ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ

 Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟΥ

« Ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ,(τῷ ἐκ γενετῆς τυφλῷ), ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ καί εἶπεν αὐτῷ· Ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὅ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. Ἀπῆλθεν οὖν καί ἐνίψατο, καί ἦλθε βλέπων» (Ἰωάν.Θ΄1-7).

Ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός, ἀφοῦ ἐδημιούργησε, ἐν σοφίᾳ,  τά Σύμπαντα, ἀμέσως ἔπλασε καί τήν κορωνίδα τῆς Δημιουργίας Του, τόν ἄνθρωπον καί τόν κατέστησε κύριον πάσης τῆς Κτίσεως: «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν  ζῶσαν» (Γενέσ. β΄7). Τόν ἔπλασε δέ, κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ (Γενέσ. α΄26).

Ἀπό κακή του προαίρεσι, ὁ ἄνθρωπος, διά τῆς Παρακοῆς, ἐξέπεσε ἀπό τό ὕψος τῆς τιμῆς τοῦ κατ’ εἰκόνα, ἐγκατέλειψε τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος, μακροθυμῶν, τόν ἐγκατέστησε εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μέ προθεσμίαν λήξεως. Μακράν τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν, περιῆλθεν εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν.

Ἐνεπάγην «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «εἰς ᾏδου βυθόν» καί μακράν ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀποπνίγεται εἰς ἐπώδυνα βάσανα, ἀρρώστιες, θλίψεις στενοχώριες, εἰς ψυχοσωματική  παράλυσι, ψυχοσωματική τύφλωσι καί σέ πολλές ἄλλες συμφορές, προϊόντα τῆς κακῆς του προαιρέσεως. Ὁ Πανάγαθος ὅμως, ὁ Ὁποῖος δέν ἐδημιούργησε τά πλάσματά Του, γιά νά χαθοῦν μακρυά Του, ἀλλά  «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»( Α΄ Τιμόθ. β΄4). Ἐξαποστέλλει τόν Μονογενῆ Του Υἱόν εἰς τόν κόσμον, νά σώσῃ τόν κόσμον. Οὕτως συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς, καί γίνεται γιά χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος, ὁ τέλειος Θεός καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν.  Ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», πλησιάζει τόν καθένα μας καί  «κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Μπροστά στόν ἄρρωστο, τόν ἀνήμπορο, τό δυστυχῆ ἄνθρωπο στέκεται, ὄχι, ὡς ἀνακριτής, ἀλλά ὡς Θεραπευτῆς, ὡς Θεός-Σωτήρ. Καί διδάσκει ὅλους ἐμᾶς, Πῶς ἁγιάζεται ἡ Ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Μᾶς διδάσκει Πῶς λατρεύεται ὁ Θεός. Ἀπεχθάνεται τήν ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν. Βδελύσεται τήν τυπικήν, τήν Φαρισαϊκήν, τήν ὑποκριτικήν λατρείαν. Βλέπει ὅτι χάσαμε τήν Οὐσίαν, τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρείαν, καί ὅτι δίνουμε μάχες γιά τά τυπικά. Μέ τό Παράδειγμά Του μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν Ψεύτική λατρεία καί μᾶς διδάσκει λατρεύωμεν τόν Θεόν, μέ τήν καρδιά μας, εἰλικρινά, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι τό Σάββατον,  ὡς  Ἡμέρα ἀφιερωμένη εἰς τόν Θεόν, ΑΓΙΑΖΕΤΑΙ, μέ εὐεργεσίες, μέ τή θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων μας, πρός δόξαν Θεοῦ. Ἐλέγχει τόν ὑποκριτήν Ἀρχισυνάγωγον π.χ. καί τοῦ λέγει: «Ὑποκριτά, ὁ καθένας ἀπό σᾶς τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου δέν λύει τό βῶδι του ἤ τόν ὄνον του ἀπό τήν φάτνην καί δέν τό πηγαίνει νά τό ποτίσῃ, χωρίς, σύμφωνα, μέ τήν ἐντολήν τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου, νά θεωρεῖται παραβάτης τῆς Ἐντολῆς; 

Αὐτή δέ  ἡ δυστυχισμένη γυναῖκα, πού εἶναι μάλιστα παιδί τοῦ Θεοῦ, καί τήν ὁποίαν ὁ Σατανᾶς  ἔδεσε, μέ τήν ἀρρώστια καί τήν βασάνιζε ἐπί δεκαοκτώ ὁλόκληρα χρόνια, δέν ἔπρεπε νά λυθῇ ἀπό τά δεσμά αὐτά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;» (Λουκ. ιγ΄15-17).  Καί ἔλεγε πάντοτε εἰς τούς ὑποκριτάς Φαρισαίους : Ὅτι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καί Κύριος καί τοῦ Σαββάτου. Ὅταν ὁ Κύριος, ἕνα ἄλλο Σάββατο ἐμπῆκε εἰς τήν Συναγωγήν καί ἐδίδασκε καί ἦταν ἐκεῖ κάποιος πού εἶχε τό δεξί του χέρι ξερό. Καί τόν κύτταζαν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, ἐάν θά κάνῃ θεραπείαν τό Σάββατον, γιά νά βροῦν κατηγορίαν ἐναντίον Του. Ὁ Κύριος , ὡς καρδιογνώστης, ἐγνώριζε τίς σκέψεις τους καί εἶπε στόν ἄνθρωπον, πού ξερό τό Χέρι: Σήκω καί στάσου εἰς τό μέσον. Καί ὁ ἄρρωστος, ὑπήκουσε εἰς τόν Κύριον καί στάθηκε εἰς τό μέσον. Τότε ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε, «Σᾶς ἐρωτῶ: Τί ἐπιτρέπεται νά κάνῃ κανείς τά Σάββατα, Καλό ἤ Κακό; Νά σώσῃ μιά ζωή ἤ νά τήν καταστρέψῃ; Τί ἔξεστι τοῖς σάββασι, ἀγαθοποιῆσαι ἤ κακοποιῆσαι, ψυχήν σῶσαι ἤ ἀπολέσαι; Καί  περιβλεψάμενος  πάντας αὐτούς, μέ πικρία διά τήν πώρωσιν, ἐθεράπευσε τόν ἄρρωστο, γιά νά μᾶς διδάξῃ ὅτι μόνον μέ εὐεργεσίες καί θεραπεῖες, ἔτσι ἁγιάζεται ἡ Ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.

Ὅταν, ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», εἶδε τόν ἐκ γενετῆς τυφλόν, ἀμέσως ἐνήργησε ὡς τέλειος Θεός, ὅπως ἀκριβῶς εἰς τό Παράδεισον (Γενέσ.β΄7), ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος, καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ καί εἶπεν εἰς αὐτόν· Πήγαινε πλύσου εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ. Πῆγε, πλύθηκε καί ἐπέστρεψε βλέπων. Τόν θεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς ἀπό τήν σωματικήν τύφλωσιν τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου (Ἰωάν. θ΄1-7). Ὁ Κύριος τόν θεράπευσε  καί δέν περίμενε εὐχαριστίες.

Μᾶς διδάσκει ὅτι «ἡ γνησία ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς», δέν ζητεῖ ἀνταπόδοσιν. Ὁ θεραπευθείς ὅμως ἐκ γενετῆς τυφλός, θεραπεύθηκε καί ἔνιωσε μέσα του ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη, γιά τόν θεραπευτή του καί ὁμολόγησε  τήν Πίστιν του καί τήν εὐγνωμοσύνην του στόν Κύριον, μπροστά σέ ὅλους. Οἱ γείτονες καί ἐκεῖνοι πού προηγουμένως τόν ἔβλεπαν ὅτι ἦταν τυφλός, ἔλεγαν, «Δέν εἶναι αὐτός πού καθόταν καί ζητιάνευε;» Μερικοί ἔλεγαν ὅτι αὐτός εἶναι καί ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι εἶναι κάποιος πού τοῦ μοιάζει. Ὁ Πρώην τυφλός ἔλεγε: «Ἐγώ εἶμαι». Τότε ἄρχισαν νά τόν ἀνακρίνουν: «Πῶς ἄνοιξαν τά μάτια σου;» Τότε αὐτός, μέ θάρρος καί παρρησία ὁμολόγησε καί διεκήρυξε σέ ὅλους ὅτι: «Ἕνας ἄνθρωπος, πού ὀνομάζεται Ἰησοῦς ἔκανε πηλόν καί μοῦ ἄλειψε τά μάτια καί μοῦ εἶπε: Πήγαινε εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ καί πλύσου. Τότε ἐγώ ὑπήκουσα. Πῆγα, πλύθηκα καί ἀπέκτησα τό φῶς μου. Ὅταν τόν ρώτησαν, Ποῦ ἶναι Ἐκεῖνος; εἶπε, Δέν ξέρω.  Οἱ φιλοπερίεργοι  ὁδηγοῦν τόν ἄλλοτε τυφλόν εἰς τούς Φαρισαίους, διότι ἦταν Σάββατον, ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔκαμε πηλόν καί ἄνοιξε τά μάτια τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Τότε οἱ Φαρισαῖοι πάλιν τόν ρώτησαν πῶς ἀπέκτησε τό φῶς του, καί αὐτός ὁμολόγησες, πῶς ὁ Χριστός τόν θεράπευσε. Κατά τήν ἀνάκρισι οἱ ὑποκριτές Φαρισαῖοι τόλμησαν καί εἶπαν: «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀπό τόν Θεόν, διότι δέν τηρεῖ τό Σάββατον» καί ρώτησαν τό τυφλόν:  «Σύ τί λές γι’ αὐτόν ἀφοῦ σοῦ ἄνοιξε τά μάτια;» ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ. Τότε οἱ Φαρισαῖοι κάλεσαν καί ἀνέκριναν τούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, πού ἀνάφεραν ὅτι εἶναι υἱός τους πού γεννήθηκε τυφλός, δέν ὁμολόγησαν ὅμως ὅτι τόν θεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς καί ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Τότε γιά δεύτερη φορά φώναξαν τόν πρώην τυφλόν καί τοῦ εἶπαν: «Δόξασε τόν Θεόν. ἐμεῖς ξέρομεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος  αὐτός εἶναι ἁμαρτωλός». Τότε ὁ εὐγνώμων, ἄλλοτε τυφλός, ὁμολόγησε καί διεκήρυξε μέ παρρησία:

«Ἐάν εἶναι ἁμαρτωλός , δέν ξέρω. ἕνα πρᾶγμα ξέρω, ὅτι ἐνῷ ἤμουν τυφλός, τώρα βλέπω». Τότε πάλιν τόν ρώτησαν, «Τί σοῦ ἔκαμε; Πῶς σοῦ ἄνοιξε τά μάτια;» Τότε, μέ θάρρος καί πίστι στό Θεραπευτή του, ἀποκρίθηκε: «Σᾶς εἶπα ἤδη καί δέν δώσατε προσοχήν· γιατί θέλετε πάλιν νά τό ἀκούσετε; Μήπως θέλετε καί σεῖς νά γίνετε Μαθητές Του;» Tότε τόν ἔβρισαν καί, μέ λυσσώδη μανίαν τοῦ εἶπαν: «Σύ εἶσαι Μαθητής Ἐκείνου, ἐμεῖς εἴμαστε Μαθητές τοῦ Μωϋσέως. Ἐμεῖς ξέρομεν ὅτι εἰς τόν Μωϋσῆν ἐμίλησεν ὁ Θεός, ἀλλά γι’αὐτόν δέν ξέρομεν ἀπό ποῦ εἶναι». Τότε ὁ πρώην τυφλός καί τώρα θερμός ὁμολογητής τῆς Πίστεως εἰς τόν Θεραπευτήν του, μέ θάρρος, ἀποκρίθηκε εἰς τούς Φαρισαίους, εἰς «τά γεννήματα ἐχιδνῶν» καί εἶπε: «Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό θαυμαστόν, ὅτι σεῖς δέν γνωρίζετε ἀπό ποῦ εἶναι, καί ὅμως μοῦ ἄνοιξε τά μάτια, μέ θεράπευσε, μοῦ χάρισε τό φῶς μου. Ξέρουμε δέ ὅτι ὁ Θεός δέ ἀκούει τούς ἁμαρτωλούς καί τά ἀνόητα καί μοχθηρά αἰτήματά τους, ἀλλά ἐάν κανείς εἶναι θεοσεβής καί τηρῇ τό Θέλημά Του, αὐτόν τόν θεοσεβῆ ἀκούει. Ἐξάλλου ποτέ πρίν καί μέχρι σήμερα δέν ἀκούσθηκε ὅτι ἄνοιξε κάποιος τά μάτια ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν ἦτο  ἀπό τόν Θεόν, δέν θά μποροῦσε νά κάνῃ τίποτε. Σίγουρα εἶναι ἀπό τό Θεόν ἀπεσταλμένος». Ὕστερα ἀπό αὐτήν τήν Ὁμολογία του, ἀγανακτισμένοι, οἱ ὑποκριτές Φαρισαῖοι, ἀποκρίθηκαν, μέ λυσσαλαῖο μῖσος: «Σύ γεννήθηκες ὁλόκληρος μέσα στήν ἁμαρτίαν καί τολμᾶς καί διδάσκεις ἐμᾶς;» καί τόν πέταξαν ἔξω ἀπό τό Συνέδριο, κηρύσσοντας αὐτόν ἀποσυνάγωγον (Ἰωάν. θ΄24-34). Τόν πέταξαν ἔξω καί βρέθηκε στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ.

«Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτόν ἔξω, καί εὑρών αὐτόν εἶπεν αὐτῷ· ΣΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΪΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος (ὁ πρώην τυφλός) καί εἶπεν· ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΣΤΙ, ΚΥΡΙΕ, ΙΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΩ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ;

Καί τότε εἶπεν εἰς αὐτόν ὁ Ἰησοῦς:  ΚΑΙ  ΕΩΡΑΚΑΣ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ  Ο ΛΑΛΩΝ ΜΕΤΑ ΣΟΥ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΣΤΙΝ. Ὁ Θεάνθρωπος  βραβεύει τήν πίστιν, τήν ἀγάπην, τήν Ὁμολογία, καί τίς ἀρετές γενικά τοῦ εὐγνώμονος, πρώην τυφλοῦ, καί τοῦ ἀποκαλύπτει τήν Θεότητά Του, φανερώνεται εἰς αὐτόν καί τόν  ἀνακηρύττει σέ ὅλους μας, ὡς Ὑπόδειγμα πρός μίμησιν. Τό ὀ Θεραπευθείς  εἶπε: «ΠΙΣΤΕΥΩ, ΚΥΡΙΕ,ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΥΝΗΣΕΝ ΑΥΤῼ» (Ἰωάν. Θ΄35-38). Ὁ ἀνθρώπινος λόγος ἀδυνατεῖ νά ἐκφράσῃ ἤ νά περιγράψῃ τή Χαρά, τήν εὐφροσύνη, τήν ἀγαλλίασι, πού γεννᾶ στήν ψυχή μας  ἡ ἀποκάλυψις, ἡ ἐμφάνισις, ἡ Φανέρωσις τῆς Θεότητος τοῦ Ἰησοῦ εἰς τόν ἄνθρωπον.  Ὁ πρώην τυφλός, καί ἡ Σαμαρείτις, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἄλλες ἁπλές, ἄμωμες, καθαρές ψυχές ἀξιώθηκαν τῆς ἀπερίγραπτης αὐτῆς Χαρᾶς. Εἷδαν τόν Θεόν αὐτόν καθώς ἐστιν, πρόσωπον πρός πρόσωπον(πρβλ. Α΄Κορινθ. ιγ΄12. Α΄ Ἰωάν. γ΄2). Ὅσοι ἀξιώνεται αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεως εἶναι ἀπό τώρα ὄντως ΜΑΚΑΡΙΟΙ. Σμειωτέον δέ ὅτι ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται ἡ ἀπόλαυσις τῆς μακαριότητος. Διότι ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται εἰς τόν κάθε πιστόν κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθάρσεως αὐτοῦ. Μᾶς βεβαιώνει δέ ὁ Κύριος καί λέγει: «ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ Τῌ ΚΑΡΔΙᾼ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΟΨΟΝΤΑΙ» (Ματθ. ε΄ 8).

Εἶναι καιρός νά  ἐξετάσουμε τόν ἑαυτόν μας καί, μέ βαθειά  συναίσθησι τῆς ἀμαρτωλότητός μας, εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος. Νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ χειρότερη μορφή τυφλώσεως δέν εἶναι ἡ σωματική τύφλωσις, ἀλλά ἡ ψυχική, ἡ πνευματική τύφλωσις. Νά ζητήσουμε ἀπό τόν Ἰησοῦν, πού εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει  πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, νά θεραπεύσῃ τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχής μας. Νά πιστέψουμε ὁλόψυχα εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά Τόν λατρεύουμε εἰλικρινά «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινή μας ζωή καί, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστιν μας, μέ παρρησία καί θάρρος, ὡς ὁ θεραπευθείς πρώην τυφλός, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς χαρᾶς, νά ἀποκαλυφθῇ, νά φενερωθῇ  καί σέ μᾶς ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ὁ Λύτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΩΣῌ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ!  ΕΙΘΕ νά μᾶς χαρίσῃ τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ, εἰς μακρότητα ἡμερῶν! ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώση τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως, ἵνα μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων, ἀσιγήτως ὑμνοῦμεν καί εὐλογοῦμεν Αὐτόν, τόν Αληθινόν Θεόν ἡμῶν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.