ΜΗ ΠΑΡΙΔΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΙΚΕΣΙΑΣ

Η ΠΑΝΣΕΜΝΟΣ

Πάνσεμνε, Πανάμωμε, Παρθένε, Θεοτόκε,

Ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγω; Ἀπό ποιόν ἄλλον νά ζητήσω βοήθεια, αὐτές τίς ὧρες τῆς συμφορᾶς, πού μᾶς βρῆκε, ἀσφαλῶς,  ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας;

Ὁμολογῶ, Δέσποινά μου, μετά ἀπό τόν Κύριο, ἐσένα ἔχω μόνη μου παρηγοριά καί ταπεινά προστρέχω κοντά Σου, Μητέρα πάντων τῶν Χριστιανῶν! Ἐσένα ἔχω, σίγουρα, προστασία καί σκέπη, καταφυγή καί στερέωμα. Κοντά Σου ἀναπαύετ’ ἡ ταλαίπωρη ψυχή μου, νοιώθω ἀσφαλής. Δέξου, Πανάχραντε, τά δάκρυά μου...

Διῶξε, Παναγιά μου, τόν πόνο ἀπό τήν καρδιά μου!

Σέ Σένα προστρέχω, πού εἶσαι ἡ σκέπη τοῦ κόσμου, ἡ πλατυτέρα νεφέλης.  Ἀναγνωρίζω, ὅτι δέν ἀξίζω ὁ ἄθλιος ἐγώ καί πολλοί ἄλλοι γύρω μου, τή στοργή Σου, Μεγαλόχαρη. Προστρέχουμε κοντά Σου μόνον στήν ἀνάγκη μας καί κράζουμε, χωρίς ντροπή, «Βοήθα, Παναγιά μου...». Καί ὅταν μέ τή Χάρι Σου, ὅλα πᾶνε καλά, ξεχνᾶμε, τήν ἀγάπη Σου καί τίς εὐεργεσίες  τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τῶν πρεσβειῶν Σου, καί συνεχίζουμε ξεδιάντροπα, τά  ἄνομα ἔργα τῶν χειρῶν μας. Καί στό καθε μας βῆμα χύνουμε δηλητήριο, σπέρνουμε συμφορές, ὥστε νά δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ Εἰκόνες Σου, πανάχραντη Μητέρα. Σίγουρα, μέ τά ἄνομα κι’ ἀνόσια καμώματά μας, χωρίς ἴχνος ντροπῆς, τό ὁμολογῶ, ἁγνή, Παρθένε, Θεοτόκε, πώς μένοντας στό βοῦρκο  τῶν παρανοήσεων, ἀσυναίσθητα, πληγώνουμε τήν εὐαίσθητη, τή στοργική  μητρική Σου καρδιά καί Σέ ποτίζουμε  μέ θλῖψι, πίκρα καί χολήν, ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ, Πανύμνητε. Τώρα, πού μᾶς δάκνει ὁ Κορωναϊός, ἐπιστρέφουμε  κοντά Σου, Πάναγνε καί ζητοῦμε  τή ἐπέμβασι τῆς μητρικῆς στοργῆς Σου. Κράζουμε μέ ὁλολυγμούς, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, καί ζητοῦμε, μέ κραυγές ἀπογνώσεως, τό ἔλεός Σου...

«Βοήθεια Παναγιά μου». Σκέπε, φρούρει, καί φύλαττε

τά ἀστόχαστα, τά ἄμυαλα, τά ἀνόητα παιδιά Σου!

Μᾶς ταλανίζουνε πληγές, καί ἰοί τῆς ἀπιστίας.  Καταφεύγουμε πρός Σέ, Ἄχραντη, Παναγία, καί

 ζητοῦμε τή σίγουρη καί δυνατή δική Σου μεσιτεία. 

Σῶσε μας. Λυπήσου μας , Μεγαλόχαρη. Μή μᾶς ἀφήσῃς νά φύγουμε ντροπιασμένοι ἀπό κοντά Σου!...

«Κλῖνον τό οὖς Σου, Ἁγνή, καί σῶσον τούς θλίψεσι, βυθιζομένους ἡμᾶς, καί συντήρησον, πάσης ἐχθρῶν ἁλώσεως, τήν σήν Πόλιν Θεοτόκε».

 Σκέπασε μέ τή Χάρι Σου τά ἄμυαλα παιδιά Σου.

«Μή παρίδῃς ἁμαρτωλῶν ἱκεσίας ἡ Πάνσεμνος, ὅτι Ἐλεήμων ἐστίν ὁ «Πανακής ἰατρός», ὁ Υἱός Σου καί Θεός ἡμῶν. Εἷναι ὁ μόνος, πού θέλει, ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖ, ὡς Παντοδύναμος νά μᾶς σώσῃ, γιατί Αὐτός Σταυρώθηκε γιά μᾶς», καί μόνο μ' ἕνα φύσημα τοῦ στόματός Του, μπορεῖ  νά ἐξαφανίση τό Κακό καί νά κονιορτοποιήσῃ τόν Ἀντίχριστο καί τά καμώματά του.