Ἤ ΤΙ ΔΩΣΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΥΤΟΥ; (Μάρκ. η΄37).

«ΤΙ ΩΦΕΛΗΣΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΑΝ ΚΕΡΔΙΣῌ

ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΟΛΟΝ, ΚΑΙ ΖΗΜΙΩΘῌ

ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΑΥΤΟΥ;( Μάρκ.η΄36).

Ὁ Πάνσοφος Θεός, ὁ Πανάγαθος καί Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, ἐδημιούργησε καί τόν ἄνθρωπον, τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας Του, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ ἐποίησεν αὐτόν» (Γενέσ. α’ 26-27). «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»( Γενέσ. β΄ 7).

Τό Θεῖον ἐμφύσημα ζωοποιεῖ τόν ἄνθρωπον. Ἔτσι ἄνθρωπος ἔχει ἐντός αὐτοῦ τό Θεῖον, τό Ἱερόν, τό ἀθάνατον πνεῦμα τῆς ζωῆς, «τήν πνοήν ζωῆς» τοῦ Δημιουργοῦ, ἡ ὁποία δέν ὑπόκειται εἰς τήν φθοράν.  Ἡ Ψυχή του εἶναι ἀθάνατος. Τελικός σκοπός τῆς ζωῆς του εἶναι νά φθάσῃ ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα» εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», εἰς τήν θέωσιν. Χρέος ἔχει ὁ ἄνθρωπος νά ἐπιμελῆται, νά φροντίζει τήν ἀθάνατη ψυχή του. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «ὑπερόρα σαρκός, παρέρχεται γάρ. Ἐπιμελοῦ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου». Εἰς τήν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς, εἰς τό θεῖον ἐμφύσημα, ὀφείλουμε τή ζωή μας, τήν ὕπαρξί μας, τά πάντα. Ἄν  ἡ ψυχή μας δέν ἦτο ἀθάνατος, δέν θά ὑπῆρχε ζωή. Ἀλλά ὑπάρχουμε καί κινούμεθα καί ἐσμέν, διά τοῦ θείου ἐμφυσήματος.

Δέν ἀρκεῖ ὅμως,  μόνον νά πιστεύουμε στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί εἰς τήν μετά θάνατον ζωήν, ἀλλά χρειάζεται καί νά φροντίζουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας.

Ὁ Πλάτων ἀναφέρει ὅτι ὁ ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος Σωκράτης ἐδίδασκε ὅτι ὕψιστον, ὑπέρτατον Χρέος  τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας: «Ὑπέρ πάντα ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ τελείωσις τῆς ψυχῆς. Ἔστι ψυχή παντάπασιν ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον»(Πλατ. Φαιδων 107c - 108c).Κανείς δέν πρέπει νά φοβᾶται τό Θάνατο, διότι ἠ ψυχή μας εἶναι ἀθάνατος.

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ζητεῖ πνεῦμα αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας. Εἶναι ἀνάγκη νά φροντίζουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας, πού εἶναι ὅ,τι πολυτιμώτερον ἔχουμε. Γιά νά ἐπιτύχουμε ὅμως τήν ἐπιμέλεια καί τήν τελείωσιν τῆς ψυχῆς, χρειάζεται γυμνασία πρός εὐσέβειαν, χρειάζεται ἐπίπονος καί ἐπίμονος πνευματικός ἀγῶνας. Χρειάζεται νά ἀπαρνηθοῦμε τόν κακόν μας ἑαυτόν, νά νεκρώσουμε, νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις, νά σηκώσουμε τό Σταυρό μας, νά τηροῦμε τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί νά ἀκολουθοῦμε πιστά τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐπιμέλεια καί τελείωσις τῆς ψυχῆς ἀπαιτεῖ τή μίμησι τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ εἶναι μεγάλη ἀνοησία, ἡλιθιότης. Διότι ὅλα τά ἐπίγεια εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Μία ροπή καί πάντα ταῦτα θάνατος διαδέχεται. Γι’αὐτό ὁ Κύριος μᾶς ἐρωτᾶ: «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; Ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η΄36-37).

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἀντάλλαγμα, νά δοθῇ γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. Γι’αὐτό καί ὁ Φιλάνθρωπος, γιά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν αἰώνιον θάνατο, ἀπό ἄπειρη Ἀγάπη «ἔδωκε» τόν Μονογενῆ Του Υἱό, γιά νά σώσῃ τήν ἀθάνατη ψυχή μας. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ  ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ ΔΙ’ ΗΜΑΣ ΚΑΙ ΕΚΩΝ ΕΤΑΦΗ, ΚΗΡΥΞΕ ΤΟ ΖΩΟΠΟΙΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ᾎΔῌ, ἐπάτησε θανάτῳ τόν θάνατον, κατήργησε τόν τό Κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ». 

Μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μέ τό Πανάγιον αἷμα Του, μᾶς ἔλουσε  καί μᾶς ἐκαθάρισε καί μᾶς κατέστησε  Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς στό Θεό καί πατέρα, μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Πατέρα καί λύτρωσε τήν ἀθάνατη ψυχή μας ἀπό τόν αἰώνιον χωρισμόν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, τό ξύλον τῆς κατάρας, ἔγινε  ΞΥΛΟΝ  ΕΥΛΟΓΙΑΣ. Στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτεται συνοπτικά ὁλόκληρον τό Εὐαγγέλιον, ἀποκαλύπτεται τό Μυστήριον τῆς Θεϊκῆς συγκαταβάσεως. Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ Χριστοῦ, τό σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου τῆς Πίστεως, μᾶς δόθηκε ὡς τό ἰσχυρότατο ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτό καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, εἰς τό μέσον τῆς μεγάλης Τεσσαρακοστῆς προβάλλει εἰς προσκύνησιν, τόν Τίμιον ΣΤΑΥΡΟΝ πρός ἐνίσχυσιν τῶν πιστῶν στόν πνευματικό μας ἀγῶνα κατά τοῦ Κακοῦ μας ἑαυτοῦ, κατά τοῦ κόσμου καί τοῦ διαβόλου, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τήν ἐπιμέλειαν καί τελείωσιν τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός ὑμνεῖ τόν Χριστόν, προσκυνῶν τόν Σταυρόν, τήν Ταφήν καί τήν Ἔγερσιν Αὐτοῦ, διότι μᾶς χάρισε τόν Σταυρόν, ὡς τό ἰσχυρότατον ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου καί λέγει:

«Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ Διαβόλου, τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας·  φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν·  ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν, τήν ταφήν Σου καί τήν Ἔγερσιν»(Τροπάριον τοῦ ὄρθρου).

Καί πραγματικά φρίσσει καί τρέμει ὁ Σατανᾶς, δέν μπορεῖ νά ἀτενίσῃ τόν Τίμιον Σταυρόν. Μπροστά στή δύναμι τοῦ Σταυροῦ ἐξαφανίζεται ὁ Διάβολος καί τά ὄργανά του. Ἀρκεῖ νά πιστεύουμε καί νά λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας τό Χριστό, προσκυνοῦντες τόν  Τίμιον Σταυρόν Του,  εἰς τόν ὁποῖον ὑψώθηκεν ὁ Κύριος, γιά τή σωτηρία μας. Μέ πίστι στή Σταυρική Θυσία τοῦ Κυρίου, θά εἴμαστε ἱκανοί τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Πράγματι «ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης· Σταυρός ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας· Σταυρός, βασιλέων (δηλ. ὅλων τῶν πιστῶν εἶναι) τό κραταίωμα· Σταυρός πιστῶν τό στήριγμα, Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα».

Ὅταν μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ καί ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του, προσκυνοῦμε τόν Τίμιον Σταυρόν Αὐτοῦ, τότε καί μόνον τότε φροντίζουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας καί δοξάζουμε τόν Σωτῆρα μας, Τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, εἰς τόν Ὁποῖον, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ἀνήκει ἡ προσκύνησις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.