«ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ»

 

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

(Λουκ. ιε΄ 11-32).

Ἡ δευτέρα Κυριακή τοῦ Τριῳδίου ὀνομάζεται Κυριακή τοῦ Ἀσώτου. Πῆρε τό ὄνομα ἀπό τό Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα, πού εἶναι ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου. Ἡ Παραβολή δέ αὐτή  χαρακτηρίζεται ὡς «τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων». Καί δικαίως. Διότι μέ τήν παραβολήν αὐτήν ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἄπειρη, ἀγάπη, ἄπειρον Ἔλεος καί Εὐσπλαγχνία καί ὅτι δέχεται στή Βασιλεία Του καί σώζει τούς εἰλικρινά μετανοημένους. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀφοῦ μᾶς δίδαξε τήν μακαριστή πτωχεία τοῦ Πνεύματος, τήν ταπείνωσι, ὥστε νά βάλουμε «ἀρχήν» στήν πνευματική μας ζωήν καί μέ τήν παραβολή τοῦ τελώνου καί Φαρισαίου μᾶς ἐβεβαίωσεν ὅτι, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δικαιώνεται ὁ ἄνθρωπος, μόνον ὅταν ἀποκτήσῃ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του καί ταπεινωθῇ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί ζητήσῃ τό Ἔλεος Του. Τότε γίνεται δεκτός εἰς τήν Βασιλείαν Του. Τώρα τή δευτέρα Κυριακή τοῦ Τριῳδίου, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι ἄπειρη ἀγάπη, ἄπειρον Ἔλεος, εἶναι στοργικός Πατέρας καί ὅτι μᾶς τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα» καί ὅτι «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄Τιμόθ. β΄4) καί ὅτι, «ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, λαμβάνει δούλου μορφήν  καί ἔρχεται κοντά μας ὄχι γιά νά μᾶς κρίνῃ, ἀλλά, γιά νά σώσῃ τούς ἁμαρτωλούς μετανοοῦντας, λέγει δέ ὅτι «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»(Ματθ. θ΄13.Λουκ.ε΄32).Καί   ὅτι «Χαρά γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ, ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»(Λουκ. ιε΄7, 10). Εἰς τήν Παραβολήν τοῦ Ἀσώτου καταδεικνύει ὁ Κύριος τήν ἄπειρη ἀγάπην Του, τό ἄπειρον Ἔλεός Του καί τήν  Εὐσπλαγχνίαν Του καί μᾶς διδάσκει ὅτι ὀφείλουμε καί μεῖς νά ἔχουμε τήν αὐτήν πρός τούς πεπτωκότας ἀγάπην. Διότι ὅσοι δέν ἔχουν εὐσπλαγχνίαν καί ἔλεος πρός τούς συνανθρώπους του, δέν θά ἐλεηθοῦν. Τότε καί ὁ Θεός, κατά τήν Κρίσιν, θά εἶναι χωρίς ἔλεος καί ἐπιείκειαν, σέ κείνους, πού ὑπῆρξαν ἄσπλαγχνοι πρός τούς ἀδελφούς τους: «Ἡ γάρ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος· κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως»(Ἰακ.β΄13). Καί πραγματικά, τό ἔλεος ἀποδεικνύεται ἰσχυρότερον ἀπό τήν κρίσιν.

Μέ τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου, ὁ Κύριος περιγράφει α) τήν κατάστασι εἰς τήν ὁποίαν περιέρχεται ὁ ἁμαρτωλός, αὐτός. πού ἐγκαταλειπει τήν Πατρικήν Ἑστία, β)Τό Πῶς μπορεῖ νά ἐπιστρέψῃ, δηλαδή μᾶς καταδεικνύει τόν Κανόνα ἐπιστροφῆς εἰς τήν Πατρικήν Ἑστία, δηλ. τόν Κανόνα τῆς μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως, καί γ) τό μέγεθος τῆς Εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ Πατρός, τό ἄπειρον ἔλεός Του.

Στό πρόσωπο τοῦ Ἀσώτου βλέπουμε τήν κατάντια, τήν ἐξαθλίωσι τοῦ ἀνθρώπου, πού ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεόν καί ζῆ «ἀσώτως».

«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς...»

Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ὁ πατέρας δύο υἱῶν συμβολίζει τόν Ἕνα καί Μόνον Ἁληθινόν Θεόν, τόν Δημιουργόν, ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Προφήτης Μαλαχίας ἐρωτᾶ: «Οὐχί  Πατήρ εἷς πάντων ὑμῶν; Οὐχί Θεός εἷς ἔκτισεν ὑμᾶς;»(Μαλ.β΄10). Αὐτός καί μόνον Αὐτός  μᾶς συντηρεῖ στή ζωή καί φροντίζει  καί νοιάζεται, γιά μᾶς. «Αὐτῷ μέλει περί ὑμῶν»(Α΄ Πέτρ. ε΄7).

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας καλεῖ τόν οὐρανό καί τή γῆ νά προσέξουν τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί τήν ἀχαριστία τοῦ ἀνθρώπου καί λέγει: «Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου  γῆ, ὅτι Κύριος ἐλάλησεν·  υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ με ἠθέτησαν» (Ἡσ. α΄2).

Καί ὄντως εἶναι τραγικό τό φαινόμενον. Ὁ Θεός ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ»(Γενέσ.α΄26).Δέν τόν ἐγέννησεν ἁπλῶς, ἀλλά καί τόν ὕψωσε. Τόν τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα». Ὁ ἄνθρωπος ὅμως Τόν ἠθέτησε. Δέν κατενόησε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν πού ἔδωσεν ὁ Θεός, λέγει ὁ Δαυῒδ: «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21). Καί οἱ δύο υἱοί Του, Τόν ἠθέτησαν. Θεώρησαν σκληρόν ζυγόν, τήν στοργικήν Σκέπην καί προστασίαν Του. Θεώρησαν τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Πατρός, ὡς τυραννίαν. Ἀρνήθηκαν   τήν Ἀγάπην καί προστασίαν τοῦ Θεοῦ.  Χωρίσθηκαν. Ἀπομακρύνθηκαν  ἀπό τόν Πατέρα τῆς Στοργῆς.

Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας  ἀναφέρει τήν ἀπομάκρυνσι τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεόν καί τονίζει:

«Λέγει Κύριος, ὅτι δύο καί πονηρά ἐποίησεν ὁ λαός μου·  Ἐμέ ἐγκατέλιπον πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί ὤρυξαν ἑαυτοῖς  λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄13). Ἐνῷ ὁ Πανάγαθος θέλει ὅλους τούς ἀνθρωπους κοντά Του ἑνωμένους μαζί Του καί μεταξύ τους, μέ τήν τελείαν Ἀγάπην, αὐτοί, ἀγνώμονες πρός τόν Εὐεργέτην χωρίζονται ἀπό Τόν Θεόν καί οἱ ἐγγύς καί οἱ μακράν. Στήν Παραβολή χωρίζει τούς ἀνθρώπους σέ δύο κατηγορίες, σέ κείνους πού συμπεριφέρονται ὅπως ἀκριβῶς ὁ νεώτερος υἱός , πού δείχνουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο καί ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν καί σέ κείνους πού συμπεριφέρονται σάν τόν Πρεσβύτερο ἄσωτο υἱόν, πού μένουν κοντά στόν Πατέρα καί τηροῦν μέ αὐστυρότητα ὅλα τά τυπικά καί δίνουν μάχες γιά τά τυπικά, ἀλλά ἔχουν χάσει τήν ΟΥΣΙΑΝ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΓΑΠΗΝ. Κάνουν τά πάντα πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις, ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις. Εἶναι ψεῦστες, κλέφτες, ὑποκριτές, καί τολμοῦν νά μένουν κοντά στόν Πατέρα. Φοροῦν τό προσωπεῖον τοῦ ἁγίου, ἀλλά δέν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης. Εἶναι ἄδικοι, ἄσπλαγχνοι καί κακοί, «γεννήματα ἐχιδνῶν, σταυρωτές. Ἐμπαίζουν καί τόν ἴδιο τό Θεό. Εἶναι ἡ χειρότερη μορφή ἀσωτείας.

Ὁ νεώτερος υἱός, θρασύτατα ἀπαιτεῖ, «λέγει τῷ Πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας». Ἡ περιουσία ἀνήκει στόν Πατέρα. Ἡ ἀπαίτησις τοῦ Υἱοῦ εἶναι νευρωσική. Ὁ Οὐράνιος ὅμως Πατέρας τῆς Στοργῆς προικίζει ὅλα τά παιδιά Του, μέ θεῖα προσόντα, μέ σκοπό, νά πολλαπλασιάσουν τά χαρίσματα αὐτά καί νά φθάσουν ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ νεώτερος, εἶναι θρασύς, ἀπαιτεῖ καί ὁ Πατήρ μακροθυμεῖ καί προσφέρει τά δῶρα του στόν νεώτερο ἄσωτο καί αὐτός ἀφοῦ μάζεψε ὅλα, ὅσα τοῦ ἔδωκε  ὁ Πατέρας «ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισεν τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. ιε΄ 13). Ὑποδουλώνεται στά βρωμερά του Πάθη. Ἀπογυμνώνεται   ἀπό τή χάρι τοῦ Θεοῦ. Ζῆ χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπην, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπόν, χωρίς περιεχόμενον, εἶναι «ἐκτός ἑαυτοῦ» «ὀρύσσει λάκκους συντετριμμένους, οἵ ού δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν». Φθάνει εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν, καί ἀρχίζει νά στερεῖται καί τήν ἀναγκαίαν τροφή. Κατήντησε ἀπό βασιλιᾶς, χοιροβοσκός καί πεθαίνει τῆς πείνας. 

«Καί ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ»(Λουκ. ιε΄16). Ζῶντας στό Χοιροστάσι, ἡμιθανής,  ἔρχεται εἰς ἑαυτόν. Θυμᾶται  τή ζωή του εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν καί συγκρίνει τή ζωή του τώρα στό Χοιροστάσι καί διαπιστώνει τήν κατάντια του, καί  μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός Του λέγει: « Καί εἰς ἑαυτόν ἐλθών εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι!» (ιε΄17). Καί, εἰλικρινά μετανιωμένος, ἀποφασίζει νά ἐπιστρέψῃ στήν Πατρική Ἑστία, πιστεύοντας στήν Πατρική ΣΤΟΡΓΗ: « ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου καί ἐρῶ αὐτῷ· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου·  οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός Σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων Σου»(Λουκ. ιε΄18-19).

Ἀναγνωρίζει ὅτι πῆρε τή ζωή του  λάθος καί ἀποφασίζει νά ἀλλάξῃ ζωή, καί ἀλλάζει ζωή. «Καί ἀναστάς ἦλθε πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ»(Λουκ.ιε΄20). Ἐπιστρέφει, εἰλικρινά μετανοημένος. Ὁ στοργικός Πατέρας τόν περίμενε εἰς τόν ἐξώστην τῆς Πατρικῆς Ἑστίας, ἀπό τή στιγμή τῆς ἀπομακρύνσεώς του, μέ ἀνοικτή τήν Πατρική Του ἀγκαλιά. Ἐδῶ φαίνεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη, τό ἄπειρον Ἔλεος καί ἡ Εὐσπλαγχνία τοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος εἶδε τόν ἐξαθλιωμένο καί ἀχρειωμένο ἄσωτο υἱό ἐπιστρέφοντα.

«Ἔτι δέ  αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος  εἶδεν αὐτόν ὁ Πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη, καί δραμών ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν»(Λουκ. ιε΄ 20).

Ποιός ἀνθρώπινος λόγος μπορεῖ νά πριγράψῃ τήν τρυφερότητα τοῦ Πατρός, τό μέγεθος τῆς Θείας Εὐσπλαγχνίας; «Εἶπε δέ αὐτῷ ὁ υἱός· Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου, καί οὐκ εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου» (Λουκ. ιε΄21).Ἐναγκαλίζεται ὁ Καρδιογνώστης τόν εἰλικρινά μετανοημένο ἄσωτον υἱόν, τόν δέχεται καί τόν ἀποκαθιστᾶ, στή πρώτη θέσι του, στήν Πατρική Ἑστία. Ἀμέτρητον τό Ἔλεος τοῦ Πατρός. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ Χαρά τοῦ Πατέρα, μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀπολωλότος, πού διακόπτει τήν ἐξομολόγησί του καί διατάσσει τήν ἀποκατάστασί του: « Εἶπε δέ ὁ Πατήρ πρός τούς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν, καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας, καί  ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι ὁ υἱός μου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλός ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο   εὐφραίνεσθαι (Λουκ. ιε΄22-24). Πράγματι εἶναι ἄπειρον τό

Ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Δέχεται ὁ Πανάγαθος, κάθε εἰλικρινά μετανοημένο ἁμαρτωλό,  στή Βασιλεία Του καί  «Χαρά μεγάλη γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ, ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι».

Αὐτή ἡ πληροφορία διώχνει μεσ’ ἀπό τήν ψυχή κάθε ἀμφιβολία. Δίνει θάρρος σέ ὅλους μας. Διώχνει ἀπό τήν ψυχή μας τό Πάθος τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελπισίας. Μᾶς βεβαιώνει γιά τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν  Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄8). Καί ὅτι ἦλθε κοντά μας, ὡς ἄνθρωπος ὄχι γιά νά μᾶς κρίνῃ, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσῃ. Μᾶς βεβαιώνει δέ καί λέγει «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»(Ματθ. θ΄13).

Ὁ Ψιθυριστής, ὁ Διάβολος, μᾶς σιγοψιθυρίζει καί προσπαθεῖ νά μᾶς πείσῃ, ὅτι δέν θά σωθοῦμε, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν, γιά νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς ἀπόγνωσιν.

Μέ τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου, ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός δέχεται ὅλους τούς εἰλικρινά μετανοημένους καί τούς σώζει, ὅπως ἀκριβῶς ἔσωσε καί τόν Ἄσωτο υἱό. Ὁ Ἅγιος Μακάριος λέγει ὅτι  λέμε στόν Ψιθυριστή: Τώρα, διάβολε, φύγε ἀπό κοντά μας. Τώρα ἔχουμε ἔγγραφες τίς μαρτυρίες, ὅτι ὁ Θεός σώζει τούς εἰλικρινά μετανοημένους.

Στήν Παραβολή μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος σώζει καί ἐκείνους τούς ὑποκριτές Φαρισαίους, ἀρκεῖ νά ταπεινωθοῦν, νά ἐγκολπωθοῦν τή ΑΓΑΠΗ τοῦ Θεοῦ καί ματανοήσουν. Ὁ Φαρισαῖος, ὁ πρεσβύτερος υἱός «ἦν ἐν ἀγρῷ. Καί ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καί χορῶν. Καί προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα». Ζήτησε νά μάθῃ τί συμβαίνει; Ποῦ ὀφείλεται ἡ τόση χαρά καί εὐφροσύνη; «Καί εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καί ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τόν μόσχον τόν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτόν ἀπέλαβεν( Λουκ. ιε΄25-27).

Ὁ πρεσβύτερος ὅμως υἱός δέν χάρηκε, πού ἀδελφός ὁ ἄσωτος, ὁ χαμένος βρέθηκε καί ἐπέστρεψε ὑγιής στήν Πατρική Ἑστία. Καί χάρηκε ὁ ὑποκριτής, γιατί δέν εἶχε ἴχνος ἀγάπης. Ἦταν κοντά στόν πατέρα, ἀλλά δέν εἶχε ἀγάπη. Τηροῦσε  τά τυπικά, ἀλλά εἶχε χάσει τήν Οὐσίαν. Κάθε τοῦ συμπεριφορά  ἦταν χωρίς ἀγάπην, πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. Καί ὄχι μόνον δέν χάρηκε, πού ὁ ἀδελφός του ἐπέστρεψε ζωντανός στό πατρικό σπίτι, ἀλλά ἀντίθετα «Ὠργίσθη καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη ὅμως, ὁ στοργικός Πατέρας θέλει καί τή δική του σωτηρία. Συγκαταβαίνει ὁ Θεός  καί ἐξέρχεται καί τόν καλεῖ κοντά του. «Ὁ οὖν πατήρ αὐτοῦ ἐξελθῶν ΠΑΡΕΚΑΛΕΙ ΑΥΤΟ». Ὁ Φαρισαῖος ὅμως, πού θεωρεῖ τόν ἑαυτόν ἅγιον καί περιφρονεῖ ὅλους ἄλλους ὡς ἁμαρτωλούς, παρακατιανούς, εἶναι Ἐγωϊστής, ἔχει Μῖσος στήν ψυχή του. Δέν ἔχει Ἀγάπην. Καί ὄχι μόνον δέ λυγίζει στά παρακάλια τοῦ Πατρός, ἀλλά καί κατηγορεῖ τόν Πατέρα ὡς ἄδικον. Καί μιλάει μέ περιφρόνησι, γιά τόν ἀδελφόν του. Τόν κυριεύει ὁ Φθόνος καί στήν παράκλησι τοῦ Πατρός ἀποκρίνεται, μέ μῖσος: « Ἀποκριθείς εἶπε τῷ Πατρί· ἰδού τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καί ἐμοί οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ. Ὅτε δέ ὁ υἱός οὗτος, ὁ καταφαγών σου τόν βίον μετά πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τόν μόσχον τόν σιτευτόν» (Λουκ. ιε΄29). Παρόλην ὅμως αὐτήν τήν ἄδικη κατηγορία ἐναντίον  τοῦ Πατρός, ἡ ἄπειρη Εὐσπλαγχνία, ὁ Πατέρας τῆς Στοργῆς, δέν δυσανασχετεῖ, ζητεῖ μέ λαχτάρα, προσπαθεῖ νά φέρει σέ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του καί τόν πρεσβύτερο, τόν ὑποκριτή, υἱόν Του. Τόν ἀποκαλεῖ · «τέκνον» καί τόν παρακαλεῖ νά μετανοήσῃ. Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται τό ἄπειρον Ἕλεος, γιά κάθε ἁμαρτωλό, ἡ τρυφερότητά Του, γιατί ὁ Πανάγαθος θέλει νά σώσῃ  ἀκόμη καί τά ἄγρια θηρία, ἀκόμη καί τούς Σταυρωτές Του. Καί ὑπογραμμίζω τήν στοργική ἀπόκρισι τοῦ Πατρός εἰς τήν «Ὕβριν», εἰς τήν κατηγορία τοῦ  Φαρισαίου, πού εἶναι καί τό Τέλος   τῆς Παραβολῆς, ἀποτελεῖ δέ καί τήν ΟΥΣΙΑΝ τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ: « Ὁ δέ εἶπεν αὐτῷ (Στόν πρεσβύτερο υἱό)Τέκνον, σύ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καί πάντα τά ἐμά σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δέ καί χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη» (Λουκ. ιε΄ 31-32). ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ! ΔΟΞΑΤῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!