ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

                                                              

                                                        ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Εἶναι σέ ὅλους μας γνωστόν τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Φέρουμε ὅλοι ἔμφυτον τήν ὁρμήν  πρός τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι εἶναι «τό ἁμαρτάνειν, ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ, σατανικόν, καί τό ἐξομολογεῖσθαι, θεῖον».

Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος λέγει ὅτι «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι». Εἶναι φοβερό Κακό ἡ  ἁμαρτία, εἶναι θάνατος. Ἀλλά πιό φοβερό Κακό εἶναι ἡ ἀμετανοησία.

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς καλεῖ  νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά Του καί ὄχι μόνον μᾶς κυνηγάει μέ τό ἔλεός Του, γιά νά μᾶς σώσῃ ἀλλά καί μᾶς βεβαιώνει, ὅτι γίνεται «μεγάλη χαρά στόν οὐρανό, ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» καί ὅτι δέν ἦλθε νά καλέσῃ δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν.

Δυστυχῶς ὅμως, οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, εἴμαστε ῥάθυμοι καί ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί καί ὄχι μόνον δέν ἀκοῦμε τήν παρήγορη φωνή τοῦ Ἰησοῦ, πού μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν καί δέν μετανοοῦμεν, ἀλλά εἴμαστε νωθροί, ὀκνηροί, τεμπέληδες καί μένουμε, μέ τή θέλησί μας, ἀμετανόητοι, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.

Ἐπειδή ὅμως ὁ Μακρόθυμος καί Ἐλεήμων Θεός, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι  καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μέ τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥρισε νά ἑορτάζει τή Μνήμη τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας καί τήν Πέμπτη(5η) Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἤδη εἰς τό τέλος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πρός διέγερσιν εἰς μετάνοιαν τῶν ῥαθύμων καί ἁμαρτωλῶν. Προβάλλει τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτίαν, ὡς Ὑπόδειγμα Μετανοίας.

Ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία τά πρῶτα χρόνια ζοῦσε  στήν Ἀλεξάνδρεια ἀκόλαστο βίο. Ἔγινε αἰτία νά χαθοῦν πολλές ψυχές. Κάποτε ἔμαθε ὅτι πάγαιναν πολλοί προσκυνηταί εἰς τά Ἱεροσόλυμα, γιά νά ἑορτάσουν τήν  Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί ἀπεφάσισε νά πάη καί αὐτή, μέ σκοπό νά παρασύρῃ πολλούς στήν ἁμαρτία, νά ἀγρεύσῃ πελάτες. Θέλησε μάλιστα νά εἰσέλθῃ ἀκόμη καί εἰς τόν Ἱερόν Ναόν, ὅπου θά γινόταν ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὅλοι εἰσήρχοντο εἰς τόν Ναόν. Αὐτή ὅμως στήν προσπάθειά της νά εἰσέλθῃ εἰς τόν Ναόν, ἔνοιωσε μιά ἀόρατη, θεῖα δύναμι νά τῆς ἐμποδίζῃ τήν εἴσοδον καί τήν κρατοῦσε ἀκίνητη στήν εἴσοδο. Τότε ἦλθε εἰς τόν ἑαυτόν της, συνησθάνθη τήν ἐνοχή της καί μετενόησε εἰλικρινά. Ἀποφάσισε νά ἀλλάξῃ ζωή καί τότε εἰσῆλθε στό ναό, προσκύνησε τόν Τίμιον Σταυρόν,  γονάτισε στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί μέ δάκρυα  ὑποσχέθηκε στή Μεγαλόχαρη ὅτι, μέ τή Χάρι της, θά ἀκολουθήσῃ τό δρόμο τοῦ Κυρίου. Πῆγε βαθειά στήν ἔρημο  διασχίζοντας τόν Ἰορδάνη Ποταμό. Καί ἔζησε ἐκεῖ, μέ προσευχή καί νηστεία. Ἔζησε πραγματικά ἀγγελική ζωή. Κάποια μέρα συνήντησε στή ἔρημα, ἕναν ἅγιον ἐρημίτη, τόν ἅγιο Ζωσιμᾶ. Ἑξομολογήθηκε καί παρεκάλεσε τόν ἄγιο νά τήν κοινωνήσῃ. Πράγματι ὀ Ἅγιος Ζωσιμᾶς ἔφερε τά ἄχραντα μυστήρια καί τήν κοινώνησε. Ἁγιασμένη ἡ Μαρία μετά τή Θ. Κοινωνία παρέδωσε τό πνεῦμα στόν Κύριον τῆς δόξης. Κέρδισε τόν Παράδεισο. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο ἦλθε πάλιν ὁ π. Ζωσιμᾶς καί  βρῆκε ἀκέραιο τό σῶμα τῆς Ἁγίας καί  τό ἔθαψε. Ἡ φήμη τῆς ἁγίας της ζωῆς διεδόθη σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Καί εἶναι πραγματικά Ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς Μετανοίας.

Εἶναι καιρός, ὁ καθένας ἀπό μᾶς, νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν καί νά μετανοήσῃ εἰλικρινά. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό ΧΡΙΣΤΟ, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή.

Εἶναι καιρός νά μιμηθοῦμε τούς εἰλικρινά μετανοημένους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν Μαρίαν τήν Αἰγυπτίαν, ἡ ὁποία πραγματικά παραξένεψε, μέ τήν ἀξιοθαύμαστη ἀλλαγή της καί μέ τήν, μετά τήν εἰλικρινῆ της μετάνοιαν, ἁγίαν ζωήν της καί ὄντως  ἐξέπληξεν ὅλες τίς τάξεις τῶν Ἀγγέλων καί τῶν βροτῶν τά συστήματα, ἀφοῦ πραγματικά ὑπέταξε τήν σάρκα τῷ πνεύματι, καί ἔγινε Ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς  Μετανοίας σέ ὅλους μας.

«Ὁσία τοῦ Θεοῦ Μαρία, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν!Ἁπάσας ἐξέστησας, τῇ ξένῃ πολιτεία σου, Ἀγγέλων τάξεις, βροτῶν τά συστήματα, ἀῢλως βιώσασα, καί φύσιν ὑπερβᾶσα· ἀνθ’ ὧν ὡς ἄϋλος τοῖς ποσίν, ἐπιβαίνουσα Μαρία, Ἰορδάνην διεπέρασας».

Εἶναι καιρός νά πάρουμε τήν ἀπόφασι, νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πατρική Ἑστία, καί γευθῶμεν «τόν μόσχον τόν σιτευτόν»  εὐφραινόμενοι  δέ, καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά λατρεύωμεν, λόγῳ καί ἔργῳ, καί νά δοξάζωμεν τόν Λυτρωτήν, «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», διότι εἰς Αὐτόν, τόν Σταυρωθέντα καί Παθόντα και Ταφέντα καί Ἀναστάντα δι’ ἡμᾶς, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ΑΜΗΝ.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

 

Πρός

Τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην μονεμβασίας καί Σπάρτης

Κϋριον Κον ΕΥΣΤΑΘΙΟΝ

Σεβασμιώτατε Δέσποτα, 

Μέσα ἀπό τά βλαθη τῆς καρδιᾶς μου σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη Σας καί στή συμμετοχή Σας στό βαρύ πένθος μου.'

Ὁλοψύχως Σᾶς εὔχομαι Καλή Ἀνάστασι ! Ὁ Ἁναστάς Κύριος νά χαρίζῃ μακροημέρευσιν καί Ὑγείαν ἐπ' ἀγαθῷ τῆς Ἐκκλησίας μας.

            Μέ βαθύτατο σεβασμό καί τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπην

                                                                     π. Στέφανος

ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ

 

                            ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ

 

Ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν μπορεῖ νά ἐκφράσῃ καί περιγράψῃ τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πανάγαθος καί φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, παρακολουθεῖ τά πλάσματά Του, τήν κορωνίδα τῆς Δημιουργίας Του, καί πικραίνεται γιά τήν κατάντια μας, μακρυά Του. Ἀφήσαμε τή θαλπωρή, τή ζεστασιά τῆς Πατρικῆς Ἑστίας, ἐγκαταλείψαμε τόν Πατέρα τῆς στοργῆς, τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος καί ὑποφέρουμε μακρυά Του, ὀρύσσοντες λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν. Χωρίς Ἀγάπη, χωρίς θεόν, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, σωρεύουμε στή ζωή μας συμφορές. Δέν θέλει ὁ Θεός νά βασανιζώμαστε, νά ὑποφέρουμε, κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου καί ἀποφασίζει νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. «Καί ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἐξαποστέλλει ὁ Θεός τόν Υἱόν Αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»(Γαλάτ. δ΄4-5). Εἷναι ἄπειρη ἀγάπη ὁ Θεός. Ἐμεῖς, τά πλάσματά Του, δέν κατανοήσαμε τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα», ξεπέσαμε ἀπό τό ὕψος τῆς τιμῆς καί ὁμοιωθήκαμε μέ τά ἀνόητα κτήνη καί φθάσαμε στήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσι. «Ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας ὅμως μᾶς ἀγάπησε τόσον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15-16). Τήν 25ην Μαρτίου ἑορτάζουμε  τήν ἀποκάλυψιν τοῦ «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου Μυστηρίου, τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ»(Ρωμ. ιδ΄24. Ἐφεσ.γ΄9). Ἀποστέλλει ὁ Θεός τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ στή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, εἰς τήν ἁγνήν καί ἄσπιλον Παρθένον Μαριάμ, «τήν μόνην εν γυναιξίν εὐλογημένην καί καλήν», καί τῆς ἀναγγέλλει ὅτι θά γεννήσῃ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐκ πνεύματος Ἁγίου καί τῆς λέγει: «Χαῖρε, κεχαριτωμένη·  ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξίν», καί τῆς ἐξηγεῖ τό Πῶς λέγων: «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διό καί τό γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ...ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα. Εἶπε δέ Μαριάμ· ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου· καί ἀπῆλθε ἀπ’ αὐτῆς ὁ ἄγγελος»(Λουκ. α΄28 ἑξ.).

Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή Λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἐνεξιχνίαστες, ἀνεξερεύνητες οἱ Βουλές Αὐτοῦ. Τό Πῶς καί τό Γιατί, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γίνεται υἱός ἀνθρώπου, εἶναι ὑπέρλογον Μυστήριον, ξένον καί παράδοξον. Δέν εἶναι ἀντικείμενον διεξεργασίας τοῦ ἀνθρωπίνου Νοῦ, ξεπερνάει τή λογική μας ἱκανότητα. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες, παραπληκτήσωμεν», θά τρελλαθοῦμε. Τό βέβαιον εἶναι ὅτι ἔρχεται ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ. Μᾶς ἀνασύρει ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ»  καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς Πηγάς Ὑδάτων». Καί μέ ἕνα λόγο· ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ,ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Τήν ἐλευθερίαν ἀπό τόν ζυγόν τῆς ἁμαρτίας, ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ἡ ὁποία γίνεται ἡ ΚΛΙΜΑΞ  δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός καί ἡ ΓΕΦΥΡΑ ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός Οὐρανόν. 

Τό δικό μας ΧΡΕΟΣ εἶναι νά πιστέψουμε στό Θεό, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά  ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», λόγῳ καί ἔργῳ, τόν Χριστόν, διά τήν ἀνέκφραστον Αὐτοῦ συγκατάβασιν.

ΕΜΕΙΣ ὅμως οἱ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΜΕ καί τήν ἀπελευθέρωσί μας ἀπό τήν ἐπάρατη Τουρκική Δουλεία.

400 Χρόνια δοῦλοι, ὑποφέραμε ἀποτρόπαια, ἀπερίγραπτα ΔΕΙΝΑ, κάτω ἀπό ΒΑΡΒΑΡΟ ΖΥΓΟ τῶν ἀπίστων ΤΟΥΡΚΩΝ. Τήν 25ην Μαρτίου πανηγυρίζουμε τήν ἀποτίναξι τῆς Τουρκικῆς Δουλείας, μέ μοναδικά μας, τήν ΠΙΣΤΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ καί τήν ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Στό δίκαιο ἀγῶνα μας, ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΤΑΘΗΚΕ Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ, ἡ κεχαριτωμένη.

 Ὁ Θεός βοήθησε τόν Νέον περιούσιον Λαόν του. Ὑπέγραψε τή ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ. Μόνον, πού δυστυχῶς ἐμεῖς, ξεχάσαμε τίς Θυσίες τῶν ΗΡΩΩΝ προγόνων μας, τῶν ἀγωνιστῶν, αὐτῶν, πού ἔχυσαν τό αἷμα τους, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστιν τήν ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν, καί ἀσελγοῦμε στή μνήμη τους. Ποδοπατοῦμε τά ὅσια καί τά ἱερά τῆς Πατρίδος μας, τίς παραδόσεις καί τά Ἱδανικά, καταστρέφουμε τήν ΙΕΡΗ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ, τή γλῶσσα τοῦ Θεοῦ, τή γλώσσα τῆς ἁγίας Γραφῆς. Ἀκόμη καί αὐτοί πού εἶναι ἐντεταλμένοι νά φυλᾶνε τά ὍΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ, τά θυσιάζουν στό βωμό τῶν ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΩΝ, καί γιά νά καρατήσουν τή θεσούλα τους καί γιά τήν καλοπέρασί τους, ξεπουλᾶνε ὄχι μόνον τήν Ἑλλάδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλά  ἀκόμη καί τή μάνα τους, «ἀντί πινακίου φακῆς». «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».

Τρίζουν τά κόκκαλα τῶν Προγόνων μας καί γεμίζουν πίκρα καί ἀγανάκτησι οἱ ψυχές τῶν γνησίων Ἑλλήνων, στήν προσπάθεια τῶν ἀντιχρίστων, μέ σκοπό νά ἀφανίσουν τόν ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, στήν προσπάθειά τους νά σβύσουν ἀκόμη καί τό Ὄνομα «ΕΛΛΗΝ». Δέν πρέπει νά λεγώμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, ἀλλά Ελλαδίτες.  Τί ντροπή, Θεέ μου! ...

Δακρύζει ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός τῶν Ἑλλήνων, ἡ Μεγαλόχαρη! Δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες της!

ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΤΕ! ΝΥΝ ΥΠΕΤΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ!

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΆ ΞΥΠΝΥΣΟΥΜΕ καί νά φυλάξουμε τά ὅσια καί τά Ἱερά τῆς Πατρίδος μας. Ὁ Ἀληθινός Θεός, ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος εἶναι μαζί μας. Μᾶς παραστέκει καί μᾶς βοηθεῖ σέ κάθε δίκαιό μας ἀγῶνα. Ἀρκεῖ ἐγκαίρως νά καταλάβουμε καί νά ἀγωνισθοῦμε, «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστι τήν ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν».

Καιρός νά ἀκούσουμε τήν φωνή τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητή τοῦ Κωστή Παλαμᾶ, πού πραγματικά συγκλονίζει καθ’ ἁγνή ψυχή:

«Αὐτό τό λόγο θά σᾶς πῶ δέν έχω ἄλλο κανένα

  μεθύστε μέ τ’ ἀθάνατο κρασί του Εἰκοσιένα !»

            

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός σῶσον τόν λαόν Σου

καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου !

Κινδυνεύουμε νά χαθοῦμε καί σάν Ἔθνος, Κύριε,

παρόλες τίς Γιορτές καί τά πανηγύρια τῆς δεινῆς

Ὑποκρισίας τῶν ἐγκληματιῶν, μέ τό λευκό κολλάρο!

Λυπήσου μας καί σῶσον ἡμᾶς, ὅπως πάντοτε, Κύριε,

Πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Σου Μητρός, τῆς ἁγνῆς,

Τῆς Κεχαριτωμένης, πού στάθηκε στό Γένος μας,

Προστάτις καί βοηθός, ὐπέρμαχος Στρατηγός καί

ΣΚΕΠΗ ΚΡΑΤΑΙΑ,  ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΝΕΦΕΛΗΣ! «ΔΟΞΑ

 Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ !

 

 

 

 

 

 

«ΕΝ ΑΚΑΡΕΙ» , ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΤΑΧΙΣΤΑ.

 

 

                         «ΕΝ  ΡΙΠῌ ΟΦΘΑΛΜΟΥ», ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΙΓΜΗΝ.

 

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν εἴμαστε προσωρινοί, ζοῦμε μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός μᾶς τοποθέτησε ἐδῶ καί μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας καί μᾶς συμβουλεύει νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς ἐνθαρρύνει καί μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Σήκω ἐπάνω σύ, πού κοιμᾶσαι καί ἀναστήσου ἀπό τούς νεκρούς καί ὁ Χριστός θά σέ φωτίσῃ. Προσέχετε, λοιπόν, πως ἀκριβῶς φέρεσθε. Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί.(Νά προσέχετε καί νά συμπεριφέρεσθε, ὄχι ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί), ἐπωφελούμενοι τοῦ χρόνου, πού σᾶς χαρίζει ὁ Θεός, διότι αἱ ἡμέραι εἶναι πονηραί, «ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσί»(Ἐφεσ. ε΄14-17). Εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας, νά προσέχουμε καί νά τηροῦμε στή ζωή μας τό πανάγιον Θέλημα τοῦ Κυρίου. Διότι, ἔχουμε κληρονομήσει τή ροπή πρός τό Κακό καί τήν ἁμαρτίαν καί ἀνά πᾶσαν στιγμήν κινδυνεύουμε  νά χωρισθοῦμε ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος καί νά ἐμπέσουμε «εἰς ᾏδου βυθόν». Κινδυνεύουμε «ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ», «ἐν ἀκαρεῖ», εἰς τήν στιγμήν, νά χάσουμε τόν ὀρθό προσανατολισμό μας, νά χάσουμε τήν πίστι μας στό Θεό καί νά βυθιστοῦμε εἰς ἰλύν βυθοῦ. Ἀρκεῖ μιά μικρή ἀστόχαστη κίνησις, μιά ἀπόκλισις. «Ἐν μιᾷ  στιγμή» ἄρκεῖ μία ροπή, μιά μικρή ἀπόκλισις ἀπό τῆς ὁμαλῆς πορείας, ἕνας μικρός ἐκτροχιασμός ἀπό τῆς Ὁδοῦ τῆς ζωῆς, μιά σκέψις, ἕνας πονηρός λογισμός, ἕνα παραστράτημα, μιά κακή ἐπιθυμία, γιά νά  μᾶς χωρίσῃ ἀπό τόν Θεόν τῆς Ἀγάπης καί νά μᾶς ρίξῃ στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. «Μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα Θάνατος διαδέχεται». Εἷναι γνωστόν τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὥστε «ἐν ἀτόμῳ», «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ», εἰς μίαν στιγμήν, ὅσο χρειάζεται νά ἀνοιγοκλείσῃ  κανείς τό βλέφαρό του (Α΄Κορινθ. ιε΄52), νά σωθῇ ἤ, ἄν δέν προσέξῃ,  νά χαθῇ.

Καί δυστυχῶς, δέν  εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ,ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν προσέχουν καί χωρίζονται ἀπό τόν Θεόν καί χάνονται, διότι δέν προσέχουν, δέν μελετοῦν τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ, δέν ἔχουν ἀδιάλειπτη τήν μνήμην τοῦ Θεοῦ, δέν προσεύχονται ἀδιαλείπτως, καί τούς κυριεύει ὁ ἐχθρός, ὁ ὁποῖος δέν κοιμᾶται, ἐλοχεύει, καραδοκεῖ, ἐνεδρεύει, καιροφυλακτεῖ, παραμονεύει καί προσπαθεῖ νά πλανήσῃ ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς. Ὁ Ἁπόστολος Πέτρος, ὁ ποῖος γνωρίζει πολύ καλά τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως βρωντοφωνάζει σέ ὅλους καί λέγει: «Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»(Α΄ Πέτρ. ε΄8).

Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς συμβουλεύει νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί. «Γρηγορεῖτε,(Προσέχετε σἄν ἄγρυπνοι φρουροί), στήκετε ἐν τῇ πίστει(νά μένετε στερεοί καί ὄρθιοι εἰς τήν πίστιν), ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε (Ἀγωνιζεσθε σἄν ἄνδρες γενναῖοι, πάρτε δύναμι καί θάρρος. Πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω(Ὅλα ὅσα κάνετε, ἄς γίνωνται μέ ἀγάπη) » (Α΄Κορινθ. ιστ΄13-14).

Ἄν δέν προσέξουμε, κινδυνεύουμε νά χάσουμε τήν σχέσιν, τήν κοινωνίαν, τήν συνομιλίαν  καί ἕνωσιν, μέ τόν Θεόν, σέ χρόνο μηδέν, ἐν ἀκαρεῖ, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. Διά τοῦτο καί ὁ Κύριος μᾶς συνιστᾶ νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί:

 «Γίνου γρηγορῶν...»(Ἀποκ. γ΄2) καί «Μακάριος ὁ γρηγορῶν καί τηρῶν τά ἱμάτια αὐτοῦ...»(Ἀποκ. ιστ΄ 15). Καί πάλιν: «Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τό μέν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δέ σάρξ ἀσθενής» (Ματθ.κστ΄41).

Ὁ ἐχθρός εἶναι ἀδύναμος, ἀλλά παμπόνηρος καί στήνει ὁ δόλιος, παγίδες καί κινδυνεύουμε, τάχιστα, σέ χρόνο μηδέν, νά χαθοῦμε. Χρειάζεται, λοιπόν, συνειδητή, ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή, ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, νηφαλιότητα, ἐγρήγορσι, γιά νά ἀποφύγουμε τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ Πονηροῦ.

 Δυστυχῶς ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δελεαζόμαστε ἀπό τίς ψεύτικες κοσμικές ψευτοχαρές, μᾶς κυριεύουν τά βρωμερά μας Πάθη, καί ἐν ἀκαρεῖ, χάνουμε τά αἰώνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά. Χάνουμε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν.

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, μέγας βαθυψυχολόγος, λέγει ὅτι ὁ Πονηρός θέλει νά ὑπηρετῆται «πολυποίκιλος γάρ ἐστι καί ἀπατηλός ἐν ἐπιθυμίαις κόσμου. Διά γάρ ἀγάπην τινά γηῒνην καί σαρκικήν, εἰς ἥν δεσμεῖται ἄνθρωπος θελήματι ἰδίῳ, δελεάζεται ὑπό τῆς κακίας, ὅπερ γίνεται αὐτῷ ἅλυσις καί δεσμός καί φορτίον βαρύ καταβυθίζον καί πνῖγον ἐν τῷ αἰῶνι τῆς πονηρίας, μή συγχωροῦν ἀνακύψαι καί πρός Θεόν ἀπελθεῖν. Ἐπειδή ὅπερ τις ἠγάπησε τοῦ κόσμου, καταβαρεῖ τόν νοῦν αὐτοῦ καί κατωκρατεῖ καί οὐκ ἐᾷ ἀνακύψαι» (Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλ. Πνευμ. Ε΄6 ΒΕΠΕΣ 41,176,3-10).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά προσέξουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά προσέξουμε  καί νά φυλάττουμε τίς θυρίδες δι’ ὧν εἰσέρχεται στήν ψυχή μας ὁ Θάνατος. Διότι ἄν δέν προσέξουμε καί ἄν δέν φυλάξουμε τίς Θύρες, θά μπῇ  «ἐν μιᾷ ροπή» καί ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» ὁ Διάολος μέσα μας, θά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τόν ΘΕΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ καί θά βυθισθοῦμε στά ΤΑΡΤΑΡΑ.

 «Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Μακρόθυμε καί Πολυέλεε, πρόφθασε , μακρυά Σου ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ, Κύριε, μή χρονίσῃς. Ἔρχου ταχύ. Λυπήσου μας  καί σῶσε μας.

ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, μή παρίδῃς ἡμᾶς, κινδυνεύοντας καί πάλιν τήν ἀπό Σοῦ διάστασιν»· ἀλλά, Σύ Κύριε, πού Σταυρώθηκες , γιά μᾶς, τούς ἀχρείους δούλους Σου, « οἰκτίρησον... Εὐσπλαγχνίσου μας, μόνε Μακρόθυμε, τόν ἐν περιστάσει λαόν Σου καί ἀνάστηθι, πολέμησον τούς πολεμοῦντας ἡμᾶς, ὡς Παντοδύναμος».

Σέ Σένα πιστεύουμε, Σέ  Ἐσένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε. «Κύριε τῶν Δυνάμεων μεθ’ ἡμῶν γενοῦ. Αλλον γάρ  ἐκτός Σου βοηθόν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν. Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς».

Ἤ ΤΙ ΔΩΣΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΥΤΟΥ; (Μάρκ. η΄37).

«ΤΙ ΩΦΕΛΗΣΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΑΝ ΚΕΡΔΙΣῌ

ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΟΛΟΝ, ΚΑΙ ΖΗΜΙΩΘῌ

ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΑΥΤΟΥ;( Μάρκ.η΄36).

Ὁ Πάνσοφος Θεός, ὁ Πανάγαθος καί Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, ἐδημιούργησε καί τόν ἄνθρωπον, τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας Του, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ ἐποίησεν αὐτόν» (Γενέσ. α’ 26-27). «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»( Γενέσ. β΄ 7).

Τό Θεῖον ἐμφύσημα ζωοποιεῖ τόν ἄνθρωπον. Ἔτσι ἄνθρωπος ἔχει ἐντός αὐτοῦ τό Θεῖον, τό Ἱερόν, τό ἀθάνατον πνεῦμα τῆς ζωῆς, «τήν πνοήν ζωῆς» τοῦ Δημιουργοῦ, ἡ ὁποία δέν ὑπόκειται εἰς τήν φθοράν.  Ἡ Ψυχή του εἶναι ἀθάνατος. Τελικός σκοπός τῆς ζωῆς του εἶναι νά φθάσῃ ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα» εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», εἰς τήν θέωσιν. Χρέος ἔχει ὁ ἄνθρωπος νά ἐπιμελῆται, νά φροντίζει τήν ἀθάνατη ψυχή του. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «ὑπερόρα σαρκός, παρέρχεται γάρ. Ἐπιμελοῦ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου». Εἰς τήν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς, εἰς τό θεῖον ἐμφύσημα, ὀφείλουμε τή ζωή μας, τήν ὕπαρξί μας, τά πάντα. Ἄν  ἡ ψυχή μας δέν ἦτο ἀθάνατος, δέν θά ὑπῆρχε ζωή. Ἀλλά ὑπάρχουμε καί κινούμεθα καί ἐσμέν, διά τοῦ θείου ἐμφυσήματος.

Δέν ἀρκεῖ ὅμως,  μόνον νά πιστεύουμε στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί εἰς τήν μετά θάνατον ζωήν, ἀλλά χρειάζεται καί νά φροντίζουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας.

Ὁ Πλάτων ἀναφέρει ὅτι ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης ἐδίδασκε ὅτι ὕψιστον, ὑπέρτατον Χρέος  τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας: «Ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς. Ἔστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον»(Πλατ. Φαιδων 107c - 108c).Κανείς δέν πρέπει νά φοβᾶται τό Θάνατο, διότι ἠ ψυχή μας εἶναι ἀθάνατος.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ζητεῖ πνεῦμα αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας. Εἶναι ἀνάγκη νά φροντίζουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας, πού εἶναι ὅ,τι πολυτιμώτερον ἔχουμε. Γιά νά ἐπιτύχουμε ὅμως τήν ἐπιμέλεια καί τήν τελείωσιν τῆς ψυχῆς, χρειάζεται γυμνασία πρός εὐσέβειαν, χρειάζεται ἐπίπονος καί ἐπίμονος πνευματικός ἀγῶνας. Χρειάζεται νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακόν μας ἑαυτόν, νά νεκρώσουμε, νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις, νά σηκώσουμε τό Σταυρό μας, νά τηροῦμε τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί νά ἀκολουθοῦμε πιστά τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐπιμέλεια καί τελείωσις τῆς ψυχῆς ἀπαιτεῖ τή μίμησι τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ εἶναι μεγάλη ἀνοησία, ἡλιθιότης. Διότι ὅλα τά ἐπίγεια εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Μία ροπή καί πάντα ταῦτα θάνατος διαδέχεται. Γι’αὐτό ὁ Κύριος μᾶς ἐρωτᾶ: «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η΄36-37).

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἀντάλλαγμα, νά δοθῇ γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. Γι’αὐτό καί ὁ Φιλάνθρωπος, γιά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν αἰώνιον θάνατο, ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη «ἔδωκε» τόν Μονογενῆ Του Υἱό, γιά νά σώσῃ τήν ἀθάνατη ψυχή μας. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ  ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ ΔΙ’ ΗΜΑΣ ΚΑΙ ΕΚΩΝ ΕΤΑΦΗ, ΚΗΡΥΞΕ ΤΟ ΖΩΟΠΟΙΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ᾎΔῌ, ἐπάτησε θανάτῳ τόν θάνατον, κατήργησε τόν τό Κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ». 

Μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μέ τό Πανάγιον αἷμα Του, μᾶς ἔλουσε  καί μᾶς ἐκαθάρισε καί μᾶς κατέστησε  Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς στό Θεό καί πατέρα, μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Πατέρα καί λύτρωσε τήν ἀθάνατη ψυχή μας ἀπό τόν αἰώνιον χωρισμόν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τό ξύλον τῆς κατάρας, ἔγινε  ΞΥΛΟΝ  ΕΥΛΟΓΙΑΣ. Στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτεται συνοπτικά ὁλόκληρον τό Εὐαγγέλιον, ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Θεϊκῆς συγκαταβάσεως. Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ Χριστοῦ, τό σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου τῆς Πίστεως, μᾶς δόθηκε ὡς τό ἰσχυρότατο ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, εἰς τό μέσον τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς προβάλλει εἰς προσκύνησιν, τόν Τίμιον ΣΤΑΥΡΟΝ πρός ἐνίσχυσιν τῶν πιστῶν στόν πνευματικό μας ἀγῶνα κατά τοῦ Κακοῦ μας ἑαυτοῦ, κατά τοῦ κόσμου καί τοῦ διαβόλου, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τήν ἐπιμέλειαν καί τελείωσιν τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός ὑμνεῖ τόν Χριστόν, προσκυνῶν τόν Σταυρόν, τήν Ταφήν καί τήν Ἔγερσιν Αὐτοῦ, διότι μᾶς χάρισε τόν Σταυρόν, ὡς τό ἰσχυρότατον ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου καί λέγει:

«Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου, τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας·  φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν·  ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν, τήν ταφήν Σου καί τήν Ἔγερσιν»(Τροπάριον τοῦ ὄρθρου).

Καί πραγματικά φρίσσει καί τρέμει ὁ Σατανᾶς, δέν μπορεῖ νά ἀτενίσῃ τόν Τίμιον Σταυρόν. Μπροστά στή δύναμι τοῦ Σταυροῦ ἐξαφανίζεται ὁ Διάβολος καί τά ὄργανά του. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε καί νά λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας τό Χριστό, προσκυνοῦντες τόν  Τίμιον Σταυρόν Του,  εἰς τόν ὁποῖον ὑψώθηκεν ὁ Κύριος, γιά τή σωτηρία μας. Μέ πίστι στή Σταυρική Θυσία τοῦ Κυρίου, θά εἴμαστε ἱκανοί τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Πράγματι «ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης· Σταυρός ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας· Σταυρός, βασιλέων (δηλ. ὅλων τῶν πιστῶν εἶναι) τό κραταίωμα· Σταυρός πιστῶν τό στήριγμα, Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα».

Ὅταν μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ καί ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του, προσκυνοῦμε τόν Τίμιον Σταυρόν Αὐτοῦ, τότε καί μόνον τότε φροντίζουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας καί δοξάζουμε τόν Σωτῆρα μας, Τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, εἰς τόν Ὁποῖον, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ἀνήκει ἡ προσκύνησις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

 

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ.

 

Πολλές φορές οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι καί αὐτοί ἀκόμη οἱ Πιστοί κάνουμε ἀστόχαστες κρίσεις καί κρίνουμε ἀκόμη καί τόν ἴδιο τό Θεό. Τόν δικάζουμε καί Τόν καταδικάζουμε  λέγοντας ὅτι εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ὅταν βλέπουμε τούς ἀδίκους, τούς πωρωμένους ἁμαρτωλούς νά πλουτοῦν καί νά εὐφραίνονται καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς καί τούς δικαίους, τούς δούλους τοῦ Θεοῦ, νά στενοχωροῦνται καί νά ὑποφέρουν. Ἡ σκέψις καί μόνον ὅτι δέν εἶναι ΔΙΚΑΙΟΣ  Ο ΘΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ  ὝΒΡΙΣ. Διότι ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη. Εἷναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ καί ἀποδίδει στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.  Ὁ Θεός τά πάντα ἐν σοφίᾳ ποιεῖ. Βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί ἀνατέλλει τόν  Ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς (Ματθ. ε΄45). Προσφέρει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους  θεῖα χαρίσματα, «τάλαντα», καί καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά ἐργασθοῦν καί πολλαπλασιάσουν τά τάλαντα.

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὅμως, δέν κάνουν καλή χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας τους, καί διαταράσσουν τήν τάξιν, τήν ἁρμονίαν καί τήν Ἰσορροπίαν τοῦ Σύμπαντος καί σωρεύουν συμφορές. Τά  Ἐρωτήματα : ΓΙΑΤΙ ὁ Θεός  δέν τιμωρεῖ, γιατί  ὁ  Θεός μᾶς λησμόνησε, γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά γίνονται ἀδικίες κλπ.; Εἶναι «ΥΒΡΙΣ», εἶναι ἐρωτήματα ἀστόχαστα, ἀνόητα. ΞΕΧΝΑΜΕ ὅτι ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ Ο ΘΕΟΣ;  Ξεχνᾶμε ὅτι  σ' αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ὁ Θεός μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας καί γυμνασίας πρός εὐσέβειαν;

Πολλοί ἀπερίσκεπτοι ἄνθρωποι βλέποντας τούς ἀσεβεῖς νά πλουτοῦν καί νά εὐημεροῦν καί τούς δικαίους καί εὐσεβεῖς νά ὑποφέρουν, τολμοῦν καί κρίνουν τόν Θεόν καί τόν θεωροῦν ἄδικον. Αὐτή ὅμως ἡ κρίσις, εἶναι ἀστόχαστη καί ἀσεβής, εἶναι βλασφημία καί «Ὕβρις», εἶναι  ἔγκλημα καθοσιώσεως. Διότι ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ, εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη. Τονίζω δέ πάλιν ὅτι «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός καί ὅτι τό Κακόν εἶναι προϊόν τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτονόητον ἐπίσης  ὅτι ἀνεξιχνίαστες εἶναι οἱ Βουλές τοῦ Θεοῦ.  Ὁ Μέγας Βασίλειος, στή Θεία Λειτουργία ἀναφωνεῖ πρός τόν Κύριον λέγων: «Καί τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας σου; ἀκουστάς ποιῆσαι τάς αἰνέσεις σου ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσιά σου ἐν παντί καιρῷ;». Ἡ γνῶσις διά τῆς πείρας τῶν Ἁγίων εἶναι ὅτι ὁ Πανάγαθος, σάν στοργικός Πατέρας, ἐργάζεται γιά τή σωτηρία μας. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄ Τιμόθ. β΄4). Μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς, καί  νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι « ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὐπάρχει».  Μᾶς προτρέπει δέ νά θησαυρίζουμε Θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Νά πλουτοῦμε εἰς Θεόν, διότι «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμε. Μᾶς καλεῖ νά φρονοῦμεν «τά ἄνω, οὗ ὁ Χριστός». Καί ζητεῖ τήν καρδιά μας. Καί ἐμεῖς ὀφείλομεν νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη μόνο στόν Θεόν καί νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», γι΄ Αὐτόν τόν ἴδιον, ὡς τό ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ καί ὄχι γιά νά κληρονομήσουμε τή Βασιλεία Του καί νά μᾶς δίδῃ τά ἀγαθά. Ἡ Θεοσέβεια, δέν εἶναι ἐμπορική πρᾶξις, δέν εἶναι πρᾶξις ἀνταλλαγῆς. δέν εἶναι συναλλαγή.

Ὁ Πανάγαθος μᾶς παρέχει τά πάντα πρός τό συμφέρον χωρίς νά περιμένει νά τοῦ ζητήσουμε, «αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν»(Α΄ Πέτρ. ε΄7). Θέλει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι σ’ αὐτήν ἐδῶ  τήν ἄθλια παροικία εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι καί μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρικήν Ἑστίαν, τήν αἰώνιαν κατοικίαν μας.  Ἀκούει πάντοτε τά αἰτήματά μας καί μᾶς χορηγεῖ τά πρός τό συμφέρον. Πολλές ἐμεῖς δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε καί ὁ Πανάγαθος ἀποκρίνεται καί μέ τήν ἁγίαν Του σιωπήν, «τό λαβεῖν εἰς τό μή λαβεῖν». ἘΚΕΙΝΟΣ γνωρίζει ὡς Πάνσοφος καί Πανάγαθος τό ΤΙ, τό Πῶς, τό Πότε. Μας παρέχει δέ τά πάντα πρός τό συμφέρον. Θέλει νά ἐργαζώμαστε ἐλεύθερα  καί ἀβίαστα, καί  νά  πολλαπλασιάζουμε τά τάλαντα, πού μᾶς χάρισε. Οἱ Πιστοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεόν καί μόνον εἰς Αὐτόν. Νά τηροῦμε τό Πανάγιον Θέλημά Του καί νά μή περιμένουμε ἀντάλλαγμα. Δέν ἐπιτρέπεται δέ ποτέ νά ζηλεύουμε τόν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον. Δέν ἐπιτρέπεται νά κρίνουμε τόν Θεόν διά τήν Μακροθυμίαν Του. Ὁ Θεός θέλει οἱ Πιστοί, καί ὅταν κάνουμε Πρᾶξι, ὅλα, ὅσα μᾶς διατάζει ὁ Κύριος,  νά λέμε ὅτι Δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμέν. Νά εἴμαστε ταπεινοί καί νά ἔχουμε βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας ἐνώπιόν Του καί νά τόν δοξάζουμε. Καί πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι τό ἄκρον ἄωτον τῆς Παραφροσύνης εἶναι νά κρίνουμε τόν Θεόν ὅταν βλέπουμε τούς ἀσεβεῖς νά πλουτοῦν καί τούς δικαίους νά στενοχωροῦνται καί νά ὑποφέρουν. Νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ἀπόλυτη στήν Ἀγαθότητα καί τή Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΞΕΡΕΙ. Καιρός νά γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις ὅτι ἡ Θεοσέβεια δέν εἶναι ἐμπορική πρᾶξις, πρᾶξις ἀνταλλαγῆς. Εἷναι ΧΡΕΟΣ, εἶναι ΑΡΕΤΗ.

Ὁ Ἅγιος Κλήμης ἐπίσκοπος Ρώμης, στή Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του τονίζει ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά διαταράσσεται ἡ διάνοια ἡμῶν «ὅτι βλέπομεν τούς ἀδίκους πλουτοῦντας καί στενοχωρουμένους τούς τοῦ Θεοῦ δούλους»·  πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ’  ὄψει ὅτι «γυμναζόμεθα τῷ νῦν βίῳ, ἵνα τῷ μέλλοντι, στεφανωθῶμεν. Οὐδείς τῶν δικαίων ταχύν καρπόν ἔλαβεν, ἀλλ’ ἐκδέχεται(περιμένει μέ λαχτάρα) αὐτόν. Εἰ γάρ  τόν μισθόν τῶν δικαίων ὁ Θεός συντόμως ἀπεδίδου, εὐθέως ἐμπορίαν ἠσκοῦμεν καί οὐ θεοσέβειαν· ἐδοκοῦμεν γάρ εἶναι δίκαιοι, οὐ τό εὐσεβές, ἀλλά τό κερδαλέον διώκοντες». Ἄν ὁ Θεός ἀπέδιδε ἀμέσως εἰς τούς δικαίους τό μισθόν, γιά τήν εὐσέβειάν τους, τότε θά εἴχαμε τήν εὐσέβειαν πρός τόν Θεόν ὡς ἐπάγγελμα, ὡς ἐμπορική πρᾶξι, πρᾶξι συναλλαγῆς καί δέν θά ἦτο Θεοσέβεια. Τότε θά νομίζαμε πώς εἴμαστε δίκαιοι, κυνηγώντας τό κέρδος καί δέν θά εἴχαμε θεοσέβεια, ἀλλα θά εἴμαστε χειρότεροι ἀπό  τούς ὑποκριτές Φαρισαίους. Ἡ κρίσις  αὐτή ὅτι ὁ Θεός  ἀφήνει τούς  ἀσεβεῖς νά πλουτοῦν καί τούς δικαίους νά ὑποφέρουν, θά ἦταν βλασφημία καί βάρυνε τήν ψυχή μας( πρβλ. Κλήμεντος Ρώμης, Β΄Κορινθ. ΧΧ 1-4 ΒΕΠΕΣ  1, 47,20-29).

 Ἑπομένως  εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη καί ὅτι τά πάντα ἐν σοφίᾳ ποιεῖ καί ὅτι θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι.  Ὅτι εἶναι Πάνσοφος καί Δίκαιος, ἀποδίδει δέ, στόν καθένα, κατά τά ἔργα αὐτοῦ, στόν κατάλληλο καιρό. Νά συνειδητοποιήσουμε δέ  ὅτι ΧΡΕΟΣ μας εἶναι νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν παντοῦ καί πάντοτε, γιά τίς ἄπειρες, πρός ἡμᾶς, Εὐεργεσίες Του καί νά Τόν παρακαλοῦμε νά συγχωρῇ τά λάθη  μας καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά τόν ὑμνοῦμεν ἀσιγήτως καί ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. Διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ. «Τῷ μόνῳ Θεῷ ἀοράτῳ, πατρί τῆς ἀληθείας, τῷ ἐξαποστείλαντι ἡμῖν τόν Σωτῆρα καί Ἀρχηγόν τῆς ἀφθαρσίας, δι’ οὗ καί ἐφανέρωσεν ἡμῖν τήν Ἀλήθειαν καί τήν Ἐπουράνιον Ζωήν, αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν» ( Κλήμεντος Ρώμης, Β΄ πρός Κορινθ. ΧΧ, 5. ΒΕΠΕΣ 1, 47,30-33). 

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

 

                                       «ΥΛΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΝ».

 

Ὁ Πειρασμός, κάθε εἴδους δοκιμασία καί αὐτός ὁ      πειράζων, ὁ Διάβολος, εἶναι «Ὕλη εἰς τό αὐτεξούσιον». Καλοῦν σέ ἐγρήγορσι καί λειτουργία τόν Νοῦν καί τό αὐτεξούσιον, τήν ἐλευθέραν Βούλησιν. Κάθε Ἐρέθισμα προκαλεῖ ἀνάλογη Ἀντίδρασι. Καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό τό Κακόν, νά διαλέξῃ, νά ἀποφασίσῃ καί νά πράξῃ. Μπροστά σέ κάθε δοκιμασία καλεῖται νά  διαλέξῃ τό δρόμο τῆς Ὑπακοῆς στό Νόμο τοῦ Θεοῦ, πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ὄντως Ζωήν ἤ τό δρόμο τῆς Παρακοῆς, πού ὁδηγεῖ εἰς τόν αἰώνιον Θάνατον. Εἰς τήν καλήν χρῆσιν τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας, μᾶς ὁδηγοῦν οἱ Ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ συνειδητή, ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή, ὅπως ἔχουμε πῆ, μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν καλήν χρῆσιν τοῦ Νοῦ καί τοῦ αὐτεξουσίου. Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά εἴμαστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί: «Γίνου γρηγορῶν...ἐάν οὖν μή γρηγορήσῃς, ἥξω ἐπί σέ ὡς κλέπτης...»(Ἀποκ. γ΄2-3). Θέλει ὁ Κύριος νά εἴμαστε προσεκτικοί, γιά νά ἀποφεύγουμε τίς Παγίδες τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ Πειράζοντος, ὁ ὁποῖος συνεχῶς μᾶς παρακινεῖ εἰς τήν κακήν χρῆσιν τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας, διότι μᾶς φθονεῖ, διά τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα». Καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό Λόγο μᾶς πειράζει.

Κάθε πιστός ὀφείλει νά θεωρεῖ τόν Πειρασμόν, ὡς  «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον», δηλαδή ὡς δῶρον Θεοῦ, ὡς εὐλογίαν, διότι μᾶς κινεῖ εἰς χρῆσιν. Μᾶς ξυπνᾶ. Μᾶς καλεῖ νά ἐνεργήσωμεν. Νά περιπατήσωμεν ἐν ἀγάπῃ ἤ νά μή περιπατήσωμεν ἐν ἀγάπῃ.

Πολλοί ἀνθρωποι ἀντιδροῦν εἰς τόν Πειρασμόν, ὅπως ὁ Πρωτόπλαστος καί κάνουν κακή χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας τους καί ἐγκαταλείπουν τόν Θεόν, τήν Πηγήν  τοῦ Ζῶντος  Ὕδατος.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς συνιστά νά θεωρήσουμε  κάθε Πειρασμόν, κάθε δοκιμασίαν, ὡς πρόξενον τελείας χαρᾶς καί λέγει: «Νά ἔχετε μεγάλην χαράν, ἀδελφοί μου, ὅταν πέσετε μέσα σέ πειρασμούς, σέ δοκιμασίες καί σέ διαφόρους θλίψεις. πρέπει νά χαίρεσθε, διότι πρέπει νά ξέρετε  ὅτι δοκιμάζεται ἡ Πίστις σας στό Θεό, καί ἡ δοκιμασία τῆς πίστεως παράγει ὑπομονήν καί ἡ ὑπομονή αὐτή, ἄς εἶναι ἀκλόνητος, ὥστε νά εἶσθε τέλειοι καί ὁλοκληρωμένοι καί νά μή ὑστερῆτε σέ τίποτε»(Ἰακ. α΄2-4). Ὁ Πειρασμός δέν πειράζει τούς δικούς του. Αὐτούς τούς ἔχει αἰχμαλωτίσει. Πειράζει τούς πιστούς καί προσπαθεῖ ἀκόμη νά πλανήσῃ καί τούς ἐκλεκτούς.

Διάβασα κάπου ὅτι ὁ Μέγας Ἀντώνιος βρέθηκε στ ήν Ἀλεξάνδρεια καί ὅταν νύχτωσε ζήτησε νά φιλοξενηθῆ σέ κάποιο σπίτι. Τόν εἶδε καάποιος καί τόν κάλεσε νά τόν φιλοξεμήσῃ στό σπίτι του. Τότε ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔστειλε τόν ὑποτακτικό του, νά τόν ρωτἠσῃ, ἄν ἔχῃ πειρασμούς. Ὁ ἄνθρωπος  αὐτός ἀπάντησε ὅτι δέν ἔχει πειρασμούς. Τότε ὁ ἅγιος εἶπε: Πᾶμε νά φύγουμε γρήγορα, γιατί, γιά νά μήν ἔχῃ πειρασμούς, τόν ἔχει κερδίσῃ ὁ Διάβολος. Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι χρήσιμοι καί οἱ πειρασμοί.  Μᾶς προκαλοῦν νά ἀντιδράσουμε καί μή εἰσέλθουμε σέ πειρασμό. Δοκιμάζεται ἠ Πίστις μας, ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ.

Εἶναι πραγματικά μακάριος, πανευτυχής ὁ ἄνθρωπος πού ὑπομένει πειρασμόν, πού ἀντιμετωπίζει τόν Πειρασμόν καί κάνει καλή χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τοῦ αὐτεξουσίου. Εἷναι μακάριος, διότι τοῦ δίδεται ἠ εὐκαιρία νά κάνῃ χρῆσι τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ, τοῦ αὐτεξουσίου,  νά  νικήσῃ καί νά διαφυλάξῃ τή σχέσι καί κοινωνία του μέ τόν Θεόν καί νά γίνῃ ἄξιος νά λάβῃ τόν στέφανον τῆς ζωῆς, πού ὑπόσχεται ὁ Θεός, εἰς ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν(Ἰακ. α΄12).

Εἶναι «ὕβρις», νά πῆ κανείς  ὅτι ἀπό Θεοῦ πειράζομαι. Ὁ Θεός δέν προκαλεῖ πειρασμόν ἁμαρτίας  σέ κανένα. Ὁ ἄνθρωπος πειράζεται ἀπό δική του κακήν ἐπιθυμίαν. Δηλ. ὁ Πειρασμός εἰς ἁμαρτίαν εἶναι προϊόν τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου (πρβλ. Ἰακ. α’13-16). Οἱ ἄνθρωποι φέρουν ἔμφυτον τήν ὁρμήν πρός τό Κακόν. Καί καλόν εἶναι, νά θεωρήσουν τήν Ὁρμήν αὐτήν ὡς «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον» καί νά κάνουν καλήν χρῆσιν τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας τους. Κυριεύονται ἀπό τά βρωμερά τους Πάθη, ἀπό τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει εἰς τήν ψυχήν καί εἰς τήν ζωήν  μας τό Θάνατο(Ρωμ. η΄ 6 -7).

 Ὁ Ἠγαπημένος Μαθητής λέγει ὅτι «πᾶν τό ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός καί ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός, ἀλλ’ ἐκ τοῦ τοῦ κόσμου (Α΄ Ἰωάν. β΄16).

Ὁ Θεός εἶπε εἰς τόν ἄνθρωπον π.χ. «ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγεῖν τόν ἄρτον σου». Ὅ, τι δέν εἶναι προϊόν τοῦ ἱδρῶτος μας, δέν μᾶς ἀνήκει. «Τά ἀγαθά κόποις κτῶνται» καί «τῆς ἀρετῆς προπάροιθεν, ἱδρῶτα θεοί ἔθηκαν ἀθάνατοι», ἔλεγαν οἱ ἄρχαῖοι μας πρόγονοι, σύμφωνα μέ τό πρόσταγμα τοῦ Ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. πού εἶπε: «Ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγεῖν τόν ἄρτον σου» (Γενέσ. 3, 19).

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐπιθυμίσῃ πράγματα, πού δέν εἶναι δικά του, τότε ἐμπίπτει εἰς πειρασμόν καί καλεῖται νά κάνῃ καλή χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας του καί νά νικήσῃ τήν κακή του ἐπιθυμίαν.

Ὁ Πανάγαθος μᾶς ὁδηγεῖ μέ τίς πανάγιες Ἐντολές Του, ὥστε νά μή εἰσέλθουμε εἰς Πειρασμόν ἁμαρτίας, ἀνομίας, ἀλλά νά κάνουμε καλή Χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας καί νά νικήσουμε πάντα πειρασμόν. Ὁ Πρωτόπλαστος δέν πρόσεξε καί ὀδύρεται διότι δέν ἔκαμε καλή Χρῆσι τῶν θείων δωρεῶν: «Ὡραῖος ἦν καί καλός εἰς βρῶσιν ὁ ἐμέ θανατώσας καρπός...» Καί διά τῆς Παρακοῆς, ἔχασε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς. Ὁ συνετός καί μυαλωμένος πιστός ἀντιμετωπίζοντας τόν πειρασμόν, ὅποιοδήποτε ἐρέθισμα, πρίν ἀπό κάθε του σκέψι, πρίν ἀπό κάθε του ἐνέργεια, διερωτᾶται Τί θά ἔλεγε, Τί θά ἔπραττε, Πῶς θά ἐνεργοῦσε ὁ Κύριος, ὥστε ἡ ἀντίδρασίς του εἰς κάθε ἐρέθισμα νά εἶναι σύμφωνη μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ τό ἀγαθόν, τό εὐάρστον καί τέλειον. Δηλαδή νά θέτουμε σέ λειτουργία τό αὐτεξούσιον, νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας μας.

Ὁ Πανάγαθος λέγει: «Εγώ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός σου. Σέ ἐλευθέρωσα ἀπό τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου. Δέν ὑπάρχουν γιά σένα ἄλλοι θεοί, διότι ἐγώ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής» Εἶμαι δικός σου καί σύ εἶσαι δικός μου( Ἑξόδ. 20, 1ἐξ. Δευτερ. 5, 6-9). Ἐγώ, λοιπόν, σοῦ συνιστῶ: «Πρόσεχε σεαυτῷ, μή ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου, τοῦ μή φυλάξαι τάς Ἐντολάς αὐτοῦ καί τά κρίματα καί τά δικαιώματα αὐτοῦ, ὅσα ἐγώ ἐντέλλομαί σοι σήμερον»(Δευτερ. 8, 11). Σοῦ  συνιστῶ, λοιπόν, σέ προστάζω:

 «ΟΥΚ ΕΠΙΘΥΜΗΣΕΙΣ ΟΣΑ Τῼ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΟΥ ΕΣΤΙ» ( Ἐξόδ. κ΄17. Δευτερ. 5, 21). «Πρόσεχε σεαυτῷ, ἵνα προσέχῃς Θεῷ». Κάθε πιστός ὀφείλει νά προσέχῃ καί νά νικᾷ τήν κακήν του Θέλησι. Νά ὑποτάσσῃ τό δικό του Θέλημα εἰς τό Πανάγιον Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλει νά χρησιμοποιεῖ καί τόν Πειρασμόν, τήν κακήν του ἐπιθυμίαν, ὡς ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον καί νά κάνῃ καλήν χρῆσιν.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀποτρέπει π. χ.  ἀπό τόν ἀνόητον πλουτισμόν, γιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ. Μᾶς φέρει σέ ἐπαφή, μέ τήν πραγματικότητα καί μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι, «οἱ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμόν καί παγίδα καί ἐπιθυμίας πολλάς ἀνοήτους καί βλαβεράς, αἴτινες  βυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν. Ρίζα γάρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν τῆς πίστεως καί ἑαυτούς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς»(Α΄Τιμόθ. στ΄9-10).  Αὐτοί, οἱ ἀνόητοι, πού δέν ἐννοοῦν «τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων», δέν χρησιμοποιοῦν τόν πειρασμόν τοῦ πλουτισμοῦ, ὡς «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον», ὥστε νά διακρίνουν τό Καλόν ἀπό τό Κακόν καί νά κατανοήσουν ὅτι πάντα τά ἀνθρώπινα εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί νά νικήσουν τόν πειρασμόν, ἀλλά  πέφτουν στήν παγίδα τοῦ Πονηροῦ καί βυθίζονται  εἰς καταστροφήν καί ἀπώλειαν. Χάνουν τήν πίστιν τους στό Θεό καί ἐμπήγουν τόν ἑαυτόν τους  σέ πολλούς πόνους καί ἀγωνίες καί χάνονται.

ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, ΚΑΙΡΟΣ νά χρησιμοποιήσουμε τίς δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις καί αὐτόν ἀκόμη τόν Ὄφιν τόν ἀρχαῖον, τόν Διάβολον , ὡς «Ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον» καί νά εἴμαστε ἀγρυπνοι καί προσεκτικοί, νά κάνουμε καλή Χρῆσιν τοῦ αὐτεξουσίου καί ζῶντες εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, ΝΑ ΑΞΙΩΘΟΥΜΕ νά κατανοήσωμεν ὅτι ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, καί ΝΑ ΔΟΞΑΖΩΜΕΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ, διότι Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

 

 

 

«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ,ΚΥΡΙΕ!»

 «ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ».

 

Τήν Δευτέραν Κυριακή τῶν Νηστειῶν  ὥρισε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, νά πανηγυρίζει τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἔλαμψεν, ὡς Φῶς Χριστοῦ, κατά τόν ΙΔ΄ αἰῶνα. Πίστευε, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του στό Χριστό. Ἐγκολπώθηκε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Λάτρευε, μέ τήν καρδιά του, «ἐ ν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» τόν Χριστόν καί ἀφοσιώθηκε σ’ Αὐτόν ὁλοκληρωτικά. Ὑπῆρξεν ἔξοχος ἀγωνιστής καί ὑπερασπιστής τῶν Ὀρθοδόξων Ἀληθειῶν. Μέ τά ὄντως θεόπνευστα συγγράμματά του ἔλαμψε καί κατεφώτισε τό νόημα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ὀρθοπραξίας. Ὑπῆρξε, πράγματι, ἡ  ἐνσάρκωσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τόν Ἅγιον Γρηγόριον, ὡς ζωντανόν παράδειγμα Ἁγίας, «ἐν Χριστῷ ζωῆς»  Ἑορτάζει  δέ, τήν Β΄ Κυριακή τῶν νηστειῶν, ὡς δευτέραν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας. Στό πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἑορτάζει καί πάλιν τή Νίκη καί τόν Θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὁ Γρηγόριος ὑπῆρξε, πράγματι, «ἔσοπτρον Θεοῦ», «Ὀρθοδοξίας ὁ Φωστήρ», «τῆς Ἐκκλησίας τό στήριγμα», «τῶν μοναστῶν ἡ καλλονή», «τῆς Θεσσαλονίκης τό καύχημα» «κῆρυξ τῆς Χάριτος» καί «τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος»! Ὑπῆρξε δέ καί ὑπόδειγμα προσευχομένου Ἁγίου. Μᾶς διδάσκει τήν ἀδιάλειπτον μνήμην τοῦ Θεοῦ, τήν συνειδητή ἀδιάλειπτον νοεράν Προσευχή. Ὁ  ἴδιος ἀδιαλείπτως προσεύχεται καί ζητεῖ τόν Θεῖον φωτισμόν: «Φώτισόν μου τό σκότος, Κύριε!  Φώτισόν μου τό σκότος».

Τό ἱερόν του λείψανον, ζωντανό, ἀκέραιον  σώζεται εἰς τόν καθεδρικόν Ναόν τῆς Θεσσαλονίκης, πού φέρει τό ὄνομά Του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, Σύ, «τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον , πού ἔρχεται στό κόσμον», φώτισόν  μου τό σκότος!  Σύ, Κύριε, ὁ  Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, φώτισε τά σκοτάδια μας καί ὡδήγησε τά βήματά μας εἰς τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς.  Φώτισέ μας ὅλους ἐμᾶς, πού ἀπό κακή μας Θέλησι, βρισκόμαστε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Ἔρχου ταχύ, Κύριε Ἰησοῦ, μή βραδύνῃς! Καί ὡς «πῦρ καταναλίσκον» κάψε. Κάψε, Θεέ μου, τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας καί καθάρισε τόν ῥῦπον τῆς ψυχῆς μας. Ἐνίσχυσέ μας στόν ἀγῶνα τόν καλόν καί βοήθησέ μας νά σπάσουμε τά δεσμά τοῦ σκότους. «Δέσμιοι τῆς γῆς», «δέσμιοι σκότους καί πεδῆται, αἰχμάλωτοι ἀξημερωτης νύχτας» εἴμαστε ἀπό κακή μας θέλησι. Ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ καί θά μᾶς ἀνασύρει ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Ποιός ἄλλος ἐκτός ἀπό Σένα, θέλει καί μπορεῖ νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας; Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσῃ νά ἐξέλθωμε ἀπό τή Βαβυλῶνα, ἀπό τό σκοτάδι τῆς Παραφροσύνης καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ  νά μᾶς χαρίσῃ τό Φῶς  τῆς Θεογνωσίας καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς Ὑδάτων», ἄν ὄχι Σύ, πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς;

Ὑπεραγία Θεοτόκε, Δέσποινα τοῦ κόσμου, φώτισόν μου τό σκότος!» Κύριε, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, φώτισόν μου τό σκότος! Φώτισε τά σκοτάδια μας καί ἀξίωσέ μας νά Σέ ὑμνοῦμε καί«, ἀσιγήτως, νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, λόγῳ καί ἔργῳ, πάντοτε, καί «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου», διότι δική Σου εἶναι ἡ Βασιλεία καί Σέ Σένα ἀνήκει ἡ δύναμις καί ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.