Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

ΑΥΤΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ

 

«Πᾶσαν τήν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’

 αὐτόν, ὅτι αὐτῷ  μέλει περί ὑμῶν» (Α΄Πέτρ. ε΄ 7).

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος γνωρίζει καλά ὅτι ὁ Πατέρας μας,  ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, μᾶς παρακολουθεῖ, ὡς στοργικός Πατέρας καί προνοεῖ, γιά τίς ἀνάγκες μας, νοιάζεται γιά μᾶς. Δέν μᾶς ἀφήνει μόνους. Μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του. Θέλει νά εἴμαστε κοντά Του καί μᾶς καθοδηγεῖ, μέ τίς Ἐντολές Του, στήν πορεία μας ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν» καί μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτίαν. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς προτρέπει, ἄν θέλουμε, νά ἀκολουθήσουμε τήν Ὁδόν τῆς ἀγάπης, τήν Ὁδόν τῆς ὑπακοῆς. Καί, γιά νά χρησιμοποιήσουμε μιά ἀνθρωπομορφικήν ἔκφρασιν, ὡς στοργικός Πατέρας, πικραίνεται, ὅταν βλέπῃ τά παιδιά Του νά κάνουν κακή χρῆσι τοῦ νου καί τῆς ἐλευθερίας τους καί νά ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστία.  Πικραίνεται,  ὅταν βλέπῃ τά παιδιά Του νά ἀκολουθοῦν τήν Ὁδόν τῆς Παρακοῆς, νά κατηφορίζουν ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης καί νά καταλήγουν εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ. Ὁ στοργικός μας Πατέρας, ἡτοίμασε, γιά τά παιδιά Του, βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄ τιμ. β΄4).

Πικραίνεται, ὅταν μᾶς βλέπῃ νά παίρνουμε λάθος δρόμο. Νά ἀφήνουμε τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος,  νά βυθιζώμαστε «εἰς ἰλύν βυθοῦ» καί νά παραμένουμε , μέ τή θέλησί μας, κατάκοιτοι στη Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου.

Καί ἐπειδή εἶναι στοργικός Πατέρας, συνεχῶς μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς βεβαιώνει γιά τή στοργή, τό πατρικόν Του ἐνδιαφέρον καί τήν ἀγάπη Του.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι  συγκαταριθμοῦμε τόν ἑαυτόν μας  μεταξύ ἐκείνων πού κατεβαίνουν στό ᾏδη. Διότι ἐγκαταλείπουμε τήν πηγή τῆς σοφίας, τόν Θεόν καί τόν Νόμον Του, λέγει ὁ Σολομών. Ἐάν εἴχαμε βαδίσει τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, θά κατοικούσαμε στήν Πατρίδα μας, στήν Πατρική Ἑστία  ἐν εἰρήνῃ διά παντός. ΜΑΘΕ ποῦ ὑπάρχει σοφία καί σύνεσις, ποῦ εὐρίσκεται ἡ δύναμις, πού εἶναι ἡ σύνεσις, γιά νά γνωρίσῃς συγχρόνως, ποῦ ἐστι μακροβίωσις καί ζωή(ποῦ ὑπάρχει μακρότης τῶν ἡμερῶν καί χαρούμενη ζωή, ποῦ εὐρίσκεται τό Φῶς καί ἡ χαρά τῶν ὀφθαλμῶν, ἡ πραγματική καί ἀδιατάρακτος εἰρήνη» (πρβλ. Βαρούχ γ΄ 11-14).

Μόνον κοντά στό στοργικό μας Πατέρα, τόν Θεόν, μποροῦμε νά νοιώσουμε σιγουριά καί ἀσφάλεια. Μόνον Αὐτός νοιάζεται γιά μᾶς. Καί ὅμως «ἐμεῖς ἐμμένουμε τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ».

Μᾶς κυριεύει τό σαρκικό φρόνημα, «ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ  ἀλαζονεία τοῦ βίου» (Α΄Ἰωάν. β΄ 16), ὁ ἀθέμιτος πλουτισμός, ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆ, καί χάνουμε τήν ψυχική καί τή σωματική μας ὑγεία, χάνουμε τή γαλήνη καί τήν ἡρεμία μας, καί πράγματι , εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί , πού τρῶμε εἶναι «ἄρτος ὀδύνης».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πού ζῆ μέσα του ὀ Χριστός, μᾶς ἐξηγεῖ ποιός εἶναι ἀληθινός πλοῦτος. Καί λέγει ὅτι « ἡ εὐσέβεια εἶναι, πραγματικά, πηγή κέρδους, ὅταν ἀρκῆται κανείς σέ κεῖνα πού ἔχει καί τά ὁποῖα, φυσικά, ἀποκτᾶ μέ τήν τιμίαν ἐργασία του. Καί ἐξηγεῖ· Δέν φέραμε τίποτε στόν κόσμο καί εἶναι φανερόν ὅτι δέν μποροῦμε νά πάρωμε τίποτε μαζί μας φεύγοντας ἀπό τόν κόσμον αὐτόν. Συνεπῶς, ἄν ἔχουμε τροφάς καί σκεπάσματα, καλόν εἶναι νά ἀρκεσθοῦμε σέ αὐτά καί νά εἴμαστε πολύ εὐχαριστημένοι μέ αὐτά. Ἐκεῖνοι ὅμως πού θέλουν νά πλουτίσουν, οἱ ἄμυαλοι, πέφτουν σέ πειρασμό καί παγίδα καί σέ πολλές ἐπιθυμίες ἀνόητες καί βλαβερές, πού βυθίζουν τούς ἀνθρώπους στόν ὄλεθρο καί στήν ἀπώλεια. Διότι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν εἶναι ἡ φιλαργυρία.  Λόγῳ τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ πάθους, μερικοί ἐπλανήθησαν ἀπό τήν Πίστιν, χωρίσθηκαν ἀπό τόν στοργικόν Πατέρα μας τόν Θεόν καί κάρφωσαν τόν ἑαυτόν τους μέ ὀδύνες, μέ βάσανα πολλά» (παρβλ. Α΄Τιμόθ. στ΄ 6-10).

Ὁ Θεός μας ὅμως μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί στέλνει κοντά μας τόν Μονογενῆ Του Υἱόν καί μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς συμβουλέυει νά ἐναποθέσουμε τήν ψυχή  καί τή ζωή μας, ὅλη μας τήν ὕπαρξι στόν οὐράνιον Πατέρα μας, πού εἶναι ἡ μόνη μας καταφυγή, τόν Φρούριόν μας. Μᾶς καλεῖ νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς κάτω ἀπό τή δική Του Προστασία.

Μᾶς συμβουλεύει ὁ Κύριος νά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν στοργικό μας Πατέρα, ὁ Ὁποῖος εἶναι καί ὁ μόνος, πού σίγουρα νοιάζεται γιά μᾶς.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» καί μᾶς ἐνθαρρύνει καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Οὐράνιος Πατέρας μας φροντίζει, γιά μᾶς. Καί τονίζει: «Μή μεριμνᾶτε γιά τή ζωή σας, τί θά φάγετε ἤ τί θά πιῆτε, οὔτε γιά τό σῶμα σας τί ρούχα θά φορέσετε. Δέν ἀξίζει ἡ ζωή περισσότερον ἀπό τήν τροφήν καί τό σῶμα ἀπό τό ἔνδυμα; Ὁ Θεός πού σᾶς ἔδωσε τά ἀνώτερα, τή ζωή καί τό σῶμα, θά σᾶς δώσῃ καί τά κατώτερα, τήν τροφή, δηλαδή, καί τό ἔνδυμα. Κυττάξατε τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καί ἴδετε ὅτι αὐτά δέν σπείρουν, οὔτε θερίζουν, οὔτε μαζεύουν σέ ἀποθῆκες. Καί ὅμως ὁ Πατέρας σας ὁ ἐπουράνιος τά τρέφει. ἐσεῖς, πού εἶσθε ἡ κορωνίδα τῆς Δημιουργίας Του, δέν ἀξίζετε πολύ περισσότερο ἀπό αὐτά; Γιά νά συνειδητοποιήσετε πόσον ἀνόητη εἶναι ἡ ἀγχώδης βιοτική σας μέριμνα, σᾶς ἐρωτῶ: Ποιός ἀπό σᾶς, ὁσονδήποτε καί ἄν φροντίσῃ, ἠμπορεῖ νά προσθέσῃ εἰς τό ἀνάστημά του ἕναν πῆχυν; ΚΑΝΕΙΣ. Τί κατορθώνετε, λοιπόν, μέ τήν μέριμνά σας; Καί γιά τό ἔνδυμά σας, γιατί κυριεύεσθε ἀπό τόση ἀνησυχία καί ἀγωνιώδη φροντίδα; Παρατηρήσατε μέ προσοχή τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τά ἀνοιξιάτικα λουλούδια, πού φυτρώνουν μόνα τους στούς ἀγρούς, μέ ποῖον τρόπον αὐξάνουν.  Δέν κοπιάζουν οὔτε γνέθουν. Καί ὅμως σᾶς βεβαιώνω ὅτι οὔτε ὁ σοφός σέ ἐπινοήσεις Σολομών, μέ ὅλην τήν μεγαλοπρέπειάν του, δέν ντύθηκε ποτέ σάν ἕνα ἀπό αὐτά τά ἀγριολούλουδα. Ἐάν, λοιπόν,  ὁ Θεός τόσο μεγαλόπρεπα ντύνει τά ἀγριοχόρταρα, πού σήμερα ὑπάρχουν, καί αὔριον μαραίνονται, ξηραίνόνται καί τά ρίχνουμε στό φοῦρνο καί τά καῖμε, δέν θά φροντίσῃ πολύ περισσότερον ἐσᾶς, ὀλιγόπιστοι;

Μή μεριμνᾶτε, λοιπόν, καί μή λέτε «Τί φᾶμε» ἤ «Τί θά πιοῦμε» ἤ «Τί θά ἐνδυθοῦμε;» Διότι ὅλα αὐτά τά ζητοῦν οἱ Ἐθνικοί, οἱ εἰδωλολάτρες, πού δέν πιστεύουν στό Θεό. Νά εἶσθε σίγουροι, λέγει ὁ Κύριος, ὅτι ὁ οὐράνιος Πατέρας σας εἶναι στοργικός καί νοιάζεται γιά σᾶς καί γνωρίζει καλά ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπό ὅλα αὐτά καί συνεπῶς θά σᾶς τά δώσῃ.

Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν (Ματθ. στ΄ 25-33).

Καί εἶναι ἀνάγκη πρῶτα καί πάνω ἀπό ὅλα νά ἐπιδιώκουμε τά πνευματικά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀπόκτησιν τῶν ἀρετῶν καί ὁ Θεός τῆς Στοργῆς, θά σᾶς χαρίσῃ ὅλα, ὅσα ἔχετε ἀνάγκη, διότι αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν.

Καί εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Θεός καί μόνον Αὐτός νοιάζεται γιά μᾶς. Εἷναι καιρός νά ἀκούσουμε τή φωνή Του, πού ὡς βροντή, συγκλονίζει τήν ψυχή μας καί μᾶς ἐνθαρρύνει λέγοντας:

«Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ... Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής» (Ἔξοδ. κ΄ 2-3,5). Ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός σας καί κανένας ἄλλος, καί σεῖς εἴσαστε τά παιδιά μου. Κανείς δέν θά ἐπιτρέψω νά σᾶς βλάψῃ. Καί εἶμαι Θεός ζηλωτής. Θά εἶμαι πάντα κοντά σας καί θέλω καί σεῖς μέ τήν καρδιά σας νά εἶσθε κοντά μου.

«Εὐραίνεσθε, οὐρανοί, καί ἀγαλλιάσθω, ἡ γῆ, ἄς ξεσπάσουν σέ χαρμόσυνες κραυγές, διότι ὁ Κύριος ἐλέησε τό λαό Του, παρηγορεῖ καί ἐνισχύει τούς ταπεινούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ Του. Καί ὅμως ἐμεῖς πολλές φορές λέμε, παρόλες τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, ὅτι  Κύριος μᾶς ἐγκατέλειψε, ὁ Κύριος μᾶς ἐλησμόνησε. Ἀλλά μήπως εἶναι δυνατόν μιά μητέρα νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, νά μή σπλαγχνισθῇ καί νά μή ἐλεήσῃ τούς καρπούς τῶν σπλάγχνων της; Καί ἄν ἀκόμη ἔστω καί μιά μητέρα λησμονήσῃ καί ἀπαρνηθῇ τά παιδιά της, ἐγώ ποτέ δέν θά σᾶς λησμονήσω, λέγει ὁ Κύριος. ὁ Παντοκράτωρ» (παρβλ. Ἡσ. 49,13-15).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καυτηριάζει τήν ἀπιστία, τήν ὀλιγοπιστία καί τήν ἀνόητη στάσι μας ἐνώπιον τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ. Μᾶς βοηθεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων. Νά κατανοήσουμε ὅτι ὀφείλουμε νά ἐπιζητοῦμε μόνον καί πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ. Καί  μᾶς δίδει τή βεβαιότητα ὅτι ὁ οὐράνιος Πατέρας μας εἶναι ἄπειρη ἀγάπη καί μᾶς  περιβάλλει μέ τή στοργή Του.  Καί πραγματικά κάθε συνετός ἄνθρωπος μένει ἄφωνος μπροστά στήν ἀνέκφραστη θεϊκή συγκατάβασι, μπροστά στήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

«Τί , λοιπόν, μποροῦμε νά ποῦμε σχετικά μέ τίς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ μας; Ἐάν ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, ποιός μπορεῖ νά εἶναι ἐναντίον μας; Καί στόν καθένα ἄμυαλο, που ἀμφιβάλλει, γιά τήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Παῦλος λέγει:

«Ὅς γε  τοῦ ἰδίου Υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχί καί σύν αὐτῷ  τά πάντα ἡμῖν χαρίσεται;» (Ρωμ.η΄31—33).

Τά λόγια περιττεύουν. Δέν ἐπαρκοῦν γιά νά ἐκφράσουν τή ἄπειρη Εὐσπλαγχνία, τό ἄπειρον Ἔλεος  καί τή στοργή, μέ τήν ὀποίαν μᾶς περιβάλλει ὁ Κύριος. Ὁ Χριστός εἶναι παντοτινά μαζί μας. Εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.

Τό μόνο πού μᾶς ἀπομένει εἶναι νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Χριστό, νά παρακαθίσουμε ταπεινά παρά τούς πόδας αὐτοῦ, νά ἀκοῦμε καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό ζωοποιό Του λόγο καί νά Τόν παρακαλέσουμε νά μᾶς ἀξιώσῃ  νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.