Σ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ

ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ

Η ΨΕΥΤΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 

«Ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ

οὐ λύει τόν βοῦν αὐτοῦ ἤ τόν ὄνον ἀπό

τῆς φάτνης καί ἀγαγών ποτίζει;

Ταύτην δέ, θυγατέρα  Ἀβραάμ οὖσαν,

ἥν ἔδησεν  ὁ Σατανᾶς ἰδού δέκα  καί

ὀκτώ ἔτη, οὐκ ἔδει  λυθῆναι ἀπό τοῦ

δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ του σαββάτου»;

                                             (Λουκ. ιγ΄ 15-16).

 

Κατά τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου, ὁ γλυκύς, πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ Ἰησοῦς διδάσκει σέ μία  ἀπό τίς Συναγωγές. Ἀνάμεσα στό ἀκροατήριόν Του εὑρίσκεται καί μιά γυναῖκα, ἡ οποία βασανίζεται ἀπό πονηρό πνεῦμα ἀσθενείας δέκα καί ὀκτώ ἔτη. Εἶναι συγκύπτουσα. Εἶναι σκυμμένη διαρκῶς, μέ κυρτωμένο τό σῶμα καί δέν μπορεῖ καθόλου νά σηκώσῃ ὄρθιο τό κεφάλι της, δέν μπορεῖ νά σταθῇ ὅλως διόλου ὀρθή. Παρόλην ὅμως τήν ἀνημπόρια της  πηγαίνει στή Συναγωγή νά ἀκούσῃ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά προσευχηθῇ καί νά εὐχαριστήσῃ τό Θεό ζητοῦσα τό ἔλεός Του.

Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ «ἐν σαρκί ἐληλυθώς», ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τήν βλέπει στή Συναγωγή καί τήν εὐσπλαγχνίζεται. Ἀκούει τούς στεναγμούς τῆς καρδίας της. Γνωρίζει ὅτι ὁ Σατανᾶς τή βασανίζει δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια καί βραβεύει τήν θερμήν της πίστιν, τήν ὑπομονήν της καί τή σιωπηλή της λατρεία καί τή θεραπεύει:

«Ἰδών δέ αὐτήν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καί εἶπεν αὐτῇ· Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· καί ἐπέθηκεν αὐτῇ τάς χείρας· καί παραχρῆμα(ἀμέσως) ἀνωρθώθη καί  ἐδόξαζε τόν Θεόν» (Λουκ. ιγ΄ 12-13).  Δέκαοκτώ χρόνια ὑπέφερε ἡ γυναῖκα. Ὁ ἀρχισυνάγωγος γνώριζε πόσο ὑποφέρει, δέν μπόρεσε ὅμως νά τήν βοηθήσῃ. Δέν ἔπρεπε νά χαρῇ μέ τή θεραπεία της; Δέν ὤφειλε νά εὐχαριστήσῃ τόν Θεραπευτή της καί νά δοξάσῃ τόν Θεόν , γιά ὅλα τά λαμπρά καί θαυμάσια ἔργα, πού διαρκῶς ἐπιτελεῖ; Ὅμως, ὄχι μόνον δέν χαίρεται  καί δέν εὐχαριστεῖ τόν Χριστόν, γιά τά θαυμάσια ἔργα Του, ἀλλά ὀργίζεται καί ἀγανακτεῖ, διότι ὁ Κύριος ἐθεράπευσε κατά τήν ἡμέραν τοῦ σαββάτου, καί χωρίς ντροπή, ἔλεγε στόν ὄχλο, «ἕξι μέρες ἔχουμε στή διάθεσί μας, πού ἐπιτρέπεται ἡ ἐργασία. Τότε νά ἔρχεσθε καί νά θεραπεύεσθε καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ σαββάτου»(Λουκ. ιγ΄ 14).

Τότε ὁ πρᾷος καί ταπεινός Ἰησοῦς ἀποκρίνεται στόν ὑποκριτή Ἀρχισυνάγωγο: «Ὑποκριτά, ὁ καθένας ἀπό σᾶς κατά τό σάββατο, δέν λύνει τό βόδι του καί τό γαϊδαρό του ἀπό τό σταῦλο καί τά φέρνει νά τά ποτίσῃ; Αὐτή δέ τή δυστυχισμένη γυναῖκα, πού εἶναι θυγατέρα τοῦ Αβραάμ, παιδί τοῦ Θεοῦ, καί τήν ὁποίαν τήν εἶχε δεμένη ὁ Σατανᾶς καί τή βασάνιζε δεκαοκτώ χρόνια, δέν ἔπρεπε νά λυθῇ ἀπό τά δεσμά αὐτά τήν ἡμέραν τοῦ σαββάτου;

Πόσο λυπηρό, ἀλήθεια, εἶναι νά κρύβουμε τόσο φθόνο καί τόση μοχθηρία μέσα μας, μέ τό πρόσχημα τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀργίας τοῦ σαββάτου! ...

Εἶναι γεγονός ὅτι δέν ὑπῆρχαν μόνον τότε ἀναίσχυντοι ΑΡΧΙΣΥΝΑΓΩΓΟΙ, «ΟΦΕΙΣ, ΓΝΝΗΜΑΤΑ ΕΧΙΔΝΩΝ»  Ἀρχιερεῖς, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι Ὑποκριτές. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, σήμερα, πολύ περισσότερο ἀπό τότε, ΘΡΙΑΜBΕΥΕΙ  ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ Η  ΨΕΥΤΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Μέσα στήν ψυχή μιᾶς ὀλιγαρχίας Ἀρχισυναγώγων,  υἱῶν  τῆς Παραφροσύνης, μέσα στήν ψυχήν τῶν ὁποίων φωλιάζει Ο ΟΦΙΣ ὁ Ἀρχαῖος, ὁ λαοπλανής καί σκορπίζουν στόν κόσμο τό Θάνατον, κατακερματίζουν ἀπό μῖσος, φθόνο καί μοχθηρία, τήν ἀνθρώπινην ἀξιοπρέπεια, εὐτελίζουν  τό ἀνθρώπινον πρόσωπον, καταργοῦν, σέ παγκόσμια Κλίμακα, ἀλλά, ἀκόμη, καί ἐδῶ στήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ, τήν ἔνδοξη Ἑλλάδα μας, κάθε ἀνθρώπινο δικαίωμα, θεωροῦν «ρατσισμό»: τήν Πίστι στό Θεό, τήν ἀγάπη στήν Οἰκογένεια, καί τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί διώκουν παντιοτρόπως τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιδιώκουν νά καταργήσουν τίς Πατρίδες, τήν ἐθνική καί τή θρησκευτική μας Ταυτότητα, τήν ἱερή μας γλῶσσα καί ἀσελγοῦν στά ἱερά μας Χώματα. Μεθοδεύουν καί ἐφευρίσκουν δολίους τρόπους, σατανικούς, νά καταργήσουν τά «ὅσια καί τά ἱερά μας», τά Ἰδανικά, τίς Ἀξίες, μέ τό πρόσχημα δῆθεν τοῦ σεβασμοῦ πρός τόν Θεόν, «οἱ Θεοπαῖχτες», Γραμματεῖς καί Φαρισσαῖοι, οἱ Ὑποκριτές, καί αἰτιολογοῦν,  ἀναισχύντως, τά πάντα, μέ πρόσχημα δῆθεν  τήν Προστασία τῆς Ὑγείας μας(;).

Τό Σάββατον, γιά μᾶς τούς Χριστιανούς, ἡ Κυριακή, εἶναι ἀφιερωμένη  Ἡμέρα στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Πῶς ὅμως λατρεύεται ὁ Θεός; Μέ φθόνο καί μοχθηρία καί κακουργίες; Λατρεύουμε τό Θεό ὅταν κατασκευάζουμε στά Ἐργαστήρια τοῦ Διαβόλου θανατηφόρους ἰούς καί ὅταν ἐξαπολύουμε στόν κόσμο «τό θανατικό» καί θανατώνουμε τούς συνανθρώπους μας; Τί ἐπιδιώκουν νά ἐπιτύχουν μέ τό σατανικό τους αὐτό Σχέδιο; Ἀγνοοῦν ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»; Ἄς μάθουν, λοιπόν, ὅτι μέ ἕνα φύσημα τοῦ Χριστοῦ θά κονιορτοποιηθοῦν πάντες οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως. Οἱ ἀσεβεῖς θά ἐξαφανισθοῦν «ὡσεί χνοῦς ,ὅν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπό προσώπου τῆς γῆς»(Ψαλμ. α΄). Ὁμολογοῦμε βέβαια ὅτι, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, προέρχονται ὅλα αὐτά τά δεινά, πού μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα σήμερα. Οἱ Ὀλιγάρχες, Ψεῦστες καί Ὑποκριτές, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐπιπλέουν, ὡς φελοί, καί, «κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ», πού εἶναι ὁ Πατέρας τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς ὑποκρισίας, σωρεύουν συμφορές καί μᾶς ἐξευτελίζουν.

Πιστεύουμε ἐπίσης ὅτι εἶναι καιρός νά λυτρωθοῦμε ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Εἷναι καιρός νά ἔλθουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας ἕκαστος, καί νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, πού εἶναι ἡ ΟΔΟΣ καί ΑΛΗΘΕΙΑ καί ἡ ΖΩΗ, τό ΦΩΣ καί ἡ ΕΙΡΗΝΗ τοῦ κόσμου. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Αγάπης τοῦ Χριστοῦ καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί νά ἀναχαιτίσουμε τή λαίλαπα τῆς ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ, ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ καί «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ».

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, ἔρχου ταχύ. Χανόμαστε. Θά μᾶς καταβροχθίσουν οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι. Κύριε μή ἐπιτρέψης νά καυχῶνται οἱ ἐχθροί μας ὅτι μᾶς νίκησαν καί ὑπερίσχυσαν. Ἔρχου ταχύ! Μή ἁργοπορῇς! Κύριε, μή βραδύνῃς! Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Διῶξε ἀπό τήν ψυχή καί ἀπό τή ζωή μας τούς Κορωναϊούς τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας!  Ἁξίωσέ μας νά ἁγιάζουμε τήν Ἡμέρα τοῦ Κυρίου, θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ! Ἀξίωσέ μας νά Σέ λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», μέ τήν καρδιά μας,  καί νά Σέ δοξάζουμε, μέ ἔργα ἀγάπης. Ἀξίωσέ μας νά Σέ δοξολογοῦμε   σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου. Διότι Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.