ΓΙΑΤΙ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΑΛΜΑΤΩΔΩΣ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ;

            Α

ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΗΜΩΝ

De facto, ἐκ τῶν πραγμάτων, διαπιστώνουμε ὅτι  στήν ἐποχή μας, σ' αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, δυστυχῶς,  ἡ ἐγκληματικότητα, συνεχῶς,  αὐξάνεται ἁλματωδῶς, σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ παγκόσμια Κλίμακα.

Γιατί αὐξάνεται ἁλματωδῶς ἡ ἐγκληματικότητα σέ Παγκόσμια Κλίμακα; Μέ μιά πρότασι, μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι φθάσαμε σ’ αὐτήν ἐξαθλίωσι «Διά τήν ἀπιστίαν ἡμῶν», «διά τό εἶναι ἡμᾶς σάρκας».

Ἦλθε ὁ Χριστός, «σάρξ ἐγένετο ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ», γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ ἀπό την ἀνθρώπινη, στή Θεία διάστασι, καί μεῖς μέ τήν κακή μας θέλησι, ἐμμένουμε τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ. Ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι τό « ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ (εἶναι) σατανικόν» καί ὅτι τό φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο, μέ λυσσώδη μανία, παραμένουμε κατάκοιτοι στή χώρα και τη σκιά τοῦ Θανάτου και συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας, διαπράττοντες συνεχῶς εἰδεχθῆ, φρικιαστικά ἐγκλήματα, κλοπές, ληστεῖες μετά Φόνου καί, χωρίς καθόλου ἴχνος ντροπῆς, θριαμβεύουμε πάνω στά νωπά αἵματα τῶν ἀθῴων θυμάτων μας.

Καθημερινά διαπράττονται φρικιαστικά, στυγερά, ἀποτρόπαια ἐγκλήματα, ὅπως αὐτό, πού ἔγινε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, στά γλυκά νερά, ἡ δολοφονία μιᾶς νεαρῆς μητέρας μπροστά στά μάτια τοῦ βρέφους της, ἡ  ληστεία μετά φόνου, ἡ δολοφονία ἑνός Ἀγγέλου, τῆς Καρολάιν, ἡ δολοφονία τῆς χαρᾶς τῆς ζωῆς, πού ράγισε τίς καρδιές τῶν ἀληθινῶν ἀνθρώπων.

Θεέ μου, ποῦ καταντήσαμε; Γιατί φθάσαμε σέ τόση ἐξαθλίωσι; Ὠχριοῦν, χλωμιάζουν ἀκόμη καί τά πιό ἄγρια θηρία τῆς Ζοῦγκλας.

Δεν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι οἱ ἔννοιες καί οἱ λέξεις ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα. Οἰ διαστροφές και οἱ βρωμερές ἀνωμαλίες, νομιμοποιοῦνται ὡς ἰδιαιτερότητες. Καί, ὅπως λέει ὁ Shakespeare(Σαίξπηρ), στό Μάκβεθ:

« Ζοῦμε σ’ ἕναν κόσμο, πού τό νά βλάψῃς ἄλλον

εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή και ὅταν κάνῃς τό καλό,

οἱ πιο πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό».

Ὁ Σίλερ (Schiller) λέει ὅτι «ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο, ὅπου ὁ ἕνας ἄνθρωπος δέν στέκεται πλησίον στόν ἄλλον ἄνθρωπο, ἀλλά στέκεται ἀπέναντι, σάν ἐχθρός (Der Mensch dem Menschen gegenueber stehet).

Παραμένουμε , με την κακή μας προαίρεσι, μέ τήν

κακή μας Θέλησι, μακριά  ἀπό τό Θεό, χωρίς ἀγάπη, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς νόημα,χωρίς σκοπό και εἴμαστε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, λύκος (Homo hominis lupus). Στρέφει ὁ Μανασσής  και τρώγει τίς σάρκες του, κατεσθίει τόν ἀδελφό του.

Χάσαμε τήν τιμήν τοῦ «κατ’ εἰκόνα» καί γίναμε, ὅπως λέει ὁ Δαβίδ, ὅμοιοι μέ τά ἄλογα ζῶα και ζοῦμε σάν κτήνη και πεθαίνουμε σάν κτήνη.Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ ἀγαπημένος Ἰωάννης λέγει  ὅτι «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄ Ἰωάν. ε΄19).

Βέβαια, ὁ Μακρόθυμος Θεός μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Ἔρχεται κοντά μας και μᾶς καλεῖ κοντά, γιατί θέλει τη σωτηρία μας. Καί,  ἐνῷ «ὡς Παντοδύναμος δύναται και πάντας ἠναγκασμένως πορεύεσθαι τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς, οὐ βιάζεται δέ τινα διά το αὐτεξούσιον». Θέλει νά Τόν ἀκολουθήσουμε, ἀπό την ἀνθρωπίνην διάστασιν, εἰς την Θείαν διάστασιν, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς το· «καθ’ ὁμοίωσιν», ἀπό τό ἐπίπεδον τοῦ· «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ καί ὀδόντα ἀντί ὀδόντος…» εἰς τό ἐπίπεδον τῆς Θείας διαστάσεως»· «Ὅστις σέ ραπίσει ἐπί τήν δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καί τήν ἄλλην·», μέ τή Θέλησί μας, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα, χωρίς ἐξαναγκασμό.

Για να γίνῃ ὅμως αὐτό, πρέπει, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη, με τή θέλησί μας, να ἀνοίξουμε την καρδιά μας στο Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή.

Δυστυχῶς ὅμως ἔχουν περάσει περισσότερο ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια, πού ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», «κηρύσσει το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί θεραπεύει πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», και παρόλη τη Διδασκαλία Του, τά θαύματά Του, τη Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του, πολλοί ἄμυαλοι, πτωχοί, τυφλοί, κωφοί, γυμνοί και ἐλεεινοί ἄνθρωποι, δεν πιστεύουν, δεν δέχονται το Χριστό καί τή Θεία Διδασκαλία Του και παραμένουν «δέσμιοι τῆς γῆς» καί συνεχίζουν τά ἔργα τῶν χειρῶν τους, λατρεύουν τά Εἴδωλα, «ἀργύριον και χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων» και διαπράττουν ἀποτρόπαια, φρικιαστικά ἐγκλήματα, κλοπές, ληστεῖες μετά φόνου και ἄλλα, «ἀντί πινακίου φακῆς», «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων» καί  ξανασταυρώνουν τό Χριστό, στό Πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του.