Was ist Christus ? Τί εἶναι ὁ Χριστός γιά μᾶς;

                         Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

                     ΚΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΣ

                   (Κολοσ. γ΄ 4.Ἐφεσ.β΄14).

 

Ἡ Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀποκαλύπτει τί εἶναι για μᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός πραγματικά εἶναι ὁ Μονογενής Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, πού για χάρι μας, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος και, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», ἔρχεται κοντά μας, ἀπαλύνει τόν πόνο μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, θεραπεύει τά τραύματά μας, καί, «νεκρούς ὄντας τῇ ἁμαρτίᾳ» μᾶς ἀνιστᾶ, μέ τό ζωοποιό Του λόγο, μᾶς τρέφει ψυχικά και σωματικά, μᾶς ζωοποιεῖ, καί, μέ τή Σταυρική Του καί τήν Ἀνάστασί του, μέ το πανάγιον αἷμα Του, μᾶς συμφιλιώνει, μέ τόν οὐράνιο Πατέρα καί μεταξύ μᾶς, καί μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισο, εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ,  εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι, γιά μᾶς, ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (τό Bene supremo), ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Αὐτοζωή,  ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας, ἡ Αἰωνία ὕπαρξις, ὁ Ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ. Εἷναι τό Φῶς τό Ἀληθινόν, τό ὁποῖον φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον κόσμον. Εἶναι ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών, ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων, ὁ ποιῶν τούς Ἀγγέλους Αὐτοῦ πνεύματα και τούς λειτουργούς Αὐτοῦ πῦρ φλέγον, ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καί καπνίζονται, καθώς λέγει ἡ Γραφή. Εἶναι «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»(Ἰωάν. α΄3), ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς», «ὁ πανακής ἰατρός», ὁ ὁποῖος ἔρχεται κοντά μας καί διέρχεται τήν ζωήν Αὐτοῦ εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ(Ματθ. δ΄23).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη, λαμβάνει δούλου μορφήν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς, ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ( Φιλιπ.β΄7-8). Ἔπαθε για μᾶς καί ἔγινε σέ ὅλους μας, τό Πρότυπον, ὁ Ὑπογραμμός, τό ζωντανό Παράδειγμα ὑπακοῆς στό Θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»( Α΄Πέτρ.β΄21)καί  «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν.γ΄15,16).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου. «Και οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τον οὐρανόν, το δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»(Πράξ. δ΄12).

«Και ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»(Πράξ. β΄ 21. Ρωμ.ι΄13.Ἰωήλ γ΄5).

«Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς και ἑκών ἐτάφη και ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα, Αὐτόν προσκυνήσωμεν». Πάντες οἱ πιστοί ἀπολαμβάνομεν τῶν θείων δωρεῶν και πάντων τῶν εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησε καί ποιεῖ, γιά ὅλους μας. Καί τό μόνο, πού ἀπομένει σέ μᾶς εἶναι ἡ συνειδητή, σιωπηλή, λατρευτική προσκύνησις καί ἡ «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», λατρεία Αὐτοῦ.

Τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας εἶναι ξένον καί παράδοξον, «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν» ξεπερνάει τήν νοητική μας ἱκανότητα, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Τό· Πῶς ἐσαρκώθη; Πῶς ἐσταυρώθη; Πῶς Ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ; Εἶναι ἀνεξιχνίαστον Μυστήριον. Ἐάν θελήσουμε νά ἐρευνήσουμε τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ θά τρελλαθοῦμε, λέγει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Καί ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφωνεῖ: «Και τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας αὐτοῦ; Ἀκουστάς ποιῆσαι πάσας τάς αἰνέσεις αὐτοῦ ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσια Αὐτοῦ ἐν παντί καιρῷ;». Ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν εἶναι ἰκανός, νά περιγράψῃ τά ἀπερίγραπτα, νά ἐκφράσῃ τά ἀνέκφραστα, νά ἱστορήσῃ τά ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν, νά λαλήσῃ «τά οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι». Ἀδυνατεῖ νά μᾶς πῇ τί εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά μᾶς. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ἀναφέρω τί μᾶς ἀποκαλύπτει  τό Πνεῦμα τό Ἅγιον,  περί τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ «Παῖς, ὁ ἐκλεκτός, Θεός  ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος…» (Ἡσ. θ΄ 6-7).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό Α καί τό Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, εἶναι ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὁ Ἦν και ὀ Ἐρχόμενος, ὀ Παντοκράτωρ»(Ἀποκ. α΄8.  κα΄6. κβ΄13).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό Αἷμα Του, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, και μᾶς κατάστησε βασιλεῖς καί ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα  μας(Ἀποκ.α΄5). Ἐμεῖς δέ,  κλίνοντες τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ὀφείλουμε, νοερά, νά παρακαθήσουμε παρά τούς πόδας αὐτοῦ,  καί, ἀκούοντες τόν λόγον Αὐτοῦ, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, νά Τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ» και, ὁλόψυχα, νά Τόν ὑμνοῦμεν καί, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Διότι Αὐτός και μόνον Αὐτός, ὀ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ἡ πάντων Χαρά, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου. Αὐτός και μόνον Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.

«Τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμῇ και δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πανάγιε, πανάχραντε, μακρόθυμε καί πολυέλεε, ἄκουσε τήν δέησιν τῶν ἀναξίων δούλων Σου καί ἔρχου ταχύ. Καθάρισε τόν ῥῦπον τῆς ψυχῆς, δέξου τήν μετάνοιά μας. Στερέωσε τή σαλεμένη ψυχή ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου καί ἀξίωσέ μας νά σταθοῦμε κοντά Σου, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

Non finito