ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ

Ἀντλεῖ δύναμι ὁ πιστός να περιπατῇ

ἐπί τῆς θαλάσσης.

Μετά τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων στήν ἔρημο, ὁ Κύριος ἠνάγκασε τούς μαθητάς νά μποῦν στό πλοῖο καί νά περάσουν πρίν ἀπό Αὐτόν στήν ἀπέναντι ὄχθη, διέλυσε  τά πλήθη τοῦ λαοῦ καί ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι.

Ὁ Κύριος, ὡς τύπος τοῦ τελείου ἀνθρωπου, καθημερινά διδάσκει τήν ἀνάγκην τῆς ψυχῆς νά ἐπικοινωνῇ καί νά συνομιλῇ, μέ τόν οὐράνιον Πατέρα. Διδάσκει, μέ τό δικό Του προσωπικό παράδειγμα, τήν ἀδιάλειπτη ἐπικοινωνία καί συνομιλία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεόν. Τονίζει δέ 1^ον) ὅτι  ἡ πραγματική ἐπικοινωνία καί συνομιλία μέ τό Ὑπερκόσμιον Πρόσωπον, τόν πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ παρόντα, πρέπει νἆναι ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ, γιά τίς ἀφανεῖς καί φανερές εὐεργεσίες Του στούς ἀνθρώπους, καί 2^ον) ὅτι ὁ πιστός ἀντλεῖ δύναμιν ἀπό τήν Προσευχή, ὄχι μόνον νά περιπατεῖ ἐπί τῆς θαλάσσης, ἀλλά καί ὄτι ὀ στοργικός Πατέρας τοῦ δίδει τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί τόν βεβαιώνει ὅτι τίποτε ἀπολύτως δέν θά μπορέσῃ νά τόν ἀδικήσῃ ἤ νά τόν βλάψῃ στόν ἀγῶνα του γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ θεαρέστου ἔργου του(παρβλ. Λουκ. ι΄ 19). Γιά νά εἶναι πραγματική ἡ Προσευχή, νά εἶναι πράγματι ἐπικοινωνία καί συνομιλία μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μᾶς ὐποδεικνύει ὡς μιά ἀπό τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, τήν ἡσυχία, τήν ἀναχώρησι ἀπό κάθε εἴδους θόρυβο. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Κύριος, πολλές φορές, ἀνέβη εἰς τό ὄρος προσεύξασθαι κατ’ ἰδίαν. Μᾶς ὐποδεικνύει τήν ἀρχήν νά βρισκώμαστε μόνοι μέ τόν Θεόν. Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ἡ ἀνάβασις εἰς τό ὄρος εἶναι τό ἴδιο μέ τήν προσταγή: «Εἴσελθε εἰς τό ταμιεῖον σου καί πρόσευξαι τῷ Πατρί σου ἐν τῷ κρυπτῷ...», πρᾶγμα τό ὁποῖον σημαίνει ἀναχώρησι ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, σημαίνει ἀνάβασι ἄνω, πάνω ἀπό τά γήϊνα καί σαρκικά, ἀπομόνωσι ἀπό κάθε βιοτική μέριμνα καί προσήλωσι τοῦ νοῦ στό Θεό.

Μετά τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων, ὁ Χριστός, ἀνέβη εἰς τό ὄρος, ὡς τέλειος ἄνθρωπος, νά εὐχαριστήσῃ τόν Θεόν-Πατέρα, γιά τήν εὐλογία τῶν ἄρτων, καί νά διδάξῃ τήν Εὐχαριστία στό Θεόν, ὡς τρόπον ζωῆς τῶν πιστῶν. Προσευχόμενος δέ, δέν κοιτάει τό ρολόϊ, ἀλλά ἀπολαμβάνει τή Χαρά τήν εὐφροσύνη καί τήν ἀγαλλίασι τῆς πραγματικῆς ἐπικοινωνίας καί συνομιλίας μέ τόν Θεόν. Ἐνῶ δέ Αὐτός ἀπολαμβάνει αὐτήν τήν μακαριότητα, οἱ Μαθητές Του κλυδωνίζονται ὑπό τῶν κυμάτων. Δέν προσεύχονται. Τό πλοῖον τους  κινδυνεύει νά βουλιάξη , ἦν γάρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Κατά τό τελευταῖον τρίωρον τῆς νυκτός ἔρχεται πρός αὐτούς  Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπί τῆς θαλάσσης. Οἰ Μαθητές τρομάζουν καί κραυγάζουν, ὅτι φάντασμά  ἐστι. Ὁ Ἰησοῦς, πρᾷός καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, περιπατῶν ἐπί τῆς θαλάσσης, τούς ἐνθαρρύνει, καί ἐρχόμενος πρός αὐτούς τούς λέγει:

Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε. Τότε ὁ Πέτρος, ὁ πιό θαρραλέος, εἶπε· Κύριε, ἐάν εἶσαι Σύ, διάταξέ με νά ἔλθω κοντά σου περιπατῶν ἐπί τά ὕδατα. Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε·  ἐλθέ. Πράγματικά στό πρόσταγμα τοῦ Ἰησοῦ ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπό τό πλοῖον καί περιεπάτησε  πάνω στά κύματα, γιά νά ἔλθῃ πρός τόν Ἰησοῦν. Ὅσο ὁ Πέτρος ἔχει στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στόν Ἰησοῦν Χριστόν, περιπατεῖ πάνω στή φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ὅταν ἀποστρέφει τό πρόσωπόν του ἀπό τόν Χριστό καί κοιτάζει τά κύματα, ἀρχίζει νά βουλιάζει. «Βλέπων τόν ἄνεμον ἰσχυρόν ἐφοβήθη καί ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσον με».

Αὐτό συμβαίνει στήν καθημερινή μας ζωή. Τρικυμισμένη θάλασσα εἶναι ἠ ζωή μας. Θεόρατα εἶναι τά κύματα τῶν συμφορῶν καί τῶν θλίψεων.

Ὅσο ἔχουμε τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος  προσηλωμένο στό Χριστό, μέ πίστι θερμή, πριπατοῦμε πάνω στά κύματα. Ἀντλοῦμε δύναμι ἀπό τή Χάρι Του καί εἴμαστε ἱκανοί τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ. Ὅταν ὅμως χάσουμε τήν Πίστι μας, ὅταν ἀποστρέψουμε τό βλέμμα μας ἀπό τό Χριστό, τότε μᾶς κατασπαράσσουν οἱ ἐχθροί μας δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τήν πίστι του, τήν ἐμπιστοσύνη του στό Χριστό, ὅταν ἀποστρέψῃ τό βλέμμα του ἀπό Αὐτόν, τότε, ὅπως ὁ Πέτρος ἀρχίζει καί καταποντίζεται. Ὁ Πέτρος ὅμως ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι, πρόφθασε καί ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσον με. Καί ὁ Χριστός τόν ἅρπαξε ἀμέσως καί τόν ἀνέσυρε ἀπό τά κύματα. Πρόφθασε καί τόν ἔσωσε λέγων:  Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;

Ἐμεῖς ἀποστρέφοντας τό βλέμμα  μας ἀπό τόν Χριστόν, θά προφθάσουμε νά κράξουμε τό Χριστό νά μᾶς σώσῃ;

Θά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας ἡ προσήλωσί της στό Θεό. Νά καταλάβουμε καλά ὅτι ὀφείλουμε νά ἀγωνιζώμαστε καί «νά τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα δι’  ὑπομονῆς, ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄ 1-2). Νά περιπατοῦμε πάνω σέ κάθε εἴδους τρικυμίες, ἔχοντας στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στό Χριστό. Νά βρισκώμαστε σέ συνεχῆ, σέ ἀδιάλειπτη ἐπικοινωνία καί συνομιλία μαζί Του, διότι τότε καί μόνον τότε θά ξεφύγουμε ἀπό τίς συμφορές καί θά φθάσουμε κοντά Του  καί θά ἑνωθοῦμε μαζί Του, ὡς συγκληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του.