Η ΘΕΡΜΗ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΙΣ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Δύναται καί «ὄρη μεθιστάνειν».

Ὁ Χριστός πῆρε μαζί του, στό ὄρος Θαβώρ, μόνον τούς τρεῖς κορυφαίους τῶν Μαθητῶν, κατά λόγον δικαιοσύνης, διότι μόνον αὐτοί ἦσαν δεκτικοί τῆς ἀποκαλύψεως τῆς ἐνθέου Δόξης. Ὁ ὑμνῳδός  αἰτιολογεῖ τήν ἐκλογή τοῦ Κυρίου καί λέγει ὅτι πῆρε μαζί Του τούς τρεῖς, καί ἄφησε στούς πρόποδας τοῦ ὄρους, τούς ἄλλους, διότι ὑστεροῦσαν στήν Πίστι, δέν εἶχαν προκόψει στίς ἀρετές, δέν μποροῦσαν νά δεχθοῦν τή θεία δόξα, ἐπειδή μόνον « οἱ τῷ ὕψει των ἀρετῶν διαπρέψαντες καί τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται».

Μετά τή Μεταμόρφωσι ἐπέστρεψε ὁ Κύριος κοντά στούς ἄλλους Μαθητάς καί ἐκεῖ τόν πλησίασε ἕνας δυστυχισμένος πατέρας, πού εἶχε ἄρρωστο τό παιδί του καί γονατιστός τοῦ ἔλεγε: Κύριε, ἐλέησε τόν υἱόν μου, διότι σεληνιάζεται καί ὑποφέρει πολύ. Πολλές φορές πέφτει στή φωτιά καί πολλές φορές στό νερό. Καί τόν ἔφερα στούς Μαθητάς Σου, ἀλλά δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν.

Τότε ὁ Κύριος , μέ πόνο ψυχῆς, ἐκφράζει τό παράπονό Του, γιά τήν ἀπιστία, τή σκληρότητα καί τήν ἀμετανοησία τῶν Ἰουδαίων καί λέγει:

«Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; Φέρετέ  μοι αὐτόν ὧδε. Καί ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καί ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ τό δαιμόνιον καί ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης»(πρβλ. Ματθ. ιζ΄14-21. Μάρκ. θ΄ 14-29, Λουκ. θ΄ 37-43).
Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι στήν παράκλησί του ὁ δυστυχισμένος πατέρας, μέ σπαραγμό ψυχῆς, ἀναφέρει στό Χριστό τόν πόνο του γιά τή δυστυχία τοῦ παιδιοῦ του εἶπε: «Κύριε, ἄν μπορῇς νά κάνης κάτι, βοήθησέ μας, σπλαγχνίσου μας». Καί ὁ Εὔσπλαγχνος, ὁ γλυκύς Ἰησοῦς, τοῦ εἶπε: «Ἄν μπορῇς νά πιστέψῃς, ὅλα εἶναι δυνατά εἰς ἐκεῖνον πού πιστεύει». Τότε ὁ πατέρας φώναξε ἀμέσως καί μέ δάκρυα εἶπε: «Πιστεύω, Κύριε, ὅτι ἔχεις τή δύναμι νά μέ βοηθήσῃς. Βοήθησέ με νά λυτρωθῶ ἀπό τήν ὀλιγοπιστία μου. Βοήθησέ με, ἀναπλήρωσε Σύ τήν ἔλλειψι τῆς πίστεώς μου». Τότε ὁ Κύριος ἐπετίμησε τό ἀκάθαρτο πνεῦμα, τό ἄλαλον καί κωφόν καί θεράπευσε τόν νέον ἀπό τόν πονηρόν δαίμονα(Μάρκ. θ΄22-27).

(Σημειώνω ἐδῶ ὅτι ὁ πόνος τῶν γονιῶν δέν μετριέται καί ὁ σπαραγμός τους δέν περιγράφεται ὅταν βλέπουν τά παιδιά τους νά ἐκτροχιάζονται, νά ξεφεύγουν ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί νά κυριεύονται ἀπό διάφορα δαιμονικά πάθη  καί νά βασανίζονται. Ἄς γνωρίζουν οἱ νέοι ὅτι οἱ γονεῖς τους ὑποφέρουν περισσότερο, γιά νά ἀποφεύγουν τό Κακόν καί την ἁμαρτία, νά μή πικραίνουν τούς γονεῖς τους. Νά μή λησμονοῦν δέ ὅτι ὅλα εἶναι δυνατά σέ κεῖνον πού πιστεύει στό Χριστό).

Μετά τή θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου νέου, πλησίασαν οἱ Μαθηταί τόν Κύριον ἰδιαιτέρως καί τόν ρώτησαν· «Κύριε, γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε αὐτό τό δαιμόνιον;» Τότε ὁ Κύριος τούς εἶπε: «Διά τήν ἀπιστίαν ὑμῶν. Ἀμήν γάρ λέγω ὑμῖν, ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Τόνισε δέ ὅτι αὐτό το δαιμόνιο δέν βγαίνει ἀπό τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει κυριευθῇ ἀπό αὐτό, παρά μονάχα μέ προσευχή καί νηστεία. «Τοῦτο δέ τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ».

Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τά πάθη καί τίς κακίες καί ἀπό ὅλων τῶν εἰδῶν τά δαιμόνια, χρειάζεται νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά πιστέψουμε στό Χριστό, πρᾶγμα, πού σημαίνει νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε στή ζωή μας «πρᾶξι». Μέ ἄλλα λόγια, νά ἔχουμε θερμή, ὀρθόδοξη Πίστι στό Χριστό, πού μπορεῖ καί ὄρη μεθιστάνειν. Ἡ ὀρθή πίστι μετακινεῖ ὅλων τῶν εἰδῶν τά βουνά, ὑπερνικᾷ ὅλες τίς δυσκολίες. Ὁ πιστός μπορεῖ νά περιπατεῖ, ἐν Χριστῷ, πάνω  σέ κάθε εἴδους φουρτουνιάσμένη θάλασσα. Τίποτε δέν μπορεῖ νά βλάψη τόν πιστόν καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τοῦ σταθῇ ἐμπόδιο στόν ἀγῶνα του, γιά τήν πνευματική του τελείωσι.

Ποιά εἶναι ὅμως αὐτή ἡ ὁρθοδοξος Πίστις; Διότι καί τά δαιμόνια πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν πίστιν στό Χριστό(πρβλ. Ματθ. η΄29). Τί διαφέρει ἡ ὀρθόδοξος Πίστις ἀπό τή δαιμονική; Ἀσφαλῶς διαφέρει κατά τό περιεχόμενο. Οἱ δαίμονες εἶναι Ὀλετῆρες, καταστροφεῖς. Εἶναι πηγή τῆς Κακίας. Ἀντίθετα, τό περιεχόμενο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἶναι  ἡ Ἀγάπη, ὅπως μᾶς τή δίδαξεν ὁ Χριστός μέ τή σταυρική Του Θυσία. Εἶναι «πίστις, δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη». Ἔχει περιεχόμενο τά ἔργα τῆς ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον διά τόν Θεόν.

«Ἡ Πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἔστι». Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι «Ἐάν ἔχω πᾶσαν τήν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν εἰμι. Καί ἐάν ψωμίσω πάντα τά ὑπάρχοντά μου, καί ἐάν παραδῶ τό σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι»(Α΄Κορ. ιγ΄ 2-3).

Ὅταν ἔχουμε ὀρθόδοξον Πίστιν, πίστιν καυστικήν ὡς κόκκον σινάπεως, πίστι μέ περιεχόμενο τήν τέλεια ἀγάπη, τοτε ἀσφαλῶς θά μποροῦμε νά μετακινοῦμε ὅλων τῶν εἰδῶν τά βουνά. «Ὁ δέ Θεός πλούσιος ὤν ἐν ἐλέει» (Ἐφεσ. β΄ 4) εἶναι καί πανάγαθος καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Εἶναι δέ Πλουσιοπάροχος χορηγός ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Εἶναι γενναιόδωρος, μεγαλόδωρος, ἀνοιχτοχέρης.

 Χορηγεῖ  σέ κεῖνον, πού ἔχει θερμή πίστι, δηλαδή 

ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσι στό Χριστό, καί νηστεύει, δηλαδή 

μιμεῖται τόν Χριστόν, ὅλη τή θεϊκή Του δύναμι, ὥστε νά 

ἐκβάλῃ ἀκόμη καί αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά δαιμόνια, τό ἄλαλον 

καί κωφόν.

Ὁ πραγματικά πιστός προσεύχεται καί νηστεύει, μιμεῖται τόν Χριστόν, περιπατεῖ ἐν ἀγάπῃ. Καί διά τῆς προσευχῆς καί νηστείας δυναμώνει καί ἐνισχύεται, ὥστε νά μπορεῖ νά ἐκδιώκει καί τά χειρότερα δαιμόνια. Ὁ πραγματικά πιστός πιστεύει καί ἀποδεικνύει τήν πίστιν του,  μέ τήν ἀγάπην του. Εἶναι δένδρον καρποφόρον καί ἀειθαλές, πού ἀποδίδει τούς καρπούς στόν κατάλληλο καιρό. Ἀποδίδει τούς καρπούς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη,πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23).

Ὁ Χριστός ζητεῖ νά ἔχει ἡ πίστις μας περιεχόμενον τήν γνήσια , τήν τέλεια ἀγάπην καί φέρει σάν παράδειγμα ἀποφυγῆς τήν ξηραθεῖσαν συκή. Καί λέγει: « Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν ἔχητε πίστιν καί μή διακριθῆτε, οὐ μόνον τό τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλά κἄν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἄρθητι καί βλήθητι εἰς τήν θάλασσαν, γενήσεται· καί πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα΄21-22). Ἐξηράνθη ἡ συκή διά τήν ἀκαρπίαν.

Ἡ δύναμις καί τά κατορθώματα τῆς Πίστεως δέν περιγράφονται. Σέ κεῖνον, πού ἔχει θερμή, καυστική, ὀρθόδοξη Πίστι, ὁ Κύριος «δίδει τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν αὐτόν οὐ μή ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄ 19). Καί πραγματικά σέ ὁλόκληρη τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, στήν κοινωνία τῶν ἁγίων, παρατηροῦμε ὅτι στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄5).

Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι ἐκεῖνος, πού θά πιστέψῃ καί θά βαπτισθῇ, θά σωθῇ. Ἐκεῖνος πού δέν θά πιστέψῃ, θά κατακριθῇ. Καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι οἱ πιστοί, πού κάνουν «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον, θά συνοδεύωνται στή ζωή τους ἀπό τά μεγάλα κατορθώματα τῆς Πίστεως. Θά τούς ἀκολουθοῦν τά ἑξῆς σημεῖα, λέγει ὁ Κύριος: Στό ὄνομά μου θά βγάζουν δαιμόνια, θά μιλοῦν καινούργιες γλῶσσες, θά σηκώνουν φίδια στά χέρια τους καί ἄν τυχόν πιοῦν κάτι θανατηφόρον, δέν θά τούς βλάψῃ. Θά βάζουν τά χέρια τους στούς ἀρρώστους καί θά γίνωνται καλά, θά θεραπεύωνται (Μάρκ.ιστ΄ 16—18).

Εἴθε ὁ Κύριος νά μᾶς ἀξιώσῃ  νά τελειωθοῦμε στήν ὀρθόδοξον Πίστιν ὥστε, μέ τή Χάρι Του, νά ἐνταχθοῦμε  εἰς τήν Χορείαν τῶν Ἁγίων Του, νά Τόν ὑμνοῦμεν ἀκαταπαύστως καί ἀσιγήτως νά Τόν

δοξολογοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.