«ΙΔΕ ΥΓΙΗΣ ΓΕΓΟΝΑΣ· ΜΗΚΕΤΙ ΑΜΑΡΤΑΝΕ,

ΙΝΑ ΜΗ ΧΕΙΡΟΝ ΣΟΙ ΤΙ ΓΕΝΗΤΑΙ».

(Ἰωάν. ε΄ 14).

 

Δές  τώρα  ἔγινες ὑγιής. Πρόσεχε  νά μή ἁμαρτάνῃς πλέον, γιά νά μη σοῦ συμβῇ τίποτε χειρότερο καί ἀπό τήν παράλυσι τοῦ σώματος. Πρόσεχε μήπως πέσῃς σέ χειρότερη συμφορά ἀπό τή σωματική ἀρρώστια. Πρόσεχε μήπως μαζί μέ τὀ σῶμα χάσης καί τήν ἀθάνατη ψυχή σου.

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του. Μᾶς συνιστᾶ νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία καί νά  ἀκολουθοῦμε το δρόμο τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Δηλαδή νά γίνεται καί ἀπό μᾶς τό πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατρός, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». Ὁ Ζωοποιός λόγος τοῦ Θεοῦ νἆναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς μας. Ἔτσι θά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία, πού μᾶς χωρίζει ἀπό την Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, μᾶς χωρίζει ἀπό το Θεό μας, μᾶς βυθίζει στό σκοτάδι καί φέρνει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τήν ἀρρώστια, τήν Ὀδύνη καί τό Θάνατο. «Τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας Θάνατος»(Ρωμ.στ΄6).

Οἱ ἅγιοι Πατέρες βροντοφωνάζουν:  «ΔΕΙΝΟΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ». Κι’ ἐγώ 62 χρόνια σᾶς κουράζω μέ  τίς κραυγές μου. Σᾶς θυμίζω τούς λόγους τῶν Πατέρων γιά τή φοβερότητα καί τήν ἀγριότητα τῆς ἁμαρτίας. Καί σᾶς θυμίζω μέ κραυγές, γιά νά τά ἀκούω κι’ ἐγώ, γι’αὐτό καί τά ἐπαλαμβάνω: «Δεινόν ἡ ἁμαρτία», Ὀδύνη, θάνατος, συμφορά.

Εἶναι δε σέ ὅλους γνωστόν, ἀφ’ ἑνός μέν «τό ὀλισθηρόν, τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως», ἡ ροπή, ἡ  κλίσις πρός τό Κακόν (Concupiscentia), πού κληρονομήσαμε ἀπό τον πρωτόπλαστο, καί ἀφ’ ἑτέρου ὁ φοβερός ἐχθρός, μέ τόν ὁποῖον καλούμαστε νά παλαίψουμε καί νά νικήσουμε. Γνωρίζουμε δέ καλά ὅτι «ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»(Α΄ Πέτρ. ε΄ 8) καί ὅτι «Ὀφείλουμε να ἐνδυθοῦμε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, γιά νά μπορέσουμε νά ἀντισταθοῦμε στά πονηρά τεχνάσματα τοῦ Διαβόλου, διότι ἡ πάλη μας, δέν εἶναι πάλη πρός σάρκα καί αἶμα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός  τάς ἐξουσίας, πρός  τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός  τά πνευματικά τῆς πονηρίας, μέ  ἔπαθλον τον οὐρανόν» (Ἐφεσ. στ΄12). Χρειάζεται Πίστις, νῆψις, ἐγρήγορσις, Προσοχή καί ἀδιάλειπτη Προσευχή. Εἶναι δέ βέβαιον ὅτι θά μπορέσουμε νά νικήσουμε τούς ἐχθρούς μας: τόν Κακόν μας ἑαυτόν, τόν κόσμον καί τόν Διάβολον, διότι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄Ἰωάν.δ΄4). Ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς βεβαιώνει καί λέγει: «Ὑποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ. Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καί φεύξεται ἀφ’  ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καί ἐγγιεῖ ὑμῖν» (Ἰακ. δ΄7-8). Τό πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς συνιστᾶ νά προσέχουμε στόν ἑαυτό μας, ὥστε ποτέ νά μή λησμονοῦμε τόν Θεόν καί τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Του :

«Πρόσεχε σεαυτῷ μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου…»(Δευτερ.6, 12ἑξ.).«Πρόσεχε σεαυτῷ, μή γένηται ῥῆμα κρυπτόν ἐν τῇ καρδίᾳ σου ἀνόμημα»(Δευτ. 15,9). Καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει: «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον». «Πρόσεχε σεαυτῷ ἵνα προσέχῃς Θεῷ».

Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας μᾶς συνιστᾶ νά προσέχουμε τάς θυρίδας, διά τῶν ὁποίων εἰσέρχεται στήν ψυχή μας ὁ θάνατος: «ὅτι ἀνέβη θάνατος διά τῶν θυρίδων ὑμῶν»(Ἱερμ. 9, 21).Ὁ Πανάγαθος Θεός μᾶς χάρισε «νοῦν θυρωρόν», «νοῦν ἡγεμόνα», συνεπῶς, «τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν».

Στον πνευματικό μας ἀγῶνα κατά τῆς ἁμαρτίας, δεν εἴμαστε πιά μόνοι. Ἔχουμε σύμμαχο, συναγωνιστή τόν Χριστόν, τόν ἄμωμον, τόν ἀναμάρτητον, ὁ Ὁποῖος, «ἐν σαρκί ἐληλυθώς», ὡς ἄνθρωπος, προπορεύεται στόν ἀνηφορικό δρόμο ἀπό  το· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Γίνεται ἡ Ὁδός ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, ὁ Τύπος, τό πρότυπον, ὁ Ὑπογραμμός τοῦ τελείου, τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου. Μεταβάλλει τή σάρκα, σέ πνεῦμα, και μᾶς ὁδηγεῖ ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, μᾶς ἐνθαρρύνει στόν ἀγῶνα μας καί στην περίπτωσι πτώσεως, μᾶς συνιστᾶ τήν μετάνοια, λέγων ὅτι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Και ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος λέγει ὅτι «Οὐ φοβερόν το πεσεῖν, ἀλλά το κεῖσθαι».

Δυστυχῶς, στήν ἐποχή μας, παγῶσαν’οἱ καρδιές, ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, πολλοί ἄνθρωποι ὄχι μόνον δέν ἀγωνίζονται, δέν μετανοοῦν, ἀλλά καί «καυχῶνται ἐπί τοῖς ἀτοπήμασιν». Χάθηκε «τό τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα», χάθηκε τό φιλοτιμο, χάθηκε ὁλότελα ἡ ντροπή. Πληθύνονται οἱ ἐγκληματίες, πού καυχῶνται, γιά τήν αἰσχρότητά τους, προβάλλουν τίς ἀνωμαλίες τους  καί τίς διαστροφές τους σάν ἰδιαιτερότητες, «και ἄν τούς φτύσῃς, χαμογελοῦν καί λέν’ πώς ψιχαλίζει». Συνεχίζουν, χωρίς ντροπή, τά ἔργα τῶν χειρῶν τους, κλοπές, ληστεῖες μετά φόνου καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα, καί μένουν ἀτιμώρητοι.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Χριστός, ἵσταται ἐπί την Θύραν και κρούει… και κράζει· ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ.

Το ἀδικοχυμένο αἷμα τῶν Μαρτύρων τῆς Πίστεως βογγᾶ και κράζει· ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙΣ…Κύριε, ὁ Δεσπότης ὁ ἅγιος και ὁ ἀληθινός;…

Ὁ Προφήτης Δαβίδ στενάζει καί  λέγει σέ ὅλους μας: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος»(Ψαλμ.4,3).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς  παρακαλεῖ νά μετανοήσουμε, ὅσο ἔχουμε καιρό καί λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;»

Ὁ Κύριος βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας· «Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γάρ ἠ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ.δ΄17), πού εἶναι Βασιλεία Ἀγάπης, Εἰρήνης καί Δικαιοσύνης. Καί τονίζει ὅτι ἡ Μακροθυμία φθάνει στο τέλος της και λέγει: «Ὦ γενεά ἄπιστος και διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»( Ματθ, ιζ΄17).Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι εἶναι βεβαία ἡ Νίκη καί ὁ Θρίαμβος τοῦ Ἀρνίου. Θά κονιορτοποιηθοῦν οἱ πολεμοῦντες τό Ἀρνίον καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Οἱ ἀντίχριστοι καί οἱ ἀμετανόητοι δαιμονάνθρωποι «μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων,  (θά νικήσουν δε μαζί Του καί οἱ καταδικοί Του), καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄14). Μᾶς βεβαιώνει δέ ὅτι ἔρχεται «ταχύ», γιά νά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του. Διά τοῦτο γρηγορεῖτε. «Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε την ἡμέραν οὐδέ τήν ὥραν ἐν ᾖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται»(Ματθ. κ΄ 13), καί ἔρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί. Θά πρέπει ἐδῶ νά τονίσω  ὅτι οἱ Ἐντολές τοῦ Θεοῦ περιέχουν ἐντός  αὐτῶν ἔμφυτον την ἀρχήν τῆς ἀνταποδώσεως.

Ἡ τήρησις τῆς ἐντολῆς, ἔχει  προϊόν τήν ἀμοιβή καί ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς ἔχει προϊόν  τήν τιμωρίαν.                Καθημερινά δέ γίνονται, κρίσεις ἀτομικές, προσωπικές, Οἰκογενειακές, παγκόσμιες Κρίσεις. Και ὁ καθένας κρίνεται καί τήν ὥραν τοῦ θανάτου αὐτοῦ. Εἶναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι τελικά οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί ἀπελεύσονται εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αιώνιον(Ματθ.κε΄46). Κάθε μας πρᾶξις γράφεται στό Βιβλίον τῆς ζωῆς. Καί εἶναι καιρός νά  συνειδητοποιήσουμε  ὅλοι τή φοβερότητα τῆς ἁμαρτίας καί νά παύσουμε νά ἀδικοπραγοῦμε, γιά νά ἀποφύγουμε τά φοβερά δεινά, πού ἐπιφέρει στή ζωή  μας ἡ ἁμαρτία, νά  ἀποφύγουμε τήν Ὀδύνη καί τόν πόνον καί νά διαφυλάξουμε  τήν ψυχική καί τή σωματική μας ὑγεία. Να  δοξάζουμε δέ τόν «πανακῆ ἰατρόν», τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, πού δέχεται κοντά Του τούς εἰλικρινά μετανοιωμένους. «Τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμῇ καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας  τῶν  αἰώνων· ἀμήν»(Α' Τιμόθ. α΄17).                                      

                                                                          

                        

                                 

«