Εἶναι δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμο.
Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δέν μπορεῖ νά χωρέση, δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύσῃ τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, τήν προαιώνιον Βουλήν τοῦ Θεοῦ, γιά τή λύτρωσι καί σωτηρία τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφωνεῖ καί λέγει ὅτι, ἄν θελήσουμε νά ἐρευνήσουμε τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, θά τρελλαθοῦμε: «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες παραπληκτήσομεν».
Κανείς δέν ἀμφιβάλλει ὅτι διά τῆς παρακοῆς τῆς θεϊκῆς Ἐντολῆς, οἱ ἄνθρωποι χωρίσθηκαν ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς, ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Ἔχασαν τήν ἐπικοινωνία καί συνομιλία, μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα, ἔχασαν τήν σχέσιν καί ἕνωσιν μαζί Του, ἔχασαν, δηλαδή, τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς καί βρέθηκαν, μέ τή θέλησί τους ἀπέναντι. Παρασυνεβλήθησαν, λέγει ὁ Δαβίδ, τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθησαν αὐτοῖς. Δέν κατενόησαν τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν. Καί μέ λίγα λόγια, μακράν τοῦ Θεοῦ ἡ ἀνθρωπότης ἔφθασε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.
Ὁ Θεός ὅμως, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ἐπειδή «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί, στέλνει Τόν Υἱόν Του τόν Μονογενῆ στόν κόσμο καί ἔτσι μᾶς ἀποκαλύπτει τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον».
Εἰσακούει τήν Προσευχήν τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης. Λύει τό ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας τους καί χαρίζει σ’ αὐτούς καί στόν κόσμο τήν Μαριάμ. Ὁ Ἰωακείμ καί ἠ Ἄννα ἀναγνωρίζουν ὅτι τό παιδί αὐτό εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον τοῦ Θεοῦ» σ’ αὐτούς καί στόν κόσμον καί τό ἀφιερώνουν στό Θεό. Ἀνατρέφεται στό ναό. Αφιερώνεται στόν Κύριο. Μέρα καί νύκτα μελετᾶ τό Νόμο Του καί ἀναδεικνύεται στά μάτια τοῦ Θεοῦ «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή». Κρίνει ὁ Θεός ὅτι ἔφθασε ὁ καιρός, «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» καί ἀποφασίζει τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Δέχεται ὁ Θεός τή θερμή πίστι, τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσι τῆς ἁγνῆς καί ἄσπιλης Παρθένου. Θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἱκανή καί ἀξία νά δεχθῇ στήν πανάχραντη ψυχή της ὅλον τό Ἅγιον Πνεῦμα καί νά γεννήσῃ τόν Μονογενῆ Του Υἱόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Ἡ Μεγαλόχαρη ἀφήνεται στά Χέρια τοῦ Θεοῦ καί καταξιώνεται νά γίνη Θεοτόκος, Μητέρα τοῦ Φωτός, Μητέρα τῆς Ζωῆς, Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, Μητέρα ὅλων μας. Ἀναδεινύεται τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, ὑψηλοτέρα τῶν Οὐρανῶν καί, ὄντως καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα. ΠΑΝΑΓΙΑ.
Ὁμολογῶ ὅτι τρέμουν τά χείλη μου προφέροντας τό ὄνομα τῆς Μεγαλόχαρης, τρέμουν τά χέρια μου, προσπαθῶντας νά βρῶ καί νά γράψω λόγια κατάλληλα. Προσπαθῶ νά μιλήσω στήν καλοπροαίρετη καρδιά σας γιά τή Χάρι της καί δέν βρίσκω λόγια...
Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλοτητός μου μπροστά στή Χάρι της, σταματάει ὁ νοῦς μου...
Καί ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης ἀναφωνεῖ:
«Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φράσαι μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα; Ποῖα δέ γλῶσσα
λαλῆσαι περί τῆς Μεγαλωνύμου Θεοτόκου, τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου; Αὕτη γάρ καί τάς τῶν οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισε».
Καί πραγματικά παραξένεψε καί τίς οὐράνιες δυνάμεις , ὅταν εἶδαν τόν Κύριον τῆς Δόξης νά κρατάῃ στά Χέρια Του γυναικείαν ψυχήν. Ἀποροῦν ὅταν βλέπουν τόν Κύριον νά ὑψώνῃ στά Οὐράνια τήν Παναγίαν Μητέρα Του καί νά τήν στήνει στά δεξιά Του.
Προφῆται, ἁπόστολοι, ὁμολογηταί τῆς Πίστεως καί Μεγάλοι Πατέρες στέκονται ἄφωνοι μπροστά στή Μεγαλόχαρη. Πῶς τολμῶ ὁ ἀνάξιος ἐγώ νά προσπαθῶ νά ἐγκωμιάσω τή Χάρι της;
Εἶναι Μητέρα μας, ποῦ ἀλλοῦ μποροῦμε νά
καταφύγουμε καί νά βροῦμε παρηγοριά; Εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, μετά τόν Κύριον. Εἶναι ἡ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων βοήθεια. Καί κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τή στοργή καί τήν προστασία της. Μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα, ἀκόμη κι’ ἐμένα...
Καί σπεύδει σέ βοήθεια ὅταν τήν καλοῦμε. Πικραίνεται ὅταν μᾶς βλέπει νά ξεφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Δακρύζουν δέ ἀκόμη καί οἰ εἰκόνες της... Καί χαίρεται ὅταν βαδίζουμε στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στόν Κύριο. Καί ὀ νοῶν, νοήτω.
Ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφωνεῖ καί λέγει ὅτι, ἄν θελήσουμε νά ἐρευνήσουμε τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, θά τρελλαθοῦμε: «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες παραπληκτήσομεν».
Κανείς δέν ἀμφιβάλλει ὅτι διά τῆς παρακοῆς τῆς θεϊκῆς Ἐντολῆς, οἱ ἄνθρωποι χωρίσθηκαν ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς, ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Ἔχασαν τήν ἐπικοινωνία καί συνομιλία, μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα, ἔχασαν τήν σχέσιν καί ἕνωσιν μαζί Του, ἔχασαν, δηλαδή, τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς καί βρέθηκαν, μέ τή θέλησί τους ἀπέναντι. Παρασυνεβλήθησαν, λέγει ὁ Δαβίδ, τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθησαν αὐτοῖς. Δέν κατενόησαν τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν. Καί μέ λίγα λόγια, μακράν τοῦ Θεοῦ ἡ ἀνθρωπότης ἔφθασε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι.
Ὁ Θεός ὅμως, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, ἐπειδή «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν», μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί, στέλνει Τόν Υἱόν Του τόν Μονογενῆ στόν κόσμο καί ἔτσι μᾶς ἀποκαλύπτει τό «χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον μυστήριον».
Εἰσακούει τήν Προσευχήν τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης. Λύει τό ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας τους καί χαρίζει σ’ αὐτούς καί στόν κόσμο τήν Μαριάμ. Ὁ Ἰωακείμ καί ἠ Ἄννα ἀναγνωρίζουν ὅτι τό παιδί αὐτό εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον τοῦ Θεοῦ» σ’ αὐτούς καί στόν κόσμον καί τό ἀφιερώνουν στό Θεό. Ἀνατρέφεται στό ναό. Αφιερώνεται στόν Κύριο. Μέρα καί νύκτα μελετᾶ τό Νόμο Του καί ἀναδεικνύεται στά μάτια τοῦ Θεοῦ «ἡ μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή». Κρίνει ὁ Θεός ὅτι ἔφθασε ὁ καιρός, «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» καί ἀποφασίζει τή λύτρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Δέχεται ὁ Θεός τή θερμή πίστι, τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσι τῆς ἁγνῆς καί ἄσπιλης Παρθένου. Θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἱκανή καί ἀξία νά δεχθῇ στήν πανάχραντη ψυχή της ὅλον τό Ἅγιον Πνεῦμα καί νά γεννήσῃ τόν Μονογενῆ Του Υἱόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Ἡ Μεγαλόχαρη ἀφήνεται στά Χέρια τοῦ Θεοῦ καί καταξιώνεται νά γίνη Θεοτόκος, Μητέρα τοῦ Φωτός, Μητέρα τῆς Ζωῆς, Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, Μητέρα ὅλων μας. Ἀναδεινύεται τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, ὑψηλοτέρα τῶν Οὐρανῶν καί, ὄντως καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα. ΠΑΝΑΓΙΑ.
Ὁμολογῶ ὅτι τρέμουν τά χείλη μου προφέροντας τό ὄνομα τῆς Μεγαλόχαρης, τρέμουν τά χέρια μου, προσπαθῶντας νά βρῶ καί νά γράψω λόγια κατάλληλα. Προσπαθῶ νά μιλήσω στήν καλοπροαίρετη καρδιά σας γιά τή Χάρι της καί δέν βρίσκω λόγια...
Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλοτητός μου μπροστά στή Χάρι της, σταματάει ὁ νοῦς μου...
Ποιός εἶναι ἄξιος, ἀλήθεια, νά ἐγκωμιάσῃ ἐπάξια τή Μεγαλόχαρη; Κι’ ἐγώ, ὁ ἀνάξιος, πῶς τολμῶ καί προσπαθῶ νά ἐγκωμιάσω τή Μητέρα τοῦ φωτός;
Ὁ ἱερός ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας περιγράφει, μέ τό ποιητικό του χάρισμα, τό δέος, τό θαυμασμό καί τήν ἔκστασι τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, μπροστά τό Κάλλος τῶν ἀρετῶν τῆς Ἁγνῆς Παρθένου, καί λέγει:
«Τήν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου καί τό ὑπέρλαμπρον τό τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριήλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι, Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπάξιον; Τί δέ ὀνομάσω Σε; Ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι· διό, ὡς προσετάγην βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ κεχαριτωμένη».Καί ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης ἀναφωνεῖ:
«Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φράσαι μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα; Ποῖα δέ γλῶσσα
λαλῆσαι περί τῆς Μεγαλωνύμου Θεοτόκου, τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου; Αὕτη γάρ καί τάς τῶν οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισε».
Καί πραγματικά παραξένεψε καί τίς οὐράνιες δυνάμεις , ὅταν εἶδαν τόν Κύριον τῆς Δόξης νά κρατάῃ στά Χέρια Του γυναικείαν ψυχήν. Ἀποροῦν ὅταν βλέπουν τόν Κύριον νά ὑψώνῃ στά Οὐράνια τήν Παναγίαν Μητέρα Του καί νά τήν στήνει στά δεξιά Του.
Προφῆται, ἁπόστολοι, ὁμολογηταί τῆς Πίστεως καί Μεγάλοι Πατέρες στέκονται ἄφωνοι μπροστά στή Μεγαλόχαρη. Πῶς τολμῶ ὁ ἀνάξιος ἐγώ νά προσπαθῶ νά ἐγκωμιάσω τή Χάρι της;
Μέ δέος, μέ τρόμο, μέ δάκρυα καί στοναχές, μέ ἄναρθρες κραυγές καί ψελλίσματα νηπίου, προσπαθῶ νά προσεγγίσω τή Μεγάλη Μητέρα, τή σκέπη, τήν μόνην καταφυγήν καί τό στερέωμα τῶν πιστῶν.
Πιστεύω ὅτι ὅλοι μας, σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας κυρίως δέ στίς θλίψεις μας, δίκαιοι καί ἀμαρτωλοί, ὅλοι κουρνιάζουμε στή στοργική, μητρική της ἀγκαλιά! Εἶναι ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς, ἡ Μητέρα τοῦ φωτός, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί Μητέρα ὅλων μας. Ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα καί πιστεύω σάν στοργική Μητέρα ἀκούει καί τά ψελλίσματα τῶν νηπίων παιδιῶν της.
Στά δεξιά τοῦ Σωτῆρος ἀσιγήτως δέεται γιά μᾶς.Εἶναι Μητέρα μας, ποῦ ἀλλοῦ μποροῦμε νά
καταφύγουμε καί νά βροῦμε παρηγοριά; Εἶναι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, μετά τόν Κύριον. Εἶναι ἡ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς καί τῶν πολεμουμένων βοήθεια. Καί κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τή στοργή καί τήν προστασία της. Μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα, ἀκόμη κι’ ἐμένα...
Καί σπεύδει σέ βοήθεια ὅταν τήν καλοῦμε. Πικραίνεται ὅταν μᾶς βλέπει νά ξεφεύγουμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Δακρύζουν δέ ἀκόμη καί οἰ εἰκόνες της... Καί χαίρεται ὅταν βαδίζουμε στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στόν Κύριο. Καί ὀ νοῶν, νοήτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου