«ΤΙΣ ΗΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» (Η΄΄35-39)

ΟΜΟΛΟΓΙΑ.

 

«Ποιος μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπην, πού ἔχει ὁ Χριστός σέ μᾶς, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀγάπην , πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐμεῖς στό Χριστό;»

ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχει ὁ Χριστός σέ μᾶς, ἀλλά καί Τίποτε καί Κανείς, δέν πρέπει νά μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐμεῖς στό Χριστό, ὁ Ὁποῖος πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί τέλειος Θεός, ἔγινε, γιά χάρι μας, καί τέλειος ἄνθρωπος.

Ὁμολογοῦμεν ὅτι τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ξένον καί παράδοξον, εἶναι «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν», ξεπερνάει τήν ἀνθρώπινη νοητική ἱκανότητα, εἶναι ὑπέρλογο, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν, τήν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην». 

Ποιός ὅμως, συνετός, μυαλωμένος,  ἄνθρωπος, δέν στέκεται ἔκθαμβος, μπροστά στήν ἄφατη, τήν ἀνεκλάλητη θεϊκή συγκατάβασι;

Ποιός εἶναι τόσον ἄμυαλος, ὥστε νά μήν ἀναγνωρίζῃ τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία, τό ἄπειρονἜλεος τοῦ Θεοῦ, για τά πλάσματά Του; Ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη καί σπογγίζει τά δάκρυά μας, καί ἁπαλύνει τόν πόνον μας, θεραπεύει τά τραύματά μας καί μᾶς ἐπαναφέρει εἰς τήν Ὁδόν ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα»,εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν» καί μᾶς βοηθεῖ στόν ἀγῶνα μας γιά τήν πνευματική μας τελείωσι.

Αὐτός τόσο μᾶς ἀγάπησε, ὥστε Σταυρώθηκε Αὐτός γιά Χάρι μας, καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό πανάγιο Αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς ἔκαμε Βασιλιᾶδες καί ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα(Ἀποκ. α΄ 5β).

Αὐτός καί μόνον Αὐτός, πού εἶναι ὁ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου, μᾶς παραστέκει καί μᾶς βοηθεῖ ὄχι μόνον τίς δύσκολες ὧρες, ἀλλά σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ὅλα καί ὅλοι μᾶς ἐξαπατοῦν καί μᾶς ἐγκαταλείπουν, Αὐτός καί μόνον Αὐτός, ὁ Μάρτυς ὁ Πιστός καί ὁ Ἀληθινός, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ.

Αὐτός «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα, Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

 Καί ὅταν Τόν ἀρνούμαστε καί τόν προδίδουμε καί Τόν ξανασταυρώνουμε στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας, Αὐτός, ὁ πολυεύσπλαγχνος, μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἕλεός Του. Εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι Αὐτόν ἔχομε βοηθόν καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Αὐτός καί μόνον Αυτός μᾶς ἀγαπᾷ. Αὐτός καί μόνον Αὐτός ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ»(Ψαλμ.68,2) εἰς τήν ὁποίαν κάθε φορά βυθιζόμαστε. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» (Ἀποκ. ζ 17).

Αὐτός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», εἶναι ὁ προσωπικός σωτῆρας μας καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου καί κανείς καί τίποτε δέν μπορεῖ να χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχει σέ μᾶς.

Ὀφείλουμε ὅμως νά ὁμολογήσουμε ὅτι τίποτε καί κανείς δέν πρέπει νά μπορῇ νά μᾶς χωρίσῃ καί τήν ἀγάπη, πού ἐμεῖς ὀφείλουμε στό Χριστό.

Καί πραγματικά οἱ πιστοί ὀφείλουμε νά  πιστεύουμε  καί νά λατρεύουμε τό Χριστό, ὄχι μέ τά χείλη, ἀλλά μέ τήν καρδιά μας. Νά Τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας ἐνώπιον τῶν ἄμυαλων διωκτῶν τῆς Πίστεως, ἀψηφῶντας τούς  διωγμούς καί τούς κινδύνους. Ἐξάλλου «δέν εἶναι ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρός τήν μέλλουσαν  δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄18).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς βεβαιώνει ὅτι τίποτε  καί Κανείς, δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ  ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχει ὁ Χριστός σέ μᾶς, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχουμε ἐμεῖς στό Χριστό. «Ποιός μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ πεῖνα ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα; Καθώς εἶναι γραμμένον, Πρός χάριν Σου θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν, θεωρηθήκαμε  σάν πρόβατα προωρισμένα διά σφαγήν. Ἀλλά σέ ὅλα αὐτά νικῶμεν μέ τό παραπάνω μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς ἀγάπησε καί προστατεύει. Εἶμαι δέ ἀπόλυτα πεπεισμένος ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις, οὔτε οἱ περιστάσεις καί τά γεγονότα τοῦ παρόντος οὔτε τά μέλλοντα γεγονότα οὔτε τά ὅσα ὑψώνουν τόν ἄνθρωπο εἰς τά ὕψη, οὔτε αὐτά πού τόν ταπεινώνουν, οὔτε ὁποιαδήποτε ἄλλη κτίσις, διαφορετική ἀπό αὐτήν πού γνωρίζουμε δέν θά μπορέσῃ ποτέ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔδειξε σέ μᾶς ὁ Θεός, διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ». ἀλλά καί ἀπό τήν ἀγάπη, πού ὀφείλουμε ἐμεῖς στόν Κύριο.

Πολλές φορές κουρσεύουν τήν ψυχή μας τοῦ κόσμου οἱ ψεύτικες ἀγάπες καί βυθιζόμαστε στό βυθό τοῦ ᾎδου. Χρειάζεται νά προσέχουμε καί νά μήν ἐπιτρέπουμε σέ κανέναν νά ἐμποδίζῃ τήν ἕνωσίν μας μέ τό Χριστό, ἔστω καί ἄν αὐτά τά πρόσωπα εἶναι οἱ γονεῖς μας ἤ ἄλλα προσφιλῆ πρόσωπα. Πρέπει νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε τό Χριστό μέ τέλεια ἀγάπη καί νά μισοῦμε τό διάβολο καί νά ἀποφεύγουμε τίς Παγίδες τοῦ Πονηροῦ.

Ὁ Χριστός εἶναι τό Ὑπέρτατον ἀγαθόν, τό Bene supremo,ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Αὐτοζωή, ὁ Λυτρωτής. Οἱ Ἅγιοι Πάντες ἀπέδειξαν, μέ τό λόγο καί τά ἔργα τους καί μέ τή θυσία καί αὐτῆς ἀκόμη τῆς ζωῆς τους, τήν τέλεια ἀγάπη τους στό Χριστό. Ἀπέδειξαν ὅτι ΤΙΠΟΤΕ καί ΚΑΝΕΙΣ δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς προσέχουμε κι’ ἐμεῖς νά μή ντροπιάζουμε τό Ὄνομα τοῦ Σωτῆρος μας, μέ τά ἄπρεπα καί ἀστόχαστα καμώματά μας. Ἀλλά ἀντίθετα νά προσέχουμε νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστι μας, μέ παρρησία, λόγῳ καί ἔργῳ, μπροστά σέ ὅλους. Νά μή ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία·  οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12). «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται» (Πράξ. β΄ 21,Ἰωήλ γ΄15). Καί νά παρακαλοῦμε τόν Κύριον νά μᾶς ἐνισχύῃ εἰς τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεώς μας, ὥστε πάντες, ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, νά Τόν ὑμνοῦμεν καί νά Τόν δοξάζωμεν καί, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξολογοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, διότι Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν, τόν Τριαδικόν Θεόν, ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.