«ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΞΕΝΟΝ ΟΡΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ»

                        «ΘΕΟΣ ΤΟ ΤΕΧΘΕΝ, Η ΔΕ ΜΗΤΗΡ ΠΑΡΘΕΝΟΣ»!

 

1.- «Ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην...»

 Χαρούμενο, ἀγγελικό, μήνυμα οὐράνιο ,

γεμίζει τίς  καρδιές ἀναπαλμούς   καί

πλημμυρίζει τίς ψυχές  μέ χαρά ,

ἱερή συγκίνησι, ἀνέκφραστη ἀγαλλίασι

καί ἄρρητη, ἀνείπωτη εὐφροσύνη!

 

Ἄγγελος Κυρίου ἀναγγέλλει, στήν «ἡμιθανῆ», ταλαίπωρη ἀπό  τήν ἁμαρτία, ἀνθρωπότητα, τό σωτήριο μήνυμα, τό Εὐαγγέλιον τῆς Σωτηρίας, ὅτι «ἐπεσκέψατο ὁ Θεός καί ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ» (Λουκ. α΄68. ζ΄16).

Οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων φέρουν στόν κόσμον τό  μήνυμα τῆς Θείας συγκαταβάσεως:

«.Μή φοβεῖσθε· ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον ΣΩΤΗΡ, ὅς ἐστι ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ, ἐν πόλει Δαυῒδ. Καί τοῦτο ὑμῖν τό σημεῖον, εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον καί κείμενον ἐν Φάτνῃ»(Λουκ. β΄10-12).

Ὁ Πανάγαθος Θεός, ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη, συγκαταβαίνει  καί ἀποστέλλει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν στόν κόσμο. Καί ἔτσι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, υἱός ἀνθρώπου γίνεται.

 

2.-«Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε, δόξα Σοι.

Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά σώσῃ καί θεοποιήσῃ τόν ἄνθρωπον. 

«Τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον» (Ρωμ. ιστ΄25), «Τό μυστήριον τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν ἐν τῷ Θεῷ»(Κολοσ. α΄26. Ἐφεσ. γ΄9), ἀποκαλύπτεται σήμερον καί γνωρίζεται, μέν τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γεννιέται ἀπό τήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένον, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου , ἀνερμηνεύτως, γιά νά ἐκπληρωθῇ ὁ λόγος, πού εἶχε πῆ ὁ Κύριος, μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Ἡσαῒου:

«Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι  μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» ( Ἡσ. 7, 14. Ματθ. α΄13).

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται, συγκαταβαίνει, γίνεται ἄνθρωπος, σάν κι’ ἐμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν. Προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, φορεῖ τήν ἀνθρωπίνην σάρκα, γιά νά τήν ἐξαγιάσῃ. Ἔρχεται στή γῆ, γιά νά μᾶς ἀνεβάσῃ στόν οὐρανό.

Γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί, κατά χάριν. Τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι. Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός (Immanu El). Ὁ Ἰησοῦς, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν», ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, εἶναι κοντά μας. Εἶναι πολύ κοντά μας ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας, ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών εἶναι ὁ Πλησίον μας. Καί «Ὁμολογουμένως εἶναι μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί...» (Α΄Τιμόθ. γ΄16), γιά νά λυτρώσῃ τό ἀνθρώπινον Γένος ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά δεινά τῆς ἀποστασίας, νά μᾶς καθαρίσῃ ἀπό τή λάσπη καί ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη καί νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο, ἀπό τόν πόνο, τή θλῖψι, τήν ὀδύνη, ἀπό τή διαφθορά, τή φθορά καί τό θάνατο.

Σήμερον στή φτωχική Φάτνη τῆς Βηθλεέμ, στό Παγωμένο Σπήλαιο, σαρκώνεται ἠ Ἀγάπη, γεννιέται ὀ Λυτρωτής. Σήμερον στόν κόσμο ἀνατέλλει ὁ ἄδυτος Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καί τά ζοφερά νέφη τῆς συγχύσεως, τῶν παρανοήσεων καί τῆς Παραφροσύνης ἐξαφανίζονται. Σήμερον μέ τήν εὐλογημένη Παρουσία τοῦ Κυρίου, διαλάμπει ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί τά σκοτάδια τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς ὑποκρισίας διαλύονται.

«Ὁ λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, ἴδετε Φῶς μέγα· οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου, φῶς  λάμψει ἐφ’ ὑμᾶς» ( Ἡσ. 9, 2) «... Καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄16).

Σήμερον γιεννιέται ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή καί ἠ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. «ὅτι Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη  ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος...Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ καί τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον»( Ἡσ. 9, 6-7). 

ΣΗΜΕΡΟΝ γιεννιέται ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός, «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21). ΣΗΜΕΡΟΝ ἡ θλῖψις ἐξαφανίζεται καί ἠ Χαρά γίνεται κτῆμα καί γνώρισμα τοῦ κάθε πιστοῦ. «ΣΗΜΕΡΟΝ γάρ ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμός, ὁ διάβολος ἠσχύνθη, οἱ δαίμονες ἐδραπέτευσαν, ὁ θάνατος ἐλύθη, ὁ παράδεισος ἠνεώχθη, ἡ κατάρα ἠφανίσθη, ἡ ἁμαρτία ἐκποδῶν γέγονεν, ἡ πλάνη ἀπηλάθη, ἡ ἀλήθεια ἐπανῆλθεν, καί τῆς εὐσεβείας ὁ λόγος πανταχοῦ διεσπάρη καί ἔδραμεν· ἡ τῶν ἄνω πολιτεία ἐν τῇ γῇ ἐφυτεύθη, ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων κοινωνοῦσι, καί ἄνθρωποι μετά ἀγγέλων ἀδεῶς, (ἀφόβως) διαλέγονται. Διατί; ΕΠΕΙΔΗ ΘΕΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ ΗΛΘΕ, ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝῼ· ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΜΙΞ ΓΕΓΟΝΕ» ( Ἰωάν. Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Γενέθλ. λόγος 2ος).

ΣΗΜΕΡΟΝ ὁ λόγος σαρκοῦται καί ἠ κτίσις ἅπασα ἀνακαινίζεται. Εἶναι ἀδύναμος ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιγράψῃ ἐπάξια τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς  δέν μπορεῖ νά συλλάβῃ καί νά ἑρμηνεύσῃ τή θεϊκή συγκατάβασι. Εἶναι Μυστήριον ξένον καί παράδοξον. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Προσεγγίζεται μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Κάθε εὐσεβής ψυχή, γεύεται τή Χάρι καί τή Χαρά τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί τιμᾷ μέ τή σιγή τό μέγα  Μυστήριον. Ὁ πιστός  γνωρίζει διά τῆς πίστεως ὅτι γεννιέται ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Αὐτό εἶναι τό μέγα, τό ὐπέρ λόγον καί ἔννοιαν ΓΕΓΟΝΟΣ. ἀλλά δέν γνωρίζει τό «ΠΩΣ».

Ὁ ἄπιστος ἐπιχειρεῖ νά ἐξετάσῃ τό «ΠΩΣ». Ἄσπορος ἡ σύλληψις, Θεοῦ γάρ ἡ Γέννησις. Ὁ τόκος ἀνερμήνευτος, ἄπιστε. Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει:« Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες, παραπληκτήσωμεν» , θά  τρελλαθοῦμε. Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει σέ κάθε ἄπιστο: «Ἐννόησον, ἄθλιε καί ταλαίπωρε ἄνθρωπε, τίς εἶ καί τίνα περιεργάζῃ· ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;» (Migne P.G. 48, 712). Ὁ πιστός γονατίζει εὐλαβικά μπροστά στό Θεῖον Βρέφος καί μαζί μέ τούς ποιμένες, προσκυνεῖ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται καί υἱός ἀνθρώπου.

Κάθε πιστός μαζί μέ τούς ἀγγέλους εὐλογεῖ καί δοξάζει καί ὑμνεῖ τόν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις  εὐδοκία» (Λουκ. β΄14).

Κάθε πιστός, μαζί μέ τόν Παῦλο, ἀναφωνεῖ· «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως  Θεοῦ· ὡς  ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ. Τίς γάρ ἔγνων νοῦν Κυρίου; Ἤ  τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο; Ἤ τίς προέδωκεν αὐτῷ καί ἀνταποδοθήσεται αὐτῷ; Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί  δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα· αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν» (  Ἡσ. 40,13 Ρωμ. ια΄33-36). Καί εἶναι φυσικόν νά μένῃ ἄφωνος ὁ ἄνθρωπος μπροστά στίς ἀνεξιχνίαστες Βουλές τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα μπροστά στό Μέγα Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ.  Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος  δέν μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τό βάθος τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου, δέν μπορεῖ νά ἐννοήσῃ  τά λόγια καί τίς σκέψεις τοῦ ἀνθρώπου, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐξετάσῃ καί νά μάθῃ τή σκέψι καί νά ἐννοήσῃ τά νοήματα τοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων Θεοῦ;

«Βάθος καρδίας ἀνθρώπου οὐχ εὑρήσετε καί λόγους τῆς διανοίας αὐτοῦ οὐ διαλήψεσθε. Καί πῶς τόν Θεόν, ὅς ἐποίησε τά πάντα ταῦτα, ἐρευνήσετε καί τόν νοῦν αὐτοῦ  ἐπιγνώσεσθε καί τόν λογισμόν αὐτοῦ κατανοήσετε; Μηδαμῶς, ἀδελφοί, μή παροργίζετε Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν» ( Ἰουδίθ 8, 14).

 3.-«Υμνήσατε τό ὄνομα Κυρίου».

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὁ Κύριος. Δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά θεραπεύσῃ τά τραύματά μας καί νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι. Μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί στοργή καί μᾶς τρέφει μέ τό ζωοποιό Του λόγο. Ἑπειδή ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά ἀνεβοῦμε στόν οὐρανό, κατέβηκε ὁ Θεός στή γῆ. Ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, ἔλαβε δοὐλου μορφήν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8 ἐξ.). Ἔγινε Τύπος καί ὑπογραμμός τοῦ τελείου ἀνθρώπου, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» καί «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ».

          Ο Χριστός γίνεται τό πρότυπον τοῦ τελείου, τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου καί μᾶς ὁδηγεῖ                εἰς  ὕψος θείας ἀναβάσεως.

«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» ( Ἰωάν. α΄ 14). 

ΥΜΝΗΣΑΤΕ τόν Κύριον, γιά τήν ἀνέκφραστη  πρός ἡμᾶς  συγκατάβασί Του καί τό  ἄπειρον  Ἔλεός Του!

ΥΜΝΗΣΑΤΕ τόν Κύριον, γιά τήν ἀπερίγραπτη Εὐσπλαγχνίαν  Του!  «ΥΜΝΗΣΑΤΕ τό  ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψηλά ἐποίησεν· ἀναγγείλατε ταῦτα ἐν πάσῃ τῇ γῇ· ἀγαλλιᾶσθε καί εὐφραίνεσθε, οἱ κατοικοῦντες Σιών, ὅτι ὑψώθη ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ  ἐν μέσῳ αὐτῆς» ( Ἡσ. 12, 5-6).

Ἁγνίσατε τήν ψυχή σας. Καθαρίσατε τήν καρδιά σας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). Λύσατε τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Ἀπαλλαγεῖτε ἀπό τά  βρωμερά σας Πάθη, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.

Καί εἶναι καιρός ἐλεύθερη ἡ ψυχή μας νά ὑψωθῇ  πάνω ἀπό τά γήϊνα, εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, γιά νά ὑποδεχθοῦμε τόν Κύριον τῆς Δόξης.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας,  μᾶς καλεῖ νά ἀνοιξωμε τήν καρδιά μας στόν Ἔρχόμενον, νά κατασκηνώσῃ ἐντός ἡμῶν, νά γίνῃ ἠ ψυχή μας Φάτνη, νά γεννηθῆ μέσα μας ὁ Χριστός. Γιατί, ὅπως λέγει ὁ ποιητής, «Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα μας , ἄν δέν γεννήθηκε, εἴμαστε γιά πάντα χαμένοι». Σημειώσατε δέ ὅτι ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8), δέν γεννήθηκε, ἀλλά ΓΕΝΝΑΤΑΙ. Ἔρχεται  καί κρούει τήν Θύραν. Θέλει νά γεννηθῇ στήν ψυχή μας, γιά νά τήν κάμῃ Παράδεισο: «Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, ὁ  δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν!...» Αὐτός πού ἔχει στή χούφτα Του ὁλόκληρη τήν κτίσιν,  ΓΕΝΝΑΤΑΙ.  Αὐτόν προσκυνήσωμεν.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΔΟΞΑΣΑΤΕ.

Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε.

Χριστός ἐπί γῆς· ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ

Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί ἐν  εὐφροσύνῃ,

ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται». (Κοσμᾶ,΄ Ὠδή α΄).

 

4.- «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος.Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;

 Δυό χιλιάδες  καί εἴκοσιένα χρόνια  ἔχουν περάσει ἀπό τότε πού γεννήθηκε στή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ ὁ Χριστός, Γεννήθηκε καί μέσα στή δική μας ψυχή;

Μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι στέκεται ἔξω ἀπό τή Θύρα καί κρούει κι’ ἐμεῖς; Δέν ἀκοῦμε τή φωνή Του, δέν Τοῦ ἀνοίγουμε,  γιά νά στήσῃ τή σκηνή Του στήν καρδιά μας. Παραμένουμε  πάντα οἱ ἴδιοι, ἀμετανόητοι. Μένουμε στό σκοτάδι, μισοῦμε τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα, σκοτεινά τά ἔργα μας. Γι’αὐτό μέρα καί νύχτα, ἀδιάκοπα, ὑποφέρουμε, βαραίνει τήν ψυχή μας ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς. Ζοῦμε χωρίς ἀγάπη, χωρίς Θεό, χωρίς νόημα,χωρίς σκοπό, ἐμπεπηγμένοι εἰς «ἰλύν βυθοῦ». Γι’αὐτό «εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ἄρτος Ὀδύνης».

Βαρύθυμοι, ταλαίπωροι, ἄνθρωποι, παραμένουμε κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου καί ἀπό κακή μας θέλησι, διώχνουμε τό Χριστό ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας.  Εἴμαστε  γυμνοί, ἐλεεινοί, κωφοί, τυφλοί, δυστυχεῖς, στή γῆ προσηλωμένοι.

Μέχρι πότε ὅμως θά βαραίνῃ τήν ψυχή μας ἡ Κακία;

Μέχρι πότε, χωρίς ἀγάπη, θά τρώγει ὁ  Ἕνας τίς σάρκες τοῦ Ἄλλου; Μέχρι πότε θά ζοῦμε χωρίς ἔλεος, χωρίς συμπάθεια; Μέχρι πότε θά πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια;

 Μήπως ἔφθασε ὁ καιρός, νά νοιώσουμε, οἱ ἀθλιοι, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, τήν συγκατάβασί Του;

Μήπως εἶναι καιρός, χωρίς δισταγμό, μέ πόθο, μέ λαχτάρα, νά  ἐγκοπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ  Θεοῦ, γιά νά γεννηθῇ καί μέσα στήν ψυχή μας ὁ Χριστός; Μήπως εἶναι καιρός  νά φύγουμε ἀπό τήν πνιγερή ζωή, στῆς Ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα, νά νοιώσουμε  τήν ἀναφαίρετη Χαρά τοῦ Οὐρανοῦ, τή Χαρά τοῦ Χριστοῦ  (Ἰωάν. ιστ΄ 22). ΝΑΙ. Εἶναι καιρός νά καθαρίσουμε τή λάσπη ἀπό τή ζωή μας, νά γίνη Φάτνη φτωχική ἡ ψυχή μας. Καιρός νά γεννηθῇ καί στήν ψυχή μας ὁ Χριστός.

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς σταθοῦμε εὐλαβικά μπροστά στό Μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, ψάλλοντες ὕμνους εὐχαριστίας στήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένο καί στόν Προσωπικό μας Σωτήρα καί  Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου,   στόν Κύριόν μας, τόν  Ἰησοῦν  Χριστόν ! Αὐτόν λατρεύσωμεν!  Αὐτόν προσκυνήσωμεν ! Αὐτόν δοξολογήσωμεν. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.