Η ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΝΑΙ ΚΑΙ ΤΡΟΦΗ

ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

«Ἐγώ ἔχω βρῶσιν φαγεῖν, ἥν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε». «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον» (Ἰωάν. δ΄ 32,34).

 

Μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, θά προσπαθήσω νά σᾶς δώσω τή λύσι τοῦ πανανθρωπίνου δράματος, μέ λόγια τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε, ὅτι ζοῦμε μιά φρικώδη τραγῳδία. Ἄν ρίξουμε ἕνα ἐξεταστικό βλέμμα στή σημερινή πραγματικότητα, θά διαπιστώσουμε, ὅτι, ἐπειδή ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό την Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα και Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, γι’ αὐτό βρεθήκαμε στην ἔσχατη αὐτή ἐξαθλίωσι.

Ζοῦμε μέσα στήν ψευτιά καί  τήν Ὑποκρισία. Οἱ διανθρώπινες σχέσεις, δυστυχῶς, δέν εἶναι προσωπικές. Σπάνια  ἤ σχεδόν ἀνύπαρκτη εἶναι «ἡ λυρική τῆς Συναντήσεως». Οἱ περισσότερες σχέσεις εἶναι προσωπειακές, μέ προσωπεῖον, ψεύτικες, ὑποκριτικές, φαρισαϊκές, ἀνέντιμες. Γι’ αὐτό καί εἶναι ἁλματώδης ἡ αὔξησις τῆς ἐγκληματικότητος σέ Παγκόσμια Κλίμακα. Ὁ ἕνας ἄνθρωπος εἶναι λύκος γιά τόν ἄλλον (Homo hominis lupus). Στρέφει ὁ Μανασσής και τρώγει τίς σάρκες του, κατασπαράσσει τόν ἀδελφόν του. Ὁ Προφήτης Δαυῒδ ἀναφέρει ὅτι «ὁ Κύριος ἔσκυψε ἀπό τά οὐράνια ὕψη Του, ἔρριψε το βλέμμα Του στή γῆ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά δῇ ἐάν ὑπάρχῃ μεταξύ τους κάποιος συνετός ἤ κάποιος πού νά ποθῇ καί  νά ἐπικαλῆται τόν Θεόν καί νά προσπαθῇ νά εὐαρεστῇ Αὐτόν, μέ τήν ἐνάρετη ζωή του. Πικρή εἶναι ἡ διαπίστωσις. Διεπέστωσεν ὅτι ὅλοι ξέφυγαν ἀπό τό δρόμο Του καί ἐξαχρειώθηκαν. Δέν ὑπάρχει κανείς, πού νά πράττῃ τό ἀγαθόν. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας. Ὁ λάρυγγας αὐτῶν, σάν τάφος ἀνοικτός ἀναδίδει μολυσματική δυσωδία. Μόνο λόγια βλασφημίας καί  ἀκολασίας ξεστομίζουν. Μόνο ψεύτικες, δόλιες καί  φαρμακερές ἐπινοήσεις ξεστομίζουν. Δηλητήριο φαρμακερῶν ἀσπίδων ὑπάρχει κάτω ἀπό τά χείλη τους. Το στόμα τους εἶναι γεμᾶτο ἀπό κατάρες καί βλασφημίες κατά τοῦ Θεοῦ καί ἀπό δολιότητα και πικρία κατά τῶν συνανθρώπων τους. Τά πόδια τους εἶναι ἀκούραστα καί τρέχουν γρήγορα, γιά νά χύσουν αἷμα. Στούς δρόμους τους καί μέ τίς πράξεις τους σπέρνουν συντρίμματα και καταπιέσεις καί ἀθλιότητες. Δέν γνώρισαν καί δεν γνωρίζουν ἥσυχη και εἰρηνική ζωή οὔτε γιά τόν ἑαυτό τους οὔτε γιά τούς ἄλλους γύρω τους. Δέν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ, δέν ὑπάρχει καθόλου σεβασμός στά μάτια τῆς ψυχῆς τους»(Ψαλμ. 13, 2-3).  

Καί φθάσαμε σ’ αὐτή την ἀθλιότητα, γιατί ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τό Θεό καί τόν πανάγιο Νόμο Του. Ὑψώσαμε σέ Θεότητα και λατρεύουμε τόν Ἑαυτούλη μας, τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Γιατί ὑποφέρουμε; Διότι ξεφύγαμε ἀπό το δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ζοῦμε χωρίς Θεό, χωρίς Ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Γι’ αὐτό «εἶναι πικρό καί τό νερό πού πίνουμε και το ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης».

Δέν ζοῦμε σύμφωνα μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σύμφωνα μέ τό εὐτελές, μέ τό βρωμερό καί ἀνόητο ἀνθρώπινο θέλημά μας. Αὐτή εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια. Καθημερινά διαπιστώνουμε ὅτι ζοῦμε μιά φρικιαστική τραγῳδία, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ Ἰωάννης, ἀποκαλύπτει τό λόγο, πού ὑποφέρουμε καί λέγει ὅτι «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄ Ἰωάν. ε΄19). Πῶς «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται;» Μέ τήν κακή χρῆσι τῶν δώρων τοῦ Θεοῦ. Κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ Λογικοῦ καί τοῦ αὐτεξουσίου. Πῶς θά ξεφύγουμε, πῶς θά λυτρωθοῦμε ἀπό αὐτήν τήν ἐξαθλίωσι; Μέ τήν ΚΑΛΗ ΧΡΗΣΙ τοῦ «Νοῦ» καί τῆς ἐλευθερίας, πού μᾶς χάρισεν ὁ Θεός. Γιατί, λοιπόν, ὑποφέρουμε σήμερα; Διότι ἐγκαταλείψαμε τόν Θεόν  καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του.

 Ὑποφέρουμε, γιατί δέν μποροῦμε νά διώξουμε τά δαιμόνια, πού ἔχουμε μέσα μας και γύρω μας; «Διά τήν ἀπιστίαν ἡμῶν».

Ὑποφέρουμε, γιατί δεν πιστεύουμε στό Θεό καί γιατί δέν ζοῦμε σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ὑποφέρουμε διότι, μέ τήν κακή μας θέλησι, παραμένουμε δοῦλοι τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στην ψυχή και τη ζωή μας το Θάνατο.

Ἡ λύσις τοῦ πανανθρωπίνου αὐτοῦ δράματος βρίσκεται στά χέρια μας. Ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς ἡ λύσις ὅλων τῶν προβλημάτων. Εἴμαστε πλασμένοι ἐλεύθεροι, νά διαλέξουμε τή ζωή ἤ τό Θάνατο καί μεῖς, δυστυχῶς, διαλέγουμε τό Θάνατο. Εἴμαστε πραγματικά παράφρονες.

Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας λέγει: «Δύο κακά ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερ. β΄ 13). Ὅλα μας τά ἔργα εἶναι μάταια. Ἔργα παραφροσύνης, πού δέν μποροῦν νά ἱκανοποιήσουν τίς μεταφυσικές μας ἀνησυχίες. Ἀντίθετα εὐρύνουν τό «κενόν». Ἡ λύσις βρίσκεται στή συνειδητή ἐπιστροφή μας στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, στήν ἐπιστροφή μας στήν Πατρική Ἑστία, στήν ὑπακοήν στό Θεῖον Θέλημα.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε και νά ὑπακούσουμε στή φωνή τοῦ Θεοῦ,  πού λέγει:

«Λούσασθε καί καθαροί  γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλόν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καί δικαιώσατε χήραν·  καί δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος» (Ἡσ. α΄ 16-18). Ὀφείλουμε νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπ' τήν ψυχή καί τή ζωή μας.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς καί γίνεται Τύπος καί Ὑπογραμμός, Ὑπόδειγμα, ζωντανό Παράδειγμα ὑπακοῆς στο Θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατρός, σέ ὅλους μας. Καί μέ ἁπλά λόγια, μᾶς ἐξηγεῖ ποιός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου στη γῆ.

Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, καί ὡς ἄνθρωπος γίνεται στόν Πατέρα ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, Σταυρώνεται ἡ Ἀγάπη, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16). Μᾶς διακηρύσσει, με τη Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του ὅτι διά τῆς Παρακοῆς χωρισθήκαμε ἀπό το Θεό, διά τῆς Παρακοῆς, βυθισθήκαμε στό Βόρβορο, στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, διά τῆς Παρακοῆς φθάσαμε  σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Συνεπῶς ὅπως διά τῆς παρακοῆς φθάσαμε ἐδῶ, πού φθάσαμε, ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΘΑ ΛΥΤΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΥΝΗ, ΤΟΝ ΠΟΝΟ  ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. Ὁ Κύριος ἐτελείωσε τόν ἔργον τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὅταν πάνω ἀπό τό Σταυρό φώναξε: ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ ! ΓΕΓΟΝΕΝ! Σ' αὐτό τό ὕψος πρέπει νά φθάσουμε ὅλοι, γιά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά αὐτῆς ἐδῶ τῆς ἄθλιας παροικίας.

Ὅταν στή Σαμάρεια, οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, Τοῦ  πρόσφεραν τροφή, Αὐτός «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ὅπως πάντοτε, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη, τούς εἶπε: «Ἐγώ ἔχω φαγητό νά φάγω, τό ὁποῖον σεῖς δέν ξέρετε». Καί ἐπειδή δέν κατάλαβαν, τούς ἐξηγεῖ ὁ καρδιογνώστης, ποιά εἶναι ἡ δική Του τροφή, πού πρέπει νἆναι καί ἡ τροφή τοῦ κάθε πιστοῦ Χριστιανοῦ. Και ἀμέσως τούς ἐξηγεῖ: «Τροφή μου εἶναι νά κάνω τό Θέλημα Ἐκείνου, πού μέ ἔστειλε στόν κόσμον καί νά τελειώσω τό ἔργον Του» (Ἰωάν. δ΄32,34). Τροφή μου εἶναι ἡ ὑπακοή στο Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί Θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Αὐτός ἦταν ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί αὐτός εἶναι καί  ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου στή γῆ. Αὐτή πρέπει νἆναι ἡ τροφή μας. Ὁ Χριστός ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς διδάσκει ἕνα νέο τρόπο ζωῆς, τή ζωή τῆς ἀγάπης, πού φθάνει μέχρι Σταυροῦ. Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὑπακοή στο Θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας. Πεῖνα και δίψα και  τῆς δικῆς μας ψυχῆς πρέπει νἆναι ἡ ὑπακοή στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπακοή μας θά δώσῃ καί τή λύσι στήν πανανθρώπινη τραγῳδία.

          Εἶναι καιρός νά κουρνιάσουμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ.

Ἐάν, λοιπόν, θέλουμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά δεινά, πού μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα, ἐάν θέλουμε νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος, ἐάν θέλουμε νά μεταβάλουμε αὐτήν ἐδῶ τήν κόλασι, σέ Παράδεισο, ἐάν θέλουμε νά βροῦμε ἀνάπαυσι καί  γαλήνη στήν ψυχή μας, ἐάν θέλουμε νά  ἐξαφανισθῇ τό Κακόν ἀπό τη ζωή μας, ἐάν ἡ ἀνθρωπότης θέλει νά ἀπαλλαγῇ ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἀθλιότητες, ἀπό τούς πολέμους καί τίς αἱματοχυσίες, ὀφείλει νά ἐπιστρέψῃ στό δρόμο τοῦ Θεοῦ, στό δρόμο τῆς Ἀγάπης, στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα. Εἶναι, λοιπόν, καιρός  νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί, αὐτομάτως θά λυτρωθοῦμε ἀπό ὅλα τά δεινά καί θά μεταβάλουμε αὐτό ἐδῶ τό «χοιροστάσι», σέ Παράδεισο τῆς Ἐδέμ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά γίνῃ τροφή μας, ἡ  τροφή τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνεται ἀπό ὅλους μας τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς», ὥστε, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ και ἔργῳ, νά ὑμνοῦμε καί νά δοξολογοῦμε τόν Τριαδικόν Θεόν, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.