Was ist Christus ? Τί εἶναι ὁ Χριστός γιά μᾶς;

                         Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

                     ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΣ

                   (Κολοσ. γ΄ 4.Ἐφεσ.β΄14).

 

Ἡ Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀποκαλύπτει τί εἶναι για μᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός πραγματικά εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, πού για χάρι μας, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος και, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», ἔρχεται κοντά μας, ἀπαλύνει τόν πόνο μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, θεραπεύει τά τραύματά μας, καί, «νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ» μᾶς ἀνιστᾶ, μέ τό ζωοποιό Του λόγο, μᾶς τρέφει ψυχικά και σωματικά, μᾶς ζωοποιεῖ, καί, μέ τή Σταυρική Του καί τήν Ἀνάστασί του, μέ το πανάγιον αἷμα Του, μᾶς συμφιλιώνει, μέ τόν οὐράνιο Πατέρα καί μεταξύ μᾶς, καί μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισο, εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ,  εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι, γιά μᾶς, ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (τό Bene supremo), ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Αὐτοζωή,  ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, ἡ Αἰωνία ὕπαρξις, ὁ Ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Εἷναι τό Φῶς τό Ἀληθινόν, τό ὁποῖον φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον κόσμον. Εἶναι ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων, ὁ ποιῶν τούς Ἀγγέλους Αὐτοῦ πνεύματα και τούς λειτουργούς Αὐτοῦ πῦρ φλέγον, ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καί καπνίζονται, καθώς λέγει ἡ Γραφή. Εἶναι «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»(Ἰωάν. α΄3), ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς», «ὁ πανακής ἰατρός», ὁ ὁποῖος ἔρχεται κοντά μας καί διέρχεται τήν ζωήν Αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ(Ματθ. δ΄23).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη, λαμβάνει δούλου μορφήν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς, ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ( Φιλιπ.β΄7-8). Ἔπαθε για μᾶς καί ἔγινε σέ ὅλους μας, τό Πρότυπον, ὁ Ὑπογραμμός, τό ζωντανό Παράδειγμα ὑπακοῆς στό Θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»( Α΄Πέτρ.β΄21)καί  «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν.γ΄15,16).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου. «Και οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τον οὐρανόν, το δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»(Πράξ. δ΄12).

«Και ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»(Πράξ. β΄ 21. Ρωμ.ι΄13.Ἰωήλ γ΄5).

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς και ἑκών ἐτάφη και ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα, Αὐτόν προσκυνήσωμεν». Πάντες οἱ πιστοί ἀπολαμβάνομεν τῶν θείων δωρεῶν και πάντων τῶν εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησε καί ποιεῖ, γιά ὅλους μας. Καί τό μόνο, πού ἀπομένει σέ μᾶς εἶναι ἡ συνειδητή, σιωπηλή, λατρευτική προσκύνησις καί ἡ «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», λατρεία Αὐτοῦ.

Τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας εἶναι ξένον καί παράδοξον, «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν» ξεπερνάει τήν νοητική μας ἱκανότητα, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Τό· Πῶς ἐσαρκώθη; Πῶς ἐσταυρώθη; Πῶς Ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ; Εἶναι ἀνεξιχνίαστον Μυστήριον. Ἐάν θελήσουμε νά ἐρευνήσουμε τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ θά τρελλαθοῦμε, λέγει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Καί ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφωνεῖ: «Και τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας αὐτοῦ; Ἀκουστάς ποιῆσαι πάσας τάς αἰνέσεις αὐτοῦ ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσια Αὐτοῦ ἐν παντί καιρῷ;». Ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν εἶναι ἰκανός, νά περιγράψῃ τά ἀπερίγραπτα, νά ἐκφράσῃ τά ἀνέκφραστα, νά ἱστορήσῃ τά ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν, νά λαλήσῃ «τά οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι». Ἀδυνατεῖ νά μᾶς πῇ τί εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά μᾶς. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ἀναφέρω τί μᾶς ἀποκαλύπτει  τό Πνεῦμα τό Ἅγιον,  περί τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ «Παῖς, ὁ ἐκλεκτός, Θεός  ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος…» (Ἡσ. θ΄ 6-7).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό Α καί τό Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, εἶναι ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὁ Ἦν και ὀ Ἐρχόμενος, ὀ Παντοκράτωρ»(Ἀποκ. α΄8.  κα΄6. κβ΄13).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό Αἷμα Του, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, και μᾶς κατάστησε βασιλεῖς καί ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα  μας(Ἀποκ.α΄5). Ἐμεῖς δέ,  κλίνοντες τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ὀφείλουμε, νοερά, νά παρακαθήσουμε παρά τούς πόδας αὐτοῦ,  καί, ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, νά Τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» και, ὁλόψυχα, νά Τόν ὑμνοῦμεν καί, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Διότι Αὐτός και μόνον Αὐτός, ὀ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ἡ πάντων Χαρά, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.

«Τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμῇ και δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πανάγιε, πανάχραντε, μακρόθυμε καί πολυέλεε, ἄκουσε τήν δέησιν τῶν ἀναξίων δούλων Σου καί ἔρχου ταχύ. Καθάρισε τόν ῥῦπον τῆς ψυχῆς, δέξου τήν μετάνοιά μας. Στερέωσε τή σαλεμένη ψυχή ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου καί ἀξίωσέ μας νά σταθοῦμε κοντά Σου, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

Non finito

 

 

 

Η ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΝΑΙ ΚΑΙ ΤΡΟΦΗ

ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

«Ἐγώ ἔχω βρῶσιν φαγεῖν, ἥν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε». «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄ 32,34).

 

Μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, θά προσπαθήσω νά σᾶς δώσω τή λύσι τοῦ πανανθρωπίνου δράματος, μέ λόγια τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ζοῦμε μιά φρικώδη τραγῳδία. Ἄν ρίξουμε ἕνα ἐξεταστικό βλέμμα στή σημερινή πραγματικότητα, θά διαπιστώσουμε, ὅτι, ἐπειδή ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό την Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα και Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, γι’ αὐτό βρεθήκαμε στην ἔσχατη αὐτή ἐξαθλίωσι.

Ζοῦμε μέσα στήν ψευτιά καί  τήν Ὑποκρισία. Οἱ διανθρώπινες σχέσεις, δυστυχῶς, δέν εἶναι προσωπικές. Σπάνια  ἤ σχεδόν ἀνύπαρκτη εἶναι «ἡ λυρική τῆς Συναντήσεως». Οἱ περισσότερες σχέσεις εἶναι προσωπειακές, μέ προσωπεῖον, ψεύτικες, ὑποκριτικές, φαρισαϊκές, ἀνέντιμες. Γι’ αὐτό καί εἶναι ἁλματώδης ἡ αὔξησις τῆς ἐγκληματικότητος σέ Παγκόσμια Κλίμακα. Ὁ ἕνας ἄνθρωπος εἶναι λύκος γιά τόν ἄλλον (Homo hominis lupus). Στρέφει ὁ Μανασσής και τρώγει τίς σάρκες του, κατασπαράσσει τόν ἀδελφόν του. Ὁ Προφήτης Δαυῒδ ἀναφέρει ὅτι «ὁ Κύριος ἔσκυψε ἀπό τά οὐράνια ὕψη Του, ἔρριψε το βλέμμα Του στή γῆ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά δῇ ἐάν ὑπάρχῃ μεταξύ τους κάποιος συνετός ἤ κάποιος πού νά ποθῇ καί  νά ἐπικαλῆται τόν Θεόν καί νά προσπαθῇ νά εὐαρεστῇ Αὐτόν, μέ τήν ἐνάρετη ζωή του. Πικρή εἶναι ἡ διαπίστωσις. Διεπέστωσεν ὅτι ὅλοι ξέφυγαν ἀπό τό δρόμο Του καί ἐξαχρειώθηκαν. Δέν ὑπάρχει κανείς, πού νά πράττῃ τό ἀγαθόν. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Ὁ λάρυγγας αὐτῶν, σάν τάφος ἀνοικτός ἀναδίδει μολυσματική δυσωδία. Μόνο λόγια βλασφημίας καί  ἀκολασίας ξεστομίζουν. Μόνο ψεύτικες, δόλιες καί  φαρμακερές ἐπινοήσεις ξεστομίζουν. Δηλητήριο φαρμακερῶν ἀσπίδων ὑπάρχει κάτω ἀπό τά χείλη τους. Το στόμα τους εἶναι γεμᾶτο ἀπό κατάρες καί βλασφημίες κατά τοῦ Θεοῦ καί ἀπό δολιότητα και πικρία κατά τῶν συνανθρώπων τους. Τά πόδια τους εἶναι ἀκούραστα καί τρέχουν γρήγορα, γιά νά χύσουν αἷμα. Στούς δρόμους τους καί μέ τίς πράξεις τους σπέρνουν συντρίμματα και καταπιέσεις καί ἀθλιότητες. Δέν γνώρισαν καί δεν γνωρίζουν ἥσυχη και εἰρηνική ζωή οὔτε γιά τόν ἑαυτό τους οὔτε γιά τούς ἄλλους γύρω τους. Δέν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ, δέν ὑπάρχει καθόλου σεβασμός στά μάτια τῆς ψυχῆς τους»(Ψαλμ. 13, 2-3).  

Καί φθάσαμε σ’ αὐτή την ἀθλιότητα, γιατί ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τό Θεό καί τόν πανάγιο Νόμο Του. Ὑψώσαμε σέ Θεότητα και λατρεύουμε τόν Ἑαυτούλη μας, τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Γιατί ὑποφέρουμε; Διότι ξεφύγαμε ἀπό το δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ζοῦμε χωρίς Θεό, χωρίς Ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Γι’ αὐτό «εἶναι πικρό καί τό νερό πού πίνουμε και το ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης».

Δέν ζοῦμε σύμφωνα μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σύμφωνα μέ τό εὐτελές, μέ τό βρωμερό καί ἀνόητο ἀνθρώπινο θέλημά μας. Αὐτή εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια. Καθημερινά διαπιστώνουμε ὅτι ζοῦμε μιά φρικιαστική τραγῳδία, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ Ἰωάννης, ἀποκαλύπτει τό λόγο, πού ὑποφέρουμε καί λέγει ὅτι «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄ Ἰωάν. ε΄19). Πῶς «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται;» Μέ τήν κακή χρῆσι τῶν δώρων τοῦ Θεοῦ. Κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ Λογικοῦ καί τοῦ αὐτεξουσίου. Πῶς θά ξεφύγουμε, πῶς θά λυτρωθοῦμε ἀπό αὐτήν τήν ἐξαθλίωσι; Μέ τήν ΚΑΛΗ ΧΡΗΣΙ τοῦ «Νοῦ» καί τῆς ἐλευθερίας, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός. Γιατί, λοιπόν, ὑποφέρουμε σήμερα; Διότι ἐγκαταλείψαμε τόν Θεόν  καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.

 Ὑποφέρουμε, γιατί δέν μποροῦμε νά διώξουμε τά δαιμόνια, πού ἔχουμε μέσα μας και γύρω μας; «Διά τήν ἀπιστίαν ἡμῶν».

Ὑποφέρουμε, γιατί δεν πιστεύουμε στό Θεό καί γιατί δέν ζοῦμε σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ὑποφέρουμε διότι, μέ τήν κακή μας θέλησι, παραμένουμε δοῦλοι τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στην ψυχή και τη ζωή μας το Θάνατο.

Ἡ λύσις τοῦ πανανθρωπίνου αὐτοῦ δράματος βρίσκεται στά χέρια μας. Ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς ἡ λύσις ὅλων τῶν προβλημάτων. Εἴμαστε πλασμένοι ἐλεύθεροι, νά διαλέξουμε τή ζωή ἤ τό Θάνατο καί μεῖς, δυστυχῶς, διαλέγουμε τό Θάνατο. Εἴμαστε πραγματικά παράφρονες.

Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας λέγει: «Δύο κακά ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερ. β΄ 13). Ὅλα μας τά ἔργα εἶναι μάταια. Ἔργα παραφροσύνης, πού δέν μποροῦν νά ἱκανοποιήσουν τίς μεταφυσικές μας ἀνησυχίες. Ἀντίθετα εὐρύνουν τό «κενόν». Ἡ λύσις βρίσκεται στή συνειδητή ἐπιστροφή μας στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, στήν ἐπιστροφή μας στήν Πατρική Ἑστία, στήν ὑπακοήν στό Θεῖον Θέλημα.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε και νά ὑπακούσουμε στή φωνή τοῦ Θεοῦ,  πού λέγει:

«Λούσασθε καί καθαροί  γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν·  καί δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος» (Ἡσ. α΄ 16-18). Ὀφείλουμε νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπ' τήν ψυχή καί τή ζωή μας.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός, Ὑπόδειγμα, ζωντανό Παράδειγμα ὑπακοῆς στο Θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατρός, σέ ὅλους μας. Καί μέ ἁπλά λόγια, μᾶς ἐξηγεῖ ποιός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου στη γῆ.

Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ὡς ἄνθρωπος γίνεται στόν Πατέρα ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, Σταυρώνεται ἡ Ἀγάπη, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16). Μᾶς διακηρύσσει, με τη Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του ὅτι διά τῆς Παρακοῆς χωρισθήκαμε ἀπό το Θεό, διά τῆς Παρακοῆς, βυθισθήκαμε στό Βόρβορο, στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, διά τῆς Παρακοῆς φθάσαμε  σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Συνεπῶς ὅπως διά τῆς παρακοῆς φθάσαμε ἐδῶ, πού φθάσαμε, ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΘΑ ΛΥΤΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΥΝΗ, ΤΟΝ ΠΟΝΟ  ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. Ὁ Κύριος ἐτελείωσε τόν ἔργον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅταν πάνω ἀπό τό Σταυρό φώναξε: ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ ! ΓΕΓΟΝΕΝ! Σ' αὐτό τό ὕψος πρέπει νά φθάσουμε ὅλοι, γιά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας παροικίας.

Ὅταν στή Σαμάρεια, οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, Τοῦ  πρόσφεραν τροφή, Αὐτός «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ὅπως πάντοτε, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη, τούς εἶπε: «Ἐγώ ἔχω φαγητό νά φάγω, τό ὁποῖον σεῖς δέν ξέρετε». Καί ἐπειδή δέν κατάλαβαν, τούς ἐξηγεῖ ὁ καρδιογνώστης, ποιά εἶναι ἡ δική Του τροφή, πού πρέπει νἆναι καί ἡ τροφή τοῦ κάθε πιστοῦ Χριστιανοῦ. Και ἀμέσως τούς ἐξηγεῖ: «Τροφή μου εἶναι νά κάνω τό Θέλημα Ἐκείνου, πού μέ ἔστειλε στόν κόσμον καί νά τελειώσω τό ἔργον Του» (Ἰωάν. δ΄32,34). Τροφή μου εἶναι ἡ ὑπακοή στο Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί Θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτός ἦταν ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί αὐτός εἶναι καί  ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου στή γῆ. Αὐτή πρέπει νἆναι ἡ τροφή μας. Ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς διδάσκει ἕνα νέο τρόπο ζωῆς, τή ζωή τῆς ἀγάπης, πού φθάνει μέχρι Σταυροῦ. Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὑπακοή στο Θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας. Πεῖνα και δίψα και  τῆς δικῆς μας ψυχῆς πρέπει νἆναι ἡ ὑπακοή στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπακοή μας θά δώσῃ καί τή λύσι στήν πανανθρώπινη τραγῳδία.

          Εἶναι καιρός νά κουρνιάσουμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ.

Ἐάν, λοιπόν, θέλουμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά, πού μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα, ἐάν θέλουμε νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος, ἐάν θέλουμε νά μεταβάλουμε αὐτήν ἐδῶ τήν κόλασι, σέ Παράδεισο, ἐάν θέλουμε νά βροῦμε ἀνάπαυσι καί  γαλήνη στήν ψυχή μας, ἐάν θέλουμε νά  ἐξαφανισθῇ τό Κακόν ἀπό τη ζωή μας, ἐάν ἡ ἀνθρωπότης θέλει νά ἀπαλλαγῇ ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἀθλιότητες, ἀπό τούς πολέμους καί τίς αἱματοχυσίες, ὀφείλει νά ἐπιστρέψῃ στό δρόμο τοῦ Θεοῦ, στό δρόμο τῆς Ἀγάπης, στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα. Εἶναι, λοιπόν, καιρός  νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί, αὐτομάτως θά λυτρωθοῦμε ἀπό ὅλα τά δεινά καί θά μεταβάλουμε αὐτό ἐδῶ τό «χοιροστάσι», σέ Παράδεισο τῆς Ἐδέμ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά γίνῃ τροφή μας, ἡ  τροφή τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνεται ἀπό ὅλους μας τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς», ὥστε, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ και ἔργῳ, νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Τριαδικόν Θεόν, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ

 

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί τόν τίμησε μέ τό· «κατ’ εἰκόνα». Τόν ἔπλασε «δυνάμει θεόν», ὅπως ἔχουμε πεῖ. Δηλαδή τόν προίκισε μέ «νοῦν» καί «ἐλευθερίαν», ὥστε κάνοντας καλή χρῆσι, τῶν θείων αὐτῶν δώρων, να μπορῇ, με τη θέλησί του, να γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός». Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν κατενόησε τήν τιμήν. Ἔκαμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ και τοῦ αὐτεξουσίου και ἀπέβαλλε το ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας και ντύθηκε τό ἔνδυμα  τῆς φθορᾶς και ἐξ αἰτίας τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς, διά τῆς Παρακοῆς στήν Ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, χωρίσθηκε ἀπό τόν Θεόν, τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος, περιέπεσε εἰς τούς ληστάς-δαίμονας, στά δαιμονικά Πάθη, καί περιῆλθεν εἰς τήν ἔσχατην ἀθλιότητα. Μακριά ἀπό το Θεό, ἡ ἀνθρωπότης, «ἡμιθανής», στενάζει κατάκοιτος στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ἀκούει τούς στεναγμούς τῶν παραστρατημένων παιδιῶν Του καί, ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ.β΄4), ἀποφασίζει να μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν Πόνο, ἀπό τήν ὀδύνη, ἀπό τή φθορά και το Θάνατο, καί ἀποστέλλει τό Μονάκριβό Του Γιό στον κόσμο: «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τον υἱόν αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄ 16).

Ὅρος ἀπαράβατος τῆς σωτηρίας μας εἶναι ἡ συγκατάθεσίς μας. Στό χέρι μας μας εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἀρκεῖ να πιστέψουμε στό Χριστό. Συνάπτει  μαζί μας ὁ πανάγαθος, τήν Καινήν Διαθήκην καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε καί μέ τή θέλησί μας, νά δεχθοῦμε τόν Χριστόν καί νά πιστέψουμε ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος  Θεός, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Να πιστέψουμε ὅτι ὁ Χριστός, «ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς», εἶναι ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας  καί ὁ Λύτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου.

Ἔτσι «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, και ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός καί ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί εἶναι εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων το Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23).

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ τήν περιπεσοῦσαν εἰς τούς λῃστάς-Δαίμονας, εἰς τά βρωμερά Πάθη, τήν ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσαν, «ἡμιθανῆ» ἀνθρωπότητα, ἀλλά καί κάθε ταλαίπωρη ψυχή ξεχωριστά καί «ἐπιχαίει ἔλαιον καί οἶνον»(Λουκ. ι΄ 34), καθαρίζει καί θεραπεύει τίς πληγές μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας ἁπαλύνει τόν πόνον μας. Μᾶς ἐπισκέπτεται και μᾶς ἀνιστᾷ ἀπό κάθε μας πτῶσι. Μᾶς θεραπεύει καί μᾶς ζωοποιεῖ.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, ὀκτακόσια πρίν ἀπό τόν ἐρχομό Του λέγει ὅτι ὁ Παῖς, ὁ ἐκλεκτός, ὁ Χριστός, τό Φῶς τοῦ κόσμου, ἔρχεται κοντά μας πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, ἀθόρυβα, ταπεινά και πλησιάζει τό σπασμένο καλάμι καί τό περιδένει, τό στηρίζει καί τοῦ δίνει ζωή. Πλησιάζει τήν λυχνίαν, πού εἶναι ἕτοιμη νά σβύσῃ,  καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωή. Κηρύσσει καθαράν τήν ἀλήθειαν. «Καί επί τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν» (πρβλ. Ἡσ. 42, 1-4).

Πλησιάζει τόν καθένα μας καί θεραπεύει τίς ἀνημπόριες μας, μᾶς τρέφει καί, «νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ», μᾶς ἀνασταίνει, μέ τό ζωοποιό Του λόγο. Μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς την ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ΄ 17).

Μᾶς ἐπισκέπτεται καί, ἄν δεχθοῦμε τή Χάρι Του, μᾶς χαρίζει τήν ψυχοσωματική μας ὑγεία καί τήν αἰώνιον ζωήν. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί σέ ὅσους Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό ὄνομά Του μᾶς δίδει «ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α΄12-13) καί «ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λουκ. ι΄ 19).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς  καί ἀκοῦμε καί βλέπουμε ὅτι θεραπεύει ψυχικά και σωματικά τούς ἀνθρώπους. Καί πραγματικά κοντά Του, «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται· καί μακάριος, πνευτυχής εἶναι ἐκεῖνος, πού δέν κλονίζεται, ἀλλά μένει σταθερός, ἀκλόνητος στήν Πίστι του στόν Χριστόν» (Ματθ. ια΄ 5-6).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του: «Δεῦτε πρός με πάντες…» (Ματθ. ια΄28-30). Δέν ἐξαιρεῖ κανέναν τῆς ἀγάπης Του. Ἀνοίγει τίς Πύλες τῆς Μετανοίας, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Ὅστις θέλει…» (Μάρκ. η΄34).  Ἐπισκέπτεται ὅλους μας, ὅπου κι’ ἄν βρισκωμαστε, ὅ,τι  κι’ ἄν κάνουμε , ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε. Ἐπισκέπτεται ἀκόμη και τούς Γαδαρηνούς και τούς Σαμαρεῖτες καί «ἵσταται ἐπί τήν  Θύραν και κρούει…»

 (Ἀποκ. γ΄ 20). Ἵσταται ἐπί την θύραν και κρούει καί περιμένει, μέ ὑπομονή, μέ ἄφατη μακροθυμία, νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε την καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε , μέ τή Θέλησί μας, τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς, μᾶς ἐπισκέπτεται καί διαλέγεται μαζί μας καί στούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ, τούς εἰλικρινά μετανοιωμένους, πού Τόν λατρεύουν, μέ τήν καρδιά τους, «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ», ἐμφανίζεται σ’ αὐτούς καί τούς  ἀποκαλύπτει τήν Θεότητά Του. Τρανό παράδειγμα ἡ Σαμαρείτης.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς.Πλησιάζει, ἀθόρυβα, κάθε πονεμένη καί ταλαιπωρημένη ψυχή. Ἔρχεται καί στή Σαμάρεια ἀναζητῶντας τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τῆς Σαμαρείτιδος, διότι, ὡς καρδιογνώστης γνωρίζει, τή λαχτάρα αὐτῆς τῆς ψυχῆς, τήν πεῖνα καί τή δίψα της πρός σωτηρίαν.  

Στέκεται ὁ Ἰησοῦς στό φρεάρ, στήν πηγή τοῦ Ἰακώβ καί περιμένει. Ἐκεῖ ἔρχεται ἡ γυνή ἡ Σαμαρείτης ἀντλῆσαι ὕδωρ. Τότε ὁ Ἰησοῦς, ὁ Ὁποῖος πραγματικά διψᾶ, ὄχι τόσο για φυσικό νερό, ἀλλά διψᾶ τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τῆς Σαμαρείτιδος, διαλέγεται μαζί της καί τῆς ἀποκαλύπτει τίς αἰώνιες Ἀλήθειες Του. Τῆς ἀποκαλύπτει δε καί τά κρυπτά τῆς καρδίας της, καί τή φέρει σέ ἐπίγνωσι τῆς ἀληθείας καί σέ εἰλικρινῆ ματάνοια. Τῆς ξεχωρίζει τά ἀνθρώπινα, ἀπό τά ἐπουράνια. Ἐξηγεῖ ὅτι ὅποιος πιῆ ἀπό τό φυσικό νερό τῆς πηγῆς τοῦ Ἰακώβ, ξαναδιψάει. Τῆς ἐξηγεῖ ὅτι εἶναι ματαιότης πάντα τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον. Ὅλα εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Ἀντίθετα τῆς ἀποκαλύπτει ὅτι ἀξίαν ἔχει τό δικό Του, τό πνευματικό νερό, καί τῆς ἐξηγεῖ ὅτι «ὅποιος πιῆ ἀπό τό ὕδωρ αὐτό τό ζῶν, δέν ξαναδιψάει ποτέ, καί ὅτι αὐτό τό ζωντανό νερό, ὅποιος τό πιῆ, γίνεται μέσα του πηγή ὕδατος, πού ἀναβλύζει  καί ξεχύνεται γύρω του καί ἀρδεύει τά σύμπαντα. Ἀξία  μεγάλη ἔχουν τά πνευματικά , τά ἐπουράνια, τά ἄφθαρτα καί αἰώνια, τά ἀγαθά, πού χαρίζει  Θεός σέ κείνους πού πιστεύουν στό ὄνομά Του καί Τον λατρεύουν «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ».

Τό διάλογο αὐτό, τόν κάνει ὁ Κύριος μέ κάθε ψυχή, πού συναντᾶ καί χαρίζει τό «ὕδωρ το ζῶν», σέ κάθε ψυχή, πού Τόν δέχεται καί πιστεύει εἰς Αὐτόν. Καί εἶναι εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Θεός ὁ Παντοκτάτωρ.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί κρούει την Θύραν… Εἶναι καιρός να ἀκούσουμε τή Φωνή Του, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά κατασκηνώσῃ μέσα μας ὁ Χριστός, νά πιστέψουμε σ’Αὐτόν καί νά λάβωμεν ἀπό Αὐτόν  τό ὕδωρ τό ζῶν, τή Χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νά γίνῃ ἡ ψυχή μας Ναός Θεοῦ Ζῶντος, γιά νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, καθώς πρέπει ἁγίοις,  νά δοξάζουμε   δέ καί, ἀσιγήτως, νά ὑμνοῦμε τόν Τριαδικόν Θεόν, διά τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ  Σύ εἶσαι ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Εὐλογημένος, ὁ Ἐρχόμενος ἐν Ὀνόματι Κυρίου. Σύ εἶσαι ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, δέν περιμένουμε ἄλλον καί δέν θέλουμε ἄλλον ἐκτός ἀπό Σένα. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ δικός μας Θεός καί μεῖς δικοί Σου, ἀχρεῖοι καί ἐλεεινοί, ἀλλά δικοί Σου δοῦλοι. Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε βοηθόν, ἀλλά καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Ὕδωρ τό Ζῶν, ἡ πάντων Χαρά, τό Φῶς καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σέ Σένα καταφεύγουμε καί Σέ ἱκετεύομεν. Ἔχου ταχύ καί λύτρωσε ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, κακῶν καί ὀδύνης. Ἄνοιξε, καί πάλιν σέ παρακαλῶ, ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές. Καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας. Μᾶς κυκλώνουν οἱ ἀντίχριστοι, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, προσπαθοῦν νά μᾶς ἐξαφανίσουν. Οἱ ἁμαρτίες μας ἐσκόρπισαν θανατηφόρους ἰούς, πού, μεταλλάσσονται καί μᾶς θανατώνουν.

Ἔρχου Κύριε καί μεῖνε μαζί μας. Δέξου, Κύριε, τή μετάνοιά μας. Κύριε Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε καί Σέ Σένα μονάχα καταφεύγουμε. Ἄν , Κύριε, δέν σταθῇς κοντά μας, ἄν δέν μᾶς προστατεύσῃς, θά μᾶς καταπιοῦν ζωντανούς οἱ ἐχθροί μας. «Χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή μας» (πρβλ. Ψαλμ.123). Φώτισε τά σκοτάδια μας. Λυπήσου μας και ἀνάσυρέ μας ἀπό  το σκοτάδι τῶν θλίψεων και τῶν συμφορῶν, βοήθησέ μας νά μή καταληφθοῦμε ἀπό το θανατηφόρο ὕπνο τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἁμαρτίας. Φώτισέ μας καί ὅπλισέ μας μέ θάρρος, νά νικήσουμε τούς ἐχθρούς μας, γιά νά μή μπορέσουν ποτέ νά καυχηθοῦν ὅτι μᾶς νίκησαν και μᾶς ἐξουθένωσαν. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας (πρβλ. καί Ψαλμ.12). Ἔρχου ταχύ, Κύριε. Μη βραδύνῃς. Ἐλέησέ μας, Κύριε, Σύ ὁ Εὐλογημένος, ὁ Ἐρχόμενος ἐν Ὀνόματι  Κυρίου. Ἐλέησέ μας, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, «ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου» και ἀξίωσέ μας, να Σέ λατρεύουμε ἐν «πνεύματι καί ἀληθείᾳ», μέ τήν καρδιά μας, καί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ,  νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

«Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ,

 

ΑΛΛΑ ΠΟΙΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ»

(Νεοκλής Σαρρής)

Μικρό ἀφιέρωμα στή Γενοκτονία τῶν Ποντίων

(Ἀπόσπ. ἀπό τή Βικιπαίδεια, τήν ἐλεύθερη ἐγκυκλοπαίδεια).

 Η διεθνής βιβλιογραφία κα τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών εμπεριέχουν πλήθος μαρτυριών για τη γενοκτονία που διαπράχθηκε κατά των Ποντίων κατοίκων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η γενοκτονία πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες εις βάρος και άλλων πληθυσμών, δηλαδή των Αρμενίων και των Ασσυρίων, με αποτέλεσμα ορισμένοι ερευνητές να θεωρήσουν τις επιμέρους διώξεις ως τμήματα μιας ενιαίας γενοκτονικής πολιτικής εις βάρος των Ελλήνων ή γενικότερα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας.[15][16] [17][18][19]

 

Κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».[20] Το 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως «ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος». Πέρα από το ελληνικό κράτος ὁ διωγμός τῶν Ποντίων αναγνωρίζεται επισήμως ὡς γενοκτονία από τήν Κύπρο, τήν Αρμενία, τήν Σουηδία, ορισμένες ομοσπονδιακές δημοκρατίες της Ρωσίας, εννέα πολιτείες των ΗΠΑ (Φλόριντα[21], Τζώρτζια, Μασαχουσέτη, Νιου Τζέρσεϊ, Νέα Υόρκη, Πενσυλβάνια, Νότια Καρολίνα, Ρόουντ Άιλαντ και από τις 11/9/2019 Καλιφόρνια[22][23], ενώ υπάρχει σαφής αναφορά -κατά κάποιο τρόπο αναγνώριση- σε γενοκτονία Ελλήνων και από την πολιτεία της Αλαμπάμα[24]), τη βουλή της αυστραλιανών πολιτειών της Νότιας Αυστραλίας και της Νέας Νότιας Ουαλίας[25][26], την Αυστρία[27] (ακολουθούμενη λίγες ημέρες αργότερα από το Δήμο της Βιέννης) και την Ολλανδία[28]. Στο Καναδά οι πόλεις Οττάβα και Τορόντο έχουν αναγνωρίσει την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας.

Η Ποντιακή γενοκτονία έχει οριστεί και αναγνωριστεί από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS), ενώ έχει τύχει αναγνώρισης και από αρκετές διεθνείς οργανώσεις και φορείς, όπως οι Ευρωπαίοι Δημοκράτες Φοιτητές[29]. Τέλος ψηφίσματα της Γερουσίας των ΗΠΑ κάνουν αναφορά σε γενοκτονία κατά Ελλήνων[30][31].

 

       Ὁ ξεριζωμός ὄχι μόνον τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλά καί ὅλων τῶν Ἑλλήνων πού βρίσκονταν στήν Τουρκία , πεῖνα, δίψα,βιασμοί,  πορεῖες θανάτου στήν ἔρημο, συχνότατα οἱ ἐν ψυχρῷ δολοφονίες ἤ ἐκτελέσεις καί γενικά τά φρικτά βασανιστήρια τῶν Ἑλλήνων ἀπό τούς Τούρκους, ἀπάνθρωπους αὐτούς φονιάδες, δέν περιγράφονται. Εἶχε ἀπόλυτο δίκιο ὁ ἐκλεκτός καί ἀείμνηστος Καθηγητής Νεοκλής Σαρρῆς, πού ἔλεγε ὅτι «ἡ Τουρκία δέν ἔχει ἱστορία, ἀλλά Ποινικό Μητρῶο».

Ὁ Ο.Η. Ε. καί τό Συμβούλιον Ἀσφαλείας τί κάνει; Τί λόγον ὑπάρξεως ἔχει, ὅταν δέν ὑπηρετεῖ καί δέν διαφυλάσσει τό Διεθνές Δίκαιον;

Πιστεύω πώς εἶναι καιρός ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΑΥΣΤΗΡΑ  ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ, ΩΣΤΕ, ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΠΟΤΕ  ΠΙΑ, ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΥΝ  ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ.