«ΠΡΟΣ ΤΙΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΩ ΑΛΛΗΝ, ΑΓΝΗ»;

«ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΡΑΜΩ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΣΩΘΗΣΟΜΑΙ; ΠΟΥ ΠΟΡΕΥΘΩ»;

«Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην, Ἁγνή; Ποῦ προσδράμω λοιπόν καί σωθήσομαι; Ποῦ πορευθῶ;

Ποίαν δέ ἐφεύρω καταφυγήν; Ποίαν θερμήν ἀντίληψιν; Ποίαν ἐν ταῖς θλίψεσιν βοηθόν; Εἰς Σέ μόνην ἐλπίζω, εἰς Σέ μόνην καυχῶμαι, καί ἐπί Σέ θαρρῶν κατέφυγον».

Παναγία, Θεοτόκε, Παρθένε, Μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα πάντων τῶν Χριστιανῶν, προσφεύγω ταπεινά καί  γονατίζω μπροστά στόν Κύριο, μέ Πίστι, στήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία Του, καί Τόν παρακαλῶ νά σπεύσῃ, νά ἔλθῃ «ταχύ» κοντά μας, αὐτές τίς δύσκολες ὧρες καί νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν Κορωναϊό καί ἀπό «τό θανατικό», πού, εξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, μαστίζει τήν ἀνθρωπότητα. Πιστεύω, Παναγιά μου, ὅτι ὅποιος ἐπικαλεῖται, μέ πίστι, τό πανάγιον ὄνομά Του, σίγουρα σώζεται.

 Ὁ Υἱός Σου, Μεγαλόχαρη, Σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε, γιά μᾶς καί πιστεύω ἀπόλυτα, ὅτι δέν θά ἀφήσῃ νά χαθοῦν τά πλάσματά Του, καί ὅπως κάθε φορά, ἔτσι καί τώρα θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί θά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

Ὅμως ἔχοντας βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου, Δέσποινά μου, ἀναρωτιέμαι:

Εἶμαι ἄξιος ἐγώ, ὥστε νά ἀκούσῃ ὁ Κύριος τή δική μου Προσευχή; Εἶμαι ἄξιος ἐγώ, ὁ ἐλεεινός, τοῦ Ἐλέους Του; Θά φθάσῃ ἄραγε ἡ δική μου κραυγή στόν πανάγιο Θρόνο Του; Ἕνας ταλαίπωρος ἄνθρωπος εἶμαι, θνητός, πού πνίγομαι σέ πλῆθος ἀρνητικῶν, ἀμαρτωλῶν, λογισμῶν, καί δέν ξέρω κἄν νά προσευχηθῶ, ὅπως ἁρμόζει στήν Μεγαλειότητα τοῦ Κυρίου μου...

Γι’ αὐτό τό λόγο Πανάχραντη, Παρθένε, Ἁγνή, μέ συντριβή καρδίας καί δάκρυα στούς ὀφθαλμούς προστρέχω κοντά Σου, Μητέρα. Καταφεύγω Σέ Σένα, Κυρία πάντων ἡμῶν. Μετά ἀπό τόν Κύριο, δέν ἔχω, ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγω. Μετά τόν Κύριο, μονάχα ἐσένα ἔχω θερμήν ἀντίληψιν καί βοηθόν στίς θλίψεις μου. Σέ Σένα μονάχα ἐλπίζω καί μέ θάρρος καταφεύγω κοντά σου καί σέ παρακαλῶ. Μονάχα Σύ, Μεγαλόχαρη, εἶσαι ἡ καταφυγή καί ἡ Σκέπη τοῦ κόσμου ἡ πλατυτέρα νεφέλης. Ἐσύ μόνον βρέθηκες «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή». Μόνον Σύ ἀξιώθηκες καί ἔγινες ἡ Μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα ὅλων μας. Μόνον Σύ ἀξιώθηκες καί ἐκάθισες ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος περιβεβλημένη, πεποικιλμένη τάς ἀρετάς Σου.

Καί μόνον Σύ ἔχεις παρρησίαν στόν Υἱόν Σου καί Θεόν ἡμῶν. Γι’ αὐτό Σέ ἱκετεύω, Δέσποινά μου, Σύ, πού σίγουρα εἶσαι «ἡ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων βοήθεια, τῇ μητρικῇ Σου παρρησίᾳ χρωμένη, δυσώπησον», «πολλά γάρ  ἰσχύει δέησις Μητρός πρός  εὐμένειαν Δεσπότου. Μή παρίδῃς ἁμαρτωλῶν ἱκεσίας ἡ Πάνσεμνος· ὅτι Ἐλεήμων ἐστί καί σώζειν δυνάμενος, ὁ καί παθεῖν ὑπέρ ἡμῶν καταδεξάμενος».

Ἄκουσε, Μεγαλόχαρη, τούς στεναγμούς μου, δέξου τά δάκρυα τοῦ ἀναξίου δούλου Σου καί βοήθησέ μας. Σκέπασε τό ταλαίπωρο Γένος μας, μέ τή Χάρι Σου, ὅπως πάντοτε ἔπραξες μέχρι σήμερα. Πρέσβευε τῷ Υἱῷ Σου καί Θεῷ ἡμῶν, νά ἔλθῃ «ταχύ» καί μέ Ἕνα μόνο φύσημα τοῦ στόματός Του νά ἐξαφανίσῃ ὄχι μόνον τόν Κορωναϊό, ἀλλά καί κάθε Κακό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας καί νά μᾶς ἀξιώσῃ, διά τῶν πρεσβειῶν Σου, Δέσποινά μου, ἐλεύθεροι καί ὐγιεῖς, «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», λόγῳ καί ἔργῳ,  νά Τόν δοξάζωμεν καί, ἀσιγήτως, νά Τόν ὑμνοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

«Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως».

«Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ

Τοῦ Θεοῦ, φύλαξον ἡμᾶς ὐπό τήν σκέπην Σου».