ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΟΥΣ

ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ ΙΔΙΩΤΑΣ

Πολυαγαπητοί μου ἐπισκέπτες, Ἀγαπητά μου παιδιά, δίκαια ἔχετε στενοχωρηθῇ, πού, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιδημίας τοῦ Κορωνοϊοῦ, βρέθηκαν μερικοί ὀλιγόπισοι καί δυστυχεῖς ἰδιῶτες, πού τόλμησαν νά μιλήσουν μέ ἀσέβεια, γιά τή ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. «Αὐτά τά λόγια ἀνάρμοστα καί βλασφημίες εἶναι» (Κ. Καβάφης).

Θεωρῶ, λοιπόν, Χρέος μου, νά πῶ σ’ αὐτούς δυό λόγια, μέ τήν ἐλπίδα... μήπως ἔλθουν σέ συναίσθησι καί μετανοήσουν. Καί παρακαλῶ τόν Κύριο νά προσθέσῃ σέ ὅλους μας πίστι καί νά μᾶς ἐλεήσῃ.

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς», εἶναι «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ». Εἶναι ὁ πάντων Ἐπέκεινα καί ὁ Πανταχοῦ Παρών. Εἶναι τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν(Bene supremo), ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Αὐτοζωή. Εἶναι ὁ Πάνσοφος Δημιουργός του Σύμπαντος κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, ἐξ ἀπείρου ἀγάπης. Εἶναι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας καί ἔρχεται κοντά μας καί ἀπαλύνει τόν πόνο μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας καί θεραπεύει τά τραύματά μας. Εἶναι ὁ μόνος, πού μᾶς ἀπομένει. Εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Εἶναι ὁ Θεός μας, ὁ ἀληθινός Θεός. Εἶναι ὁ Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὁ λόγος Του εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Εἶναι ὁ Οὐράνιος ἄρτος, ὁ ἄρτος τοῦ Θεοῦ ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ πανακής ἰατρός, ὁ γιατρός γιά ὅλες τίς ἀρρώστιες. Καί γιά νά μᾶς προφυλάξῃ ἀπό κάθε Κακό καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν ὑγείαν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, μᾶς ἔδωσε τό παμφάρμακον. Μᾶς συνέστησε, μέ τρυφερότητα, νά μεταλαμβάνουμε, νά κοινωνοῦμε, εἰ δυνατόν,  καθημερινά, συνεχῶς τό ἄχραντον σῶμα Του καί τό Τίμιον Αἷμα Του, εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, λέγει ὅτι ὁ πιστός, ὅταν κοινωνεῖ, μεταλαμβάνει τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν. Καί γίνεται «σύσσωμος καί σύναιμος μέ τόν Χριστόν, Θεοφόρος, Χριστοφόρος καί Πνευματοφόρος».

Πράγματικά ὁ πιστός, πού κοινωνεῖ ἄξια τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου, πού εἶναι ἠ Ἀνάστασις καί ἠ Ζωή,  ἑνώνεται μέ τόν Θεόν, καί  τοῦ δίδει ὁ Κύριος ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, ὥστε νά μή μπορεῖ τίποτε νά τόν βλάψῃ. Αὐτό εἶναι τό μέγα Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ξένον καί παράδοξον μυστήριον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Δέν εἶναι ἀντικείμενον διεξεργασίας τῆς πεπερασμένης ἀνθρωπίνης λογικῆς. Εἶναι ὑπέρλογο.

Ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, λέγει: «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες, παραπληκτήσωμεν» (Θά τρελλαθοῦμε).

 Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐρωτᾶ:

«Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ἄνθρωπος ὤν Θεόν πολυπραγμονεῖς;»

Ἡ Θεία Κοινωνία  δέν ἀποτελεῖ κίνδυνον, γιά τούς πιστούς, ἀντίθετα εἶναι τό Φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν καί ἡμεῖς κοινωνοῦμεν, κατ’ Οἰκονομίαν Θεοῦ, εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος.  Εὐχαριστοῦμεν δέ καί δοξολογοῦμε τόν Κύριον, γιά τή θεϊκή Του συγκατάβασι.

Τά περισσότερα λόγια περιττεύουν. Ἄς τό καταλάβουμε ὅλοι. ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ εἶναι ἡ Εὐχαριστία στό Θεό, πάντων ἕνεκεν.