Παρά τάς διεξόδους τῶν υδάτων: ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΡΗΓΟΡΟ

Ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς καθ’ ὅλην τήν εὐεργετικήν ἐπί γῆς Παρουσίαν Του εὐεργετῶν, « κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄23), μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά εἶναι, καί εἶναι παντοτινά μαζί μας: «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν: Δηλ. ἐκεῖ πού εἶναι δύο τρεῖς συγκεντρωμένοι εἰς τό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι ἀνάμεσά τους, βοηθός, ὁδηγός καί παντοδύναμος ὑπερασπιστής αὐτῶν(Ματθ. ιη΄ 20). Καί μετά τήν Ἀνάστασίν Του, ὁ Ἰησοῦς, πατήσας θανάτῳ τόν θάνατον, καταργήσας τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τόν διάβολον καί ἀπαλλάξας ἡμᾶς τοῦ φόβου τοῦ θανάτου( Ἑβρ. β΄14-15), μᾶς ἀποστέλλει νά μαθητεύσουμε πάντα τά ἔθνη καί μᾶς ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ, γιά τήν αἰώνια Παρουσία Του κοντά μας καί γιά τήν Προστασία Του, λέγων :« Καί ἰδού Ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν (Ματθ. κη΄ 20).

Εἷναι κοντά μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι ὁ Εμμανουήλ (Ιmmanu El, εἶναι μαζί μας ὁ Θεός καί εἶναι Φρούριόν μας,Misgav lanu, λέγει ὁ Δαυῒδ). Ἔρχεται κοντά μας, νά μᾶς ὁδηγῇ, νά μᾶς διδάσκῃ, νά μᾶς φωτίζῃ, νά μᾶς θερμαίνῃ, νά θεραπεύῃ κάθε μας ἀνάγκη, νά μᾶς ἐνισχύῃ, νά μᾶς προστατεύῃ καί νά μᾶς ζωοποιῇ. Ὑπόσχεται καί εἶναι πιστός στίς ὑποσχέσεις Του, τίς πραγματοποιεῖ. Ὁ Ἱησοῦς «εἶναι ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ὁ ἀληθινός» (Ἀποκ. γ΄14). Μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θἆναι παντοτινά μαζί μας καί εἶναι «πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α΄Τιμόθ.α΄15 . Τίτ. γ΄8).

«Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς, ὁ αἰώνιος Νικητής, ὁ αἰώνιος Θριαμβευτής πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα καί συμπορεύεται μαζί μας εἰς τήν Ὁδόν τῆς Ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, εἰς τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά εἶναι παντοτινά μαζί μας καί ὅτι θά μᾶς φροντίζῃ καί θά μᾶς ὑπερασπίζεται, ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήσῃ οὔτε θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ. Ὥστε, μέ τό θάρρος, πού μᾶς δίδει ἡ πεποίθησις εἰς τήν ὑπόσχεσιν αὐτήν τοῦ Θεοῦ, νά λέγωμεν· Κύριος ἐμοί βοηθός, καί οὐ φοβηθήσομαι· τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;» (Ἑβρ. ιγ΄5-6). Εἰς τό Δευτερονόμιον, μᾶς ἐνθαρρύνει ὁ Κύριος λέγων: «Ἀνδρίζου καί ἴσχυε, μή φοβοῦ μηδέ δειλιάσης μηδέ πτοηθῇς ἀπό προσώπου αὐτῶν( τῶν ἐχθρῶν σου), διότι Κύριος ὁ Θεός σου ὁ προπορευόμενος μεθ’ ὑμῶν ἐν ὑμῖν, οὔτε μή σε ἀνῇ, οὔτε μή σε ἐγκαταλίπῃ» Δηλαδή: Διῶξε τό φόβο καί τή δειλία ἀπό τήν ψυχή σου, διότι Κύριος ὁ Θεός σου, πού εἶναι μαζί σας καί προπορεύεται ὡς στρατηγός, δέν θά σέ ἀφήσῃ οὔτε θά σέ ἐγκαταλείψῃ (Δευτερ. 31,6), «ὅτι αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄7). Καί πραγματικά Αὐτός νοιάζεται καί φροντίζει, γιά μᾶς καί εἶναι παντοτινά μαζί μας. Καί αὐτό εἶναι πραγματικό γεγονός καί πολύ παρήγορο. Ὁ Ἐμμανουήλ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ὁ προσωπικός μας Σωτήρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου εἶναι μαζί μας, Φρούριόν μας ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας. «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»( Ἰωήλ γ΄5. Πραξ.β΄21) Μόνον ὁ Ἰησοῦς σώζει(Ματθ. α΄21). «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄ 12). Τό ὄνομα ΙΗΣΟΥΣ εἶναι τό «ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα. Καί μόνον ἡ προσφώνησις τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ ΣΩΖΕΙ, ἐνισχύει, παρηγορεῖ, ἀναπαύει, ἔξω βάλλει τόν φόβον, προσφέρει σιγουριά καί ἀσφάλεια. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, στήν ἀποκάλυψι ἀναφέρει ὅτι τό Ἀρνίον, ἀνοίγει τήν πρώτη σφραγίδα καί ὁ Ἰωάννης βλέπει νά ἐξέρχεται «ἵππος λευκός, καί ὁ καθήμενος ἐπ αὐτόν, ἔχων τόξον καί ἐδόθη αὐτῷ στέφανος καί ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄1-2). Ὁ Πάλλευκος καβαλάρης εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, πού γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε, μέ τή Χάρι Του καί τή βοήθειά Του, ἐμεῖς Θεοί. Καί εἶναι μαζί μας καί μᾶς ἐνισχύει εἰς τόν πνευματικό μας ἀγῶνα. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του. «Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8). Εἶναι στοργικός Πατέρας καί ἀδελφός καί φίλος καί δοῦλος καί πάσχει, γιά μᾶς. Σταυρώνεται ἑκουσίως Αὐτός, ἀντί ἠμῶν, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν Ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ, β΄21). Καί πραγματικά, καθημερινά, διαπιστώνουμε ὅτι ὅταν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας κανείς δέν θά τολμήσῃ νά μᾶς βλάψῃ. Στήν ἐπίκλησι τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ ἀποκρίνεται ὁ Κύριος καί λέγει σέ ὅλους τούς πιστούς μαζί καί στόν καθένα χωριστά: Μή φοβᾶσαι τίποτε. «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ... Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ΖΗΛΩΤΗΣ» ( Ἐξόδ. κ΄2-3, 5). Ἐγώ ὁ πάντων Ἐπέκεινα εἶμαι καί πανταχοῦ Παρών, πληρῶ τά πάντα καί εἶμαι μαζί σας, πολύ κοντά σας, καταφυγή καί δύναμις. Πρίν ἀκόμη μέ καλέσεις εἶμαι δίπλα σου : «Ἰδού πάρειμι» ( Ἡσ. 58,9). «Μπορεῖ ποτέ ἡ μάνα νά ξεχάσῃ τά παιδιά της, καί νά μή λυπηθῇ τόν καρπόν τῶν σπλάγχνων της; ἀλλά κι’ ἄν εὑρεθῇ μητέρα, πού νά λησμονήσῃ τά παιδιά της, Ἐγώ ὅμως οὐδέποτε θά σέ λησμονήσω, λέγει Κύριος» ( Ἡσ. 49,15 πρβλ. καί Ψαλμ.26, 10 ). Καί συνεπῶς: «Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν;»(Ρωμ. η΄31). Ὁ Κύριος εἶναι βοηθός μου, εἶναι μαζί μου καί δέν φοβοῦμαι. Τί θά μπορέσῃ νά μοῦ κάμῃ οἱοσδήποτε ἄνθρωπος; Ποιός θά τολμήσῃ νά μέ βλάψῃ; (πρβλ. Ψαλμ. 117,6).«Κύριος φωτισμός μου καί σωτήρ μου·τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστής τῆς ζωῆς μου· ἀπό τίνος δειλιάσω;»(Ψαλμ.26,1).

«Ποιός θά τολμήσῃ νά κατηγορήσῃ τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεοῦ; Ὁ Θεός τούς δικαιώνει. Διότι ὁ Χριστός συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς δικαιώνει. Ποιός θά μᾶς κατακρίνῃ καί θά μᾶς καταδικάσῃ; Κανείς. Διότι ὀ Χριστός ἀπέθανε γιά μᾶς, ἀλλά καί Ἀναστήθηκε, γιά μᾶς. Αὐτός ὁ Ὁποῖος εἶναι ἐνθρονισμένος εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, μεσιτεύει πρός τόν Πατέρα, γιά μᾶς. Ἀπερίγραπτη εἶναι ἡ ἀγάπη καί κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ» (παρβλ. Ρωμ. η΄31-35). Ἔγινε, γιά χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος. «Ἐσταυρώθη δι’ ἠμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν», λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Προσλαμβάνει τήν πεπτωκυῖαν καί ἀχρειωμένην ἀνθρωπίνην φύσιν καί τήν ἐξαγιάζει, τήν ἀφθαρτοποιεῖ, τήν ἀνασταίνει, τήν ὑψώνει, τήν δοξάζει καί τήν ἀναλαμβάνει μαζί καί τήν ἐγκαθιστᾶ εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Ὁ γλυκύς καί πρᾷος ΙΗΣΟΥΣ, μετά τήν Ἀναστασίν Του, κάθισε σαράντα μέρες με τούς Μαθητάς Του καί ἔδωσε τίς Ὁδηγίες Του. Ὑποσχέθηκε πώς θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας, ὁ Πανταχοῦ Παρών, «ὁ ἄνω τῷ Πατρί συγκαθήμενος καί ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών» Πρῶτος Παράκλητος, ὁ Πρῶτος Παρηγορητής. Μέ τήν εὐεργετικήν ἐπί γῆς Παρουσίαν Του, μέ τήν Σταυρικήν Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του ΕΤΕΛΕΙΩΣΕ τό ἔργον, πού Τοῦ ἀνέθεσεν ὁ Οὐράνιος Πατήρ καί «ἡρπάσθη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ» (Ἀποκ.ιβ΄5). Δηλαδή: «Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, συνεκάθισε δέ ἐν Αὐτῷ καί ἡ πεπτωκυῖα ἀνθρωπίνη φύσις, Τήν ὁποίαν ἀφθαρτοποίησε, ἐξαγίασε, ὑψωσε καί δόξασεν ὁ Μονογενής Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ γενόμενος Υἱός ἀνθρώπου. Δηλαδή ὁ Χριστός ὄντως ἐπραγματοποίησεν τήν εἰς Οὐρανούς ἀποκατάστασιν πάντων τῶν κλητῶν, ἐκλεκτῶν καί πιστῶν Αὐτοῦ Μαθητῶν, σύμφωνα μέ τήν προαιώνιον Βουλήν Τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν πεῖνα καί τήν δίψα τοῦ Χριστοῦ, νά μᾶς ἔχῃ κοντά στή βασιλεία Του. Αὐτή τήν λαχτάρα Του ἐκφράζει ὁ Κύριος εἰς τήν πρό τοῦ Πάθους προσευχήν Του. Παρακαλεῖ τόν Πατέρα καί λέγει: «Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι ΘΕΛΩ ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν. ιζ΄24). Ὑπογραμμίζει δέ στήν Προσευχή Του καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα «ὄχι μόνον περί αὐτῶν, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς Ἐμέ» (Ἰωάν. ιζ΄ 20). Πεῖνα καί δίψα τοῦ Χριστοῦ εἶναι νά εἶναι παντοτινά μαζί μας καί μεῖς, μέ τή Θέλησί μας, μέ τήν καρδιά νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΑΡΗΓΟΡΟ. Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου Κύριε ! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

Ὁ Πρῶτος Παράκλητος, ὁ ἀχώριστος ἀπό τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον πνεῦμα, δέν παύει νά εἶναι παντοτινά μαζί μας καί μετά τήν ἔνδοξον Αὐτοῦ Ἀνάληψιν, ἀλλα πορεύεται ἵνα ἑτοιμάσῃ τόπον, γιά ὅλους τούς πιστούς Μαθητάς Του. «Θρηνοῦν οἱ Μαθηταί διά τόν ἀποχωρισμόν αὐτόν, ἄφωνοι προ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θεότητος. ὁ Κύριος ὅμως τούς παρηγορεῖ ὑποσχόμενος ἄλλον Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Τούς λέγει: «Λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ὑμᾶς, καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες... ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Καί ταῦτα εἰπών βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καί νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν...»(Πραξ. α΄1-12). Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

«Κύριε, οἱ Ἀπόστολοι ὡς εἶδόν σε, ἐν νεφέλαις ἐπαιρόμενον, ὀδυρμοῖς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνοῦντες ἔλεγον· Δέσποτα, μή ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, οὕς δι’ οἶκτον ἠγάπησας δούλους σου, ὡς εὔσπλαγχνος· ἀλλ’ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τό πανάγιόν σου Πνεῦμα, φωταγωγοῦν τάς ψυχάς ἡμῶν» (Τροπάριον τοῦ Ἑσπερινοῦ).