ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΕ ΚΥΡΙΕ, ΣΩΣΟΝ ΜΕ!

                                 ΙΛΑΘΙ ΜΟΝΕ ΗΜΙΝ ΕΥΔΙΑΛΛΑΚΤΕ!

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός τῆς Εὐσπλαγχνίας, λυπήσου με καί ἐλέησόν με!  Ἀπομακρύνθηκα ἀπό Σένα, τήν πηγή τῆς ζωῆς καί ἐμπιστέυθηκα τόν ἑαυτόν μου, ὁ ταλαίπωρος ἐγώ, εἰς ἀναμάρτητον χώραν καί ζωηράν, σέ χώρα ἁγνή καί γεμάτη ζωή, καί ὡς ἄμυαλος καί ἀλαζών ἔσπειρα στή γῆ τήν ἁμαρτίαν. Δέν πρόσεξα εἰς τόν  ἑαυτόν μου, ἀμέλησα τό χρέος μου καί δέν ἔδειξα ἐνδιαφέρον εἰς τήν ἐπιμέλειαν καί τελείωσιν τῆς ψυχῆς. Ἔσπειρα τήν ἁμαρτίαν καί θέρισα, μέ τό δρεπάνι τῆς ἀλαζονίας μου, τά στάχυα τῆς ἀμελείας. Καί σώριασα τό ἕνα πάνω στό ἄλλο,  ἐστοίβασα τά δράγματα, τά μικρά δεμάτια τῶν ἀστόχαστων πράξεών μου τάς θημωνίας (τούς σωρούς ἀπό τά δεμάτια), καί, δυστυχως, ὡς παράφρων, δέν κατέστρωσα, δέν ἐσώρευσα, τίς θημωνιές αὐτές τῶν ἀπερίσκεπτων πράξεών μου στό ἁλώνι τῆς μετανοίας. Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς προβληματικῆς μου συμπεριφορᾶς, καταφεύγω Σέ Σένα, Κύριε. Δέν ἔχω, ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγω. Ἀλλά προστρέχω Σέ Σένα τόν προαιώνιον γεωργόν ἡμῶν Θεόν. Σέ ἱκετεύω, Θεέ μου, μέ τόν ἄνεμον τῆς φιλευσπλαγχνίας Σου ἀπολίκμισον , χώρισε μέ λίχνισμα τό σιτάρι ἀπό τό ἄχυρον τῶν ἔργων μου καί σιτάρχησον, τροφοδότησε  τήν ψυχή, μέ τήν ἀνάλογη μερίδα τροφῆς, χάρισε στήν ψυχή μου  τήν ἄφεσιν, κλεῖσε με μαζί, μέ τούς εἰλικρινά μετανοημένους, εἰς τήν δική Σου οὐράνιον ἀποθήκην, καί σῶσον με».(Τροπ. τοῦ  Ἑσπερ. τῆς Κυρ. τοῦ Ἀσώτου, σέ ἐλεύθερη ἀπόδοσις).

 

«Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἐλέησόν με!»

«Ἀλήθεια, πόσων ἀγαθῶν ἐστέρησα τόν ἑαυτόν μου, ἀπό κακή μου θέλησι,  ὁ τρισάθλιος καί ἐλεεινός! Ἀπό ποιό  ὕψος δόξας, ἀπό ποιά Βασιλεία ἐξέπεσα ὁ ταλαίπωρος ἐγώ! Ἐσπατάλισα  τόν πλοῦτον, πού ἔλαβα ἀπό τόν οὐράνιον Πατέρα. ἔχασα τή ζεστασιά τῆς Πατρικῆς Ἑστίας καί ζῶν ἀσώτως, ἀθέτησα τήν Ἐντολήν τοῦ  Πατρός τῆς Στοργῆς. Ἀλλοίμονον, μαύρη κι’ ἄραχλη ψυχή μου! Ἐξ αἰτίας τοῦ ἀσώτου καί ἀκατάστατου βίου σου, δίκαια, λοιπόν, καταδικάζεσαι στό πῦρ τό αἰώνιον· γι’ αὐτό πρίν ἀπό   τό φρικτό αὐτό  τέλος, φώναξε δυνατά εἰς τό Χριστό, ζήτησε ἐπίμονα ἀπό τό Θεό, εἰλικρινά μετανιωμένος, παρακάλεσε Τον καί πές· Κύριε, εὐδιάλλακτε, ὡς τόν ἄσωτον  δέξαι με υἱόν, Θεέ μου καί ἐλέησόν με». (Δοξαστικό τοῦ Ἑσπερινοῦ)

 

«Πανάγαθε Πατέρα, μέ κυρίευσε ὁ Πονηρός, καί μέ ἀλαζονία καί θρασύτητα, ἀπομακρύνθηκα ἀπό Σένα Πολυεύσπλαγχνε, μή  ἐγκαταλίπῃς με,  μηδέ ἀχρεῖον δείξῃς τῆς Βασιλείας Σου! Μή με καταδικάσῃς, ὡς ἀχρεῖον, ὡς ἄχρηστον καί ἀνάξιον τῆς βασιλείας Σου!  Ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος μέ γύμνωσε καί μοῦ ἅρπαξε τόν πλοῦτον μου. Ἄφησα ἀφύλακτες τίς θυρίδες καί μπῆκε ὁ Διάολος μέσα μου, καί ζῶν ἀσώτως, διεσκόρπισα τῆς ψυχῆς  τά χαρίσματα, τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ. Τώρα συναισθάνομαι τήν ἁμαρτωλότητά μου καί μετανοῶ εἰλικρινά. Τώρα μετά-νοῶ καί ἀφοῦ σηκωθῶ,θά ἐπιστρέψω κοντά Σου,καί θά φωνάξω δυνατά, Σέ Σένα, Θεέ μου. Ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων Σου. Ἵλαθι μόνε ἡμῖν Εὐδιάλλακτε! Λυπήσου με καί ἐλέησόν με, Σύ, πού,  γιά χάρι μου ἅπλωσες  εἰς τόν Σταυρόν, τά ἄχραντα Χέρια Σου, γιά νά μέ ἁρπάξῃς ἀπό τό στόμα τοῦ φοβεροῦ θηρίου καί νά μέ ἐνδύσῃς μέ τήν πρώτην καί λαμπράν στολήν καί νά μέ δεχθῇς κοντά Σου ὡς μόνος Πολυέλεος» (δοξαστικό τοῦ ὄρθρου).

ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!