ΘΕΕ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ;

ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗΝ…

 

«Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν  οὐ συνῆκε»(Ψαλμ. 48,13)

 

Παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ

παρακαθίσασα ἡ Μαρία, τήν

ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις

οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς

ὅτι ἑνός ἐστι χρεία (Λουκ.ι΄39-42).

 

Ὑπάρχουν ὅμως, δυστυχῶς, πολλοί,

πού δέν καταλαβαίνουν(;) ἤ πού δέν

θέλουνε, συνειδητά, νά ξεχωρίσουνε,

τἄχυρα ἀπ’ τό σιτάρι, κι’ ὁδεύουνε

ὁλοταχῶς, πρός τήν ἄβυσσο τῆς

αἰώνιας Ὀδύνης, πέφτουν χαμηλά,

ἐξισώνουνε τόν ἑαυτόν τους πρός τά

κτήνη τά ἀνόητα, πού δέν ἔχουν νοῦν

καί λογικόν και ὁμοιώνονται μ’ αὐτά

και ζοῦν σάν κτήνη καί πεθαίνουν, σάν

κτήνη, χάνουν τήν τιμήν (Ψαλμ. 48,13,21).

 

Ἀχρειωμένα τοῦ Θεοῦ εἰκονίσματα,

Παραμένουν, μέ μανία, «δέσμιοι τῆς

γῆς», «δέσμιοι σκότους καί μακρᾶς

πεδῆται νυκτός», αἰχμάλωτοι, ὄντως,

παρατεταμένης νυκτός (Σοφ.Σολ.17,2)

πρόσωπα σκυθρωπά, ἀγέλαστα,

βουβά, δυστυχισμένες ὑπάρξεις,

χωρίς Θεό, χωρίς ἀγάπη, χωρίς

περιεχόμενο, χωρίς νόημα,χωρίς

σκοπό, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ

καί ἀνύδρῳ»(Ψαλμ.62,2)…

 

Θεέ μου, ποῦ καταντήσαμε;…

Χάσαμε τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα.

Ὁ Πόνος εἶν’ ἀφόρητος, κι’ ἡ συμφορά

μεγάλη, ἔχει ριζώσει μέσα μας ὁ Ὄφις

ὁ ἀρχαῖος, ὁ λαοπλανής, καί μεθοδικά

τιτρώσκει τήν ψυχή καί δηλητηριάζει

τή ζωή μας, σωρεύει συμφορές καί

σύγχυσι καί ταραχή καί ζάλη.

Ποιός θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «την ἰλύν

 βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ;

 Ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό αὐτήν

ἐδῶ τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος;

Ποιός θά μᾶς λυτρώσῃ «ἐκ τοῦ σώματος

τοῦ θανάτου τούτου;» (Ρωμ. ζ΄ 24), ἄν ὄχι Σύ,

Κύριε, πού Σταυρώθηκες καί Ἀναστήθηκες,

γιά μᾶς,  τούς  παναθλίους καί ἐλεεινούς και

πτωχούς, τυφλούς, κωφούς,  τούς γυμνούς

και ἀχρείους δούλους Σου, Μακρόθυμε;

Ἄνοιξε, Κύριε, τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ,

γιά νά ξεπλύνης τίς ντροπές… «Ἔρχου ταχύ»

Κύριέ μου, Ἰησοῦ, Μακρόθυμε και Πολυέλεε.

Ἔρχου ταχύ, ὡς «πῦρ καταναλίσκον» καί κάψε.

Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας και ἐξαφάνισε

ὅλους τούς ἰούς τῶν υἱῶν τῆς Παραφροσύνης.

«Ἕως πότε, ὁ Δεσπότης ὁ ἅγιος καί ὁ ἀληθινός,

οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν

κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» (Ἀποκ. στ΄10) 

Ἕως πότε θά μακροθυμῇς; Πότε, ἐπί τέλους, 

θά  κρίνῃς καί θά δικάσῃς τούς κατοικοῦντας

 ἐπί τῆς γῆς, γιά τό ἀδικοχυμένο αἷμα μας;…

Κύριε , Σύ, πού ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, Σταυρώθηκες

και Ἀναστήθηκες, γιά μᾶς τούς εὐτελεῖς, 

λυπήσου μας καί ἐλέησον ἡμᾶς, ὄχι, 

γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ

 Ὀνόματός Σου». Ἐκτός ἀπό Σένα βοηθόν 

δέν ἔχουμε ἄλλον, καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε

 ἄλλον κανέναν. Σέ, Σένα ἁμαρτάνουμε, 

ἀλλά, ὡς Καρδιογνώστης, γνωρίζεις ὅτι, 

Ἐσένα μονάχα λατρεύουμεν, Κύριε. 

Ἀξίωσέ μας νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά 

μετανοιωμένοι κοντά Σου, νά παρακαθίσουμε

νοερά, στά ἄχραντα πόδια Σου, νά ἀκοῦμε τον

πανάγιο και ζωοποιό Σου λόγο, να ἐγκολπωθοῦμε

το Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Σου καί νά τό κάνουμε

  «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. 

Ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ, νά ἀποδίδουμε

κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή, τούς καρπούς 

τοῦ Πνεύματος, πού «εἶναι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη,

μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, 

πραότης, ἐγκράτεια». Ἀξίωσέ μας, Κύριε, Σέ Τόν

Ἀναστάντα Θεόν, Σωτῆρα καί Λυτρωτήν ἡμῶν, 

νά Σέ ὑμνοῦμε, μέ τήν καρδιά μας, συνειδητά,

λόγῳ και ἔργῳ καί νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ 

Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί 

πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.