ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΤΑΦΕΥΓΩ, ΚΡΙΤΑ ΔΙΑΚΑΙΩΤΑΤΕ!

 

ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΣΥ ΕΙΣ’ Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΜΟΥ!

 

 

«Οἴμοι! Πῶς μέλλω τῶν ἐχθρῶν ρυσθῆναι,

φιλαμαρτήμων ὑπάρχω;»

Ἀλλοίμονό μου ! Πῶς πρόκειται νά λυτρωθῶ ἀπό τούς φοβερούς μου ἐχθρούς, ἀπ’ τόν κακό μου ἑαυτό, ἀπό τό διάβολο καί ἀπό τόν κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», ἀφοῦ παραμένω φίλος τῆς ἁμαρτίας;».

 

«Ὡς φοβερά ἡ κρίσις σου, Κύριε, τῶν ἀγγέλων παρισταμένων, τῶν ἀνθρώπων εἰσαγομένων, τῶν βίβλων ἀνεῳγμένων, τῶν ἔργων ἐρευνωμένων, τῶν λογισμῶν ἐξεταζομένων. Ποία κρίσις ἔσται ἐν ἐμοί τῷ συλληφθέντι ἐν ἁμαρτίαις; Τίς μου τήν φλόγα κατασβέσει; Τίς μου τό σκότος καταλάμψει; εἰ μή Σύ, Κύριε, ἐλεήσεις με, ὡς Φιλάνθρωπος;»

«Εἶναι γεγονός ὅτι κανείς ἀνθρωπος πάνω στή γῆ δέν εἶναι ἀναμάρτητος. Ποιός θά μπορέσῃ νά σταθῇ ἐνώπιόν Σου, Δικαιότατε Κριτά; Φοβερή θἆναι ἡ Κρίσις Σου, Κύριε, τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὅταν παρασταθοῦν οἱ ἄγγελοι, καί, ἐνώπιόν τους θά εἰσαχθοῦν εἰς δίκην  οἱ ἄνθρωποι. Τότε θά ἀνοιχθοῦν τά βιβλία, εἰς τά ὁποία ὅπου θά εἶναι καταγεγραμμένη ὁλόκληρη ἠ ζωή μας, θά ἐρευνῶνται τά ἔργα μας καί θά ἐξετάζωνται οἱ λογισμοί μας «τά κρύφια τῆς καρδίας μας πάντα τά κεκρυμμένα θά φανερωθοῦν. Φόβος κυριεύει τήν ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἀλήθεια, ποιά θἆναι ἡ κρίσις σέ μένα, πού ἔχω συλληφθῆ μέσα στίς ἁμαρτίες; Ποιός θά σβύσῃ τή φλόγα πού κατακαίει τήν ψυχή μου; Ἔχω Κύριε βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου, Ἐνώπιόν Σου. Μέ φλογίζει, μέ κατακαίει ἡ φωτιά τῶν ἁμαρτιῶν μου, πού μέ βυθίζουν στό

σκοτάδι. Ποιός θά φωτίσῃ τά σκοτάδια μου; Ποιός θά καταλάμψῃ καί καταλαμπρύνῃ τήν κατασκότεινη ψυχή μου; Ἐάν δέν μέ ἐλεήσεις  Σύ, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ὡς Φιλάνθρωπος;»

«Μόνε Φιλάνθρωπε Σωτήρ, ὁ Βασιλεύς τῶν αἰώνων, πρίν τό τέλος φθάσῃ, διά τῆς μετανοίας ἐπιστρέψας ἐλέησον ἡμᾶς».

Πιστεύω, Κύριε, ὅτι μόνον Σύ θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς, ὡς παντοδύναμος, νά μᾶς  λυτρώσῃς, νά μᾶς δεχθῇς εἰλικρινά μετανοημένους.  Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς, θά συνηγορήσῃ γιά μᾶς, τή φοβερά Ἡμέρα τῆς Κρίσεως; Πιστεύω, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, ὅτι σύ ὁ Μόνος καί ὁ Δίκαιος Κριτής, θά  εἶσαι, σίγουρα, καί ὁ συνήγορός μας. Πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε, δώρισέ  σέ μας, τό χάρισμα τῆς μετανοίας καί σῶσαι μας.

«Οἴμοι, μέλαινα ψυχή!  Ἕως πότε τῶν κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις; Ἕως πότε τῇ ρᾳθυμίᾳ κατάκεισαι;  Τί οὐκ ἐνθυμεῖ τήν φοβεράν ὥραν τοῦ θανάτου; Τί οὐ τρέμεις ὅλη τό φρικτόν βῆμα τοῦ Σωτῆρος; Ἇρα τί ἀπολογήσῃ ἤ τί ἀποκριθήσῃ; Τά ἔργα σου παρίστανται πρός ἔλεγχόν σου, αἱ πράξεις  ἐλέγχουσι  κατηγοροῦσαι. Λοιπόν, ὦ ψυχή,  ὁ χρόνος ἐφέστηκε·  δράμε, πρόφθασον, πίστει βόησον· Ἥμαρτον, Κύριε, ἥμαρτόν σοι· ἀλλ’ οἶδα, Φιλάνθρωπε, τό εὔσπλαγχνόν σου· ὁ Ποιμήν  ὁ καλός, μή χωρήσῃς με τῆς ἐκ δεξιῶν σου παραστάσεως, διά τό μέγα σου ἔλεος».

 «Ἀλλοίμονον, μαύρη εἶναι ἡ ψυχή μας, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας!  Ἕως πότε θά εἶσαι δέσμιος τῶν κακῶν; Πότε ἐπί τέλους θά κόψῃς τίς κακές σου συνήθειες; Πότε θά ἐλευθερωθῃς ἀπό τήν Κακία; Τί κατάντια εἶναι αὐτή; Δέν θυμᾶσαι τήν ὥρα τοῦ θανάτου; Τί, δέν θυμᾶσαι ὅτι εἶσαι θνητός, προσωρινός σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία; Τί, εἶσαι τόσο ἀνόητος, καί δέν θυμᾶσαι καί δέν τρέμεις, τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς Κρίσεως καί  τό φρικτόν Βῆμα τοῦ Σωτῆρος; Ἆρα τί θά ἀπολογηθῇς ἤ τί θά ἀποκριθῇς, στόν Δίκαιο Κριτή; Θά φανερωθοῦν καί παρασταθοῦν τά ἔργα σου, πρός ἔλεγχόν σου, οἱ πράξεις σου θά σέ ἐλέγχουν καί θά σέ κατηγοροῦν. Λοιπόν, ψυχή μου, ἔφθασε ὁ χρόνος τῆς Κρίσεως. Γίνε ἄγρυπνος καί προσεκτικός. Πρίν εἰς τέλος χαθῆς, ταλαίπωρη ψυχή μου, τρέξε γρήγορα, πρόφθασε, φώναξε δυνατά μέ πίστι στόν Κύριο· ἁμάρτησα, Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἁμάρτησα σέ Σένα· ἀλλά γνωρίζω πολύ καλά, Φιλάνθρωπε, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνίαν Σου, τό ἄπειρον Ἔλεός Σου. Σύ εἶσαι ὁ ποιμήν ὁ Καλός, Σέ ἰκετεύω Κύριε, μή μέ χωρίσῃς  τῆς ἐκ δεξιῶν Σου παραστάσεως, διά τό μέγα Σου Ἔλεος».

Ἀξίωσέ με , Κύριε, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξάζω,  μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων Σου, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.