«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ,ΚΥΡΙΕ!»

 «ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ».

 

Τήν Δευτέραν Κυριακή τῶν Νηστειῶν  ὥρισε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, νά πανηγυρίζει τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἔλαμψεν, ὡς Φῶς Χριστοῦ, κατά τόν ΙΔ΄ αἰῶνα. Πίστευε, μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς του στό Χριστό. Ἐγκολπώθηκε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Λάτρευε, μέ τήν καρδιά του, «ἐ ν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» τόν Χριστόν καί ἀφοσιώθηκε σ’ Αὐτόν ὁλοκληρωτικά. Ὑπῆρξεν ἔξοχος ἀγωνιστής καί ὑπερασπιστής τῶν Ὀρθοδόξων Ἀληθειῶν. Μέ τά ὄντως θεόπνευστα συγγράμματά του ἔλαμψε καί κατεφώτισε τό νόημα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ὀρθοπραξίας. Ὑπῆρξε, πράγματι, ἡ  ἐνσάρκωσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τόν Ἅγιον Γρηγόριον, ὡς ζωντανόν παράδειγμα Ἁγίας, «ἐν Χριστῷ ζωῆς»  Ἑορτάζει  δέ, τήν Β΄ Κυριακή τῶν νηστειῶν, ὡς δευτέραν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας. Στό πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἑορτάζει καί πάλιν τή Νίκη καί τόν Θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὁ Γρηγόριος ὑπῆρξε, πράγματι, «ἔσοπτρον Θεοῦ», «Ὀρθοδοξίας ὁ Φωστήρ», «τῆς Ἐκκλησίας τό στήριγμα», «τῶν μοναστῶν ἡ καλλονή», «τῆς Θεσσαλονίκης τό καύχημα» «κῆρυξ τῆς Χάριτος» καί «τῶν θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος»! Ὑπῆρξε δέ καί ὑπόδειγμα προσευχομένου Ἁγίου. Μᾶς διδάσκει τήν ἀδιάλειπτον μνήμην τοῦ Θεοῦ, τήν συνειδητή ἀδιάλειπτον νοεράν Προσευχή. Ὁ  ἴδιος ἀδιαλείπτως προσεύχεται καί ζητεῖ τόν Θεῖον φωτισμόν: «Φώτισόν μου τό σκότος, Κύριε!  Φώτισόν μου τό σκότος».

Τό ἱερόν του λείψανον, ζωντανό, ἀκέραιον  σώζεται εἰς τόν καθεδρικόν Ναόν τῆς Θεσσαλονίκης, πού φέρει τό ὄνομά Του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, Σύ, «τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον , πού ἔρχεται στό κόσμον», φώτισόν  μου τό σκότος!  Σύ, Κύριε, ὁ  Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, φώτισε τά σκοτάδια μας καί ὡδήγησε τά βήματά μας εἰς τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς.  Φώτισέ μας ὅλους ἐμᾶς, πού ἀπό κακή μας Θέλησι, βρισκόμαστε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Ἔρχου ταχύ, Κύριε Ἰησοῦ, μή βραδύνῃς! Καί ὡς «πῦρ καταναλίσκον» κάψε. Κάψε, Θεέ μου, τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας καί καθάρισε τόν ῥῦπον τῆς ψυχῆς μας. Ἐνίσχυσέ μας στόν ἀγῶνα τόν καλόν καί βοήθησέ μας νά σπάσουμε τά δεσμά τοῦ σκότους. «Δέσμιοι τῆς γῆς», «δέσμιοι σκότους καί πεδῆται, αἰχμάλωτοι ἀξημερωτης νύχτας» εἴμαστε ἀπό κακή μας θέλησι. Ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ καί θά μᾶς ἀνασύρει ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Ποιός ἄλλος ἐκτός ἀπό Σένα, θέλει καί μπορεῖ νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας; Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσῃ νά ἐξέλθωμε ἀπό τή Βαβυλῶνα, ἀπό τό σκοτάδι τῆς Παραφροσύνης καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ  νά μᾶς χαρίσῃ τό Φῶς  τῆς Θεογνωσίας καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς Ὑδάτων», ἄν ὄχι Σύ, πού Σταυρώθηκες, γιά μᾶς;

Ὑπεραγία Θεοτόκε, Δέσποινα τοῦ κόσμου, φώτισόν μου τό σκότος!» Κύριε, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, φώτισόν μου τό σκότος! Φώτισε τά σκοτάδια μας καί ἀξίωσέ μας νά Σέ ὑμνοῦμε καί«, ἀσιγήτως, νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, λόγῳ καί ἔργῳ, πάντοτε, καί «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου», διότι δική Σου εἶναι ἡ Βασιλεία καί Σέ Σένα ἀνήκει ἡ δύναμις καί ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.