«ΚΑΙ ΑΛΛΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΝ...» (Ἰωάν. ιδ΄16, ιε΄26).

 

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ, ΤΟ

ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

( Ἰωάν. ιδ΄ 17, 26. ιστ΄ 13).

 

«Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρός ὑμᾶς» (Ἰωάν. ιδ΄18). «Ἐάν ἀγαπᾶτέ με, τάς ἐντολάς τάς ἐμᾶς τηρήσατε, καί ἐγώ ἐρωτήσω (θά παρακαλέσω) τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ  ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτό οὐδέ γινώσκει αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καί ἐν ὑμῖν ἔσται» ( Ἰωάν. ιδ΄ 15-17).

 

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Πρῶτος Πλησίον μας καί ὁ Πρῶτος Παράκλητος, ὁ Πρῶτος Παρηγορητής. Ἀφήνει τό Θεϊκό Του Θρόνο καί ἔρχεται κοντά μας, μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί στοργή καί μᾶς παρηγορεῖ. Εἶναι ὁ πρῶτος πλησίον καί ὁ μόνος, πού θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Μᾶς τρέφει, μέ τόν ζωοποιόν Του λόγον, μᾶς φωτίζει, μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Γίνεται, γιά χάρι μας, «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ». Τύπος καί ὑπογραμμός ὑπακοῆς εἰς τόν Πατέρα, ζωντανό Παράδειγμα, «Ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» καί «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Γίνεται «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή», πού ὁδηγεῖ πρός τόν Πατέρα. Καί πράγματι κανείς δέν μπορεῖ νά ἔλθῃ πρός τόν Πατέρα, παρά μονάχα διά τοῦ Ἰησοῦ. Μᾶς συμφιλιώνει μέ τό Αἷμα Του, μεταξύ μας καί μέ τόν Πατέρα. Φέρει σέ τέλειον πέρας τό ἔργον πού Τοῦ ἀνέθεσε ὁ Οὐράνιος πατέρας μας. Μᾶς λύτρωσε ἀπό τή φθορά καί τό Θάνατο καί ἄνοιξε τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὥστε ὅποιος θέλει νά μπορεῖ νά ἐπιστρέψῃ στήν Πατρικήν Ἑστίαν.

Προσέλαβε τήν πεπτωκυῖαν καί ἀμαυρωθεῖσαν  φύσι ἡμῶν καί τήν ἐξαγίασεν τήν ἀφθαρτοποίησεν, τήν ἀνέστησεν, τήν ὕψωσε καί τήν δόξασε καί τήν ἀνέλαβε μαζί Του καί τήν ἕστησεν εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ἐπραγματοποίησεν τήν εἰς Οὐρανούς ἀποκατάστασιν πάντων τῶν κλητῶν, ἐκλεκτῶν καί πιστῶν Μαθητῶν Του. Πρός πραγματοποίησιν τῆς ἐπαναφορᾶς τῶν Μαθητῶν εἰς τούς Οὐρανούς, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ ὁ Ἱησοῦς  καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ὡς ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ, πῆρε δηλαδή μαζί καί τήν ἐξαγιασθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν, ἀνέπλασεν δηλαδή τήν ἑαυτοῦ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν. Οὕτως ἐλύτρωσε τόν κόσμον ὁ Χριστός, ὡς Παντοδύναμος.

Οἱ Μαθηταί βλέπουν τόν Κύριον νά ἀναλαμβάνεται εν δόξῃ εἰς τούς οὐρανούς καί θρηνοῦν, γιά τόν προσωρινόν ἀποχωρισμόν τους ἀπό τόν ΗΓΑΠΗΜΕΝΟΝ καί παρακαλοῦν τόν Κύριον, μετά δακρύων λέγοντες: Κύριε μή μᾶς ἀφήσῃς ὀρφανούς!...

Ὁ Κύριος ὅμως βεβαιώνει τούς Μαθητάς Του καί ὅλους ἐμᾶς καί λέγει: Ὄχι. Δέν θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς. Θά ἔλθω διά τοῦ ἄλλου Παρακλήτου, πού θά κατοικήσῃ μέσα σας καί θά σᾶς ἑνώσῃ μαζί μου ὡς μέλη δικά μου. Ἑάν μέ ἀγαπᾶτε καί τηρήσετε τάς Ἐντολάς μου, θά παρακαλέσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον, καί ἄλλον βοηθόν καί ὁδηγόν καί Παρηγορητήν θά σᾶς δώσῃ, γιά νά μένῃ μαζί σας αἰωνίως. Θά σᾶς δώσῃ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Πνεῦμα δηλαδή τῆς ἀληθείας, τό ὁποῖον ὁ κόσμος δέν μπορεῖ νά τό λάβῃ, διότι δέν τό βλέπει οὔτε τό ξέρει. Σεῖς ὅμως τό ξέρετε, διότι μένει κοντά σας καί θά εἶναι μέσα σας. Δέν θά σᾶς ἀφήσω, λοιπόν, ὀρφανούς. Θά ἔλθω κοντά σας. Διότι ὅπου εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ ἄλλος Παράκλητος, ἐκεῖ εἶναι   καί ὁ Πατέρας καί ὁ Υἱός, ἡ ὁμοούσιος καί ἀχώριστος Ἁγία Τριάς. «Ὁ Παράκλητος δέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὅ πέμψει ὁ Πατήρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καί ὑμνήσει ὑμᾶς  πάντα ἅ εἶπον ὑμῖν»( Ἰωάν. ιδ΄26).

Πράγματι δέ ὁ ἄλλος Παράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό ὁποῖον θά στείλῃ ὁ Πατέρας στό ὄνομά μου, Ἐκεῖνος, σέ ὅλους ἐσᾶς, πού μέ ἀγαπᾶτε καί τηρεῖτε τούς λόγους μου, θά διδάξῃ ὅλα καί θά σᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅλα, ὅσα σᾶς εἶπα.ΕΠΟΜΕΝΩΣ « ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ὅν ἐγώ πέμψω ὑμῖν  παρά τοῦ Πατρός, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται, Ἐκεῖνος μαρτυρήσει περί ἐμοῦ· καί ὑμεῖς δέ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε»( Ἰωάν. ιε΄26-27).

Ὅταν ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, τόν ὁποῖον ἐγώ θά σᾶς στείλω ἀπό τόν Πατέρα, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό ὁποῖον ἐκπορεύεται ἀπό  τούς κόλπους τοῦ Πατρός, ὅπως ὁ ποταμός ἀναπηδᾶ ἀπό τήν φυσικήν Του Πηγήν, Ἐκεῖνος θά μαρτυρήσῃ περί ἐμοῦ. Ἀλλά καί σεῖς θά μαρτυρῆτε περί ἐμοῦ, διότι ἀπό τήν ἀρχήν τῆς δημοσίας δράσεώς μου, εἶσθε μαζί μου, ἄμεσοι, αὐτόπτες μάρτυρες τῆς διδασκαλίας καί τῶν ἔργων μου, φωτιζόμενοι δέ καί ἀπό τόν Παράκλητον θά δίδετε μαρτυρίαν ὀρθόδοξον, σύμφωνη μέ τήν μαρτυρίαν τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας.

Τό ἐρώτημα εἶναι: Ποιός καί Πῶς μπορεῖ νά δεχθῆ  τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Εἶναι αὐτονόητον ὅτι μόνον ὁ καθαρός τῇ καρδίᾳ εἶναι δεκτικός τῆς Χάριτός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Ταύτας οὖν ἔχοντες τάς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός  μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»(Β΄Κορινθ. ζ΄1). Ὄχι μόνον νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, ἀλλά καί νά ἐπιτελοῦμε Ἁγιωσύνην, νά γινώμαστε τέλειοι εἰς τήν ἁγιότητα, μέ φόβο Θεοῦ. Νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. «Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ  δεῖ προσκυνεῖν» ( Ἰωάν. δ΄24). Ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα καί εἶναι Πανταχοῦ Παρών καί πληροῖ τά Σύμπαντα. Ἐκεῖνοι, πού Τόν λατρεύουν, πρέπει νά Τόν προσκυνοῦν  καί νά Τόν λατρεύουν, μέ τήν καρδιά τους, μέ ὁλόκληρη τήν ψυχή τους καί μέ ἀληθῆ ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ καί τῆς λατρείας, πού ἁρμόζει εἰς τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν,  Τριαδικόν, Θεόν. Ὅπως μαρτυρεῖ τόν πανάγιον Πνεῦμα,Ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα καί ὀφείλομεν νά ἀπονέμωμεν εἰς Αὐτόν πνευματικήν λατρείαν. Εἶναι ὅμως καί ἀγάπη, ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης: «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Μένωμεν δέ ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, μένωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ, καί  γνωρίζωμεν ὅτι ἀγαπῶμεν τά τέκνα τοῦ Θεοῦ, τούς ἀδελφούς μας ὅταν ἀγαπᾶμε τόν  Θεόν μέ τήν καρδιά μας, καί τηροῦμε τίς πανάγιες Ἐντολές Του (πρβλ. Α΄ Ἰωάν. ε΄2-3). Γιά νά δεχοῦμε μέσα στήν ψυχή καί στή ζωή μας τή Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλουμε νά νεκρώσουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις. Νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ. Ὅπως «ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε καί ἔδωκε τόν ἑαυτόν Του προσφοράν καί θυσίαν στό Θεό εἰς ὀσμήν εὐωδίας»(Ἐφεσ. ε΄2), ἔτσι καί μεῖς ὀφείλουμε νά ζοῦμε. Ἡ Μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ θά μᾶς ἀξιώσῃ νά λάβουμε τή Χάρι καί τίς δωρεές τοῦ Αγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖον «τά ἀσθενῆ θεραπεύει καί τά ἐλλείποντα  ἀναπληροῖ» καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. ΕΙΘΕ !  ΕΙΘΕ! ΕΙΘΕ!.

 

«Πάντα χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.  Ὁμοούσιε καί ὁμόθρονε, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα Σοι» (Τροπάριον τοῦ Ἑσπερ. τῆς Ἑορτῆς).

 

Non finito .

Τροπάρια τῆς Ἑορτῆς:

 «Εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν Πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες· αὕτη γάρ ἡμᾶς  ἔσωσεν».

«Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι Φῶς καί Ζωή, καί ζῶσα πηγή νοερά· Πνεῦμα σοφίας , Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τά πταίσματα· ΘΕΟΣ καί θεοποιοῦν, πῦρ ἐκ πυρός προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τά χαρίσματα· δι'οὗ Προφῆται ἅπαντες  καί Θεοῦ Ἀπόστολοι μετά Μαρτύρων ἐστέφθησαν.Ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα, πῦρ διαιρούμενον εἰς νομάς χαρισμάτων».

              « ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ , ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!»

ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΡΗΓΟΡΟ

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς καθ’ ὅλην τήν εὐεργετικήν ἐπί γῆς Παρουσίαν Του εὐεργετῶν, « κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων  πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄23), μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά εἶναι, καί εἶναι παντοτινά μαζί μας: «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν:  Δηλ. ἐκεῖ πού εἶναι δύο τρεῖς συγκεντρωμένοι εἰς τό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι  ἀνάμεσά τους, βοηθός, ὁδηγός καί παντοδύναμος ὑπερασπιστής αὐτῶν(Ματθ. ιη΄ 20). Καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του, ὁ Ἰησοῦς, πατήσας θανάτῳ τόν θάνατον, καταργήσας τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’  ἔστι τόν διάβολον καί ἀπαλλάξας ἡμᾶς τοῦ φόβου τοῦ θανάτου( Ἑβρ. β΄14-15), μᾶς ἀποστέλλει νά μαθητεύσουμε πάντα τά ἔθνη καί μᾶς ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ, γιά τήν αἰώνια Παρουσία Του κοντά μας καί γιά τήν Προστασία Του, λέγων :« Καί ἰδού Ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν (Ματθ. κη΄ 20).

Εἷναι κοντά μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι  ὁ Εμμανουήλ (Ιmmanu  El, εἶναι μαζί μας ὁ Θεός καί εἶναι Φρούριόν μας,Misgav lanu, λέγει ὁ Δαυῒδ).  Ἔρχεται κοντά μας, νά μᾶς  ὁδηγῇ, νά μᾶς διδάσκῃ, νά μᾶς φωτίζῃ, νά μᾶς θερμαίνῃ, νά θεραπεύῃ κάθε μας ἀνάγκη, νά μᾶς ἐνισχύῃ, νά μᾶς προστατεύῃ καί νά μᾶς ζωοποιῇ. Ὑπόσχεται καί εἶναι πιστός  στίς ὑποσχέσεις Του, τίς πραγματοποιεῖ. Ὁ Ἱησοῦς «εἶναι ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ὁ ἀληθινός» (Ἀποκ. γ΄14). Μᾶς  ὑπόσχεται ὅτι θἆναι παντοτινά μαζί μας καί εἶναι «πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α΄Τιμόθ.α΄15 . Τίτ. γ΄8).

«Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς, ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ αἰώνιος Θριαμβευτής πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα καί συμπορεύεται μαζί μας εἰς τήν Ὁδόν τῆς Ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, εἰς τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά εἶναι παντοτινά μαζί μας καί ὅτι θά μᾶς φροντίζῃ καί θά μᾶς ὑπερασπίζεται, ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήσῃ οὔτε θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ. Ὥστε, μέ τό θάρρος, πού μᾶς δίδει ἡ πεποίθησις εἰς τήν ὑπόσχεσιν αὐτήν τοῦ Θεοῦ, νά λέγωμεν· Κύριος ἐμοί βοηθός, καί οὐ φοβηθήσομαι· τί ποιήσει μοι  ἄνθρωπος;» (Ἑβρ. ιγ΄5-6). Εἰς τό Δευτερονόμιον, μᾶς ἐνθαρρύνει ὁ Κύριος λέγων: «Ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μή φοβοῦ μηδέ δειλιάσης μηδέ πτοηθῇς ἀπό προσώπου αὐτῶν( τῶν ἐχθρῶν σου), διότι Κύριος ὁ Θεός σου  ὁ προπορευόμενος μεθ’ ὑμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σε ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ» Δηλαδή: Διῶξε τό φόβο καί τή δειλία ἀπό τήν ψυχή σου, διότι Κύριος ὁ Θεός σου, πού εἶναι μαζί σας καί προπορεύεται ὡς στρατηγός, δέν θά σέ ἀφήσῃ οὔτε θά σέ ἐγκαταλείψῃ (Δευτερ. 31,6), «ὅτι αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄7). Καί πραγματικά Αὐτός νοιάζεται καί φροντίζει, γιά μᾶς καί εἶναι παντοτινά μαζί μας. Καί αὐτό εἶναι πραγματικό  γεγονός καί πολύ παρήγορο. Ὁ Ἐμμανουήλ, Ο ΙΗΣΟΥΣ  ὁ προσωπικός μας Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου εἶναι μαζί μας, Φρούριόν μας ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας. «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»( Ἰωήλ γ΄5. Πραξ.β΄21) Μόνον ὁ Ἰησοῦς σώζει(Ματθ. α΄21). «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ  γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄ 12). Τό ὄνομα ΙΗΣΟΥΣ εἶναι τό «ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα. Καί μόνον ἡ προσφώνησις τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ ΣΩΖΕΙ, ἐνισχύει, παρηγορεῖ, ἀναπαύει, ἔξω βάλλει τόν φόβον, προσφέρει σιγουριά καί ἀσφάλεια. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, στήν ἀποκάλυψι ἀναφέρει ὅτι τό Ἀρνίον, ἀνοίγει τήν πρώτη σφραγίδα καί ὁ Ἰωάννης βλέπει νά ἐξέρχεται «ἵππος λευκός, καί ὁ καθήμενος ἐπ αὐτόν,  ἔχων τόξον καί ἐδόθη αὐτῷ στέφανος καί ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄1-2). Ὁ Πάλλευκος καβαλάρης εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, πού γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε, μέ τή Χάρι Του καί τή βοήθειά Του, ἐμεῖς Θεοί. Καί εἶναι μαζί μας καί μᾶς ἐνισχύει εἰς τόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του.  «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8).  Εἶναι στοργικός Πατέρας καί ἀδελφός καί φίλος καί δοῦλος καί πάσχει, γιά μᾶς. Σταυρώνεται ἑκουσίως Αὐτός, ἀντί ἠμῶν, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν Ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ, β΄21). Καί πραγματικά,  καθημερινά, διαπιστώνουμε ὅτι ὅταν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας κανείς δέν θά τολμήσῃ νά μᾶς βλάψῃ. Στήν ἐπίκλησι τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ ἀποκρίνεται ὁ Κύριος καί λέγει σέ ὅλους τούς πιστούς μαζί καί στόν καθένα χωριστά: Μή φοβᾶσαι τίποτε. «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ... Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ΖΗΛΩΤΗΣ» ( Ἐξόδ. κ΄2-3, 5). Ἐγώ ὁ πάντων Ἐπέκεινα εἶμαι καί πανταχοῦ Παρών, πληρῶ τά πάντα καί εἶμαι μαζί σας, πολύ κοντά σας, καταφυγή καί δύναμις.  Πρίν ἀκόμη μέ καλέσεις εἶμαι δίπλα σου : «Ἰδού πάρειμι» ( Ἡσ. 58,9).  «Μπορεῖ ποτέ  ἡ μάνα νά ξεχάσῃ τά παιδιά της,  καί νά μή λυπηθῇ τόν καρπόν τῶν σπλάγχνων της; ἀλλά κι’ ἄν εὑρεθῇ μητέρα, πού νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, Ἐγώ ὅμως οὐδέποτε θά σέ λησμονήσω, λέγει Κύριος» ( Ἡσ. 49,15 πρβλ. καί Ψαλμ.26, 10 ). Καί συνεπῶς: «Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν;»(Ρωμ. η΄31). Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου, εἶναι μαζί μου καί δέν φοβοῦμαι. Τί θά μπορέσῃ νά μοῦ κάμῃ  οἱοσδήποτε ἄνθρωπος; Ποιός θά τολμήσῃ νά μέ βλάψῃ; (πρβλ. Ψαλμ. 117,6).«Κύριος φωτισμός μου καί σωτήρ μου·τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστής τῆς ζωῆς μου· ἀπό τίνος δειλιάσω;»(Ψαλμ.26,1).

«Ποιός θά τολμήσῃ νά κατηγορήσῃ τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεοῦ; Ὁ Θεός τούς δικαιώνει. Διότι ὁ Χριστός συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς δικαιώνει. Ποιός θά μᾶς κατακρίνῃ καί θά μᾶς καταδικάσῃ; Κανείς. Διότι ὀ Χριστός ἀπέθανε γιά μᾶς, ἀλλά καί Ἀναστήθηκε, γιά μᾶς. Αὐτός  ὁ Ὁποῖος εἶναι ἐνθρονισμένος εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, μεσιτεύει πρός τόν Πατέρα, γιά μᾶς. Ἀπερίγραπτη εἶναι ἡ ἀγάπη καί κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ» (παρβλ. Ρωμ. η΄31-35). Ἔγινε, γιά χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος. «Ἐσταυρώθη δι’ ἠμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν», λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Προσλαμβάνει τήν πεπτωκυῖαν καί ἀχρειωμένην ἀνθρωπίνην φύσιν καί τήν ἐξαγιάζει, τήν ἀφθαρτοποιεῖ, τήν ἀνασταίνει, τήν ὑψώνει, τήν δοξάζει καί τήν ἀναλαμβάνει μαζί καί τήν ἐγκαθιστᾶ εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ὁ γλυκύς καί πρᾷος ΙΗΣΟΥΣ, μετά τήν Ἀναστασίν Του, κάθισε σαράντα μέρες με τούς Μαθητάς Του καί ἔδωσε τίς Ὁδηγίες Του. Ὑποσχέθηκε πώς θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας, ὁ Πανταχοῦ Παρών, «ὁ ἄνω τῷ Πατρί συγκαθήμενος καί ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών» Πρῶτος Παράκλητος, ὁ Πρῶτος Παρηγορητής. Μέ τήν  εὐεργετικήν ἐπί γῆς Παρουσίαν Του, μέ  τήν Σταυρικήν Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του  ΕΤΕΛΕΙΩΣΕ τό ἔργον, πού Τοῦ ἀνέθεσεν ὁ Οὐράνιος Πατήρ καί «ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ» (Ἀποκ.ιβ΄5). Δηλαδή: «Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, συνεκάθισε δέ ἐν Αὐτῷ καί ἡ πεπτωκυῖα ἀνθρωπίνη φύσις, Τήν ὁποίαν ἀφθαρτοποίησε, ἐξαγίασε, ὑψωσε καί δόξασεν ὁ Μονογενής Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ γενόμενος Υἱός ἀνθρώπου. Δηλαδή ὁ Χριστός ὄντως ἐπραγματοποίησεν τήν εἰς Οὐρανούς ἀποκατάστασιν πάντων τῶν κλητῶν, ἐκλεκτῶν καί πιστῶν Αὐτοῦ  Μαθητῶν, σύμφωνα μέ τήν προαιώνιον Βουλήν Τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν πεῖνα καί τήν δίψα τοῦ Χριστοῦ, νά μᾶς ἔχῃ κοντά στή βασιλεία Του. Αὐτή τήν λαχτάρα Του ἐκφράζει ὁ Κύριος εἰς τήν πρό τοῦ Πάθους προσευχήν Του. Παρακαλεῖ τόν Πατέρα καί λέγει: «Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι ΘΕΛΩ ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν  ἐμήν ἥν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν. ιζ΄24). Ὑπογραμμίζει δέ στήν Προσευχή Του καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα «ὄχι μόνον περί αὐτῶν, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς  Ἐμέ» (Ἰωάν. ιζ΄ 20). Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ εἶναι νά εἶναι παντοτινά μαζί μας καί μεῖς, μέ τή Θέλησί μας, μέ τήν καρδιά νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΑΡΗΓΟΡΟ. Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου Κύριε !  ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

Ὁ Πρῶτος Παράκλητος, ὁ ἀχώριστος ἀπό τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον πνεῦμα, δέν παύει νά εἶναι παντοτινά μαζί μας καί μετά τήν ἔνδοξον Αὐτοῦ Ἀνάληψιν, ἀλλα πορεύεται ἵνα ἑτοιμάσῃ τόπον, γιά ὅλους τούς πιστούς Μαθητάς Του. «Θρηνοῦν οἱ Μαθηταί διά τόν ἀποχωρισμόν αὐτόν, ἄφωνοι προ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θεότητος. ὁ  Κύριος ὅμως τούς παρηγορεῖ ὑποσχόμενος ἄλλον Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Τούς λέγει: «Λήψεσθε  δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ὑμᾶς, καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες... ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Καί ταῦτα εἰπών βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη,  καί νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν...»(Πραξ. α΄1-12). Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

«Κύριε, οἱ Ἀπόστολοι ὡς εἶδόν σε, ἐν νεφέλαις ἐπαιρόμενον, ὀδυρμοῖς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνοῦντες ἔλεγον· Δέσποτα, μή ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, οὕς δι’ οἶκτον ἠγάπησας δούλους σου, ὡς εὔσπλαγχνος· ἀλλ’ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τό πανάγιόν σου Πνεῦμα, φωταγωγοῦν τάς ψυχάς ἡμῶν» (Τροπάριον τοῦ Ἑσπερινοῦ).

«Τήν ὑπέρ ἡμῶν πληρώσας Οἰκονομίαν καί τά ἐπί γῆς  ἑνώσας  τοῖς οὐρανίοις,

ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞῌ, ΧΡΙΣΤΈ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ, οὐδαμόθεν χωριζόμενος,

ἀλλά μένων ἀδιάστατος( συνεχής,τελεία ἀγάπη) καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί Σε· ΕΓΩ

ΕΙΜΙ ΜΕΘ’ ΥΜΩΝ  ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ  ΚΑΘ’ ΥΜΩΝ».

Non finito

ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΘΕΣΕΩΣ

 

ΕΙΣ  ΜΝΗΜΗΝ

 

«ΔΙΚΑΙΩΝ ΨΥΧΑΙ ΕΝ ΧΕΙΡΙ ΘΕΟΥ»(Σοφ.Σολ.3,1).

 

Σέ τρεῖς μέρες συμπληρώνονται ἐννέα μῆνες ἀπό τήν ὑπό τοῦ Κυρίου μετάθεσιν εἰς τά οὐράνια, ἀγγελικά Στρατόπεδα, τοῦ ἀγαπημένου Γιοῦ, τοῦ Παναγιώτη μου. Ἔχω διαρκῶς τό βλέμμα μου στραμμένο στόν ἔναστρο Οὐρανό καί ἔχω τήν αἴσθησι, ὅτι κι’ αὐτός μέ βλέπει ἀπό τά οὐράνια ὕψη. Τόν νοιώθω δίπλα μου, τόν Ἀντισυνταγματάρχη, ζῆ μέσα στήν καρδιά μου καί συνεχίζω νά τόν νοιώθω κοντά μου νοερά στίς Λειτουργίες.  Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἑνωμένοι μαζί Του, καί μεταξύ μας. Ψάλλουμε μαζί τούς ὕμνους Δοξολογίας τοῦ Θεοῦ, πού συντόμευσε τίς ἡμέρες τῆς Θλίψεως καί τόν πῆρε μαζί Του, στά οὐράνια, Εἶμαι σίγουρος ὅτι  τώρα δέν πονάει καί ὅτι ἀναπαύεται «ἐν χειρί Θεοῦ» καί  ἀπό τά οὐράνια συμπροσεύχεται μαζί μου ,ὅπως πάντοτε, διότι, μεγάλωσε μέσα στό ΙΕΡΟ καί ἀπό τήν τρυφερή του ἡλικία πίστευε στό Θεό καί λάτρευε τόν Κύριο, γι’ αὐτό καί: «Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη· ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ»( Σοφ, Σολομ. 4, 10-11).

Καί βεβαιώνω αὐτό τό λόγο, μέ τήν ἀναδημοσίευσι μιᾶς σελίδος τοῦ Περιοδικοῦ ΑΝΑΠΑΛΜΟΙ(τεύχος 107 σελ. 49 τοῦ ἔτους 1983): Ὁ Παναγιώτης μου, τότε Μαθητής τῆς Δ΄ Δημοτικοῦ, μέ παρεκάλεσε νά τοῦ ἐπιτρέψω νά γράψῃ κάτι. Ἰχνογράφησε τόν Ἱερό Λόφο, τόν ΓΟΛΓΟΘΑ, μέ τρεῖς Σταυρούς καί ἕνα ἑπτάστιχο, μέ τίτλο «Ο ΘΕΟΣ», πού κατά τή γνώμη μου ἀποτελεῖ περίληψι τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης:

Ο ΘΕΟΣ

 

                                     Ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα.

                                     Μᾶς περιβάλλει, μέ ἀγάπη.

                                     Μᾶς ἀκολουθεῖ ὅπου κι’ ἄν πᾶμε.

                                      Αὐτός μᾶς προστατεύει,

                                      ἀγαπάει τούς πτωχούς, τούς πλουσίους

                                      τούς ταπεινούς ἀκόμη καί τούς ἁμαρτωλούς,

                                       τούς Φαρισαίους. Θέλει νά γίνουμε ὅλοι καλοί.

                                                                 

                                                            ΠΑΝΟΣ  ΠΟΥΛΗΣ

                                                         Μαθητή  Δ΄ Δημοτικοῦ

        

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ

 Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟΥ

« Ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ,(τῷ ἐκ γενετῆς τυφλῷ), ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ καί εἶπεν αὐτῷ· Ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὅ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. Ἀπῆλθεν οὖν καί ἐνίψατο, καί ἦλθε βλέπων» (Ἰωάν.Θ΄1-7).

Ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός, ἀφοῦ ἐδημιούργησε, ἐν σοφίᾳ,  τά Σύμπαντα, ἀμέσως ἔπλασε καί τήν κορωνίδα τῆς Δημιουργίας Του, τόν ἄνθρωπον καί τόν κατέστησε κύριον πάσης τῆς Κτίσεως: «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν  ζῶσαν» (Γενέσ. β΄7). Τόν ἔπλασε δέ, κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ (Γενέσ. α΄26).

Ἀπό κακή του προαίρεσι, ὁ ἄνθρωπος, διά τῆς Παρακοῆς, ἐξέπεσε ἀπό τό ὕψος τῆς τιμῆς τοῦ κατ’ εἰκόνα, ἐγκατέλειψε τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος, μακροθυμῶν, τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μέ προθεσμίαν λήξεως. Μακράν τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν, περιῆλθεν εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν.

Ἐνεπάγην «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «εἰς ᾏδου βυθόν» καί μακράν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀποπνίγεται εἰς ἐπώδυνα βάσανα, ἀρρώστιες, θλίψεις στενοχώριες, εἰς ψυχοσωματική  παράλυσι, ψυχοσωματική τύφλωσι καί σέ πολλές ἄλλες συμφορές, προϊόντα τῆς κακῆς του προαιρέσεως. Ὁ Πανάγαθος ὅμως, ὁ Ὁποῖος δέν ἐδημιούργησε τά πλάσματά Του, γιά νά χαθοῦν μακρυά Του, ἀλλά  «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄ Τιμόθ. β΄4). Ἐξαποστέλλει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν εἰς τόν κόσμον, νά σώσῃ τόν κόσμον. Οὕτως συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς, καί γίνεται γιά χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος, ὁ τέλειος Θεός καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν.  Ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», πλησιάζει τόν καθένα μας καί  «κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Μπροστά στόν ἄρρωστο, τόν ἀνήμπορο, τό δυστυχῆ ἄνθρωπο στέκεται, ὄχι, ὡς ἀνακριτής, ἀλλά ὡς Θεραπευτῆς, ὡς Θεός-Σωτήρ. Καί διδάσκει ὅλους ἐμᾶς, Πῶς ἁγιάζεται ἡ Ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Μᾶς διδάσκει Πῶς λατρεύεται ὁ Θεός. Ἀπεχθάνεται τήν ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν. Βδελύσεται τήν τυπικήν, τήν Φαρισαϊκήν, τήν ὑποκριτικήν λατρείαν. Βλέπει ὅτι χάσαμε τήν Οὐσίαν, τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρείαν, καί ὅτι δίνουμε μάχες γιά τά τυπικά. Μέ τό Παράδειγμά Του μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν Ψεύτική λατρεία καί μᾶς διδάσκει λατρεύωμεν τόν Θεόν, μέ τήν καρδιά μας, εἰλικρινά, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι τό Σάββατον,  ὡς  Ἡμέρα ἀφιερωμένη εἰς τόν Θεόν, ΑΓΙΑΖΕΤΑΙ, μέ εὐεργεσίες, μέ τή θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων μας, πρός δόξαν Θεοῦ. Ἐλέγχει τόν ὑποκριτήν Ἀρχισυνάγωγον π.χ. καί τοῦ λέγει: «Ὑποκριτά, ὁ καθένας ἀπό σᾶς τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου δέν λύει τό βῶδι του ἤ τόν ὄνον του ἀπό τήν φάτνην καί δέν τό πηγαίνει νά τό ποτίσῃ, χωρίς, σύμφωνα, μέ τήν ἐντολήν τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, νά θεωρεῖται παραβάτης τῆς Ἐντολῆς; 

Αὐτή δέ  ἡ δυστυχισμένη γυναῖκα, πού εἶναι μάλιστα παιδί τοῦ Θεοῦ, καί τήν ὁποίαν ὁ Σατανᾶς  ἔδεσε, μέ τήν ἀρρώστια καί τήν βασάνιζε ἐπί δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, δέν ἔπρεπε νά λυθῇ ἀπό τά δεσμά αὐτά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;» (Λουκ. ιγ΄15-17).  Καί ἔλεγε πάντοτε εἰς τούς ὑποκριτάς Φαρισαίους : Ὅτι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καί Κύριος καί τοῦ Σαββάτου. Ὅταν ὁ Κύριος, ἕνα ἄλλο Σάββατο ἐμπῆκε εἰς τήν Συναγωγήν καί ἐδίδασκε καί ἦταν ἐκεῖ κάποιος πού εἶχε τό δεξί του χέρι ξερό. Καί τόν κύτταζαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, ἐάν θά κάνῃ θεραπείαν τό Σάββατον, γιά νά βροῦν κατηγορίαν ἐναντίον Του. Ὁ Κύριος , ὡς καρδιογνώστης, ἐγνώριζε τίς σκέψεις τους καί εἶπε στόν ἄνθρωπον, πού ξερό τό Χέρι: Σήκω καί στάσου εἰς τό μέσον. Καί ὁ ἄρρωστος, ὑπήκουσε εἰς τόν Κύριον καί στάθηκε εἰς τό μέσον. Τότε ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε, «Σᾶς ἐρωτῶ: Τί ἐπιτρέπεται νά κάνῃ κανείς τά Σάββατα, Καλό ἤ Κακό; Νά σώσῃ μιά ζωή ἤ νά τήν καταστρέψῃ; Τί ἔξεστι τοῖς σάββασι, ἀγαθοποιῆσαι ἤ κακοποιῆσαι, ψυχήν σῶσαι ἤ ἀπολέσαι; Καί  περιβλεψάμενος  πάντας αὐτούς, μέ πικρία διά τήν πώρωσιν, ἐθεράπευσε τόν ἄρρωστο, γιά νά μᾶς διδάξῃ ὅτι μόνον μέ εὐεργεσίες καί θεραπεῖες, ἔτσι ἁγιάζεται ἡ Ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.

Ὅταν, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», εἶδε τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν, ἀμέσως ἐνήργησε ὡς τέλειος Θεός, ὅπως ἀκριβῶς εἰς τό Παράδεισον (Γενέσ.β΄7), ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ καί εἶπεν εἰς αὐτόν· Πήγαινε πλύσου εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ. Πῆγε, πλύθηκε καί ἐπέστρεψε βλέπων. Τόν θεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς ἀπό τήν σωματικήν τύφλωσιν τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου (Ἰωάν. θ΄1-7). Ὁ Κύριος τόν θεράπευσε  καί δέν περίμενε εὐχαριστίες.

Μᾶς διδάσκει ὅτι «ἡ γνησία ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», δέν ζητεῖ ἀνταπόδοσιν. Ὁ θεραπευθείς ὅμως ἐκ γενετῆς τυφλός, θεραπεύθηκε καί ἔνιωσε μέσα του ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη, γιά τόν θεραπευτή του καί ὁμολόγησε  τήν Πίστιν του καί τήν εὐγνωμοσύνην του στόν Κύριον, μπροστά σέ ὅλους. Οἱ γείτονες καί ἐκεῖνοι πού προηγουμένως τόν ἔβλεπαν ὅτι ἦταν τυφλός, ἔλεγαν, «Δέν εἶναι αὐτός πού καθόταν καί ζητιάνευε;» Μερικοί ἔλεγαν ὅτι αὐτός εἶναι καί ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι εἶναι κάποιος πού τοῦ μοιάζει. Ὁ Πρώην τυφλός ἔλεγε: «Ἐγώ εἶμαι». Τότε ἄρχισαν νά τόν ἀνακρίνουν: «Πῶς ἄνοιξαν τά μάτια σου;» Τότε αὐτός, μέ θάρρος καί παρρησία ὁμολόγησε καί διεκήρυξε σέ ὅλους ὅτι: «Ἕνας ἄνθρωπος, πού ὀνομάζεται Ἰησοῦς ἔκανε πηλόν καί μοῦ ἄλειψε τά μάτια καί μοῦ εἶπε: Πήγαινε εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ καί πλύσου. Τότε ἐγώ ὑπήκουσα. Πῆγα, πλύθηκα καί ἀπέκτησα τό φῶς μου. Ὅταν τόν ρώτησαν, Ποῦ ἶναι Ἐκεῖνος; εἶπε, Δέν ξέρω.  Οἱ φιλοπερίεργοι  ὁδηγοῦν τόν ἄλλοτε τυφλόν εἰς τούς Φαρισαίους, διότι ἦταν Σάββατον, ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔκαμε πηλόν καί ἄνοιξε τά μάτια τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Τότε οἱ Φαρισαῖοι πάλιν τόν ρώτησαν πῶς ἀπέκτησε τό φῶς του, καί αὐτός ὁμολόγησες, πῶς ὁ Χριστός τόν θεράπευσε. Κατά τήν ἀνάκρισι οἱ ὑποκριτές Φαρισαῖοι τόλμησαν καί εἶπαν: «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀπό τόν Θεόν, διότι δέν τηρεῖ τό Σάββατον» καί ρώτησαν τό τυφλόν:  «Σύ τί λές γι’ αὐτόν ἀφοῦ σοῦ ἄνοιξε τά μάτια;» ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ. Τότε οἱ Φαρισαῖοι κάλεσαν καί ἀνέκριναν τούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, πού ἀνάφεραν ὅτι εἶναι υἱός τους πού γεννήθηκε τυφλός, δέν ὁμολόγησαν ὅμως ὅτι τόν θεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς καί ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Τότε γιά δεύτερη φορά φώναξαν τόν πρώην τυφλόν καί τοῦ εἶπαν: «Δόξασε τόν Θεόν. ἐμεῖς ξέρομεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος  αὐτός εἶναι ἁμαρτωλός». Τότε ὁ εὐγνώμων, ἄλλοτε τυφλός, ὁμολόγησε καί διεκήρυξε μέ παρρησία:

«Ἐάν εἶναι ἁμαρτωλός , δέν ξέρω. ἕνα πρᾶγμα ξέρω, ὅτι ἐνῷ ἤμουν τυφλός, τώρα βλέπω». Τότε πάλιν τόν ρώτησαν, «Τί σοῦ ἔκαμε; Πῶς σοῦ ἄνοιξε τά μάτια;» Τότε, μέ θάρρος καί πίστι στό Θεραπευτή του, ἀποκρίθηκε: «Σᾶς εἶπα ἤδη καί δέν δώσατε προσοχήν· γιατί θέλετε πάλιν νά τό ἀκούσετε; Μήπως θέλετε καί σεῖς νά γίνετε Μαθητές Του;» Tότε τόν ἔβρισαν καί, μέ λυσσώδη μανίαν τοῦ εἶπαν: «Σύ εἶσαι Μαθητής Ἐκείνου, ἐμεῖς εἴμαστε Μαθητές τοῦ Μωϋσέως. Ἐμεῖς ξέρομεν ὅτι εἰς τόν Μωϋσῆν ἐμίλησεν ὁ Θεός, ἀλλά γι’αὐτόν δέν ξέρομεν ἀπό ποῦ εἶναι». Τότε ὁ πρώην τυφλός καί τώρα θερμός ὁμολογητής τῆς Πίστεως εἰς τόν Θεραπευτήν του, μέ θάρρος, ἀποκρίθηκε εἰς τούς Φαρισαίους, εἰς «τά γεννήματα ἐχιδνῶν» καί εἶπε: «Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό θαυμαστόν, ὅτι σεῖς δέν γνωρίζετε ἀπό ποῦ εἶναι, καί ὅμως μοῦ ἄνοιξε τά μάτια, μέ θεράπευσε, μοῦ χάρισε τό φῶς μου. Ξέρουμε δέ ὅτι ὁ Θεός δέ ἀκούει τούς ἁμαρτωλούς καί τά ἀνόητα καί μοχθηρά αἰτήματά τους, ἀλλά ἐάν κανείς εἶναι θεοσεβής καί τηρῇ τό Θέλημά Του, αὐτόν τόν θεοσεβῆ ἀκούει. Ἐξάλλου ποτέ πρίν καί μέχρι σήμερα δέν ἀκούσθηκε ὅτι ἄνοιξε κάποιος τά μάτια ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν ἦτο  ἀπό τόν Θεόν, δέν θά μποροῦσε νά κάνῃ τίποτε. Σίγουρα εἶναι ἀπό τό Θεόν ἀπεσταλμένος». Ὕστερα ἀπό αὐτήν τήν Ὁμολογία του, ἀγανακτισμένοι, οἱ ὑποκριτές Φαρισαῖοι, ἀποκρίθηκαν, μέ λυσσαλαῖο μῖσος: «Σύ γεννήθηκες ὁλόκληρος μέσα στήν ἁμαρτίαν καί τολμᾶς καί διδάσκεις ἐμᾶς;» καί τόν πέταξαν ἔξω ἀπό τό Συνέδριο, κηρύσσοντας αὐτόν ἀποσυνάγωγον (Ἰωάν. θ΄24-34). Τόν πέταξαν ἔξω καί βρέθηκε στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ.

«Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτόν ἔξω, καί εὑρών αὐτόν εἶπεν αὐτῷ· ΣΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΪΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος (ὁ πρώην τυφλός) καί εἶπεν· ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΣΤΙ, ΚΥΡΙΕ, ΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΩ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ;

Καί τότε εἶπεν εἰς αὐτόν ὁ Ἰησοῦς:  ΚΑΙ  ΕΩΡΑΚΑΣ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ  Ο ΛΑΛΩΝ ΜΕΤΑ ΣΟΥ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΣΤΙΝ. Ὁ Θεάνθρωπος  βραβεύει τήν πίστιν, τήν ἀγάπην, τήν Ὁμολογία, καί τίς ἀρετές γενικά τοῦ εὐγνώμονος, πρώην τυφλοῦ, καί τοῦ ἀποκαλύπτει τήν Θεότητά Του, φανερώνεται εἰς αὐτόν καί τόν  ἀνακηρύττει σέ ὅλους μας, ὡς Ὑπόδειγμα πρός μίμησιν. Τό ὀ Θεραπευθείς  εἶπε: «ΠΙΣΤΕΥΩ, ΚΥΡΙΕ,ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΥΝΗΣΕΝ ΑΥΤῼ» (Ἰωάν. Θ΄35-38). Ὁ ἀνθρώπινος λόγος ἀδυνατεῖ νά ἐκφράσῃ ἤ νά περιγράψῃ τή Χαρά, τήν εὐφροσύνη, τήν ἀγαλλίασι, πού γεννᾶ στήν ψυχή μας  ἡ ἀποκάλυψις, ἡ ἐμφάνισις, ἡ Φανέρωσις τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον.  Ὁ πρώην τυφλός, καί ἡ Σαμαρείτις, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἄλλες ἁπλές, ἄμωμες, καθαρές ψυχές ἀξιώθηκαν τῆς ἀπερίγραπτης αὐτῆς Χαρᾶς. Εἷδαν τόν Θεόν αὐτόν καθώς ἐστιν, πρόσωπον πρός πρόσωπον(πρβλ. Α΄Κορινθ. ιγ΄12. Α΄ Ἰωάν. γ΄2). Ὅσοι ἀξιώνεται αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως εἶναι ἀπό τώρα ὄντως ΜΑΚΑΡΙΟΙ. Σμειωτέον δέ ὅτι ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται ἡ ἀπόλαυσις τῆς μακαριότητος. Διότι ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται εἰς τόν κάθε πιστόν κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθάρσεως αὐτοῦ. Μᾶς βεβαιώνει δέ ὁ Κύριος καί λέγει: «ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ Τῌ ΚΑΡΔΙᾼ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΟΨΟΝΤΑΙ» (Ματθ. ε΄ 8).

Εἶναι καιρός νά  ἐξετάσουμε τόν ἑαυτόν μας καί, μέ βαθειά  συναίσθησι τῆς ἀμαρτωλότητός μας, εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος. Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ χειρότερη μορφή τυφλώσεως δέν εἶναι ἡ σωματική τύφλωσις, ἀλλά ἡ ψυχική, ἡ πνευματική τύφλωσις. Νά ζητήσουμε ἀπό τόν Ἰησοῦν, πού εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει  πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, νά θεραπεύσῃ τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχής μας. Νά πιστέψουμε ὁλόψυχα εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά Τόν λατρεύουμε εἰλικρινά «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινή μας ζωή καί, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστιν μας, μέ παρρησία καί θάρρος, ὡς ὁ θεραπευθείς πρώην τυφλός, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς χαρᾶς, νά ἀποκαλυφθῇ, νά φενερωθῇ  καί σέ μᾶς ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὁ Λύτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ!  ΕΙΘΕ νά μᾶς χαρίσῃ τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ, εἰς μακρότητα ἡμερῶν! ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώση τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως, ἵνα μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων, ἀσιγήτως ὑμνοῦμεν καί εὐλογοῦμεν Αὐτόν, τόν Αληθινόν Θεόν ἡμῶν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ, ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣ.

 ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ,ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ.

 

«Καί παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς· καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ Μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ; Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς: Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ» (Ἰωάν. 1-3).

 

Λάθος ἐρώτημα. Γεννήθηκε τυφλός. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἁμαρτήσῃ κάποιος πρίν γεννηθῇ; Ἀλλά καί πῶς εἶναι δυνατόν νά τιμωρηθῇ ὁ τυφλός, γιά ξένες ἁμαρτίες; Οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν τήν πεπλανημένην πεποίθησιν  ὅτι τά τέκνα τιμωροῦνται ἀπό τόν Θεόν, γιά  τίς ἁμαρτίες τῶν γονέων τους. Εἶναι λάθος ἡ παροιμία ὅτι «Οἱ πατέρες ἡμῶν ἔφαγον ὄμφακα (ἄγουρα, ξινά σταφύλια) καί οἱ ὀδόντες τῶν τέκνων ἐγομφίασαν (αἱμωδίασαν)» (Ἰεζεκ.18,2).

Ἡ ἀντίληψις ὅμως αὐτή εἶναι ὕβρις. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας πολεμεῖ  τήν πεπλανημένην αὐτήν πεποίθησιν καί ὐποστηρίζει ὅτι ὁ καθένας εὐθύνεται, γιά τίς δικές του ἁμαρτίες καί ὅτι ὁ Θεός, ὡς ἄπειρος ἀγάπη, εἶναι ἕτοιμος περισσότερον νά συγχωρῇ τούς εἰλικρινά μετανοιωμένους καί ὄχι νά τιμωρῇ.  Ἡ προσωπική, λοιπόν, εὐθύνη καί μετάνοια ἀφ’ ἑνός, καί άφ΄ἑτέρου τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διώχνουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τήν ἀπελπισίαν καί τήν ἀμετανοησίαν καί ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀλήθειαν ὅτι οὔτε τά τέκνα ὑποφέρουν, γιά τίς ἁμαρτίες τῶν γονέων τους, οὔτε οἱ γονεῖς ἐξιλεώνονται μέ τά παθήματα τῶν παιδιῶν τους. Ὁ καθένας εὐθύνεται γιά τίς δικές του,  τίς προσωπικές ἁμαρτίες. Ὁ Θεός εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη  Δικαιοσύνη. Μᾶς ὁδηγεῖ μέ τίς Ἐντολές Του εἰς τήν Ὁδόν τῆς ζωής καί μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν, ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι ὑγεία καί χαρά, ἐνῶ ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ΑΣΘΕΝΕΙΑ, θλῖψις καί στενοχώρια. Ὅταν κυριευθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό Φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή μας τό Θάνατο( Ρωμ. η΄6-7), ὠθεῖται εἰς τήν ἀνομίαν, στήν ἀθέτησι τῶν Ἐντολῶν, στήν Παρακοή, στήν ἁμαρτία καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι θάνατος»(Ρωμ. στ΄23).

Ὁ Πολυέλεος καί Φιλάνθρωπος Θεός εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ. «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν Κακῶν ὁ Θεός. Οἱ ἀσθένειες, οἱ θλίψεις, οἱ στενοχώριες εἶναι προϊόντα τῆς Κακῆς Προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς. Ἡ προβληματική μας  συμπεριφορά εἶναι «ΣΥΜΦΟΡΑ», δημιουργεῖ στή ζωή μας ὅλα τά ΔΕΙΝΑ, δεδομένου ὄντος ὅτι Οἱ Ἐντολές τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι Ὁδηγίες προς διαφύλαξιν τῆς ψυχοσωματικῆς Ὑγείας καί μακαριότητος. Ἡ ΥΠΑΚΟΗ μᾶς κρατάει ἑνωμένους μέ τόν Θεόν καί μᾶς χαρίζει τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Ζῶντα Θεόν, ἡ ἐξόρυξις λάκκων συντετριμμένων, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν, σωρεύουν στή ζωή μας συμφορές(πρβλ. Ἱερεμ. β΄13).

Οἱ τερατογενέσεις, ὁ Καρκῖνος, καί τόσες ἄλλες συμφορές, δέν ὀφείλονται στίς προσωπικές ἁμαρτίες τῶν πασχόντων, ἀλλά στήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Ἡ Μόλυνσις τοῦ Σύμπαντος, ἡ διαρροή ραδιενεργείας, τά ἀπόβλητα τῶν ἀτομικῶν ἐρευνῶν καί τῶν ραδιενεργῶν στοιχείων, ὑπηρετοῦν τόν ἘΓΩΪΣΜΟ καί  τήν ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ τῶν δαιμονανθρώπων, σέ βάρος τῆς ὑγείας μας. ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΟΥΝ τά πάντα.

Ὁ ἐναθρωπήσας  Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τονίζει ὅτι δέν ἔρχεται στόν κόσμο, γιά νά κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλά γιά σώσῃ τόν κόσμον. Ὁ κόσμος, πού ἀθετεῖ, πού δέν ἀκούει τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἔχει τόν κρίνοντα αὐτόν. Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ τόν κόσμον ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ»( Ἱωάν. ιβ΄ 47-48), λέγει ὁ Κύριος.

          «ΠΛΗΣΙΟΝ εἰς τόν περιπεσόντα εἰς τούς ληστάς-δαίμονας 

          εἶναι ὁ ποιήσας τό ἔλεος μετ'αὐτοῦ» ( Λουκ. ι΄37).

Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά του, καί  νά μή κρίνουμε καί ἀνακρίνουμε, γιά τό Ποιός ἔφταιξε καί γεννήθηκε ὀ συνανθρωπός μας τυφλός, χωλός καί δυστυχισμένος, ἀλλά νά προτάσσουμε τή Θεραπεία του. Πρῶτα νά θεραπεύουμε τήν ἀρρώστια του, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, πάντοτε πρός Δόξαν Θεοῦ ΔΩΡΕΑΝ, κατά τό «Δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε». Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἶναι Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, νά θεραπεύουμε δέ πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, ΔΩΡΕΑΝ, πρός δόξαν Θεοῦ. Καί ὕστερα νά ξεριζώνουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν συνανθρώπων μας τίς αἰτίες, πού σωρεύουν στή ζωή μας συμφορές. Νά κατανοοῦμε, δηλαδή ὅτι, ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι Ὑγεία καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἀρρώστια, θλίψεις συμφορές, αἰώνιος Θάνατος.

Ὁ Πάσχων συνάνθρωπός μας ἔχει ἀνάγκη θεραπείας καί ὀφείλουμε νά  θεραπεύουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, τήν ἀνημπόρια του, «ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν Ἀγάπη, διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16). Νά συνειδητοποιήσουμε δέ ὅτι, κατά τόν Χρυσόστομον, «τῆς γνησίας ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ», καί ὅτι, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον, «Ἡ γνησία ἀγάπη Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον».

Λοιπόν, ἀδελφοί, χωρίς ἀνακρίσεις, χωρίς ὑπεκφυγές ὅσο ζοῦμε, «ἕως ἡμέρα ἐστι». «Πορευόμενοι δέ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΑΒΕΤΕ, ΔΩΡΕΑΝ ΔΟΤΕ» (Ματθ. ι΄ 7-8), ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ!

Ο ΘΕΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ

 ΚΑΙ ΔΙΕΡΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΑΥΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΩΝ.

 

«Καί παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετής».

(Ἰωάν. θ΄1).

Εἶναι ἄπειρη ἀγάπη, ὁ πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος. Καί, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, «τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν». Ὁ  ἄνθρωπος εἶναι ἡ κορωνίς τῆς Δημιουργίας Του. Τόν τίμησε, μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’ εἰκόνα». Ἔπλασε τόν ἄνθρωπον, «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ». «Ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καί εὐλόγησεν αὐτούς». Τόν ἔπλασε «δυνάμει Θεόν». Τοῦ δώρησε «Νοῦν». γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν ἀπό τό κακόν καί «ἐλευθερίαν Βουλήσεως», ὥστε νά ἐκλέγῃ τό Καλόν ἤ τό Κακόν, ὥστε μέ τήν καλήν χρῆσιν τῶν δώρων αὐτῶν, νά ἔχῃ τήν Χαράν νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ Θεός». Νά φθάσῃ, δηλαδή, μέ τή Θέλησί του ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό · «καθ’ὁμοίωσιν». Ἔχει τό «δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν» καί τό «δυνατόν τού ΜΗ ἀποθανεῖν». Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, λέγει ὁ Δαυῒδ, «ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48,13, 21). Ξέπεσε ἀπό τό ὕψος τῆς τιμῆς τοῦ· «κατ’εἰκόνα». Ἔγινε ὅμοιος μέ τά ἄλογα κτήνη καί ζῆ σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος. Ξέφυγε ἀπό τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, ξεστράτησε καί, διά τῆς παρακοῆς, δέν μπόρεσε νά ἀνέβη ἄνω, νά γίνῃ, μέ τή Θέλησί του Θεός κατά χάριν. Ἐπειδή ὅμως ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον, «δυνάμει Θεόν», μικρόν Θεόν, μικρόν δημιουργόν. Ἐπειδή «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ. β΄4). Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος τῆς Παρακοῆς, δέν μπορεῖ νά ἀνέβη ἄνω καί νά γίνῃ Θεός. Ἐπειδή ἡ προαιώνιος Βουλή τοῦ Θεοῦ εἶναι νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος Θεός καί κανείς καί καμμιά δύναμις δέν μπορεῖ νά ἀνατρέψῃ τίς προαιώνιες Βουλές Του, ὡς στοργικός  Πατέρας, ὡς ἄπειρος ἀγάπη, τόσο πολύ ἀγάπησε τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱός Του τόν Μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. γ΄15-16).  Οὕτως, ἐπειδή δέν μπόρεσε ὁ ἄνθρωπος νά ἀνέβη ἄνω, κατέβη Αὐτός κάτω, ἐπειδή δέν μπόρεσε νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος Θεός, ἔγινε ὁ Θεός, ταπεινός ἄνθρωπος, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.

Οὕτως ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» ( Ἰωάν. α΄14).  Ὁ τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἔρχεται κοντά μας, καί ὅπως ἔχουμε πῆ, μᾶς ἐπισκέπτεται, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅπου καί ἄν βρισκώμαστε, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουμε. 

Μᾶς πλησιάζει, μέ ἀγάπη, βλέπει τίς ἀνάγκες μας, θεραπεύει τίς ἀνημπόριες μας καί μᾶς ζωοποιεῖ. Φωτίζει τά σκοτάδια μας, ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης. Εἶναι τό Φῶς πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τό κόσμον. ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ, ὄχι μόνον τήν σωματικήν,  ἀλλά καί τήν ΨΥΧΙΚΗΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤ ΙΚΗ ΜΑΣ ΤΥΦΛΩΣΙ. Ἔρχεται καί διέρχεται τήν ζωήν Αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας. Βλέπει καί θεραπεύει. Ὅπως εἶδε καί θεράπευσε τήν τύφλωσι τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, ἔτσι ἀκριβῶς «βλέπει καί θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄ 23. ’Ιωάν. θ΄1).

Κανείς ἄς μή ἀμφιβάλλει. Δέν παραβλέπει. Ὅλα εἶναι φανερά στά μάτια τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης. Γνωρίζει καλά ὅτι «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες». Γνωρίζει καλά τί κάνει. Καί δέν ἔρχεται στόν κόσμον, γιά νά καλέσῃ ἐκείνους, πού νομίζουν τούς ἑαυτούς του, πώς εἶναι δίκαιοι, ἀλλ’ ἔρχεται γιά νά καλέσῃ τούς ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. θ΄12-13).

«Καί παράγων εἶδεν τυφλόν ἐκ γενετῆς»( Ἰωάν θ΄1). Τόν βλέπει καί τόν θεραπεύει. Σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του, δέν εἶναι νά κρίνει τόν κόσμον, ἀλλά νά σώσῃ τόν κόσμον (Ἰωάν. ιβ΄ 47). «Ὁ  λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ»(Ἰωάν. ιβ΄48). Καί γιά νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια Του καί νά θεραπεύουμε πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, εἶπεν: «Ἐμέ δεῖ ἐργάζεσθαι τά ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρᾳ ἐστίν· ἔρχεται νύξ  ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι» (Ἰωάν. θ΄4). Καί ἔργα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Θεραπεία ἐκείνων, πού ἔχουν ἀνάγκην θεραπείας. Καί ὅσο ζοῦμε, ὀφείλουμε νά ἐργαζώμαστε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, διότι ἔρχεται νύξ, ἔρχεται ὁ Θάνατος, ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, καί συνεπῶς δέν θά μποροῦμε νά ἐργαζώμαστε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ στό σκοτάδι, τή νύκτα.

Ὁ Χριστός μᾶς τονίζει καί λέγει: « Ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ᾧ,  φῶς εἰμι τοῦ κόσμου(Ἰωάν. θ΄5). Καί χαρίζει τό φῶς στόν ἐκ γενετῆς τυφλόν. Θεραπεύει τήν σωματική του τύφλωσι. Ἡ Θεραπεία του δέ αὐτή, τοῦ θεραπεύει καί τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς. Θεραπεύει, ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ἐπισκέπτεται ὅλους ἐκείνους πού, μέ τήν κακή τους Θέλησι, εὑρίσκονται κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ἀνατέλλει τοῖς ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις.

Ἔρχεται κοντά καί στούς δικούς Του, τούς Ἰουδαίους, καί οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχονται. Παραμένουν, μέ τή κακή τους θέλησιν εἰς ᾏδου βυθόν. Ἀρνοῦνται τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί περιμένουν τόν Ψεύτικον. Ὁ Κύριος δέν τούς ἐξαναγκάζει, τούς καλεῖ καί δέν δέχονται τήν πρόσκλησί Του, μολονότι γνωρίζουν ὅτι «τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ», τό νά ἐμμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, εἶναι σατανικόν.  Μισοῦν τό Φῶς, γιατί εἶναι βρωμερά τά ἔργα τους, δέν μετανοοῦν καί δέν σώζονται.  Kαί ὁ Πανάγαθος «οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». 

Εἶναι βέβαιον ὅτι ὅσοι ἀνοίγουν τήν καρδιά του στό Χριστό καί πιστεύουν στό πανάγιον ὄνομά Του, ἀκολουθοῦν τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ καί τό Ἀρνίον, ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ δίδει σ’ αὐτούς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»( Ἰωάν. α΄ 11-12). Καί αὐτοί. ὡς κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί, ἐργάζονται τά ἔργα τοῦ Χριστοῦ, ἕως ἡμέρα ἐστίν καί θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ καί,  περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, «ἵνα φανερωθοῦν τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, σέ κάθε τους βήμα καί  δοξασθῇ ὁ Κύριος καθ’ ὅλην τήν πορείαν τους ἀπό γῆς πρός οὐρανόν. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, πού ἀκολουθεῖ τόν Χριστόν, ἀνεβαίνει ἄνω καί γίνεται Θεός, διά τῆς Xαριτος τοῦ Θεοῦ.ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ !