ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΕΣ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΔΙ’ ΑΓΑΠΗΣ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΗΣ

 Μόνον ὁ αγαπημένος Του Μαθητής, ὁ Ἰωάννης στάθηκε κάτω ἀπό τό Σταυρό μαζί μέ τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου, καί συνεσταυρώθη μέ τό Διδάσκαλό Του καί οἱ Μυροφόρες, ἡ ἀδελφή τῆς Μητρός αὐτοῦ Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καί Μαρία ἡ Μαγδαληνή, στάθηκαν κοντά στό Σταυρό(Ἰωάν.ιθ΄25-26)  «Εἰστήκεισαν δέ πάντες οἱ γνωστοί αὐτοῦ ἀπό μακρόθεν, καί γυναῖκες αἱ συνακολουθήσασαι αὐτῷ ἀπό τῆς Γαλιλαίας ὁρῶσαι ταῦτα» (Λουκ.κγ΄49).

Οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, μετά τήν Σταύρωσιν τοῦ Χριστοῦ, ἐγκαταλείπουν τόν Κύριον τους. Κρύπτονται. Μένουν στό σπίτι, μέ ὁλόκλειστες τίς Θύρες, διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Κυριάρχησε στήν ψυχή τους ὁ φόβος. Χάθηκε ἡ ἀγάπη.

Μόνον οἱ Μυροφόρες Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη, ἀφοῦ πέρασε τό Σάββατο, ἠγόρασαν ἀρώματα τό βράδυ τοῦ Σαββάτου, γιά νά ἔλθουν τό πρωῒ στόν τάφο καί νά ἀλείψουν τόν Ἰησοῦν. καί πολύ πρωῒ  τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἔρχονται εἰς τό Μνημεῖον.

Οἱ καρδιές τῶν μυροφόρων φλέγονται ἀπό ἁγνή, τέλεια ἀγάπη πρός τόν «Ἠγαπημένον», τόν Θεραπευτή, τόν Εὐεργέτη τους. Ἡ ἀγάπη τους «ἔξω

βάλλει τόν φόβον» (Α΄ Ἰωάν. δ΄18). Δέν ξεχνοῦν τίς εὐεργεσίες τοῦ Κυρίου. Ζῆ στήν καθαρή τους ψυχή. Ὁπλίζονται μέ θάρρος καί πορεύονται πρός τό Μνημεῖον, γιά νά ἐκφράσουν τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία τους, στόν ἀγαπημένου τους διδάσκαλο, τόν Κύριόν τους, τόν Ἰησοῦν (Μάρκ.ιστ΄ 1-8).

Συναισθάνονται τήν ἀδυναμίαν τους καί  μονολογοῦν : Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς Θύρας τοῦ μνημείου; ... Ἦν γάρ μέγας σφόδρα». Ὅμως δέν γυρίζουν πίσω. Πιστεύουν μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς τους στό Χριστό. Ἡ πίστις τους δέν εἶναι νεκρά. Ἀποδεικνύεται πίστις ζωντανή καί ἐνεργός μέ τά ἔργα τῆς ἀγάπης. Εἶναι «πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη»(Γαλάτ. ε΄ 6). Ἔρχονται νά ἀλείψουν μέ μύρα τό Διδάσκαλό τους, ἀλλά πιστεύουν στή Θεότητά του.

Αὐτή ἡ πίστις τους, ζωντανή καί ἐνεργός, ἕλκει τήν Ψυχή τους πρός τόν Χριστόν. Πιστεύουν πώς δέν εἶναι δυνατόν νά κρατηθῇ ἀπό τή φθορά ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς. Δέν ξεχνοῦν ὄτι Αὐτός ἐλευθέρωσε τή Μαγδαληνή ἀπό τά ἑπτά δαιμόνια. Αὐτός ἀνέστησε τό τετραήμερον σεσηπότα Λάζαρον. Πιστεύουν ὅτι Αὐτός, ὁ δικός τους Εὐεργέτης, εἶναι τό Φῶς, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Πιστεύουν ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Λυτρωτής τοῦ σύμπαντος κόσμου. Συνεχίζουν τήν πορεία τους πρός τό καινόν Μνημεῖον καί διαπιστώνουν ὅτι «ἀποκεκύλισται ὁ λίθος». Εἰσέρχονται δέ  εἰς τό Μνημεῖον καί καταπλήσσονται. Πληροφοροῦνται δέ ἀπό τόν Ἄγγελον τοῦ Θεοῦ ὅτι ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ: «Μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον· ἡγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. Ἀλλ’ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καί τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτόν ὄψεσθε, καθώς εἶπεν ὑμῖν».

Βραβεύει ὁ  Κύριος τήν ζωντανή καί ἐνεργό Πίστιν τῶν Μυροφόρων. Βραβεύει τήν ἀφοσίωσι καί τήν ἔμπρακτη ἀγάπη τους. Πρῶτες πληροφοροῦνται τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Πρῶτες ἀπολαμβάνουν τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί πρῶτες εὐαγγελίζονται τήν Ἀνάστασι στόν Πέτρο καί τούς ἄλλους Μαθητές. Γίνονται Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καί Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν.

Πράγματικά οἱ Μυροφόρες, γυναῖκες Εὐαγγελίστριες, εἶναι σέ ὅλους ἐμᾶς πρότυπα, ὑποδείγματα πίστεως δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης. Μᾶς δείχνουν τό δρόμο πρός τόν Χριστόν, πού εἶναι ἡ πάντων Χαρά, τοῦ κόσμου ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, πού φωτίζει καθε ἄνθρωπον πού ἔρχεται στόν κόσμο. Μᾶς ὁδηγοῦν σταθερά πρός τόν Ἰησοῦν, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Καί μᾶς βεβαιώνουν ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία·  οὐδέ γάρ  ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὐπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον  ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄ 12). Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό

Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.