ΠΟΤΕ ΗΞΩ ΚΑΙ ΟΦΘΗΣΟΜΑΙ

ΤΩι ΠΡΟΣΩΠΩι ΤΟΥ ΘΕΟΥ ;»

«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός σέ τόν Θεόν τόν ἰσχυρόν, τόν ζῶντα· Πότε ἥξω καί  ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;» (Ψαλμ.41,2-3).

Ὅπως ἀκριβῶς τό διψασμένο ἐλάφι τρέχει μέ λαχτάρα στίς πηγές τῶν ὑδάτων, γιά νά ξεδιψάσῃ τή δίψα του, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου λαχταράει κοντά σου νά βρεθῇ, νά ξεδιψάσῃ καί νά χορτάσῃ μέ τήν ζωντανή Σου Παρουσία, Θεέ μου, νά ἀπολαύση τήν ἐπικοινωνία μαζί Σου, Πανάγιε, νά παρηγορηθῇ, νά νοιώσῃ σιγουριά καί ἀσφάλεια κοντά Σου.

Ἐσένα , Κύριε, τόν ἀληθινόν Θεόν, τόν ζῶντα, διψᾷ ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου. Ἐσένα διακαῶς ποθεῖ καί δέεται καί παρακαλεῖ καί περιμένει τό θεῖον κάλεσμα. Πότε Θεέ μου θά ἀξιωθῶ νά φύγω ἀπό τήν ἄθλια αὐτή παροικία, ἀπό τόν τόπον αὐτόν τῆς ἐξορίας; Πότε θά ἀξιωθῶ νά βρεθῶ στόν ἐπουράνιον Ναόν Σου, νά παρουσιασθῶ μπροστά σου; Πότε θά ἀξιωθῶ νά βρεθῶ, μαζί μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους Σου, καί νά Σέ ὑμνῶ καί νά  Σέ λατρεύω μέ τήν καρδιά μου, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μου; Πότε θά ἀξιωθῶ νά παρουσιασθῶ Ἐνώπιόν Σου, ἀπολαμβάνων, διά θέας, τό ἄπειρον κάλλος τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε;

Ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. Εἶναι γεμᾶτος ἄθλιες πονηριές, Ψευτιές κι’ Ὑποκρισίες.

Στό κάθε μας βῆμα συναντοῦμε φαρμακερές Ὀχιές. Οἱ λέξεις ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα. Καί οἱ διαστροφές θεωροῦνται ἰδιαιτερότητες. «Καί τό νά βλάψῃς ἄλλον εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή. Καί ὅταν κάνῃς τό καλό, οἱ πιο πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό» (Shakespeare).

Ποιος θά μέ λυτρώσῃ καί θά μέ ἀνασύρῃ ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή βαβυλῶνα καί θά μέ ὁδηγήσῃ σέ τόπον ἀναψυχῆς, ἄν ὄχι Σύ,  πολυέλεε Κύριε, πού σταυρώθηκες γιά μένα; Μέ λαχτάρα περιμένω τό Θεῖον Σου κάλεσμα. Ἀξίωσέ με νά βρεθῶ Ἐνώπιόν Σου καί, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξάζω, Λυτρωτά, ὁ Θεός, εὐλογητός εἶ!...