Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

 

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ.

 

Πολλές φορές οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι καί αὐτοί ἀκόμη οἱ Πιστοί κάνουμε ἀστόχαστες κρίσεις καί κρίνουμε ἀκόμη καί τόν ἴδιο τό Θεό. Τόν δικάζουμε καί Τόν καταδικάζουμε  λέγοντας ὅτι εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, ὅταν βλέπουμε τούς ἀδίκους, τούς πωρωμένους ἁμαρτωλούς νά πλουτοῦν καί νά εὐφραίνονται καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς καί τούς δικαίους, τούς δούλους τοῦ Θεοῦ, νά στενοχωροῦνται καί νά ὑποφέρουν. Ἡ σκέψις καί μόνον ὅτι δέν εἶναι ΔΙΚΑΙΟΣ  Ο ΘΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ  ὝΒΡΙΣ. Διότι ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη. Εἷναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ καί ἀποδίδει στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.  Ὁ Θεός τά πάντα ἐν σοφίᾳ ποιεῖ. Βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί ἀνατέλλει τόν  Ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς (Ματθ. ε΄45). Προσφέρει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους  θεῖα χαρίσματα, «τάλαντα», καί καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους νά ἐργασθοῦν καί πολλαπλασιάσουν τά τάλαντα.

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὅμως, δέν κάνουν καλή χρῆσι τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας τους, καί διαταράσσουν τήν τάξιν, τήν ἁρμονίαν καί τήν Ἰσορροπίαν τοῦ Σύμπαντος καί σωρεύουν συμφορές. Τά  Ἐρωτήματα : ΓΙΑΤΙ ὁ Θεός  δέν τιμωρεῖ, γιατί  ὁ  Θεός μᾶς λησμόνησε, γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά γίνονται ἀδικίες κλπ.; Εἶναι «ΥΒΡΙΣ», εἶναι ἐρωτήματα ἀστόχαστα, ἀνόητα. ΞΕΧΝΑΜΕ ὅτι ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ Ο ΘΕΟΣ;  Ξεχνᾶμε ὅτι  σ' αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ὁ Θεός μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας καί γυμνασίας πρός εὐσέβειαν;

Πολλοί ἀπερίσκεπτοι ἄνθρωποι βλέποντας τούς ἀσεβεῖς νά πλουτοῦν καί νά εὐημεροῦν καί τούς δικαίους καί εὐσεβεῖς νά ὑποφέρουν, τολμοῦν καί κρίνουν τόν Θεόν καί τόν θεωροῦν ἄδικον. Αὐτή ὅμως ἡ κρίσις, εἶναι ἀστόχαστη καί ἀσεβής, εἶναι βλασφημία καί «Ὕβρις», εἶναι  ἔγκλημα καθοσιώσεως. Διότι ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ, εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη. Τονίζω δέ πάλιν ὅτι «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός καί ὅτι τό Κακόν εἶναι προϊόν τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτονόητον ἐπίσης  ὅτι ἀνεξιχνίαστες εἶναι οἱ Βουλές τοῦ Θεοῦ.  Ὁ Μέγας Βασίλειος, στή Θεία Λειτουργία ἀναφωνεῖ πρός τόν Κύριον λέγων: «Καί τίς ἱκανός λαλῆσαι τάς δυναστείας σου; ἀκουστάς ποιῆσαι τάς αἰνέσεις σου ἤ διηγήσασθαι πάντα τά θαυμάσιά σου ἐν παντί καιρῷ;». Ἡ γνῶσις διά τῆς πείρας τῶν Ἁγίων εἶναι ὅτι ὁ Πανάγαθος, σάν στοργικός Πατέρας, ἐργάζεται γιά τή σωτηρία μας. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄ Τιμόθ. β΄4). Μᾶς καλεῖ νά ἐννοήσουμε τό βραχύ τῆς ζωῆς, καί  νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι « ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὐπάρχει».  Μᾶς προτρέπει δέ νά θησαυρίζουμε Θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Νά πλουτοῦμε εἰς Θεόν, διότι «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμε. Μᾶς καλεῖ νά φρονοῦμεν «τά ἄνω, οὗ ὁ Χριστός». Καί ζητεῖ τήν καρδιά μας. Καί ἐμεῖς ὀφείλομεν νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη μόνο στόν Θεόν καί νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», γι΄ Αὐτόν τόν ἴδιον, ὡς τό ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ καί ὄχι γιά νά κληρονομήσουμε τή Βασιλεία Του καί νά μᾶς δίδῃ τά ἀγαθά. Ἡ Θεοσέβεια, δέν εἶναι ἐμπορική πρᾶξις, δέν εἶναι πρᾶξις ἀνταλλαγῆς. δέν εἶναι συναλλαγή.

Ὁ Πανάγαθος μᾶς παρέχει τά πάντα πρός τό συμφέρον χωρίς νά περιμένει νά τοῦ ζητήσουμε, «αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν»(Α΄ Πέτρ. ε΄7). Θέλει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι σ’ αὐτήν ἐδῶ  τήν ἄθλια παροικία εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι καί μᾶς καλεῖ νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρικήν Ἑστίαν, τήν αἰώνιαν κατοικίαν μας.  Ἀκούει πάντοτε τά αἰτήματά μας καί μᾶς χορηγεῖ τά πρός τό συμφέρον. Πολλές ἐμεῖς δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε καί ὁ Πανάγαθος ἀποκρίνεται καί μέ τήν ἁγίαν Του σιωπήν, «τό λαβεῖν εἰς τό μή λαβεῖν». ἘΚΕΙΝΟΣ γνωρίζει ὡς Πάνσοφος καί Πανάγαθος τό ΤΙ, τό Πῶς, τό Πότε. Μας παρέχει δέ τά πάντα πρός τό συμφέρον. Θέλει νά ἐργαζώμαστε ἐλεύθερα  καί ἀβίαστα, καί  νά  πολλαπλασιάζουμε τά τάλαντα, πού μᾶς χάρισε. Οἱ Πιστοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεόν καί μόνον εἰς Αὐτόν. Νά τηροῦμε τό Πανάγιον Θέλημά Του καί νά μή περιμένουμε ἀντάλλαγμα. Δέν ἐπιτρέπεται δέ ποτέ νά ζηλεύουμε τόν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον. Δέν ἐπιτρέπεται νά κρίνουμε τόν Θεόν διά τήν Μακροθυμίαν Του. Ὁ Θεός θέλει οἱ Πιστοί, καί ὅταν κάνουμε Πρᾶξι, ὅλα, ὅσα μᾶς διατάζει ὁ Κύριος,  νά λέμε ὅτι Δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμέν. Νά εἴμαστε ταπεινοί καί νά ἔχουμε βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας ἐνώπιόν Του καί νά τόν δοξάζουμε. Καί πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι τό ἄκρον ἄωτον τῆς Παραφροσύνης εἶναι νά κρίνουμε τόν Θεόν ὅταν βλέπουμε τούς ἀσεβεῖς νά πλουτοῦν καί τούς δικαίους νά στενοχωροῦνται καί νά ὑποφέρουν. Νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ἀπόλυτη στήν Ἀγαθότητα καί τή Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΞΕΡΕΙ. Καιρός νά γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις ὅτι ἡ Θεοσέβεια δέν εἶναι ἐμπορική πρᾶξις, πρᾶξις ἀνταλλαγῆς. Εἷναι ΧΡΕΟΣ, εἶναι ΑΡΕΤΗ.

Ὁ Ἅγιος Κλήμης ἐπίσκοπος Ρώμης, στή Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του τονίζει ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά διαταράσσεται ἡ διάνοια ἡμῶν «ὅτι βλέπομεν τούς ἀδίκους πλουτοῦντας καί στενοχωρουμένους τούς τοῦ Θεοῦ δούλους»·  πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ’  ὄψει ὅτι «γυμναζόμεθα τῷ νῦν βίῳ, ἵνα τῷ μέλλοντι, στεφανωθῶμεν. Οὐδείς τῶν δικαίων ταχύν καρπόν ἔλαβεν, ἀλλ’ ἐκδέχεται(περιμένει μέ λαχτάρα) αὐτόν. Εἰ γάρ  τόν μισθόν τῶν δικαίων ὁ Θεός συντόμως ἀπεδίδου, εὐθέως ἐμπορίαν ἠσκοῦμεν καί οὐ θεοσέβειαν· ἐδοκοῦμεν γάρ εἶναι δίκαιοι, οὐ τό εὐσεβές, ἀλλά τό κερδαλέον διώκοντες». Ἄν ὁ Θεός ἀπέδιδε ἀμέσως εἰς τούς δικαίους τό μισθόν, γιά τήν εὐσέβειάν τους, τότε θά εἴχαμε τήν εὐσέβειαν πρός τόν Θεόν ὡς ἐπάγγελμα, ὡς ἐμπορική πρᾶξι, πρᾶξι συναλλαγῆς καί δέν θά ἦτο Θεοσέβεια. Τότε θά νομίζαμε πώς εἴμαστε δίκαιοι, κυνηγώντας τό κέρδος καί δέν θά εἴχαμε θεοσέβεια, ἀλλα θά εἴμαστε χειρότεροι ἀπό  τούς ὑποκριτές Φαρισαίους. Ἡ κρίσις  αὐτή ὅτι ὁ Θεός  ἀφήνει τούς  ἀσεβεῖς νά πλουτοῦν καί τούς δικαίους νά ὑποφέρουν, θά ἦταν βλασφημία καί βάρυνε τήν ψυχή μας( πρβλ. Κλήμεντος Ρώμης, Β΄Κορινθ. ΧΧ 1-4 ΒΕΠΕΣ  1, 47,20-29).

 Ἑπομένως  εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη Δικαιοσύνη καί ὅτι τά πάντα ἐν σοφίᾳ ποιεῖ καί ὅτι θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι.  Ὅτι εἶναι Πάνσοφος καί Δίκαιος, ἀποδίδει δέ, στόν καθένα, κατά τά ἔργα αὐτοῦ, στόν κατάλληλο καιρό. Νά συνειδητοποιήσουμε δέ  ὅτι ΧΡΕΟΣ μας εἶναι νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν παντοῦ καί πάντοτε, γιά τίς ἄπειρες, πρός ἡμᾶς, Εὐεργεσίες Του καί νά Τόν παρακαλοῦμε νά συγχωρῇ τά λάθη  μας καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά τόν ὑμνοῦμεν ἀσιγήτως καί ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. Διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ. «Τῷ μόνῳ Θεῷ ἀοράτῳ, πατρί τῆς ἀληθείας, τῷ ἐξαποστείλαντι ἡμῖν τόν Σωτῆρα καί Ἀρχηγόν τῆς ἀφθαρσίας, δι’ οὗ καί ἐφανέρωσεν ἡμῖν τήν Ἀλήθειαν καί τήν Ἐπουράνιον Ζωήν, αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν» ( Κλήμεντος Ρώμης, Β΄ πρός Κορινθ. ΧΧ, 5. ΒΕΠΕΣ 1, 47,30-33).