«Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ»;

                               «Πῶς  συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ»;

 

Ὁ Προφήτης Δαβίδ ἀπαντᾶ στά ἐρωτήματα τοῦ Ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ καί λέγει ὅτι :           « ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὠμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48,13,21).

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας λέγει σχετικά: «Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν· υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με ἠθέτησαν.  Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ δέ με οὐκ ἔγνω καί ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν»(Ἡσ. α΄ 2-3).

Ὁ Πανάγαθος Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ. Ὁ ἄνθρωπος δέν κατενόησε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, μέ τήν ὁποίαν τόν τίμησεν ὁ Θεός, πού τόν ὕψωσε καί τόν δόξασε. Ἐξέπεσε στήν τάξιν τῶν ἀνοήτων κτηνῶν, ἠθέτησεν τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης. Καί διά τῆς Παρακοῆς ἀπεξεδύθη τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνεδύθη τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς ὁ Πρωτόπλαστος  καί ἔτσι παρεδοθήκαμε στή φθορά καί συνδεθήκαμε σταθερά μέ τό θάνατο. Χωρισθήκαμε ἀπό τό Θεό, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τήν Πηγή τοῦ Ζῶντος Ὑδατος, Χάσαμε τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Βγήκαμε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο, ἀπό κακῆς μας θέλησι.  Ἡ Εὐσπλαγνία ὅμως καί ἡ Μακροθυμία τοῦ Κυρίου μᾶς ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς, δέν μᾶς δημιούργησε, γιά νά χαθοῦμε, ἀλλά γιά νά ζήσουμε κοντά Του, μένοντας ἐν τῇ ἀγάπῃ, διά τῆς Ὑπακοῆς, εἰς τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης.

Αὐτή τήν πτῶσιν διά τῆς Παρακοῆς καί τήν Ἔξωσιν ἀπό τόν Παράδεισο, μᾶς θυμίζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν Τετάρτη Κυριακή τοῦ Τριῳδίου, τήν παραμονή τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς καί μᾶς καλεῖ εἰς τόν πνευματικόν ἀγῶνα τῆς  καλῶς ἐννοουμένης Νηστείας, ἥτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν. Μᾶς καλεῖ νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι καί ὁ μόνος τρόπος  νά κατανοήσουμε τήν τιμήν  τοῦ· κατ’ εἰκόνα καί  νά ἀγαπήσουμε τόν Θεόν ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς... καί τόν πλησίον μας ὡς ἑαυτόν, διά τόν Θεόν, καί νά φθάσουμε ἀπό τό· κατ’εἰκόνα, εἰς τό· καθ’ ὁμοίωσιν. Εἶναι ὁ μόνος τρόπος ἐπανεισαγωγῆς εἰς τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, ὁ Μόνος τρόπος ἐπιστροφῆς εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν.

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου, ἐκάθισεν ὁ Ἀδάμ ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου καί θρηνεῖ τήν γύμνωσί του, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπερισκεψίας του καί ὁ καθένας από μᾶς, τούς ὁμοιοπαθεῖς, ὀδύρεται, γιά τόν ἴδιο λόγο, ὅτι διά τῆς Παρακοῆς, παραδίδεται στή φθορά καί συνδέεται μέ τό Θάνατο. Πραγματικά θρηνοῦμε τήν ψυχική μας γύμνωσι. Ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας χωριζώμαστε ἀπό τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς, χάνουμε τή σχέσι, κοινωνία καί ἕνωσι καί τήν ἀδιάλειπτη συνομιλία μέ Σένα, Κύριε, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, χάνουμε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους τοῦ Προσώπου Σου, Γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ!

Ἄκουσε, Χριστέ μου, τίς ἄναρθρες κραυγές μου, καί ἐλέησόν  ἐμέ καί τόν κόσμον Σου! Ἐλέησον, Οἰκτίρμον! Ἐλέησον ἡμας, τούς παραπεσόντας. Σοῦ φωνάζω δυνατά ἐξ αἰτίας τῆς Ὀδύνης, πού μοῦ προκαλεῖ ὁ σύνδεσμός μου μέ τό Θάνατο, Ἀθάνατε Κύριε!  Ἀλλοίμονό μου! Τί ἔπαθα καί τί παθαίνω ὁ ἄθλιος καί ταλαίπωρος ἐγώ.  Μίαν τῶν Ἐντολῶν Σου, παραβαίνω, Δέσποτά μου καί στεροῦμαι, δικαίως, ὅλων τῶν ἀγαθῶν Σου, Φιλάνθρωπε!

Γνωρίζω , Κύριε, ὅτι δέν θέλεις νά χαθοῦν τά πλάσματά Σου, γι’αὐτό Σταυρώθηκες, γιά μᾶς. Γιατί θέλεις  ὅλοι νά σωθοῦμε καί  εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Γνωρίζω ἀκόμη ὅτι ὅποιος ἐπιστρέφει κοντά Σου, εἰλικρινά μετανιωμένος,  δέν τόν διώχνεις ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν ἑστία, ἀλλά τόν δέχεσαι στή στοργική Σου ἀγκαλιά. Ἀξίωσέ μας, Κύριε τοῦ χαρίσματος τῆς μετανοίας! Λυπήσου μας  καί δέξου μας, μετανοημένους, κοντά Σου, Πολυεύσπλγχνε καί οἱκτίρμων! Ἀξίωσέ μας νά Σέ δοξάζωμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.