«ΙΔΟΥ ΝΥΝ ΚΑΙΡΟΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ, ΙΔΟΥ ΝΥΝ ΗΜΕΡΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» ( Β΄ Κορινθ. στ΄2).

«ΒΛΕΠΕΤΕ ΟΥΝ ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ»

(Ἐφεσ. ε΄15).

 

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός μακροθυμεῖ. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί μᾶς χαρίζει ἀκόμη ἕνα Νέον Ἔτος. Μᾶς χαρίζει «καιρόν μετανοίας». Καί ὁ Ἀπόστολος    Παῦλος λέγει σέ ὅλους μας: «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθ. στ΄2). Τώρα, αὐτό τό Νέον ἔτος, εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός, ἰδού τώρα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας. Τώρα μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας καί νά ἐξετάσουμε μέ προσοχή, συνειδητά τόν τρόπο τῆς συμπεριφορᾶς μας. Νά ἐξετάσουμε, μέ προσοχή, τίς σκέψεις, τούς λογισμούς, τά λόγια μας καί τά ἔργα μας. Νά ἐξετάσουμε τή ζωή μας. Νά κάνουμε ἕναν «ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον», γιά νά διαπιστώσουμε ἐάν ἡ ζωή μας εἶναι σύμφωνη μέ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία, νά  ἀναγνωρίσουμε τίς πράξεις μας καί τίς παραλείψεις μας καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά διορθώσουμε, νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά καί νά ἀποφασίσουμε ἀπό τώρα, νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις, νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: Τώρα, πού ὁ φιλάνθρωπος Θεός μᾶς χαρίζει τόν καινούργιο Χρόνο, τώρα πού μᾶς χαρίζει  «νέον καιρόν μετανοίας», φωτισμένοι ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, νά προσέξουμε πολύ τή συμπεριφορά μας.

«Βλέπετε, λέγει ὁ Παῦλος, πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν ὅτι  αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» ( Ἐφεσ. ε΄15-16). Νά ζοῦμε καί νά συμπεριφερώμαστε ΟΧΙ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’  ὡς ΣΟΦΟΙ καί ΦΡΟΝΙΜΟΙ. Νά κυβερνήσῃ τή ζωή ὁ λόγος  καί ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄνωθεν σοφία, πού εἶναι «ἁγνή, εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστή ἐλέους καί καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καί ἀνυπόκριτος» ( Ἰακ. γ΄ 17-18).

Εἷναι ἀλήθεια ὅτι ζοῦμε μέσα σέ ἕναν κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»(Α΄ Ἰωάν. ε΄19). Οἱ μέρες εἶναι πονηρές, γεμᾶτες σκάνδαλα καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, μακρυά ἀπό τό Θεό, παρασύρονται εὔκολα ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία. Χρειάζεται, λοιπόν Θεοῦ σοφία καί σύνεσι, προσοχή καί ἀδιάλειπτη Προσευχή, γιά νά ἀντισταθοῦμε στό Διάβολο καί νά φύγει ἀπό κοντά μας, καί μιμούμενοι τόν Χριστόν, νά πλησιάσουμε,  νά προσεγγίσουμε τό Θεό, γιά νά προσεγγίσῃ κι’ ἐμᾶς ὁ Θεός( πρβλ. Ἰακ. δ΄8).

Ὁ Θεός μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί μᾶς χαρίζει τό Νέον Ἔτος, ὥστε, μέ φόβο Θεοῦ, μέ σοφία καί σύνεσι, νά ἐπωφεληθοῦμε πνευματικά κάθε εὐκαιρία. Νά ἁρπάζουμε τίς εὐκαιρίες πού μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος «ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι».

«Ἄς ἀποθέσουμε, λοιπόν τά ἔργα τοῦ σκότους, καί ἄς ἐνδυθοῦμε, ἄς ὁπλισθοῦμε, μέ τά ὅπλα τοῦ φωτός. Ἄς εἶναι σεμνή ἡ συμπεριφορά μας, ἄς συμπεριφερώμεθα μέ εὐπρέπεια καί σεμνότητα, ἄς ἀποφεύγουμε τά ἄσεμνα φαγοπότια καί τά μεθύσια. Νά νεκρώσουμε τά βρωμερά μας πάθη, νά μή μολύνουμε τήν ψυχή μας μέ πράξεις  αἰσχρότητος καί ἀσελγείας, οὔτε μέ φιλονεικίες καί ζηλοτυπίες, ἀλλά νά ἐνδυθοῦμε, νά φορέσουμε σάν ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μας τόν Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν, ὥστε σέ ὅλη μας τή ζωή, νά ἀγωνισθοῦμε καί νά ὁμοιάσουμε τελείως στό Χριστό. Νά νεκρώσουμε τή σάρκα καί τίς σαρκικές ἐπιθυμίες καί νά φωτίζουμε μέ τή ζωή μας τήν κοινωνία μέσα στήν ὁποίαν ζοῦμε (πρβλ. Ρωμ. ιγ΄12-14).

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, «πήραμε τή ζωή μας λάθος». Ἔρχου ταχύ, καί φώτισε τά σκοτάδια μας καί δῶσε μας τή Χάρι Σου, τό Νέον Ἔτος, νά «ἀλλάξουμε ζωή». Μόνοι μας δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε τίποτε τό Καλόν. Σέ Σένα καταφεύγουμε καί σέ Σένα ἐλπίζομεν. Διότι πιστεύουμε ὅτι μόνον Σύ θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς , ὡς Παντοδύναμος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὀποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί μόνον Σύ θέλεις καί μπορεῖς νά ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Κύριέ μου, Ἰησοῦ, λύτρωσέ μας καί ἀξίωσέ μας, νά ἐπωφεληθοῦμε πνευματικά, τό Νέον Ἔτος, τόν νέον καιρόν μετανοίας, πού μᾶς χαρίζεις. Σκέπασέ μας κάτω ἀπό τήν σκέπη τῶν πτερύγων Σου καί ἀξίωσέ μας, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, μέ ἔργα ἀγάπης καί Καλωσύνης, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι Σέ Σένα, Θεέ μου, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ. 

  

«ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ» (Ἱάν. η΄32).

            Ο ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ, ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ !

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια  παροικία, μακρυά ἀπό τό Θεό, μᾶς κυβερνᾶ ἡ Ψευτιά καί ἡ Ὑποκρισία. Ἡ ζωή μας, ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια, εἶναι ἕνα καθημερινό Καρναβάλι. Στίς καθημερινές, διανθρώπινες σχέσεις, δέν βλέπεις, δέν συναντᾶς πρόσωπα, ἀλλά προσωπεῖα. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι «ἀφανίζουν», κρύβουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο καί ἐμφανίζονται στούς ἀνθρώπους, μέ ἕνα πλαστό, ψεύτικο πρόσωπο, φοροῦν  Μάσκα, προσωπίδα. Φοροῦν τό προσωπεῖο τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς ‘Υποκρισίας, πρός ἐξαπάτησιν τῶν ἀφελῶν καί ἀθώων συνανθρώπων τους. Καθημερινά εἶναι μασκέ (masque), μασκαρεμένοι, μεταμφιεσμένοι, ψεῦστες, κακοήθεις, ὑποκριτές, πού μέ κάθε ἄνομο τρόπο, προσπαθοῦν νά ἐκμεταλλευθοῦν τούς συναθρώπους τους. Οἱ διανθρώπινες σχέσεις δέν εἶναι προσωπικές, ἀλλά ἀνέντιμες, ἀνειλικρινεῖς, προσωπειακές. Ἐγκαταλείψαμε τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ζοῦμε «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ». Ζοῦμε χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπη, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο. Πετρῶσαν’ οἱ καρδιές. «Ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» καί « ὀρύσσουμε λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν». Προσπαθοῦμε, μακρυά ἀπό τό Θεό,  νά χορτάσουμε τήν πεῖνα μας, μέ «τά ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας καί νά ξεδιψάσουμε τή δίψα μας στά «λασπονέρια τῆς ἀπιστίας». Γι’αὐτό ἀκριβῶς : «εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης». 

Εἴμαστε δοῦλοι τῆς ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας. Ὅποιος ὑπερασπίζεται τήν ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ «ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ». Σέ κάθε μας κίνησι, σχέσι ἤ συμπεριφορά, φορᾶμε τό  πλαστό, τό ψεύτικο πρόσωπό μας, φορᾶμε τό προσωπεῖο τοῦ Ἁγίου. Εἴμαστε μασκαρεμένοι , μέ τή Θέλησί μας, καί μάλιστα εἴμαστε εὐχαριστημένοι, νά ἀδικοπραγοῦμε καί νά παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», δέσμιοι τοῦ Σκότους, ὡς υἱοί τῆς Παραφροσύνης. Καθημερινά δίνουμε μάχες. Πολεμοῦμε τήν ΑΛΗΘΕΙΑ. Δέν θέλουμε νά φύγουμε ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς, νά ἐλευθερωθοῦμε  ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. 

Σ' Αὐτήν, τή ἐσχάτη ἀθλιότητα ἔρχεται στόν κόσμο ὁ Χριστός, ἡ «προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Γιεννιέται ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἄνθρωπος καί ΚΡΟΥΕΙ τήν Θύραν.

 Ἀνατέλλει ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, ἀνατέλει τό Ἀληθινόν Φῶς. Σαρκώνεται  Ἡ ΑΓΑΠΗ, ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ καί ἠ Ζωή. Ἔρχεται ὁ Ἐλευθερωτής, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τό σκοτάδι τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Ἔρχεται καί μᾶς καλεῖ νά πετάξουμε τά προσωπεῖα καί νά μᾶς ἀποκαλύψῃ τή ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, πού μπορεῖ νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς φορᾶς καί τοῦ θανάτου. Κρούει τήν θύρα καί ἐμεῖς ἀνάλγητοι, τυφλοί καί κωφοί ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη, δέν ἀκοῦμε τή Φωνή Του. Ἐμμένουμε βυθισμένοι στή λάσπη τῆς Παραφροσύνης. Τρομερές εἶναι οἱ συνέπειες τῆς Πωρώσεως καί τῆς Ἀμετανοησίας.

Σ' αὐτή τήν κατάντια τῆς Πωρώσεως, στίς μέρες αὐτές, μᾶς ἐπισκέπτεται,  ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, «τό θανατικό», ὁ Κορωναϊός, ὁ Covid- 19, μέ τίς θανατηφόρες μεταλλάξεις του, μᾶς πλήττει, καί κρούει τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Οἱ ψυχικές διαταραχές, πού προκαλεῖ ὁ ΙΟΣ εἶναι χειρότερες καί τό θάνατο. Φέρει ὅμως καί Ἕνα καλό. Εἷναι ἐγερτήριον Σάλπισμα. Μᾶς καλεῖ νά ξυπνήσουμε καί νά ἔλθουμε, σέ περισυλλογή καί αὐτοεξέτασι, σέ ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον, ὥστε νά  μετανοήσουμε, νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας καί νά σταματήσουμε τό καθημερινό Καρναβάλι. Νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τή σκλαβιά τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας. Νά συνέλθουμε καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ.

Δυσανασχετοῦμε, γιατί μᾶς ἐπιβάλλουν, μέ τή βία νά φορᾶμε Μάσκα, γιά νά προστατευθοῦμε ἀπό τόν Κορωναϊό καί δέν δυσανασχετοῦμε, γιά τό προσωπεῖο, γιά τή Μάσκα τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, πού, μέ τή θέλησί μας, φορᾶμε καθημερινά, γιά νά ἐξαπατοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον.

ΜΗΠΩΣ ὁ Κορωναϊός, ἡ πληγή αὐτή, ἡ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσῃ; ΜΗΠΩΣ εἶναι ἕνα ἐγερτήριον Σάλπισμα, Ὕλη εἰς τό αὐτεξούσιον;

ΜΗΠΩΣ  ὁ Κορωναϊός μᾶς καλεῖ νά πετάξουμε τά προσωπεῖα τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας καί νά ἐπανεύρουμε  τό ἀληθινό μας πρόσωπο καί νά ἐγκολπωθοῦμε τήν ΑΛΗΘΕΙΑ τοῦ Θεοῦ τήν Ἐλευθερώτρια καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό ΧΡΙΣΤΟ;

 ΜΗΠΩΣ εἶναι καιρός νά ἀγκαλιάσουμε τό ΧΡΙΣΤΟ, πού εἶναι ἡ Μόνη  Ἀλήθεια, καί νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τή διαφθορά, τή φθορά καί τό Θάνατο;

ΜΗΠΩΣ εἶναι καιρός νά κυριαρχήσῃ στίς σχέσεις μας ἡ ἐντιμότητα, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ τοῦ Θεοῦ, τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του;

ΜΗΠΩΣ εἶναι καιρός οἱ διανθρώπινες σχέσεις  νά γίνουν προσωπικές, σχέσεις καί συναλλαγές, προσώπου μέ πρόσωπο, κάτω ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά ἀποφύγουμε τίς ἀπογοητεύσεις καί νά νοιώσουμε ἄνεσι, σιγουρά καί ἀσφάλεια;

 Ναί, ἀγαπητά μου Παιδιά, ἔφθασε ὁ καιρός, νά πετάξουμε τά προσωπεῖα, καί, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, κάθε μας συνάντησις νἆναι «ἡ λυρική τῆς συναντήσεως» νἆναι συνάντησις προσώπου μέ πρόσωπο καί νά λατρεύουμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, μέ τήν καρδιά μας, μέ πράξεις γνήσιας ἀγάπης πρός τούς  ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, τούς συνανθρώπους μας. Νά Τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, καί νά Τόν εὐχαριστοῦμε καί γιά τόν  Κορωναϊό, πού μᾶς καλεῖ,  ἀνάμεσα στό Φῶς καί τό Σκοτάδι, νά διαλέξουμε τό Φῶς καί ἀνάμεσα στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, νά διαλέξουμε τήν  ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑ καί νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, δοξάζοντες Αὐτόν, τόν Ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ, Υ Ψ Ω Θ Η Τ Ε »!

                               

                           «ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ, Υ Ψ Ω Θ Η Τ Ε ! »

 

Πετρώσανε οἱ καρδιές. Ἐψύγη ἡ   ἀγάπη.                                                    

Οἰ πιό πολλοί ἐνεπάγημεν εἰς ἰλύν βυθοῦ.

Γίναμε ἕνα μέ τή γῆ, σιχαμερά ἑρπετά...

Μακρυά ἀπό τό Θεό, χωρίς ἀγάπη, χωρίς σκοπό, βαδίζουμε σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, μέ βαρειά καρδιά, μέ σκυμμένο τό κεφάλι, «συγκύπτοντες», μή δυνάμενοι ἀνακῦψαι εἰς τό παντελές, κάτω ἀπό τό βάρος τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν, Ἰησοῦ, Θεέ μου, ὁλοταχῶς βαδίζουμε στό Χαμό.

Ἡ συμπεριφορά μας προσβάλλει κι’ αὐτά ἀκόμη τά ἄγρια ζῶα. Στρέφει ὁ Μανασσῆς καί τρώγει τίς σάρκες του, κατεσθίει τόν ἀδελφό του. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας, πού σέβεται τόν Θεόν, καί πολλοί

καυχῶνται, γιά τά ἀτοπήματά τους. Χάθηκε 

τό χρῶμα τῆς ντροπῆς, τό κάλλιστον, τό τῆς αἰδοῦς 

νς

ἐρύθημα! Ἐπλήθυναν  οἱ ἀνομίες μας, Κύριε,

ἐπλήθυναν οἱ ἀνομίες μας, καί καθημερινά

πληθαίνουνε τά κρίματά μας.  Πολλή λάσπη!

Ἀσέληνη νύχτα εἶν’ ἡ ζωή μας! «Δέσμιοι τῆς

 γῆς». «Δέσμιοι σκότους  καί  αἰχμάλωτοι

μακρᾶς,  παρατεταμένης, νυκτός» (Σοφ.Σολ.17,2).

Μακρυά Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ, μετουσιώσαμε

τόν Παράδεισο, σέ Κόλασι. Στενάζουμε στήν

ἄβυσσο τῆς  Ὀδύνης, στήν φοβερή αὐτήν ἐδῶ

τήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος... καί τό πιό

φρικτό, εἶναι ὅτι δέν μετανοοῦμε, καί ὄχι μόνον, ἀλλά, δυστυχῶς, ἐμμένουμε, μέ λυσσώδη μανίαν εἰς τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου! Κύριε καί Θεέ μου,  Ἰησοῦ μου, ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό αὐτήν 

τήν αἰχμαλωσία, ἀπό αὐτή τήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας

 Ὀδύνης, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς; 

Σταυρώθηκες, ἀντί ἡμῶν!

Ἐσύ, γλυκειά μου Ἄνοιξις! Ἰησοῦ μου! 

Ὤ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, μόνον Εσύ, θέλεις, ὡς

Πανάγαθος καί μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, νά

μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ»,  στήν ὁποίαν

ἔχουμε ἐμπαγῆ. Μόνον Σύ μπορεῖς καί θέλεις, νά

μᾶς ὁδηγήσῃς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς

ὑδάτων». Βοήθησέ μας, Κύριε,  Σύ, ὁ ὁποῖος ἄφησες

τό Θεϊκό Σου Θρόνο καί κατέβηκες στή γῆ, γιά νά

μᾶς ἀνεβάσῃ εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Σύ, πού

μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες ἀπό τίς ἁμαρτίες

μας, μέ τό πανάγιον αἷμα Σου...Σύ, πού  ἵστασαι

ἐπί τήν θύραν καί κρούεις, φώτισε τά σκοτάδια μας,

μας, λάμπρυνε τήν ψυχή μας! Ἔλα γρήγορα, καί, ὡς

πῦρ καταναλίσκον, κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας.

Κάμψε, λύγισε τήν ἀκαμψία τῆς ἀλόγιστης ψυχῆς

μας. Κάμε, μέ τή Χάρι Σου, νά ἀκούσουμε τήν πιό

γλυκειά καί ἀπό τό μέλι φωνή σου, καί νά Σοῦ

ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε.

Λυπήσου μας καί βοήθησέ μας νά ὑψωθοῦμε εἰς

ὕψος θείας ἀναβάσεως, πάνω ἀπό τά γήϊνα. Κάμε 

νά νοιώσουμε τή Θεϊκή Σου συγκατάβασι καί τήν,

ἐπί γῆς, εὐλογημένη Παρουσία Σου, νά εἰσέλθουμε

στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, νά Σέ προσκυνήσουμε,  

«ἐν σαρκί ἐληλυθότα», καί νά ἀλλάξουμε ζωή. Καί

 ἀκολοθοῦντες πιστά, τά ματωμένα Χνάρια Σου,

νά ὑψωθοῦμε, ν’ ἀνέβουμε ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό

Θεό, «λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καί ὕμνοις  καί

ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ

καρδίᾳ  ἡμῶν τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε΄ 19).

 

  

«ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΞΕΝΟΝ ΟΡΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ»

                        «ΘΕΟΣ ΤΟ ΤΕΧΘΕΝ, Η ΔΕ ΜΗΤΗΡ ΠΑΡΘΕΝΟΣ»!

 

1.- «Ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην...»

 Χαρούμενο, ἀγγελικό, μήνυμα οὐράνιο ,

γεμίζει τίς  καρδιές ἀναπαλμούς   καί

πλημμυρίζει τίς ψυχές  μέ χαρά ,

ἱερή συγκίνησι, ἀνέκφραστη ἀγαλλίασι

καί ἄρρητη, ἀνείπωτη εὐφροσύνη!

 

Ἄγγελος Κυρίου ἀναγγέλλει, στήν «ἡμιθανῆ», ταλαίπωρη ἀπό  τήν ἁμαρτία, ἀνθρωπότητα, τό σωτήριο μήνυμα, τό Εὐαγγέλιον τῆς Σωτηρίας, ὅτι «ἐπεσκέψατο ὁ Θεός καί ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ» (Λουκ. α΄68. ζ΄16).

Οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων φέρουν στόν κόσμον τό  μήνυμα τῆς Θείας συγκαταβάσεως:

«.Μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον ΣΩΤΗΡ, ὅς ἐστι ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ, ἐν πόλει Δαυῒδ. Καί τοῦτο ὑμῖν τό σημεῖον, εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον καί κείμενον ἐν Φάτνῃ»(Λουκ. β΄10-12).

Ὁ Πανάγαθος Θεός, ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη, συγκαταβαίνει  καί ἀποστέλλει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν στόν κόσμο. Καί ἔτσι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, υἱός ἀνθρώπου γίνεται.

 

2.-«Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε, δόξα Σοι.

Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά σώσῃ καί θεοποιήσῃ τόν ἄνθρωπον. 

«Τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ. ιστ΄25), «Τό μυστήριον τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν ἐν τῷ Θεῷ»(Κολοσ. α΄26. Ἐφεσ. γ΄9), ἀποκαλύπτεται σήμερον καί γνωρίζεται, μέν τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γεννιέται ἀπό τήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένον, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου , ἀνερμηνεύτως, γιά νά ἐκπληρωθῇ ὁ λόγος, πού εἶχε πῆ ὁ Κύριος, μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Ἡσαῒου:

«Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι  μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» ( Ἡσ. 7, 14. Ματθ. α΄13).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται, συγκαταβαίνει, γίνεται ἄνθρωπος, σάν κι’ ἐμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν. Προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, φορεῖ τήν ἀνθρωπίνην σάρκα, γιά νά τήν ἐξαγιάσῃ. Ἔρχεται στή γῆ, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ στόν οὐρανό.

Γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί, κατά χάριν. Τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι. Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός (Immanu El). Ὁ Ἰησοῦς, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν», ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, εἶναι κοντά μας. Εἶναι πολύ κοντά μας ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας, ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών εἶναι ὁ Πλησίον μας. Καί «Ὁμολογουμένως εἶναι μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί...» (Α΄Τιμόθ. γ΄16), γιά νά λυτρώσῃ τό ἀνθρώπινον Γένος ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά δεινά τῆς ἀποστασίας, νά μᾶς καθαρίσῃ ἀπό τή λάσπη καί ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο, ἀπό τόν πόνο, τή θλῖψι, τήν ὀδύνη, ἀπό τή διαφθορά, τή φθορά καί τό θάνατο.

Σήμερον στή φτωχική Φάτνη τῆς Βηθλεέμ, στό Παγωμένο Σπήλαιο, σαρκώνεται ἠ Ἀγάπη, γεννιέται ὀ Λυτρωτής. Σήμερον στόν κόσμο ἀνατέλλει ὁ ἄδυτος Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καί τά ζοφερά νέφη τῆς συγχύσεως, τῶν παρανοήσεων καί τῆς Παραφροσύνης ἐξαφανίζονται. Σήμερον μέ τήν εὐλογημένη Παρουσία τοῦ Κυρίου, διαλάμπει ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί τά σκοτάδια τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς ὑποκρισίας διαλύονται.

«Ὁ λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, ἴδετε Φῶς μέγα· οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου, φῶς  λάμψει ἐφ’ ὑμᾶς» ( Ἡσ. 9, 2) «... Καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄16).

Σήμερον γιεννιέται ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. «ὅτι Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη  ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος...Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον»( Ἡσ. 9, 6-7). 

ΣΗΜΕΡΟΝ γιεννιέται ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός, «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21). ΣΗΜΕΡΟΝ ἡ θλῖψις ἐξαφανίζεται καί ἠ Χαρά γίνεται κτῆμα καί γνώρισμα τοῦ κάθε πιστοῦ. «ΣΗΜΕΡΟΝ γάρ ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμός, ὁ διάβολος ἠσχύνθη, οἱ δαίμονες ἐδραπέτευσαν, ὁ θάνατος ἐλύθη, ὁ παράδεισος ἠνεώχθη, ἡ κατάρα ἠφανίσθη, ἡ ἁμαρτία ἐκποδῶν γέγονεν, ἡ πλάνη ἀπηλάθη, ἡ ἀλήθεια ἐπανῆλθεν, καί τῆς εὐσεβείας ὁ λόγος πανταχοῦ διεσπάρη καί ἔδραμεν· ἡ τῶν ἄνω πολιτεία ἐν τῇ γῇ ἐφυτεύθη, ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων κοινωνοῦσι, καί ἄνθρωποι μετά ἀγγέλων ἀδεῶς, (ἀφόβως) διαλέγονται. Διατί; ΕΠΕΙΔΗ ΘΕΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ ΗΛΘΕ, ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝῼ· ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΜΙΞ ΓΕΓΟΝΕ» ( Ἰωάν. Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Γενέθλ. λόγος 2ος).

ΣΗΜΕΡΟΝ ὁ λόγος σαρκοῦται καί ἠ κτίσις ἅπασα ἀνακαινίζεται. Εἶναι ἀδύναμος ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιγράψῃ ἐπάξια τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς  δέν μπορεῖ νά συλλάβῃ καί νά ἑρμηνεύσῃ τή θεϊκή συγκατάβασι. Εἶναι Μυστήριον ξένον καί παράδοξον. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Προσεγγίζεται μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Κάθε εὐσεβής ψυχή, γεύεται τή Χάρι καί τή Χαρά τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί τιμᾷ μέ τή σιγή τό μέγα  Μυστήριον. Ὁ πιστός  γνωρίζει διά τῆς πίστεως ὅτι γεννιέται ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Αὐτό εἶναι τό μέγα, τό ὐπέρ λόγον καί ἔννοιαν ΓΕΓΟΝΟΣ. ἀλλά δέν γνωρίζει τό «ΠΩΣ».

Ὁ ἄπιστος ἐπιχειρεῖ νά ἐξετάσῃ τό «ΠΩΣ». Ἄσπορος ἡ σύλληψις, Θεοῦ γάρ ἡ Γέννησις. Ὁ τόκος ἀνερμήνευτος, ἄπιστε. Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει:« Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες, παραπληκτήσωμεν» , θά  τρελλαθοῦμε. Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει σέ κάθε ἄπιστο: «Ἐννόησον, ἄθλιε καί ταλαίπωρε ἄνθρωπε, τίς εἶ καί τίνα περιεργάζῃ· ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;» (Migne P.G. 48, 712). Ὁ πιστός γονατίζει εὐλαβικά μπροστά στό Θεῖον Βρέφος καί μαζί μέ τούς ποιμένες, προσκυνεῖ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται καί υἱός ἀνθρώπου.

Κάθε πιστός μαζί μέ τούς ἀγγέλους εὐλογεῖ καί δοξάζει καί ὑμνεῖ τόν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις  εὐδοκία» (Λουκ. β΄14).

Κάθε πιστός, μαζί μέ τόν Παῦλο, ἀναφωνεῖ· «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως  Θεοῦ· ὡς  ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ. Τίς γάρ ἔγνων νοῦν Κυρίου; Ἤ  τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο; Ἤ τίς προέδωκεν αὐτῷ καί ἀνταποδοθήσεται αὐτῷ; Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί  δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα· αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν» (  Ἡσ. 40,13 Ρωμ. ια΄33-36). Καί εἶναι φυσικόν νά μένῃ ἄφωνος ὁ ἄνθρωπος μπροστά στίς ἀνεξιχνίαστες Βουλές τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα μπροστά στό Μέγα Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ.  Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος  δέν μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τό βάθος τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου, δέν μπορεῖ νά ἐννοήσῃ  τά λόγια καί τίς σκέψεις τοῦ ἀνθρώπου, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐξετάσῃ καί νά μάθῃ τή σκέψι καί νά ἐννοήσῃ τά νοήματα τοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων Θεοῦ;

«Βάθος καρδίας ἀνθρώπου οὐχ εὑρήσετε καί λόγους τῆς διανοίας αὐτοῦ οὐ διαλήψεσθε. Καί πῶς τόν Θεόν, ὅς ἐποίησε τά πάντα ταῦτα, ἐρευνήσετε καί τόν νοῦν αὐτοῦ  ἐπιγνώσεσθε καί τόν λογισμόν αὐτοῦ κατανοήσετε; Μηδαμῶς, ἀδελφοί, μή παροργίζετε Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν» ( Ἰουδίθ 8, 14).

 3.-«Υμνήσατε τό ὄνομα Κυρίου».

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Κύριος. Δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας καί νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι. Μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί στοργή καί μᾶς τρέφει μέ τό ζωοποιό Του λόγο. Ἑπειδή ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά ἀνεβοῦμε στόν οὐρανό, κατέβηκε ὁ Θεός στή γῆ. Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, ἔλαβε δοὐλου μορφήν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8 ἐξ.). Ἔγινε Τύπος καί ὑπογραμμός τοῦ τελείου ἀνθρώπου, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» καί «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ».

          Ο Χριστός γίνεται τό πρότυπον τοῦ τελείου, τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου καί μᾶς ὁδηγεῖ                εἰς  ὕψος θείας ἀναβάσεως.

«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» ( Ἰωάν. α΄ 14). 

ΥΜΝΗΣΑΤΕ τόν Κύριον, γιά τήν ἀνέκφραστη  πρός ἡμᾶς  συγκατάβασί Του καί τό  ἄπειρον  Ἔλεός Του!

ΥΜΝΗΣΑΤΕ τόν Κύριον, γιά τήν ἀπερίγραπτη Εὐσπλαγχνίαν  Του!  «ΥΜΝΗΣΑΤΕ τό  ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψηλά ἐποίησεν· ἀναγγείλατε ταῦτα ἐν πάσῃ τῇ γῇ· ἀγαλλιᾶσθε καί εὐφραίνεσθε, οἱ κατοικοῦντες Σιών, ὅτι ὑψώθη ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ  ἐν μέσῳ αὐτῆς» ( Ἡσ. 12, 5-6).

Ἁγνίσατε τήν ψυχή σας. Καθαρίσατε τήν καρδιά σας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Λύσατε τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τά  βρωμερά σας Πάθη, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.

Καί εἶναι καιρός ἐλεύθερη ἡ ψυχή μας νά ὑψωθῇ  πάνω ἀπό τά γήϊνα, εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, γιά νά ὑποδεχθοῦμε τόν Κύριον τῆς Δόξης.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας,  μᾶς καλεῖ νά ἀνοιξωμε τήν καρδιά μας στόν Ἔρχόμενον, νά κατασκηνώσῃ ἐντός ἡμῶν, νά γίνῃ ἠ ψυχή μας Φάτνη, νά γεννηθῆ μέσα μας ὁ Χριστός. Γιατί, ὅπως λέγει ὁ ποιητής, «Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα μας , ἄν δέν γεννήθηκε, εἴμαστε γιά πάντα χαμένοι». Σημειώσατε δέ ὅτι ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8), δέν γεννήθηκε, ἀλλά ΓΕΝΝΑΤΑΙ. Ἔρχεται  καί κρούει τήν Θύραν. Θέλει νά γεννηθῇ στήν ψυχή μας, γιά νά τήν κάμῃ Παράδεισο: «Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, ὁ  δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν!...» Αὐτός πού ἔχει στή χούφτα Του ὁλόκληρη τήν κτίσιν,  ΓΕΝΝΑΤΑΙ.  Αὐτόν προσκυνήσωμεν.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΔΟΞΑΣΑΤΕ.

Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε.

Χριστός ἐπί γῆς· ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ

Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί ἐν  εὐφροσύνῃ,

ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται». (Κοσμᾶ,΄ Ὠδή α΄).

 

4.- «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος.Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;

 Δυό χιλιάδες  καί εἴκοσιένα χρόνια  ἔχουν περάσει ἀπό τότε πού γεννήθηκε στή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ ὁ Χριστός, Γεννήθηκε καί μέσα στή δική μας ψυχή;

Μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι στέκεται ἔξω ἀπό τή Θύρα καί κρούει κι’ ἐμεῖς; Δέν ἀκοῦμε τή φωνή Του, δέν Τοῦ ἀνοίγουμε,  γιά νά στήσῃ τή σκηνή Του στήν καρδιά μας. Παραμένουμε  πάντα οἱ ἴδιοι, ἀμετανόητοι. Μένουμε στό σκοτάδι, μισοῦμε τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα, σκοτεινά τά ἔργα μας. Γι’αὐτό μέρα καί νύχτα, ἀδιάκοπα, ὑποφέρουμε, βαραίνει τήν ψυχή μας ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς. Ζοῦμε χωρίς ἀγάπη, χωρίς Θεό, χωρίς νόημα,χωρίς σκοπό, ἐμπεπηγμένοι εἰς «ἰλύν βυθοῦ». Γι’αὐτό «εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης».

Βαρύθυμοι, ταλαίπωροι, ἄνθρωποι, παραμένουμε κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου καί ἀπό κακή μας θέλησι, διώχνουμε τό Χριστό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας.  Εἴμαστε  γυμνοί, ἐλεεινοί, κωφοί, τυφλοί, δυστυχεῖς, στή γῆ προσηλωμένοι.

Μέχρι πότε ὅμως θά βαραίνῃ τήν ψυχή μας ἡ Κακία;

Μέχρι πότε, χωρίς ἀγάπη, θά τρώγει ὁ  Ἕνας τίς σάρκες τοῦ Ἄλλου; Μέχρι πότε θά ζοῦμε χωρίς ἔλεος, χωρίς συμπάθεια; Μέχρι πότε θά πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια;

 Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός, νά νοιώσουμε, οἱ ἀθλιοι, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, τήν συγκατάβασί Του;

Μήπως εἶναι καιρός, χωρίς δισταγμό, μέ πόθο, μέ λαχτάρα, νά  ἐγκοπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ  Θεοῦ, γιά νά γεννηθῇ καί μέσα στήν ψυχή μας ὁ Χριστός; Μήπως εἶναι καιρός  νά φύγουμε ἀπό τήν πνιγερή ζωή, στῆς Ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα, νά νοιώσουμε  τήν ἀναφαίρετη Χαρά τοῦ Οὐρανοῦ, τή Χαρά τοῦ Χριστοῦ  (Ἰωάν. ιστ΄ 22). ΝΑΙ. Εἶναι καιρός νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπό τή ζωή μας, νά γίνη Φάτνη φτωχική ἡ ψυχή μας. Καιρός νά γεννηθῇ καί στήν ψυχή μας ὁ Χριστός.

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς σταθοῦμε εὐλαβικά μπροστά στό Μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, ψάλλοντες ὕμνους εὐχαριστίας στήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένο καί στόν Προσωπικό μας Σωτήρα καί  Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου,   στόν Κύριόν μας, τόν  Ἰησοῦν  Χριστόν ! Αὐτόν λατρεύσωμεν!  Αὐτόν προσκυνήσωμεν ! Αὐτόν δοξολογήσωμεν. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

  

«ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΔΙ’ ΗΜΑΣ.

Εἶναι, στ’ ἀλήθεια, θαυμαστή ἡ ἐπιγραφή, πού θέτει στό Εὐαγγέλιόν του, ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Εἶναι μεγαλειώδης,  γεμᾶτος θεῖα νοήματα, περιεκτικός ὁ τίτλος τοῦ Εὐαγγελίου του: «ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ  Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ». Τίτλος, πού ἐκφράζει, μέ ἁπλότητα, τό περιεχόμενον ὁλοκλήρου τῆς Ἁγίας Γραφῆς. «Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ». ΒΙΒΛΟΣ, δηλαδή, πού ἱστορεῖ, πῶς ὁ Πανάγαθος Θεός πραγματοποιεῖ τίς Ἐπαγγελίες Του, τήν προαιώνιον Βουλήν Του, πῶς ἀποκαλύπτει «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον, τό Μυστήριον τό κεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ», τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Του, γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου (Ρωμ. ιστ΄25. Κολοσ. α΄ 26 ἑξ.).

«Καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄Τιμόθ. γ΄16).

ΒΙΒΛΟΣ, πού ἱστορεῖ «Τίς ἡ οἰκονομία τοῦ Μυστηρίου τοῦ  ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τά πάντα κτίσαντι διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Κολοσ. α΄26. Ἐφεσ. γ΄9).

ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σημαίνει ΒΙΒΛΟΣ, πού ἔχει περιεχόμενον ὅλα, ὅσα ἔχουν σχέσι, μέ τόν, «ἐν σαρκί ἐληλυθότα», Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, μέ τόν, «δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο» Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

 

ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ  Ἰησοῦ Χριστοῦ, σημαίνει  βίβλος, βιβλίον, σύγγραμμα, πού περιέχει ὄχι μόνον τήν θαυμαστήν Γέννησιν, ἀλλά καί τόν Πανάγιον Βίον, τίς πράξεις, τήν αἰώνιον σωστικήν διδασκαλίαν, τά Θαύματα, τά Σεπτά, τά ἄχραντα Πάθη, τόν ἐπώδυνον θάνατον, τήν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν, τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί «τήν εἰς οὐρανούς ἀποκατάστασιν» πάντων τῶν πιστῶν εἰς Αὐτόν.  Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Τίνος δέ ἕνεκεν ΒΙΒΛΟΝ αὐτήν ΓΕΝΕΣΕΩΣ καλεῖ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καίτοιγε τοῦτο οὐ μόνον τήν γέννησιν ἔχει, ἀλλά πᾶσαν τήν οἰκονομίαν. Ὅτι  πάσης τῆς οἰκονομίας τό κεφάλαιον τοῦτο, καί ἀρχή καί ρίζα πάντων ἡμῖν τῶν ἀγαθῶν γίνεται» ( Ὑπόμν. εἰς τό κατά Ματθ. κεφ. Α΄ Ὁμιλ. Β΄ παρ. γ΄).

Ἡ ΒΙΒΛΟΣ  ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί κατά χάριν. Γιά Χάρι μας,  «ἑαυτόν  ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄6 ἑξ.), ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά μᾶς. «Ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ 3,38). Ἡ Βίβλος ἀναφέρει «τά περί Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὅς ἐγένετο ἀνήρ προφήτης δυνατός ἐν ἔργῳ καί λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί παντός τοῦ λαοῦ...» (Λουκ. κδ΄19 ἑξ.). Ἀναφέρει ὅτι «ὁ Χριστός ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν, ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ ...»(Α΄ Πέτρ. β΄21).

Η ΒΙΒΛΟΣ ἀναφέρει ὅτι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14).Γίνεται υἱός ἀνθρώπου, υἱός Δαυῒδ,  υἱός Ἀβραάμ, σύμφωνα μέ τίς Ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Αὐτός εἶναι «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν» (Γενέσ. 49,10). Ὁ Θεός «προεπηγγείλατο διά τῶν Προφητῶν αὐτοῦ ἐν Γραφαῖς ἁγίαις περί τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαυῒδ κατά σάρκα»(Ρωμ. α΄1-3). Ὁ Προφήτης  Ἡσαῒας λέγει: «Καί ἐξελεύσεται ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσαί, καί ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης ἀναβήσεται»( Ἡσ.11,1). Γίνεται ἄνθρωπος. Μᾶς ἐπισκέπτεται καί μᾶς καλεῖ κοντά Του καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς του καί συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας Του. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί συγκαταβαίνει, «ἵνα  τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν».

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἀρχίζει τό Εὐαγγέλιόν του, γνωρίζοντας στούς ἀνθρώπους τήν ἀνθρωπίνην γέννησιν τοῦ Κυρίου καί ἀποκαλεῖται υἱός Δαυῒδ, υἱός Ἀβραάμ, ἀπό τούς ὁποίους γενεαλογεῖται ὡς ἄνθρωπος . Ὁ Ματθαῖος γράφει πρός τούς Ἑβραίους. Ἀντιγράφει τάς Δέλτους τῆς Προθέσεως καί τούς ἀποδεικνύει ὁ Ἱησοῦς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος ἀπό αὐτούς Μεσσίας, ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης  εὐαγγελίζεται τή Θεία Γέννησι τοῦ Κυρίου: «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. α΄1).

                                        «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο»

Οἱ πνευματοφόροι Ἀπόστολοι γνωρίζουν καλά ὅτι ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει πρῶτα τόν ἄνθρωπο καί μέ τή γνῶσι τοῦ ἀνθρώπου, προάγεται σιγά-σιγά στή γνῶσι τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό προηγεῖται τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ματθαίου καί ἕπεται τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰωάννου.

Ὁ Ματθαῖος ἀρχίζει τό Ευαγγέλιον μέ τάς Δέλτους τῆς Προθέσεως καί μέ τήν ἐπιγραφήν: «ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ» καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ προεπηγγελμένος ὑπό τῶν Προφητῶν, ὁ ἐκ σπέρματος Δαβίδ   προσδοκώμενος Μεσσίας, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται υἱός ἀνθρώπου, γιά τή σωτηρία μας. «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»( Ματθ. α΄21). Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τήν τυραννία τοῦ Διαβόλου καί καταργεῖ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου ,τοὐτέστι τόν διάβολον καί μᾶς ἀπαλάσσει ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου. Καταργεῖ τό κακόν καί τήν ἁμαρτίαν καί σέ κείνους πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό Ὄνομά Του «δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν α΄12).

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ.στ΄2). Καί πραγματικά «ἰδού ἐνίκησεν ὁ λέων ὁ ἐκ τῆς φυλής Ἰούδα, ἡ ρίζα Δαυῒδ» (Ἀποκ. ε΄ 5). Τή θεϊκήν συγκατάβασι, τήν ἔξοδον τοῦ Νικητοῦ καί τήν ἔνδοξον Νίκην Του, μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Ἡ Βίβλος, τό  Εὐαγγέλιον εἶναι ἡ Βίβλος τῆς Ζωῆς. Ἡ μελέτη τῆς Βίβλου φωτίζει καί ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ζωή. Περιέχει τό ζωοποιό λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί,  πράγματικά, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν εἶναι ἡ, κατ’ ἐξοχήν,  τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία.

Ἡ ἀδιάκοπη μελέτη τῆς Βίβλου γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐφαρμογή στή ζωή μας τῶν λόγων τοῦ Εὐαγγελίου, μᾶς χαρίζει τήν μακαριότητα. Διά τῆς μελέτης τοῦ θείου λόγου γνωρίζουμε τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον. Διά δέ τῆς τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν γράφουμε τά ὀνόματά μας «ἐν Βίβλῳ ζωῆς»(Φιλιπ. δ΄3).

Οἱ πιστοί στό Χριστό, μελετῶντες τή Βίβλο, ἐνδύονται τήν Πανοπλία τοῦ Θεοῦ, ἐνδύονται λευκά φορέματα, ἐνδύονται τήν ΑΓΝΟΤΗΤΑ. «Ζώνουν τή μέση τους μέ τήν Ἀλήθεια, ἐνδύονται τόν θώρακα τῆς Δικαιοσύνης, φοροῦν στά πόδια τους σάν ὑποδήματα τήν ἑτοιμότητα τῆς ψυχῆς, στό νά εἶναι ἕτοιμη καί πρόθυμη στήν τήρησι τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Εἰρήνης. Καί πάνω ἀπό ὅλα παίρνουν τήν ἀσπίδα τῆς Πίστεως, μέ τήν ὁποίαν μποροῦν νά σβύσουν ὅλα τά πύρινα βέλη τοῦ πονηροῦ, πού ἀνάβουν φωτιά στήν ψυχή τους. Δέχονται σάν περικεφαλαία τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, τόν Χριστόν, πού φωτίζει καί ἁγιάζει τόν νοῦν καί τόν φρουρεῖ ἀπό κάθε κακό λογισμό, καί τή μάχαιρα τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι ὁ πανάγιος λόγος τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. στ΄ 14-17).

Οἱ Πιστοί στό Χριστό, μελετῶντες τή ΒΙΒΛΟ, μένουν ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν. Ἀναφέρει δέ ὁ Κύριος ὅτι οἱ πιστοί «Οὐκ ἐμόλυναν τά ἱμάτια αὐτῶν, καί περιπατήσουσι  μετ’ ἐμοῦ ἐν λευκοῖς, ὅτι ἄξιοί εἰσιν. Ὁ νικῶν οὗτος ( κάθε πιστός) περιβαλεῖται ἐν ἱματίοις λευκοῖς, καί οὐ μή ἐξαλείψω τό ὄνομα αὐτοῦ ἐκ τῆς Βίβλου τῆς ζωῆς, καί ὁμολογήσω τό ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον τοῦ πατρός μου καί ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ»(Ἀποκ. γ΄4-5). Οἱ Πιστοί στό Χριστό, μελετῶντες τήν Βίβλο γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ, πιστεύουν ἀπόλυτα στή Νίκη τῆς Ἀγάπης.  Ἡ μελέτη τῆς Βίβλου, ὁδηγεῖ σταθερά τά βήματά μας, στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἐκεῖ ὅπου ἀντάλλαξε ἀσπασμό ἡ Ἀγάπη, μέ τήν ταπεινοσύνη, εἰς λατρευτικήν προσκύνησιν τοῦ Θείου Βρέφους!

ΕΙΘΕ, μέ πράξεις γνήσιας ἀγάπης, νά γράψουμε μέσα στήν καρδιά μας τή ΒΙΒΛΟ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ὥστε «ὁ ἐν Σπηλαίῳ γεννηθείς καί ἐν Φάτνῃ ἀνακληθείς Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν»,  νά γεννηθῇ καί μέσα στήν ψυχή μας!

ΕΙΘΕ, νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεός-Πατήρ νά λατρεύωμεν τόν Σωτῆρα «ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ», μέ τήν καρδιά μας!

ΕΙΘΕ,  ἀσιγήτως, νά ὑμνοῦμεν τόν Κύριον καί νά Τον δοξολογοῦμεν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, διότι Σ’ Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

 

 

 

 

 

 

Ο ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ, Ο COVID 19 ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΥ

 

                                                     ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ

 Ἀγαπητά μου παιδιά,

Μέ ρωτᾶτε τί γνώμη ἔχω γιά τό κορωναϊό καί γιά τό Ἐμβόλιο.

Σᾶς ἀπαντῶ μέ ἀγάπη. Δέν εἶμαι Γιατρός. Καλόν εἶναι νά συμβουλεύεσθε τό Γιατρός σας. Σάν Πνευματικός σᾶς λέω μερικές σκέψεις μου.

 Ὁ θανατηφόρος ἰός εἶναι ὑπαρκτός καί σκορπίζει τό θάνατο. Εἷναι πληγή, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὁ διάβολος χορεύει καί τά ὄργανά του, οἱ πονηροί, σκορπίζουν τό φόβο.  Ἐν προκειμένῳ ὁ Κύριος λέγει:

«Μή ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ». «Ἀντίστητε τῷ Διαβόλῳ καί φεύξεται ἀφ’ ἡμῶν. Ἑγγίσατε τῷ Θεῷ καί ἐγγιεῖ Ὑμῖν».

 Ὅλα τά κακά προέρχονται ἀπό τήν κακή μας   προαίρεσι. Εἶναι προϊόντα τῶν ἁμαρτιῶν μας. Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός. Κανείς δέν πρέπει νά ἀρνεῖται τήν ὕπαρξι τοῦ  Ἰοῦ καί ὅτι εἶναι θανατηφόρος. Δέν ἀντιμετωπίζεται μέ τό φόβο, ἀλλά μέ «τήν Πίστιν, τήν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην».

Ἡ ὀρθόδοξος Πίστις στό Θεό μετακινεῖ βουνά. Καί ὅλα εἶναι δυνατά σέ κεῖνον πού πιστεύει.  ΑΛΛΑ...  Πίστις εἶναι νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά μή ἐκπειράζομεν τόν Κύριον.

Πίστις σημαίνει νά καταλάβουμε  τό ἀρχαῖον «σύν Ἀθηνᾷ καί χείρα κίνει». Νά καταλάβουμε ὅτι «Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις, ΔΥΝΑΤΑ ἐστι παρά τῷ Θεῷ».

ΣΥΝΕΠΩΣ: Δέν πρέπει ὁ πιστός νά ξεχνάει ὅτι τά Βότανα, τά Φάρμακα καί οἱ  ΓΙΑΤΡΟΙ εἶναι τοῦ Θεοῦ. «Κύριος  ἔδωκεν (ἰατρικήν) ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι  ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ...» ( Σοφ. Σειράχ  λη΄ 1 ἑξ.).  Πρῶτα ἀκοῦμε τίς Ὁδηγίες τῶν Γιατρῶν.  Γιά νά προφυλαχθοῦμε ἀπό τόν Κοροναϊό , π.χ.

Τηροῦμε ὀρθά καί πιστά  τά ὑγιειονομικά Μέτρα:

α)Ἀπομάκρυνσις ἀπό συνοστισμούς.

β) ὀρθή χρῆσι μάσκας, καί

γ) ὑγιεινή φροντίδα τῶν Χεριῶν

καί ρωτᾶμε τό Γιατρό μας γιά τό Ἐμβόλιο.

Δέν κάνουμε τοῦ κεφαλιού μας. Εἷναι λάθος νά κάνουμε ὅλοι τό Γιατρό ἤ νά ἀκοῦμε  ἀνεύθυνους καί ἀνώνυμους, πού σπέρνουν τό φόβο καί μᾶς διχάζουν.

Εἷναι «Ὕβρις», βλασφημία, νά λέμε «ἐγώ πιστεύω καί θά μέ προστατεύση ὁ Θεός». Τότε «ἐμπορίαν ἄν ἐποιοῦμεν καί οὐ θεοσέβειαν».

Μή ἐκπειράσῃς Κύριον τόν Θεόν σου.  Τό ΣΩΣΤΟ εἶναι: Πιστεύω στό Θεό καί Τόν λατρεύω μέ τήν καρδιά μου. Καί πρῶτα χρησιμοποιῶ  ὅλα , ὅσα μοῦ χάρισε ὁ Θεός. Δηλαδή τά βότανα, τά φάρμακα,  τά ἐμβόλια καί τούς Γιατρούς, καί συγχρόνως  παρακαλῶ τό Θεό, νά μέ βοηθήσῃ καί νά μέ λυτρώσῃ, ὅταν δέν μποροῦν νά μοῦ προσφέρουν τίποτε τά ἀνθρώπινα. Τότε καταφεύγω στό Θεό διότι εἶναι βέβαιον ὅτι ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ ΠΑΡΑ  ΑΝΘΡΩΟΠΟΙΣ, ΔΥΝΑΤΑ ΕΣΤΙ ΠΑΡΑ Τῼ ΘΕῼ !

Καί γιά νά διώξω ὉΛΟΤΕΛΑ τό Φόβο, γιά τίς Παρενέργειες τῶν Φαρμάκων σάς τονίζω ὅτι ὅταν δέχομαι τό Φάρμακο ἤ τό ἐμβόλιο ἤ ὅ, τι δήποτε σχετικό στρέφω τό βλέμμα μου στό Θεό, ζητῶ τή βοήθειά Του, ΚΟΙΝΩΝΩ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟΝ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΟΥ ΜΗ ΑΠΟΘΑΝΕΙΝ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ  ΑΚΟΜΗ ΠΙῼ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ,  ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ.  ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕ  ΒΛΑΨῌ.  Μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος καί λέγει ὅτι οἱ πιστοί Σ’ΑΥΤΟΝ, «κἄν θανάσιμον τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψει» (Μάρκ. ιστ΄ 18). ΛΟΙΠΟΝ: ΔΕΥΤΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΕΣΩΜΕΝ ΧΡΙΣΤῼ.  ΑΥΤῼ Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. ΑΜΗΝ.