ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ

«ΘΕΛΕΙΣ ΥΓΙΗΣ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;»

(Ἰωάν. ε΄ 6).

 

Ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος δημιούργησε τόν ἄνθρωπον, «κατ’ εἰκόνα και καθ΄ ὁμοίωσιν» Αὐτοῦ, μικρόν Θεόν, μικρόν δημιουργόν(Γενέσ. α’26).

«Και ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον χοῦν ἀπό τῆς γῆς και ἐνεφύσησεν εἰς το πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, και ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»(Γενέσ. β΄ 7). Τό θεῖον ἐμφύσημα εἶναι ἡ λογική ψυχή καί εἶναι θεῖον δώρημα, δίνει ζωήν στό ὑλικόν σῶμα. Ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κορωνίς τῆς δημιουργίας μετέχει διά τοῦ σώματος μέ τό ὑλικόν Σύμπαν καί μέ τήν πνευματική του ψυχήν μετέχει τοῦ πνευματικοῦ Σύμπαντος. Ἑνώνει στόν ἑαυτόν του Τον ὑλικόν καί τόν πνευματικόν κόσμον. Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη  με  «νοῦν», γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό το Κακόν, καί «ἐλευθέραν  Βούλησιν»,  γιά νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ τό Καλόν ἤ τό Κακόν. Εἶναι, δηλ. «δυνάμει Θεός» καί καλεῖται νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ  θεός», ὄχι κατ’ οὐσίαν, ἀλλά κατά χάριν. Μέ τήν ψυχή του ἔχει τή δύναμι με το νοῦ του, να γνωρίζῃ τό Θεό, μέ τήν καρδιά καί  μέ τή Θέλησί του, νά ἀγαπᾷ, νά λατρεύῃ το Θεό. Με την ἀθάνατη ψυχή του μπορεῖ να γίνῃ μέτοχος τῆς ἀθανασίας και τῆς μακαριότητος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δέ αὐτονόητον ὅτι ὁ ἄνθρωπος διά τῆς ἐν Χριστῷ καλῆς χρήσεως τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας του μπορεῖ  να φθάσῃ ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», να γίνῃ θεός κατά χάριν, δεδομένου ὄντος ὅτι Μόνον ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειον «ἀπαύγασμα καί χαρακτήρ τῆς ὑποστάσεως τοῦ Θεοῦ-Πατρός»(Ἑβρ. α΄ 3) καί ὅτι μόνον ὁ Ἰησοῦς εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» καί ὅτι «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»(Ἰωάν.ιδ΄6).

Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, καί θέλει τή σωτηρία μας. Μᾶς Θέλει κοντά Του αἰώνια. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει, μέ τη Θέλησί μας, νά φθάσουμε καί νά μείνουμε κοντά Του και μᾶς δίνει τή δυνατότητα, ἄν θέλουμε, να γίνουμε  μέτοχοι τῆς ἀθανασίας καί τῆς μακαριότητος τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Ἡ Ἐντολή, ὡς «ὕλη εἰς το αὐτεξούσιον» και ὡς ἔκφρασις τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ἡ ὑπακοή, ἡ τήρησις τῆς Ἐντολῆς εἶναι ζωή, εἶναι ὑγεία. Ἀντίθετα ἡ παρακοή, ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς εἶναι Θάνατος, εἶναι ἀρρώστια. Ἡ παρακοή ἔχει ὡς προϊόν την ἀνίατη ἀσθένεια. Ἡ Παράβασις τῆς Ἐντολῆς εἶναι ἁμαρτία καί Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας Θάνατος»(Ρωμ. στ΄23).Ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς, ὡς ζωή καί συμπεριφορά ἀντίθετη, πρός τό Θέλημα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ζωῆς, ἐπιφέρει ἀνίατη, ἀθεράπευτη ἀρρώστια, πού ὁδηγεῖ στο Θάνατο.

Ὁ Θεός προγνωρίζει καί προειδοποιεῖ τόν ἄνθρωπο, ἐξ ἀπείρου πρός τό πλᾶσμα Του ἀγάπης, τον παιδεύει, τόν παιδαγωγεῖ, τόν ἀποτρέπει ἀπό τήν παραβατική συμπεριφορά, διά τοῦ Νόμου Του, διά τῆς Ἐντολῆς. Ὡς Παντοδύναμος μπορεῖ νά τόν ἐξαναγκάσῃ. Ὅμως «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον».

Ἡ Ψυχοσωματική μας Ὑγεία εἶναι ὅ, τι πολυτιμώτερον ἔχουμε. Και ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ παραβατική, ἡ προβληματική μας συμπεριφορά βλάπτει την ψυχοσωματική μας ὑγεία. Ὁ Παράλυτος, ὁ ὁποῖος κατέκειτο, στήν προβατική Πύλη, στήν Κολυμβήθρα τήν ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστί Βηθεσδά, εἶχε τριάκοντα και ὀκτώ ἔτη ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ, παράλυτος ἐξ αἰτίας τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς, ἀπό τίς ἁμαρτίες του παρέλυσε, μέ τήν κακή του Θέλησι, ἔφθασε σ’ αὐτή την κατάντια. Δεν διεφύλαξε τό πολύτιμον ἀγαθόν, πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός, τήν ὑγεία του. Γι’αὐτό ὁ Κύριος τον πλησίασε και τον ρώτησε: «ΘΕΛΕΙΣ ΥΓΙΗΣ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;»

Τριάντα και οκτώ χρόνια περίμενε ἐκεῖ μέ τήν ἐλπίδα και τη λαχτάρα να γίνῃ καλά, νά θεραπευθῇ, Ἀλλά εἶναι αὐτονόητον ὅτι γιά νά θεραπευθῇ πρέπει νά ξεριζώσῃ την αἰτία, πού τον ὠδήγησε στην παραλυσία. Πρέπει νά θελήσῃ να ἀφήσῃ τίς συμπεριφορές, να θελήσῃ ἀλλάξῃ τόν τρόπον ζωῆς, πού τόν περιέφερε στήν παράλυσι. Ὁ Κύριος τόν θεραπεύει. Ἄν ὅμως ὁ ἴδιος δεν ἀλλάξῃ τρόπο ζωῆς, ἀλλά συνεχίσῃ την παραβατική, την προβληματική του συμπεριφορά καί πάλιν θά ἐπιστρέψῃ. Πρέπει να θελήσῃ να γίνῃ ὑγιής καί νά πάρη την ἀπόφασι να διαφυλάξῃ τήν Ὑγεία του, ἀλάζοντας τρόπον Ζωῆς. Ὀφείλει δηλαδή να ἀκολουθήσῃ τήν Ὁδόν τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Νά θελήσῃ νά ἀπαρνηθῇ τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, καί νά ἐνδυθῇ τόν Νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν. Νά ἀποφεύγῃ τήν ἁμαρτίαν καί τά προϊόντα τῆς ἀμαρτίας, τήν ἀρρώστια καί τόν Θάνατον. Να ζῆ εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά περιπατῇ ἐν ἀγάπῃ καί ἔτσι να διαφυλάσσῃ την ψυχοσωματική του  Ὑγεία δηλαδή  νά χαίρεται τά προϊόντα τῆς ἀγάπης και τῆς ὑπακοῆς στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι χαρά, ζωή καί σωματική, ψυχική καί πνευματική ὑγεία.

 Ὁ Κύριος συγκαταβαίνει και ἔρχεται κοντά μας και μᾶς καλεῖ, ἄν θέλουμε, νά Τόν ἀκολουθήσουμε, ἐλεύθερα και ἀβίαστα, χωρίς ἀπολύτως κανέναν ἐξαναγκασμό. Καί ἐρωτᾶ τόν καθέναν ἀπό μᾶς: «ΘΕΛΕΙΣ ΥΓΙΗΣ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;» καί γίνεται γιά χάρι μας, «ἡ Ὁδός και ἠ Ἀλήθεια και ἡ Ζωή» και μᾶς καλεῖ, ἄν θέλουμε, νό Τόν ἀκολουθήσουμε.

Καί ἐρωτῶ: Ποιός ἄρρωστος δέν θέλει την ὑγεία του; Ποιός τυφλός δέν θέλει τό φῶς του; Ποιός εἶναι τόσο μωρός, τυφλός καί ἐλεεινός, ὥστε να μισῇ τό φῶς καί νά ἀγαπᾷ τό σκοτάδι; Ποιός εἶναι τόσο παράφρων, ὥστε νά ἐπιμένει καί νά παραμένῃ κατάκοιτος στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου;

Δέν νομίζετε πώς εἶναι καιρός νά συνέλθουμε καί νά γνωρίσουμε καλά τόν ἑαυτό μας καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «πήραμε τή ζωή μας λάθος», νά ἀναγνωρίσουμε εἰλικρινά, την πραγματική, τήν πνευματική μας κατάστασι, νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, καί «νά ἀλλάξουμε ζωή»;

Ὁ Χριστός εἶναι ἐδῶ, κοντά μας.  Κρούει την Θύρα…» καί περιμένει νά ἀκούσουμε τή φωνή Του, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, να μᾶς χαρίσῃ την ὑγεία και τήν αἰώνια μακαριότητα, να στήσῃ  στην καρδιά μας τη σκηνή Του και νά καταστήσῃ τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο. Θά Τόν ἀφήσουμε  καί ἄλλο χρόνο νά  περιμένῃ;

Κύριε καί Θεέ μου, καθάρισε τή λάσπη ἀπ' την ψυχή μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας. Θέρμανε, μέ τή Χάρι Σου, τήν ἄχαρη ζωή μας. Ἀνάστησον ἡμᾶς πεσόντας τῇ ἁμαρτίᾳ.

Κύριε, ἔρχου ταχύ, και σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος καί σῶσον ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν. ΑΜΗΝ.