ΑΚΗΔΕΙΑ

Ψυχῆς νέκρωσις

Ι.- «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;»

Εἶναι ἀναντίλεκτη  ἀλήθεια, ὅτι μέρα μέ τήν ἡμέρα τό δαιμόνιον τῆς ἀκηδείας κερδίζει ἔδαφος μέσα τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Καί θά μέ ρωτήσετε ἴσως, τί εἶναι ἀκηδία;

Ἀλήθεια, δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν σᾶς πῶ ὅτι, ἡ ἀκηδία εἶναι βρωμερό  Πάθος, εἶναι μιά παθολογική κατάστασις  τῆς ψυχῆς, τό πιό φοβερό δαιμόνιο, πού ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν Θεόν καί ἀπό κάθε ἔργον ἀγαθόν. Εἶναι τελεία ἀδιαφορία, ἀδράνεια,ρᾳθυμία, χαύνωσις, νέκρωσις τῆς ψυχῆς, γιά κάθε τί τό πνευματικό καί συγχρόνως εἶναι κίνητρον τῆς ψυχῆς, γιά κάθε τί τό Κακόν, ἀντιστρατεύεται δηλαδή στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος πού κυριεύεται ἀπό αὐτό τό πάθος τῆς ἀκηδίας ἀποφεύγει  κάθε κόπωσι σωματική καί πνευματική, περιέρχεται σέ μιά ἀλόγιστη χαλάρωσι  καί ἀδράνεια τοῦ πνεύματος. Εἶναι χλιαρός εἰς τήν Πίστιν. Δέν ἔχει ἀγάπην γιά τήν πνευματική ζωή. Κυριαρχεῖ στήν ψυχή του τό ἐπάρατον πνεῦμα τῆς ἀργίας, τῆς περιεργείας καί τῆς ἀργολογίας. Δέν προσεύχεται. Ζῆ σέ ἕνα νοσηρό φανταστικό κόσμο. Παραμελεῖ τά  σοβαρά καθήκοντά του καί κάθε πνευματική ἄσκησι. Εἶναι νωθρός, ἕνας ζωντανός νεκρός.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος, χαρακτηρίζοντας τήν ἀκηδία λέγει ὅτι ἡ ἀκηδία εἶναι «φιλία ἀερική, βημάτων περιαγωγός, φιλεργίας μῖσος, ἡσυχίας μάχη, ψαλμῳδίας ζάλη, εὐχῆς ὄκνος, ἀσκήσεως χαύνωσις, ἄωρος νυσταγμός, περιστρεφόμενος ὕπνος, κέλης μῖσος, πόνων ἀντίπαλος, καρτερίας ἀντίζυγος, μελέτης κήμωτρον(κημός, χαλινός, ἐμπόδιον), Γραφῶν ἀμαθία, λύπης μέτοχος, ὡρολόγιον πείνης» ( Πρός Εὐλόγιον, Migne P.G. 79,1144).

Ὁ Ὅσιος Θαλάσσιος λέγει ὅτι «Ἀκηδία ἐστίν ὀλιγωρία ψυχῆς. Ὀλιγωρεῖ δέ ἡ ψυχή φιληδονίαν νοσοῦσα» (Φιλοκαλία Β΄ 219, να΄ ).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ συγγραφεύς τῆς «Κλίμακος», ὁρίζει τήν ἀκηδία ὡς ἑξῆς: «Ἀκηδία ἐστί πάρεσις ψυχῆς (παράλυσις τῆς ψυχῆς) καί νοός ἔκλυσις, ὀλιγωρία ἀσκήσεως (ὀκνηρία καί ἀδιαφορία πρός τήν ἄσκησι), μῖσος τοῦ ἐπαγγέλματος ( μισεῖ δηλ. τίς μοναστικές ὑποσχέσεις), κοσμικῶν μακαρίστρια (μακαρίζει τούς κοσμικούς) καί κατηγορεῖ τό Θεό ὅτι δέν εἶναι  εὔσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος. Ἡ  ἀκηδία  προκαλεῖ «ἀτονία ψαλμῳδίας  καί ἀτονία κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς» (Μigne, P.G. 88, 857-  864).

ΙΙ.- Τό Φάρμακον κατά τοῦ πάθους τῆς ἀκηδίας.

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος, πολύ χαρακτηριστικά μᾶς λέγει:

«Ἡ ἀκηδία, πασῶν τῶν τῆς ψυχῆς δυνάμεων ἐπιδραττομένη, πάντα σχεδόν ὁμοθυμαδόν κινεῖ τά πάθη· διό καί πάντων τῶν ἄλλων παθῶν ἐστι βαρύτατον. Καλῶς οὖν ὁ Κύριος τό κατ’ αὐτῆς φάρμακον δεδωκώς, ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν, λέγει, κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν (Λουκ. κα΄ 19)» (Φιλοκλ.β΄10).

Τό φοβερό αὐτό πάθος κατατρώγει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί πολλοί πού καταλαμβάνονται ἀπό αὐτό τό δαιμόνιο, εἰσέρχονται σέ διάφορα ψυχιατρεῖα, σέ διάφορες νευρολογικές Κλινικές, γιά νά θεραπευθοῦν, χωρίς,  φυσικά, κανένα ἀποτέλεσμα, γιατί ἡ πάθησις εἶναι ψυχική. Καί πρέπει νά γίνῃ συνείδησις ὅτι μόνον ὁ Χριστός, «ὁ πανακής ἰατρός», μπορεῖ νά θεραπεύσῃ ὅλες τίς ἀρρώστιες μας, ψυχικές καί σωματικές, ἀρκεῖ νά πιστέψουμε Σ’ Αὐτόν, νά Τοῦ ἀνο’΄ιξουμε τήν καρδιά μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον της Ἀγάπης καί μέ τή βοήθεια τοῦ Πνευματικοῦ μας πατέρα, νά ἀγωνισθοῦμε σταυρώσουμε τή σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις  καί νά κάνουμε πρᾶξι τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Εἰς τό Ἐργαστήριον τοῦ Πνευματικοῦ, σ’ αὐτό τό ἐργαστήριον τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ψυχαναλύσεως, τῆς Ἀναλύσεως καί συνθέσεως τῆς ὑπάρξεως, συνεπικουρούσης τῆς ἀοράτου θείας Χάριτος, εὑρίσκει ἀνάπαυσι καί γαλήνη ψυχή μας, παίρνει  δύναμι μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ,  ἡ ἀσθενούσα μας ψυχή νά συνεχίσῃ νά ζῇ καί νά ἐργάζεται τό ἀγαθόν, νά ζῇ τή ζωή τῆς ἁγνότητος.

Μαθαίνει, μέ Προσευχή καί Νηστεία, νά νικᾷ, νά διώχνῃ τά δαιμόνια καί νά θεραπεύῃ τά δαιμονικά πάθη. Ἐφοδιάζεται, μέ τά κατάλληλα φάρμακα, πού εἶναι ἡ καυστική, ὀρθόδοξος Πίστις, ἡ θυσιαστική Ἀγάπη, ἡ Ὑπομονή, ἡ ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεου, ἡ ἀδιάλειπτη Προσευχή, ἡ συνεχής θεία Κοινωνία, ἡ μετάληψις τοῦ ἀχράντου σώματος καί τοῦ τιμίου  αἵματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας ,τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν».

Μόνον ἔτσι ἡ ψυχή, θά ἐλευθερωθῇ, ὄχι μόνον ἀπό τό ὀλέθριο πάθος τῆς ἀκηδίας, ἀλλά ἀπό ὅλα τά δαιμονικά Πάθη καί θά μάθη νά  ζῇ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, νά ζῇ εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά περιπατεῖ ἐν ἀγάπῃ καί νά μένῃ ἐν τῇ ἀγάπῃ καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ.

Μόνον ἔτσι θά ἀξιωθῇ, ὑγιής, νά  ὑμνῇ καί νά δοξολογῇ τόν Κύριον, στόν ὁποῖον ἀνήκει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς ἀπεράντους αἰῶνας. ’Αμήν.