήν ματαιότητα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, καί νά σταθοῦμε ὁ ἕνας κοντά στόν ἄλλον, βιώνοντας τό Χρέος μας, ὡς παιδιά τοῦ Θεοῦ, μέ πικρία παρατηροῦμε παντελῆ ἔλλειψι ἐνδιαφέροντος, γιά τόν πλησίον, φυγή στήν ἀπομόμωσι, θεοποίησι τοῦ Ἑαυτούλη. Καμμιά ἀνθρώπινη, ἀληθινή ἐπαφή, καμμιά ζεστασιά. Πάει περίπατο ἡ ἠθική τῆς ἀλληλεγγύης.  Δεν μποροῦμε νά κοιταχτοῦμε στά μάτια. Πρυτανεύει ὀ Ἐγωϊσμός.

Μέ τήν παραπληροφόρησι:  Ἄλλοι,  ἐκμεταλεύονται τόν πόνον τῶν συνανθρώπων τους γιά νά κερδίσουν χρήματα.  Μέ σκοπό τήν αἰσχροκέδρεια, προπαγανδίζουν ψευτοφάρμακα καί διάφορα μέσα προφυλάξεως δῆθεν ἀπό τόν ἰόν.

Καμμιά ἀνθρωπιά. Μεγάλη παχυδερμία. Ψευτιά καί ὑποκρισία.

Ἄλλοι,  τά γεννήματα ἐχιδνῶν, οἱ ληστές μέ τό λευκό κολλάρο, ἐνδύονται ἔνδυμα προβάτου, καί μᾶς ἐξαπατοῦν, γιά νά ἐξυπηρετήσουν τήν ἰδεολογία τους, τά ἰδιοτελῆ τους συμφέροντα, τήν ἀθεῒα τους.

Μέ πρόσχημα τόν Κορωνοϊό, καί τήν προστασία τοῦ λαοῦ ἀπό τήν μετάδοσι  τῆς νόσου, προσπαθοῦν μεθοδικά νά προκαλέσουν πανικόν φόβον, πρός ἐκμετάλευσιν τῶν ἀφελῶν καί ὀλιγοπίστων καί προπαγανδίζουν τήν ἀθεῒα καί τήν ὑλιστική θεώρησι τῆς ζωῆς.

«Μέ ἕνα σμπάρο δυό τρυγόνια»(To kill two birds with one stone). Μέ μιά προσπάθεια, διπλό ὄφελος.  Εἶμαι βέβαιος ὅτι στήν προσπάθεια καί στά μέτρα πού λαμβάνονται , γιά νά ἀποτραπῇ ἡ ἐξάπλωσις τοῦ Κορωνοϊοῦ, κρύπτεται ἡ προπαγάνδα τῆς ἀθεῒας, ὁ πόλεμος πρός ἀφανισμόν τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ  τή σιωπηρά, ἐγκληματική ἀδιαφορία τῶν περισσοτέρων ἁρμοδίων τῆς Ἐκκλησίας. Latet anguis in herba (κρύπτεται ὄφις ὑπό τόν χόρτον). Εἴμαστε στήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου. «Καί πολλοί ἀντίχριστοι εἶναι ἀνάμεσά μας»(Ἀποκ.2,18).Ἰσως ζοῦμε στήν ἐποχή, κατά τήν ὁποίαν «ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καί ἡ σελήνη οὐ δόσει τό φέγγος αὐτῆς, καί οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπό τοῦ οὐρανοῦ, καί αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται» (Ματθ. 24, 29).

Μέ τό πρόσχημα τοῦ Κορωνοϊοῦ ὄχι μόνον κλείνουν τίς Ἐκκλησίες, ἀλλά καί ἐνοχοποιοῦν καί τό μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, οἱ βλάσφημοι !... 

O tempora, o mores!  Ὤ καιροί, ὤ ἤθη!

Ποῦ καταντήσαμε, Θεέ μου;
Πόσο πιό βαθειά θά βυθισθοῦμε στό Βόρβορο!
Ἐμπαίζουν, οἱ ἄπιστοι, τό μέγα Μυστήριον
τῆς Πίστεώς μας, κι’ ἐμεῖς;... Ἀνεχόμαστε
τή βλασφημία;...Τί ἄλλο θἀκούσουμε;...
Πῶς τολμοῦν καί λένε λόγια ἄπρεπα,
γιά τό Φάρμακον της ἀθανασίας, γιά 
τό  ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν;
«Αὐτά τά λόγια ἀνάρμοστα καί
Βλασφημίες εἶναι» (Κ. Καβάφης).

Ἡ διεθνοῦς φήμης καί κύρους Καθηγήτρια Λοιμωξιολογίας στό Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν, κ. Ἑλένη ΓΙΑΜΑΡΕΛΟΥ ἀναφερομένη στή Θεία Κοινωνία καί τόν Κορωνοϊό δήλωσε στόν Realfm 97,8: 
«Ἐγώ προσωπικά ἀνήκω σ’ αὐτούς, πού θά πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία... Ἀδίκως ἔχει δημιουργηθεῖ ἕνα τέτοιο θέμα. Ἐγώ προσωπικά πιστεύω ὅτι εἶναι ἕνα ἐντελῶς διαφορετικό θέμα. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ἕνα μυστήριον, ὅταν πηγαίνεις νά πάρεις τή θεία κοινωνία, δέν τήν παίρνεις ἀπό συνήθεια. Τήν παίρνεις γιατί μεταλαμβάνεις σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ. Τό μεγαλύτερο μυστήριο ἤ τό πιστεύεις καί κοινωνεῖς κανονικά ἤ δέν τό πιστεύεις καί δέν κοινωνεῖς. Δέν ὑπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Εἶμαι τελείως ἐναντίον αὐτῶν. Ἄν τό πιστεύουμε δέν προκαλοῦμε τήν τύχη μας. Ὅταν εἶναι τέτοιο μυστήριο, πᾶς καί κοινωνεῖς ὅ, τι σπουδαιότερο ὑπάρχει στή ζωή ἑνός ἀνθρώπου. Ἄν ἐγώ πιστεύω ὅτι αὐτό μπορεῖ νά μέ μολύνει, τότε δέν πιστεύω στό μεγαλύτερο μυστήριο. Τά ἄτομα πού θέλουν νά κοινωνήσουν δέν πρέπει νά φοβοῦνται, ὅτι μέ τή Θεία Κοινωνία μπορεῖ νά μεταδοθεῖ ποτέ μικρόβιο», τόνισε ἡ κ. Γιαμαρέλου.

Στήν Ἐρωτησι, ἄν θά κοινωνοῦσε στήν περίπτωσι, πού στή θεία κοινωνία  ὁ προηγούμενος πιστός εἶναι προσβεβλημένος ἀπό τόν Κορωνοϊό, ἡ κ. Γιαμαρέλου ἀπάντησε ὅτι «Θά κοινωνήσω μέ πίστι στό Θεό ὅτι δέν κολλάω, ὅταν συμμετέχω σέ ἕνα τέτοιο μυστήριο. Σᾶς λέω αὐτό πού θά κάνω γιά τόν ἑαυτό μου». Πράγματι ἡ  κ. Καθηγήτρια ὁμολογεῖ τήν Πίστιν της στό Χριστό καί διδάσκει ὅλους ἐμᾶς,  τήν Ὀρθοδοξία Πίστεως καί ζωῆς.

Τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι τό μεγαλύτερο μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ πιστοί, κατ’ οἰκονομίαν, κοινωνοῦμε τό ἄχραντον σῶμα καί τό Τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ «πανακής ἰατρός», ὁ γιατρός γιά ὅλες τίς ἀρρώστιες. Ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, κατά θείαν συγκατάβασι, μᾶς τρέφει καί μᾶς θεραπεύει ἀπό τίς ψυχικές καί σωματικές μας ἀρρώστιες, μέ τή Θεία κοινωνία. 

Οἰ Πιστοί,Κλῆρος καί Λαός, προσέρχονται μέ πίστι, ἄρρωστοι, ὄχι γιά νά μολυνθοῦν, ἀλλά γιά νά θεραπευτοῦν ἀπό κάθε εἴδους ἀρρώστια ψυχική καί σωματική.Καί ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅσοι κοινωνοῦν μέ Πίστι θεραπεύονται ἀπό ἀνίατες ἀρρώστιες καί κανείς μέχρι σήμερα δέν ἔχει μολυνθῆ ἀπό τή Θεία Κοινωνία.

Π.χ. Πόσες λειτουργίες ἔχω τελέσει, μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, στά 60 χρόνια τῆς Ἱερωσύνης μου,  ὁ ἀνάξιος ἐγώ; Πόσους ἀρρώστους ἔχω κοινωνήσει στά 60 αὐτά χρόνια κάνοντας στό τέλος κατάλυσι στήν ἐναπομείνασα θεία κοινωνία; Δέν  θά ἔπρεπε, κατά τήν ἄποψι τῶν ἀσεβῶν, νά εἶχα πεθάνει ἤ νά εἶχα πάθει κάτι; Ὅμως, δόξα τῷ Θεῷ, συνεχίζω νά λειτουργῶ.

Δυστυχῶς στίς μέρες μας παίρνουμε λάθος δρόμο.

πετρῶσαν οἱ καρδιές, ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν.  Παρακαλῶ τόν Κύριον νά γίνῃ ἔλεος  καί νά ἀνοίξῃ τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃ τις ντροπές, νά καθαρίσῃ ὁ τόπος, νά καθαρίσουν οἱ ψυχές καί ἀπό τόν πνευματικό Κορωνοϊό, τόν ἰόν τῆς  ἀπιστίας, πού κρύβεται μέσα μας καί, σίγουρα, θανατώνει τήν ψυχή μας.

Ἀγαπητά μου Παιδιά, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωη μας καί ἡ εἰρήνη μας. Μήν ἀκοῦτε τά ἀνάρμοστα λόγια τῶν ὀλιγοπίστων συνανθρώπων μας. Μήν ἀκοῦτε τά τῆς ἰδιωτίας ἔπη. Προσπαθεῖτε νά προσέρχεσθε στή Θεία Κοινωνία, «μετά φόβου Θεοῦ, Πίστεως καί ἀγάπης», μέ βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός του ἕκαστος. Ἄπειρο εἶναι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἄς παρακαλέσουμε τό Θεό νά γίνῃ ἔλεος σέ μᾶς καί σέ ὅλον τόν κόσμον καί σ’ αὐτούς πού βλασφημοῦν καί παραφέρονται νά δώσῃ ὁ Κύριος τή Χάρι τῆς Μετανοίας. Ἀμήν.