«ΟΥ ΦΟΒΕΡΟΝ ΤΟ ΠΕΣΕΙΝ,

ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΕΙΣΘΑΙ» (Γρηγ. Θεολόγος)

Εἶναι σέ ὅλους γνωστόν «τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως». Γεννιώμαστε μέ τή «ροπή πρός τήν ἁμαρτίαν» (Concupiscentia). Κληρονομήσαμε ἀπό τόν Ἀδάμ  «τό τῆς σαρκός ὀλισθηρόν». Καί πιστεύω πώς ὅλοι μας, λίγο ὡς πολύ, πέφτουμε σέ λάθη, πού μᾶς καταθλίβουν.

Ἄλλοτε μέ τή θέλησί μας καί ἄλλοτε χωρίς τή θέλησί μας, κάνουμε σκέψεις ἀστόχαστες, λέμε λόγια ἄπρεπα, κάνουμε πράξεις ντροπῆς καί δηλητηριάζουμε τή ψυχή καί τή ζωή μας. Ζοῦμε σέ ὅλο τό μεγαλεῖο της τή δυστυχία. Εἴμαστε δυστυχεῖς καί σκορπίζουμε  καί γύρω μας  τή δυστυχία μας. Μᾶς κυριεύουν ἀρνητικοί, κακοί, ἐφάμαρτοι λογισμοί, πού μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀστόχαστες συμπεριφορές, πού μᾶς καθηλώνουν στή γῆ. Μᾶς κυριεύει τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο(πρβλ. Ρωμ. η΄ 6-7). Καί τό πιό φοβερό εἶναι ὅτι, ὄχι μόνο πέφτουμε, στή λάσπη, ἀλλά παραμένουμε, βουτηγμένοι στή λάσπη, στό βοῦλκο  καί δέν σηκωνόμαστε. Παραμένουμε , μέ τή θέλησί μας, «δέσμιοι τῆς γῆς», «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ», «κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου», καί δέν θέλουμε νά σηκωθοῦμε καί νά σωθοῦμε.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ὅτι «τό ἁμαρτάνειν (εἶναι) ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτία (εἶναι) σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον».

Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι». Τό φοβερότερο κακό στόν ἄνθρωπο εἶναι τό νά μή συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, νά πέφτῃ καί νά μένῃ στή πτῶσι του, νά μή μετανοῇ. Τό πιο  φοβερό, «τό σατανικόν» εἶναι «τό κεῖσθαι», «τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ», ἡ ἀμετανοησία.

Θά πρέπει νά γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις ὅτι, ἄν ὄχι ὅλοι, οἱ περισσότεροι εἴμαστε «σάρκες». Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς ἀναμάρτητος. «Τίς γάρ καθαρός ἔσται ἀπό ῥύπου; ἀλλ’ οὐδείς, ἐάν καί μία ἡ μέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς» ( Ἰώβ ιδ΄4-5).

Ἀλλά τή βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, πρέπει νά τή συνοδεύει ἡ θερμή Πίστις στό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὥστε να μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψουμε στή Πατρική Ἑστία. Νά πιστέψουμε ὅτι

ὁ πανάγαθος «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄  Τιμ. β΄4), ὥστε νά μή μᾶς καταβάλλουν τά ψιθυρίσματα τοῦ πονηροῦ, μέ ἀρνητικούς λογισμούς, ὅπως π.χ. ὅτι ἐσύ δέν πρόκειται νά σωθῇς ὕστερα ἀπό τίς τόσες ἁμαρτίες, πού ἔχεις κάνει κλπ. Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς λέγει: Ὅταν ἔρχεται ὁ «Ψιθυρθιστής» καί σέ ὁδηγεῖ σέ ἀπελπισία, μέ  ἀπαισιόδοξες σκέψεις καί ἀρνητικούς λογισμούς, ἐσύ ,  νά διώχνῃς τούς ἀρνητικούς λογισμούς μέ καλούς, θετικούς λογισμούς καί θά διώχνεις τόν πονηρό. Θά λές, τώρα, Διάβολε,  ἔχουμε «ἔγγραφες τίς μαρτυρίες», ὅτι ὁ Θεός θά μᾶς σώσῃ, διότι ὁ Χριστός, πού σταυρώθηκε, γιά μᾶς, μᾶς βεβαιώνει ὅτι γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό «ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» καί  μᾶς τονίζει ὅτι «δέν ἦλθε νά καλέσῃ τούς δικαίους , ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν».

Ἑπομένως, ἀγαπητέ μου συνοδοιπόρε, ὅσες φορές κι’ ἄν πέσῃς, μή μείνῃς πεσμένος στό βοῦλκο, ἀλλά σηκώσου ἀμέσως, μέ πίστι στό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί θά σωθῇς. Μή ἀπογοητεύεσαι. Ἔτσι εἶναι ἡ ζωή μας. Εἶναι στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός. Ἀντιμετωπίζουμε δυσκολίες, θλίψεις, ἀπογοητεύσεις προβλήματα. Κάνουμε λάθη, πολλά λάθη. 

Ὁ Χριστός ὅμως δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Μᾶς ἐπισκέπτεται, μέ στοργή καί τρυφερότητα, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ «ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος», καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

 Ὁ Χριστός ἔρχεται καί λύνει ὅλα μας τά προβλήματα. Μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη. Ἀρκεῖ νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, γιά νά μεταβάλλῃ, μέ τήν ἀγάπη Του, αὐτό τό «χοιροστάσι», σέ Παράδεισο.

Μελετῆστε τή ζωή τῆς Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Ἡ Ἐκκλησία μας τήν προβάλλει σάν παράδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας καί μᾶς παρακινεῖ νά μετανοήσουμε καί ἐμεῖς εἰλικρινά, καί νά γευτοῦμε ὅλοι τά καλά τῆς μετανοίας, νά θαυμάσουμε τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά Τόν δοξάσουμε, γιά τήν Εὐσπλαγχνίαν Του.

Ναί. Μᾶς δέχεται ὁ Θεός. Μᾶς συγχωρεῖ. Μᾶς ὑποδέχεται στή στοργική Του πατρική ἀγκαλιά, ἀρκεῖ νά μετανοήσουμε εἰλικρινά. Δέν χωρεῖ καμμιά ἀπολύτως ἀμφιβολία. Γιά νά διώξω, ἀγαπητά μου παιδιά, κάθε δισταγμό, κάθε ἀμφιβολία ἀπό τήν ψυχή σας καί νά σᾶς  βεβαιώσω, ὅτι ὁ Χριστός, μᾶς δέχεται καί μᾶς συγχωρεῖ, σᾶς ἀναφέρω τό δικό μου παράδειγμα. Ἐξομολογοῦμαι στήν ἀγάπη σας καί σᾶς βεβαιώνω ὅτι ἀναρίθμητα εἶναι τά λάθη μου. Καί ὅμως ὁ Χριστός, δέχεται τή μετάνοιά μου. Ἀπόδειξις εἶναι τό γεγονός ὅτι μέ ἀνέχεται μπροστά στό Ἅγιον Αὐτοῦ θησιαστήριον μέχρι σήμερα, ἑξῆντα ὁλόκληρα χρόνια.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ὑπάρχει καί εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ὁ Σωτῆρας μας καί ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Σέ Αὐτόν ὀφείλουμε τά πάντα. Πρέπει δέ    νά Τόν δοξάζουμε μέ ὅλη τή Δύναμι τῆς ψυχῆς μας.Νά Τόν λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Νά Τόν ὑμνοῦμε δέ καί, ἀσιγήτως,  νά Τόν δοξολογοῦμεν διότι  Σέ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή,  ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.