Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΣΑΚΙΖΕΙ

                   ΚΑΙ ΚΟΚΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Ἐκ τῶν πραγμάτων γίνεται φανερόν ὅτι, δυστυχῶς, καί σήμερα ὑπάρχουν Εφιάλτες, Πήλιο-Γούσηδες, Ἰοῦδες, δοσίλογοι, προδότες, ἀνεγκέφαλοι Γραικύλοι, ἄθεοι, ἄφρονες καί στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας, στήν Πατρίδα τῶν πατρίδων, στήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, τήν ἔνδοξη Ἑλλάδα μας.Ἐλάχιστοι μέν, ἀλλά ὑπάρχουν καί, χωρίς ντροπή, ἀρνοῦνται καί βλασφημοῦν τόν Θεόν καί μισοῦν καί προδίδουν τήν Πατρίδα.

Καί ἀναρωτιέται κανείς· Γιατί τόσο μένος; Γιατί το τόσο μῖσος; Γιατί πολεμοῦν δολίως καί μεθοδικά ὅ, τι ἱερόν καί ὅσιον ἔχουμε σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία;

Γιά τή Θεσούλα τους; «Ἀντί πινακίου φακῆς;» «Ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων;» ΓΙΑΤΙ;

Ὅπως, ὅμως κι’ ἄν ἔχῃ τό πρᾶγμα, τό γεγονός οὐκ ἀπογίνεται, ὑπάρχουν ἐλάχιστοι ἄμυαλοι, πού μέ τά λόγια καί τίς πράξεις τους γεμίζουν θλῖψι τήν ψυχή μας. Δέν μποροῦμε νά παραβλέψουμε αὐτό τό γεγονός, πού ἀποπροσανατολίζει τή Νεολαία μας, διότι ἡ προβληματική αὐτή συμπεριφορά τῶν ἐλαχίστων αὐτῶν, μάλιστα ὑψηλά ἱσταμένων ἐγκληματιῶν, μέ τό «λευκό κολλάρο», εἶναι «Ὕβρις», εἶναι ἄρνησις καί βλασφημία τοῦ Θεοῦ, εἶναι προδοσία τῆς Πατρίδος καί περιφρόνησις «τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων» τῆς Ρωμιοσύνης.  Ἡ συμπεριφορά τους εἶναι «βδέλυγμα» παρά τῷ Θεῷ, εἶναι ἔγκλημα  καθοσιώσεως, ἔγκλημα ἐσχάτης προδοσίας κατά τοῦ βασιλέως ΧΡΙΣΤΟΥ καί κατά τῆς ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Παραδείγματα πρός ἀποφυγήν:

Σύμβουλος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων τόλμησε νά παραβλέψῃ τόν «ξεριζωμό» τῶν ἑλλήνων τῆς μικρᾶς Ἀσίας καί νά χαρακτηρίσῃ τήν  προσπάθεια τῶν Ἑλλήνων νά διαφύγουν τή σφαγή, σάν συνωστισμό στήν προβλῆτα τῆς Σμύρνης. Καί ὄχι μόνον, ἀλλά τόλμησε, ἀναισχύντως, νά εἰρωνευθῇ καί τό Συμβούλιον της Ἐπικρατείας, γιά τή διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν στά Σχολεῖα, καί χωρίς φραγμό, νά ξεστομίσῃ ὅτι ἐξοργίζεται μέ τούς ἁγιασμούς καί  τίς Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καί τῶν  Ἡρώων τοῦ 1821, στά Σχολεῖα καί πολλά ἄλλα φληναφήματα. Καί παρ’ ὄλα αὐτά παραμένει στή θέσι της καί ὡς φελλός ἐπιπλέει. Καί δέν εἶναι ἡ μόνη βλάσφημη. Ὑπάρχει καί ἄλλη, σύμβουλος ἐπικοινωνίας, φίλη ὑψηλά ἱσταμένων προσώπων, ἡ ὁποία ξεδιάντροπα ὑβρίζει Πατρίδα καί Θρησκεία καί χειροκροτεῖται(;). Αὐτή ἡ ἀνεγκέφαλη τολμᾶ καί διακηρύττει: «Μισῶ τά Ἔθνη καί τίς Πατρίδες».

Φρίττει πραγματικά κάθε συνετός καί φιλόπατρις, φρικιᾶ κάθε γνήσιος Ἕλληνας, πού πιστεύει στό Θεό καί ἀγαπᾷ τήν ἔνδοξη Ἑλλάδα, μέ τά ὅσα ἀντεθνικά  καί ἀντιχριστιανικά ἀκούει καί βλέπει. Ποιός θά μποροῦσε νά διανοηθῇ ὅτι θά βρισκόταν ἄνθρωπος νά ἐκφρασθῇ μέ τόν τρόπο αὐτῆς τῆς ἄμυαλης γυναίκας; Ἀκοῦστε καί φρίξατε: Δηλώνει:

«Μισῶ τά ἔθνη καί τίς Πατρίδες». Ἀλλά καί κάτι ἀπό τό 18^ο αἰῶνα, πού λέει ὅτι «οἱ ἄνθρωποι δέν πρόκειται νά ἐλευθερωθοῦν προτοῦ στραγγαλιστεῖ καί ὁ τελευταῖος βασιλιᾶς, μέ τά ἔντερα τοῦ τελευταίου παπᾶ», ἀκόμη καί νά καταστραφοῦν ὅλες οἰ Ἐκκλησιές τῆς Χώρας, χαρακτηρίζοντας παράλληλα τούς Ἕλληνες «ἄχρηστο λαό». Καί συνεχίζει:

«Τή σιχαίνομαι αὐτή τή Χώρα. Ὄχι τώρα. Πάντα.  Ἀπό 1993 καί μετά ζῶ σέ κατάστασι ναυτίας, ἀπό τήν ὑποκρισία, τή θρησκοληψία καί τόν συντηρητισμό. Θέλω νά καταστραφοῦν τά πάντα, Νά πέσουν οἱ τροῦλλοι ἀπό τίς 10.000 ἐκκλησίες τῆς Ἐπικράτειας νά μᾶς πλακώσουν. Νά γλυτώσῃ ὁ Πλανήτης ἀπό ἕναν ἄχρηστο λαό. Τέλος.»

Ὁ Ὅμηρος, πού συγκίνησι μιλῶντας γιά τήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, τή δοξασμένη Ἑλλάδα, λέγει ὅτι «Οὐδέν γλύκιον Πατρίδος», θά ἔλεγε  σ’ αὐτήν τήν ἄμυαλη καί προφανῶς σχιζοφρενῆ, πού ὑψηλά ἱστάμενοι, τήν συμβουλεύονται, χωρίς ντροπή: «Τέκνον ἐμόν ποῖον σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδοντων;» «Παιδί μου, πῶς σοῦ ξέφυγαν τά λόγια αὐτά ἀπό τό στόμα;» Τί λόγια σοῦ ξέφυγαν ἀπό τήν ὀδοντοστοιχία σου; Τί χαζομάρες εἶπες τώρα;

Ἐγώ θά πῶ στούς ἐλαχίστους αὐτούς ἄμυαλους Γραικύλους, πού, ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα, χωρίς σκέψι, ἀπερίσκεπτα, ξεστομίζουν ἄπρεπα καί βλάσφημα ἔπεα ἰδιωτείας, λόγια πολύ βαριᾶς διανοητικῆς ἀνεπαρκείας, ἠλιθιότητος, νά μετανοήσουν, ὅσο εἶναι καιρός, πρίν νά ἔλθῃ ἡ Ἡμέρα, πού «θα παρακαλοῦν οἱ ἄνθρωποι τά ὄρη καί τίς πέτρες νά πέσουν πάνω τους καί νά τούς πλακώσουν καί νά τούς κρύψουν ἀπό τό πρόσωπον τοῦ Θεου καί ἀπό τήν ὀργήν τοῦ Ἀρνίου. Διότι ποιός θά μπορέσῃ τότε νά σταθῇ καί νά ἀντικρύσῃ τήν Ἡμέρα τοῦ Κυρίου;» (παρβλ. Ἀποκ. στ΄ 16-17).

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι οἱ  ἐλάχιστοι αὐτοί δυστυχεῖς, ἄμυαλοι συνάνθρωποί μας, εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγήν.

Πάνω ἀπό ὅλα, γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἕλληνες εἶναι ἡ Πίστις στό Θεό καί ἀγάπη πρός τήν ἔνδοξη Πατρίδα μας. 

Οἱ Ἥρωες πρόγονοί μας θριάμβευσαν πολεμῶντας «για τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγία καί γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν». Δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι Φῶς Θεοῦ καί κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ καί μέ τόν Πολιτισμό της ἀνεκαίνισε τήν Οἰκουμένη. Ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς θαυμάζουν τόν Ἡρωϊσμό τῶν Ἑλλήνων. Υπάρχουν καί ἄλλοι, πού φθονοῦν καί  μισοῦν τή Ρωμιοσύνη, γιά τήν Ἱερή της γλῶσσα καί τήν ἔνδοξη Ἱστορία της.

Ἄς μή ντροπιάζουμε τήν Πατρίδα μας μέ «ἔπεα ἰδιωτείας». Ἄς προσέχουμε τά λόγια μας. Πρίν νά ἀνοίξουμε τό στόμα μας, ἄς βουτᾶμε τή γλῶσσα μας στό μυαλό μας. Νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι «ἡ γλῶσσα κόκκαλα δέν ἔχει καί κόκκαλα τσακίζει».

Ὁ Θεός μᾶς χάρισε ὁλόκληρη ὀδοντοστοιχία γιά νά συγκρατῇ τή γλώσσα μας, ὥστε ὁ λόγος μας νά εἶναι πάντοτε χαριτωμένος καί ἅλατι ἡρτυμένος (Κολο. δ΄ 6). Νά ἀποφεύγουμε τήν «Ὕβριν».

Πρόοδος σημαίνει νά ἀποφεύγουμε τή βρωμιά καί νά ἀνεβαίνουμε πάνω ἀπό τά ἐγκόσμια, Καί ὅπως λέγει ὁ Καζαντζάκης, «νά ἀκολουθοῦμε τό πρότυπο τοῦ ἀγωνιζομένου, τοῦ τέλειου ἀνθρώπου, τοῦ Χριστοῦ, καί νά μεταβάλλουμε τή σάρκα σέ πνέμα καί νά προχωρᾶμε μπροστά καί νά ἀνεβαίνουμε ψηλά, στό Γολγοθᾶ στό Θεό». Πρόοδος εἶναι νά πιστεύουμε στό Χριστό καί νά ἀγαπᾶμε τήν Πατρίδα καί τή Λευτεριά ἀπό τά Πάθη καί τίς Κακίες καί νά ἀποφεύγουμε τά φαῦλα καί τούς φαύλους.

Νά παρακαλοῦμε δέ τόν Θεόν νά προστατεύῃ τό Λαό Του, τό εὐλογημένον καί ἅγιον Ἔθνος μας, τόν ΝΕΟΝ περιούσιον λαόν Του. Καί μήν ξεχνᾶμε. Μᾶς τίμησε Ὁ Θεός. Ὁ Λόγος Του γράφτηκε στή γλῶσσα μας. Εἷναι μαζί μας ὁ Θεός.

Ἀγαπημένα μου παιδια, ὁ Ἑλληνικός λαός, ὁ λαός μας, μόνον «ἄχρηστος δέν εἶναι». Βασανισμένος εἶναι.  Ταλαιπωρημένος καί διαρκῶς ἐν διωγμῷ εἶναι ὁ λαός μας. Νά πιστεύετε ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήσῃ ὁ Κύριος.« Chi Jodea derech Tsadikin, vederech Ressaim tovet» «Ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδόν δικαίων καί ὁδός ἀσεβῶν ἀπολεῖται»(Ψαλμ.α΄6)Αὐτόν ἀνυμνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν. Ότι αὐτῷ πρέπει πᾶσα δόξα τιμή καί προσκύνησις σύν τῷ Πατρί καί τῷ Αγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.