ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ, ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣ.

 ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ,ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ.

 

«Καί παράγων ὁ Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν ἐκ γενετῆς· καί ἠρώτησαν αὐτόν οἱ Μαθηταί αὐτοῦ λέγοντες· Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλός γεννηθῇ; Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς: Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ» (Ἰωάν. 1-3).

 

Λάθος ἐρώτημα. Γεννήθηκε τυφλός. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἁμαρτήσῃ κάποιος πρίν γεννηθῇ; Ἀλλά καί πῶς εἶναι δυνατόν νά τιμωρηθῇ ὁ τυφλός, γιά ξένες ἁμαρτίες; Οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν τήν πεπλανημένην πεποίθησιν  ὅτι τά τέκνα τιμωροῦνται ἀπό τόν Θεόν, γιά  τίς ἁμαρτίες τῶν γονέων τους. Εἶναι λάθος ἡ παροιμία ὅτι «Οἱ πατέρες ἡμῶν ἔφαγον ὄμφακα (ἄγουρα, ξινά σταφύλια) καί οἱ ὀδόντες τῶν τέκνων ἐγομφίασαν (αἱμωδίασαν)» (Ἰεζεκ.18,2).

Ἡ ἀντίληψις ὅμως αὐτή εἶναι ὕβρις. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας πολεμεῖ  τήν πεπλανημένην αὐτήν πεποίθησιν καί ὐποστηρίζει ὅτι ὁ καθένας εὐθύνεται, γιά τίς δικές του ἁμαρτίες καί ὅτι ὁ Θεός, ὡς ἄπειρος ἀγάπη, εἶναι ἕτοιμος περισσότερον νά συγχωρῇ τούς εἰλικρινά μετανοιωμένους καί ὄχι νά τιμωρῇ.  Ἡ προσωπική, λοιπόν, εὐθύνη καί μετάνοια ἀφ’ ἑνός, καί άφ΄ἑτέρου τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, διώχνουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας τήν ἀπελπισίαν καί τήν ἀμετανοησίαν καί ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀλήθειαν ὅτι οὔτε τά τέκνα ὑποφέρουν, γιά τίς ἁμαρτίες τῶν γονέων τους, οὔτε οἱ γονεῖς ἐξιλεώνονται μέ τά παθήματα τῶν παιδιῶν τους. Ὁ καθένας εὐθύνεται γιά τίς δικές του,  τίς προσωπικές ἁμαρτίες. Ὁ Θεός εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί ἄπειρη  Δικαιοσύνη. Μᾶς ὁδηγεῖ μέ τίς Ἐντολές Του εἰς τήν Ὁδόν τῆς ζωής καί μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν, ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι ὑγεία καί χαρά, ἐνῶ ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ΑΣΘΕΝΕΙΑ, θλῖψις καί στενοχώρια. Ὅταν κυριευθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό Φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή μας τό Θάνατο( Ρωμ. η΄6-7), ὠθεῖται εἰς τήν ἀνομίαν, στήν ἀθέτησι τῶν Ἐντολῶν, στήν Παρακοή, στήν ἁμαρτία καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι θάνατος»(Ρωμ. στ΄23).

Ὁ Πολυέλεος καί Φιλάνθρωπος Θεός εἶναι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ. «Οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν Κακῶν ὁ Θεός. Οἱ ἀσθένειες, οἱ θλίψεις, οἱ στενοχώριες εἶναι προϊόντα τῆς Κακῆς Προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς. Ἡ προβληματική μας  συμπεριφορά εἶναι «ΣΥΜΦΟΡΑ», δημιουργεῖ στή ζωή μας ὅλα τά ΔΕΙΝΑ, δεδομένου ὄντος ὅτι Οἱ Ἐντολές τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι Ὁδηγίες προς διαφύλαξιν τῆς ψυχοσωματικῆς Ὑγείας καί μακαριότητος. Ἡ ΥΠΑΚΟΗ μᾶς κρατάει ἑνωμένους μέ τόν Θεόν καί μᾶς χαρίζει τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, ἀπό τόν Ζῶντα Θεόν, ἡ ἐξόρυξις λάκκων συντετριμμένων, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν, σωρεύουν στή ζωή μας συμφορές(πρβλ. Ἱερεμ. β΄13).

Οἱ τερατογενέσεις, ὁ Καρκῖνος, καί τόσες ἄλλες συμφορές, δέν ὀφείλονται στίς προσωπικές ἁμαρτίες τῶν πασχόντων, ἀλλά στήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Ἡ Μόλυνσις τοῦ Σύμπαντος, ἡ διαρροή ραδιενεργείας, τά ἀπόβλητα τῶν ἀτομικῶν ἐρευνῶν καί τῶν ραδιενεργῶν στοιχείων, ὑπηρετοῦν τόν ἘΓΩΪΣΜΟ καί  τήν ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ τῶν δαιμονανθρώπων, σέ βάρος τῆς ὑγείας μας. ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΟΥΝ τά πάντα.

Ὁ ἐναθρωπήσας  Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός τονίζει ὅτι δέν ἔρχεται στόν κόσμο, γιά νά κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλά γιά σώσῃ τόν κόσμον. Ὁ κόσμος, πού ἀθετεῖ, πού δέν ἀκούει τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἔχει τόν κρίνοντα αὐτόν. Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ τόν κόσμον ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ»( Ἱωάν. ιβ΄ 47-48), λέγει ὁ Κύριος.

          «ΠΛΗΣΙΟΝ εἰς τόν περιπεσόντα εἰς τούς ληστάς-δαίμονας 

          εἶναι ὁ ποιήσας τό ἔλεος μετ'αὐτοῦ» ( Λουκ. ι΄37).

Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά του, καί  νά μή κρίνουμε καί ἀνακρίνουμε, γιά τό Ποιός ἔφταιξε καί γεννήθηκε ὀ συνανθρωπός μας τυφλός, χωλός καί δυστυχισμένος, ἀλλά νά προτάσσουμε τή Θεραπεία του. Πρῶτα νά θεραπεύουμε τήν ἀρρώστια του, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, πάντοτε πρός Δόξαν Θεοῦ ΔΩΡΕΑΝ, κατά τό «Δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε». Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἶναι Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, νά θεραπεύουμε δέ πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, ΔΩΡΕΑΝ, πρός δόξαν Θεοῦ. Καί ὕστερα νά ξεριζώνουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τίς ψυχές τῶν συνανθρώπων μας τίς αἰτίες, πού σωρεύουν στή ζωή μας συμφορές. Νά κατανοοῦμε, δηλαδή ὅτι, ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι Ὑγεία καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ἀρρώστια, θλίψεις συμφορές, αἰώνιος Θάνατος.

Ὁ Πάσχων συνάνθρωπός μας ἔχει ἀνάγκη θεραπείας καί ὀφείλουμε νά  θεραπεύουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, τήν ἀνημπόρια του, «ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν Ἀγάπη, διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16). Νά συνειδητοποιήσουμε δέ ὅτι, κατά τόν Χρυσόστομον, «τῆς γνησίας ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ», καί ὅτι, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον, «Ἡ γνησία ἀγάπη Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον».

Λοιπόν, ἀδελφοί, χωρίς ἀνακρίσεις, χωρίς ὑπεκφυγές ὅσο ζοῦμε, «ἕως ἡμέρα ἐστι». «Πορευόμενοι δέ κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΑΒΕΤΕ, ΔΩΡΕΑΝ ΔΟΤΕ» (Ματθ. ι΄ 7-8), ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ!