Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΣ

 

«Καί περιῆγεν ὅλην  τήν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23).

 

Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας. Μᾶς πλησιάζει ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή». Καί λαχτάρα τοῦ Θεανθρώπου εἶναι ἡ σωτηρία μας.

Ἡ Παρουσία Του εἶναι λυτρωτική καί ἀπολύτως ἀναγκαία. Διότι ὅλοι ἐμεῖς δέν ξεφύγαμε ἁπλῶς, ἀλλά καί ξεφεύγουμε καθημερινά ἀπό τό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, ξεφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τῆς ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον. Χωριζόμαστε ἀπό τήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος καί βαρειαναστενάζουμε, κυριευμένοι ἀπό τά χαμηλά, τά βρωμερά μας Πάθη. Ἀρνούμαστε τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, περιφρονοῦμε τίς Ἠθικές Ἀξίες  καί λατρεύουμε τήν ὕλη, τόν Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Καλόν εἶναι νά ξυπνήσουμε καί νά δοῦμε καθαρά τήν καθημερινή πραγματικότητα τῆς ζωῆς μας καί μέ νηφαλιότητα νά τροποποιήσουμε ἤ καλλίτερα νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά. Ἡ ἀπώλεια τῆς ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα εἶναι σχιζοφρενία. Νοσοῦμε. Κλεινόμαστε στόν ἑαυτό μας. Ζοῦμε σέ ἕνα δικό μας κόσμο. Χάνουμε κάθε ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα. Ἀδιαφοροῦμε γιά ὅλους γύρω μας. Πολλές φορές πατοῦμε ἐπί πτωμάτων καί προδίδουμε κάθε Ἀξία τῆς ζωῆς καί αὐτήν τήν πίστι μας στό Θεό. Βυθιζόμαστε στό Βόρβορο, στή λάσπη. Στό κάθε μας βῆμα σωρεύουμε συμφορές. Οἱ λέξεις καί οἱ ἔννοιες ἔχασαν τό πραγματικό, τό ἀληθινό τους νόημα. Ἡ ἀνθρωπότης ὀλισθαίνει στό Κακό καί τήν ἁμαρτία. Ὁδεύει ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, ἡμιθανής.

Δέν εἶναι ὑπερβολή. Αὐτή εἶναι, δυστυχῶς ἠ ζωή τοῦ κόσμου μακράν τοῦ Θεοῦ. Καί πρέπει νά λέμε τήν ἀλήθεια. Νά μήν παραβλέπουμε τήν πραγματικότητα καί πρίν νά εἶναι ἀργά, νά ἐπιστρέψουμε στό δρόμο τῆς ὄντως ζωῆς.

Σ’ αὐτήν τήν ἀθλιότητα ἔρχεται ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἔρχεται ἡ «ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη» νά  ἐλευθερώσῃ ὅλους ἐμᾶς, τούς «δεσμίους τῆς γῆς» καί νά μᾶς ἐπαναφέρῃ στήν Ὁδόν τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, στό δρόμο τῆς γνήσιας Ἀγάπης. Ἕρχεται κοντά μας καί μιλάει στήν καρδιά μας. Μᾶς καλεῖ, μέ τή θέλησί μας, νά ἑνωθοῦμε μαζί του καί νά γίνουμε «καινή κτίσις». Ἕρχεται καί ποιεῖ τά πάντα καινά.

Γίνεται ὁ ἵδιος Ὁδός, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα. Καλεῖ κοντά Του, τούς συνεχιστές τοῦ κοσμοσωτηρίου ἔργου Του καί τούς διδάσκει τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖον θά συνεχίσουν τό Ἔργο Του.

Καί δέν περιορίζεται μόνον στήν κλῆσι τῶν Μαθητῶν, ἀλλά καλεῖ καί ὅλους  ἐμᾶς κοντά Του, καί μᾶς διδάσκει, ὁ πάνσοφος Καθηγητής,  τό ΧΡΕΟΣ μας.

«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες  καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. ια΄ 28-30). Μᾶς καλεῖ καί δέν μᾶς ἐξαναγκάζει, «Ὅστις θέλει...». Κρούει τήν Θύραν καί περιμένει νά Τοῦ ἀνοίξουμε, γιά νά στήσῃ στήν ψυχή μας τή σκηνή Του καί νά βασιλεύσῃ στήν καρδιά μας. Μᾶς διδάσκει πῶς πρέπει νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ καί ζητεῖ νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του, γιά τήν ἀναγέννησι τοῦ Σύμπαντος κόσμου.

Ὅπως Αὐτός, «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὐπό τοῦ Διαβόλου» (Πράξ. ι΄ 38),Ἔτσι ἀκριβῶς κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε νά διερχόμαστε τή ζωή μας, μέ εὐεργεσίες, θεραπεύοντας τούς βασανισμένους, ἀπό τά δαιμόνια, συνανθρώπους μας.

Ὅπως ὁ Χριστός διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, διδάσκων καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ.δ΄23), ἔτσι ἀκριβῶς κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε νά πολιτευώμαστε.

Καί εἶναι, ἀγαπητά μου παιδιά, καιρός, νά περισυλλεγοῦμε καί νά  συνειδητοποιήσουμε τήν ἀνάγκη νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ.

Εἶναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε στή ζωή μας «πρᾶξι». Εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι Μόνο ὁ Χριστός μᾶς ἀπομένει. Αὐτός μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ μόνη ἀλήθεια εἶναι ὅτι Μόνον ὁ Χριστός ὑπάρχει γιά μᾶς.

Πιστεύω Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ καί ὁμολογῶ

ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ

Σωτήρας μου καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος

Κόσμου. 

Πρός  Σέ, Μακρόθυμε Κύριε, καταφεύγω

 καί  Ζητῶ τό Ἔλεός Σου. Σπλαγχνίσου μας καί

 ἐλέησόν ἡμᾶς τούς ἀχρείους δούλους Σου .

 Σύ καί μόνον Σύ, Κύριε ,  εἶσαι  ἡ ζωή μας καί

 ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή,

ἡ μόνη μας ἐλπίδα , το Φρούριόν μας,

τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σύ, Κύριε,

 καί μόνον Σύ, εἶσαι βοηθός στίς θλίψεις μας.

Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε, καί δέν θέλουμε

νά ἔχουμε ἄλλον Κανέναν. Σέ Σένα, συνεχῶς,

καί χωρίς ντροπή, ἁμαρτάνομεν, ἀλλά καί

Ἐσένα μονάχα λατρεύομε, ἀνεξίκακε Κύριε.

Λυπήσου μας, εὐσπλαγχνίσου μας, Κύριε,

καί μή βραδύνης, μή ἀργοπορεῖς. Ἔρχου ταχύ.

Δέξου μας, μετανοοῦντας καί ἐλέησον ἡμᾶς.

Μεῖνε μαζί μας, Θεέ μου!... Μεῖνε μαζί μας...

Μή μᾶς ἀφήνης μόνους, σ' αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια

παροικία, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». 

Μᾶς κυκλώνουν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεώς μας καί βρυχῶνται ἀπό κακία καί εἶναι ἕτοιμοι νά μᾶς καταβροχθίσουν. Μή μας ἐγκαταλείπῃς, Κύριε... Ἄν δέν σπεύσης, ἄν δέν προφθάσῃς νά ἔλθῃς κοντά μας, θά μᾶς καταπιοῦν ζωντανούς, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, κρυφοί καί φανεροί... Ναι , Κύριε, ἔρχου ταχύ καί λύτρωσε ἡμᾶς καί τόν κόσμον σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, ὡς ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων Θεός. Ἀμήν.