ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ

 

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη καί τόν τίμησε μέ τό· «κατ’ εἰκόνα». Τόν ἔπλασε «δυνάμει θεόν», ὅπως ἔχουμε πεῖ. Δηλαδή τόν προίκισε μέ «νοῦν» καί «ἐλευθερίαν», ὥστε κάνοντας καλή χρῆσι, τῶν θείων αὐτῶν δώρων, να μπορῇ, με τη θέλησί του, να γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός». Ὁ ἄνθρωπος ὅμως δέν κατενόησε τήν τιμήν. Ἔκαμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ και τοῦ αὐτεξουσίου και ἀπέβαλλε το ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας και ντύθηκε τό ἔνδυμα  τῆς φθορᾶς και ἐξ αἰτίας τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς, διά τῆς Παρακοῆς στήν Ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, χωρίσθηκε ἀπό τόν Θεόν, τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος, περιέπεσε εἰς τούς ληστάς-δαίμονας, στά δαιμονικά Πάθη, καί περιῆλθεν εἰς τήν ἔσχατην ἀθλιότητα. Μακριά ἀπό το Θεό, ἡ ἀνθρωπότης, «ἡμιθανής», στενάζει κατάκοιτος στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ἀκούει τούς στεναγμούς τῶν παραστρατημένων παιδιῶν Του καί, ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ.β΄4), ἀποφασίζει να μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν Πόνο, ἀπό τήν ὀδύνη, ἀπό τή φθορά και το Θάνατο, καί ἀποστέλλει τό Μονάκριβό Του Γιό στον κόσμο: «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τον υἱόν αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄ 16).

Ὅρος ἀπαράβατος τῆς σωτηρίας μας εἶναι ἡ συγκατάθεσίς μας. Στό χέρι μας μας εἶναι ἡ σωτηρία μας. Ἀρκεῖ να πιστέψουμε στό Χριστό. Συνάπτει  μαζί μας ὁ πανάγαθος, τήν Καινήν Διαθήκην καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε καί μέ τή θέλησί μας, νά δεχθοῦμε τόν Χριστόν καί νά πιστέψουμε ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος  Θεός, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Να πιστέψουμε ὅτι ὁ Χριστός, «ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς», εἶναι ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας  καί ὁ Λύτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου.

Ἔτσι «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, και ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Θεός καί ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί εἶναι εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων το Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23).

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ τήν περιπεσοῦσαν εἰς τούς λῃστάς-Δαίμονας, εἰς τά βρωμερά Πάθη, τήν ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσαν, «ἡμιθανῆ» ἀνθρωπότητα, ἀλλά καί κάθε ταλαίπωρη ψυχή ξεχωριστά καί «ἐπιχαίει ἔλαιον καί οἶνον»(Λουκ. ι΄ 34), καθαρίζει καί θεραπεύει τίς πληγές μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας ἁπαλύνει τόν πόνον μας. Μᾶς ἐπισκέπτεται και μᾶς ἀνιστᾷ ἀπό κάθε μας πτῶσι. Μᾶς θεραπεύει καί μᾶς ζωοποιεῖ.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, ὀκτακόσια πρίν ἀπό τόν ἐρχομό Του λέγει ὅτι ὁ Παῖς, ὁ ἐκλεκτός, ὁ Χριστός, τό Φῶς τοῦ κόσμου, ἔρχεται κοντά μας πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, ἀθόρυβα, ταπεινά και πλησιάζει τό σπασμένο καλάμι καί τό περιδένει, τό στηρίζει καί τοῦ δίνει ζωή. Πλησιάζει τήν λυχνίαν, πού εἶναι ἕτοιμη νά σβύσῃ,  καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωή. Κηρύσσει καθαράν τήν ἀλήθειαν. «Καί επί τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν» (πρβλ. Ἡσ. 42, 1-4).

Πλησιάζει τόν καθένα μας καί θεραπεύει τίς ἀνημπόριες μας, μᾶς τρέφει καί, «νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ», μᾶς ἀνασταίνει, μέ τό ζωοποιό Του λόγο. Μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς την ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ΄ 17).

Μᾶς ἐπισκέπτεται καί, ἄν δεχθοῦμε τή Χάρι Του, μᾶς χαρίζει τήν ψυχοσωματική μας ὑγεία καί τήν αἰώνιον ζωήν. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί σέ ὅσους Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό ὄνομά Του μᾶς δίδει «ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α΄12-13) καί «ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν ἡμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λουκ. ι΄ 19).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς  καί ἀκοῦμε καί βλέπουμε ὅτι θεραπεύει ψυχικά και σωματικά τούς ἀνθρώπους. Καί πραγματικά κοντά Του, «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται· καί μακάριος, πνευτυχής εἶναι ἐκεῖνος, πού δέν κλονίζεται, ἀλλά μένει σταθερός, ἀκλόνητος στήν Πίστι του στόν Χριστόν» (Ματθ. ια΄ 5-6).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του: «Δεῦτε πρός με πάντες…» (Ματθ. ια΄28-30). Δέν ἐξαιρεῖ κανέναν τῆς ἀγάπης Του. Ἀνοίγει τίς Πύλες τῆς Μετανοίας, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Ὅστις θέλει…» (Μάρκ. η΄34).  Ἐπισκέπτεται ὅλους μας, ὅπου κι’ ἄν βρισκωμαστε, ὅ,τι  κι’ ἄν κάνουμε , ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε. Ἐπισκέπτεται ἀκόμη και τούς Γαδαρηνούς και τούς Σαμαρεῖτες καί «ἵσταται ἐπί τήν  Θύραν και κρούει…»

 (Ἀποκ. γ΄ 20). Ἵσταται ἐπί την θύραν και κρούει καί περιμένει, μέ ὑπομονή, μέ ἄφατη μακροθυμία, νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε την καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε , μέ τή Θέλησί μας, τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς, μᾶς ἐπισκέπτεται καί διαλέγεται μαζί μας καί στούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ, τούς εἰλικρινά μετανοιωμένους, πού Τόν λατρεύουν, μέ τήν καρδιά τους, «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ», ἐμφανίζεται σ’ αὐτούς καί τούς  ἀποκαλύπτει τήν Θεότητά Του. Τρανό παράδειγμα ἡ Σαμαρείτης.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς.Πλησιάζει, ἀθόρυβα, κάθε πονεμένη καί ταλαιπωρημένη ψυχή. Ἔρχεται καί στή Σαμάρεια ἀναζητῶντας τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τῆς Σαμαρείτιδος, διότι, ὡς καρδιογνώστης γνωρίζει, τή λαχτάρα αὐτῆς τῆς ψυχῆς, τήν πεῖνα καί τή δίψα της πρός σωτηρίαν.  

Στέκεται ὁ Ἰησοῦς στό φρεάρ, στήν πηγή τοῦ Ἰακώβ καί περιμένει. Ἐκεῖ ἔρχεται ἡ γυνή ἡ Σαμαρείτης ἀντλῆσαι ὕδωρ. Τότε ὁ Ἰησοῦς, ὁ Ὁποῖος πραγματικά διψᾶ, ὄχι τόσο για φυσικό νερό, ἀλλά διψᾶ τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τῆς Σαμαρείτιδος, διαλέγεται μαζί της καί τῆς ἀποκαλύπτει τίς αἰώνιες Ἀλήθειες Του. Τῆς ἀποκαλύπτει δε καί τά κρυπτά τῆς καρδίας της, καί τή φέρει σέ ἐπίγνωσι τῆς ἀληθείας καί σέ εἰλικρινῆ ματάνοια. Τῆς ξεχωρίζει τά ἀνθρώπινα, ἀπό τά ἐπουράνια. Ἐξηγεῖ ὅτι ὅποιος πιῆ ἀπό τό φυσικό νερό τῆς πηγῆς τοῦ Ἰακώβ, ξαναδιψάει. Τῆς ἐξηγεῖ ὅτι εἶναι ματαιότης πάντα τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον. Ὅλα εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Ἀντίθετα τῆς ἀποκαλύπτει ὅτι ἀξίαν ἔχει τό δικό Του, τό πνευματικό νερό, καί τῆς ἐξηγεῖ ὅτι «ὅποιος πιῆ ἀπό τό ὕδωρ αὐτό τό ζῶν, δέν ξαναδιψάει ποτέ, καί ὅτι αὐτό τό ζωντανό νερό, ὅποιος τό πιῆ, γίνεται μέσα του πηγή ὕδατος, πού ἀναβλύζει  καί ξεχύνεται γύρω του καί ἀρδεύει τά σύμπαντα. Ἀξία  μεγάλη ἔχουν τά πνευματικά , τά ἐπουράνια, τά ἄφθαρτα καί αἰώνια, τά ἀγαθά, πού χαρίζει  Θεός σέ κείνους πού πιστεύουν στό ὄνομά Του καί Τον λατρεύουν «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ».

Τό διάλογο αὐτό, τόν κάνει ὁ Κύριος μέ κάθε ψυχή, πού συναντᾶ καί χαρίζει τό «ὕδωρ το ζῶν», σέ κάθε ψυχή, πού Τόν δέχεται καί πιστεύει εἰς Αὐτόν. Καί εἶναι εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Θεός ὁ Παντοκτάτωρ.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί κρούει την Θύραν… Εἶναι καιρός να ἀκούσουμε τή Φωνή Του, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά κατασκηνώσῃ μέσα μας ὁ Χριστός, νά πιστέψουμε σ’Αὐτόν καί νά λάβωμεν ἀπό Αὐτόν  τό ὕδωρ τό ζῶν, τή Χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νά γίνῃ ἡ ψυχή μας Ναός Θεοῦ Ζῶντος, γιά νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, καθώς πρέπει ἁγίοις,  νά δοξάζουμε   δέ καί, ἀσιγήτως, νά ὑμνοῦμε τόν Τριαδικόν Θεόν, διά τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ  Σύ εἶσαι ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Εὐλογημένος, ὁ Ἐρχόμενος ἐν Ὀνόματι Κυρίου. Σύ εἶσαι ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, δέν περιμένουμε ἄλλον καί δέν θέλουμε ἄλλον ἐκτός ἀπό Σένα. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ δικός μας Θεός καί μεῖς δικοί Σου, ἀχρεῖοι καί ἐλεεινοί, ἀλλά δικοί Σου δοῦλοι. Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐκτός ἀπό Σένα δέν ἔχουμε βοηθόν, ἀλλά καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἠ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Ὕδωρ τό Ζῶν, ἡ πάντων Χαρά, τό Φῶς καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σέ Σένα καταφεύγουμε καί Σέ ἱκετεύομεν. Ἔχου ταχύ καί λύτρωσε ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, κακῶν καί ὀδύνης. Ἄνοιξε, καί πάλιν σέ παρακαλῶ, ἄνοιξε τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές. Καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας. Μᾶς κυκλώνουν οἱ ἀντίχριστοι, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, προσπαθοῦν νά μᾶς ἐξαφανίσουν. Οἱ ἁμαρτίες μας ἐσκόρπισαν θανατηφόρους ἰούς, πού, μεταλλάσσονται καί μᾶς θανατώνουν.

Ἔρχου Κύριε καί μεῖνε μαζί μας. Δέξου, Κύριε, τή μετάνοιά μας. Κύριε Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε καί Σέ Σένα μονάχα καταφεύγουμε. Ἄν , Κύριε, δέν σταθῇς κοντά μας, ἄν δέν μᾶς προστατεύσῃς, θά μᾶς καταπιοῦν ζωντανούς οἱ ἐχθροί μας. «Χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή μας» (πρβλ. Ψαλμ.123). Φώτισε τά σκοτάδια μας. Λυπήσου μας και ἀνάσυρέ μας ἀπό  το σκοτάδι τῶν θλίψεων και τῶν συμφορῶν, βοήθησέ μας νά μή καταληφθοῦμε ἀπό το θανατηφόρο ὕπνο τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἁμαρτίας. Φώτισέ μας καί ὅπλισέ μας μέ θάρρος, νά νικήσουμε τούς ἐχθρούς μας, γιά νά μή μπορέσουν ποτέ νά καυχηθοῦν ὅτι μᾶς νίκησαν και μᾶς ἐξουθένωσαν. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας (πρβλ. καί Ψαλμ.12). Ἔρχου ταχύ, Κύριε. Μη βραδύνῃς. Ἐλέησέ μας, Κύριε, Σύ ὁ Εὐλογημένος, ὁ Ἐρχόμενος ἐν Ὀνόματι  Κυρίου. Ἐλέησέ μας, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, «ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου» και ἀξίωσέ μας, να Σέ λατρεύουμε ἐν «πνεύματι καί ἀληθείᾳ», μέ τήν καρδιά μας, καί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ,  νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.