«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ, Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΑΡΤΟΣ, Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

«Ο ΑΡΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο ΚΑΤΑΒΑΙΝΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

ΚΑΙ ΖΩΗΝ ΔΙΔΟΥΣ ΤΩ ΚΟΣΜΩι».

Ὅλοι οἱ συνηδητοί ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, πιστεύομεν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Πιστεύομεν ὅτι ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἀληθινός, ὁ Οὐράνιος Ἄρτος, ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς (Ἰωάν. 6, 35). Ὁ Χριστός καί μόνον αὐτός εἶναι «ὁ Ἄρτος τοῦ Θεοῦ, ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ»(Ἰωάν. 6,33).

Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς καλεῖ κοντά Του. Μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του, μᾶς διδάσκει τήν ἀγάπη. Καί πάνω ἀπό τό Σταυρό Του βροντοφωνάζει σέ ὅλους μας  καί λέγει: «Καινήν ἐντολήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν, 13, 34). Καταδέχεται νά σταυρωθῇ Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Θυσιάζεται καί προσφέρεται σέ μᾶς ὁ Οὐράνιος, ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος, καί μᾶς τροφοδοτεῖ. Μᾶς τρέφει, μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς θεοποιεῖ, μέ τό ἄχραντο σῶμα Του καί μέ τό Τίμιον Αἷμα Του καί

μᾶς λέγει: «Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου. Καί λαβών τό ποτήριον μᾶς λέγει: «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τό Αἷμά μου τό τῆς Καινῆς Διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»(Ματθ. 26, 26—29). Καί τονίζει: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» (Λουκ.22,19-20).  Συνεχῶς ποιεῖτε. Δέν φροντίζει μόνο, γιά τή διατροφή τοῦ σώματος. Πολύ περισσότερο φροντίζει γιά τήν τροφή τῆς ψυχῆς. Καί μᾶς βεβαιώνει λέγων ὅτι: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον... καί ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰωάν. 6,54-55). 

Ὁ Πανάγαθος, ὁ «πανακής ἰατρός» φροντίζει γιά μᾶς. Μᾶς τρέφει μέ τό ἄχραντον σῶμα Του καί τό Τίμιον Αἷμα Του, πού εἶναι «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν». Μέ τή θεία Κοινωνία δέν ἀρρωσταίνει κανείς. Τό ἀντίθετον συμβαίνει. Μέ τή θεία Κοινωνία θεραπεύονται οἱ πιστοί ἀπό ἀνίατες ἀρρώστιες. Κοινωνοῦν εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος. Καί κάθε πιστός, πού κοινωνεῖ, κοινωνεῖ μετά Φόβου Θεοῦ Πίστεως καί Ἀγάπης, κοινωνεῖ,  ὅσον εἶναι  δυνατόν στόν ἄνθρωπον, ἀξίως. Εἷναι αὐτονόητον ὅτι «ὁ ἐσθίων  καί πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σῶμα τοῦ Κυρίου»(Α΄Κορινθ.11, 29). Ὁ πιστός πού κοινωνεῖ  ἄξίως, γίνεται σύσσωμος καί σύναιμος μέ τόν Χριστόν, Θεοφόρος, Χριστοφόρος καί Πνευματοφόρος.

Γίνεται ἱκανός τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Ὁ Χριστός ἐπίσης μᾶς τρέφει καί μᾶς ζωογονεῖ καί μᾶς Θεοποιεῖ καί μέ τόν πανάγιον λόγον Του, ὁ ὁποῖος εἶναι ὄχι μόνον τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί φωτισμός , Ἴαμα καί θεραπεία τῆς ψυχῆς μας.

Οἱ ὀλιγόπιστοι, οἱ ἐπιπόλαιοι καί οἱ δυστυχεῖς ἄπιστοι, στεροῦνται τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, μέ τή θέλησί τους. Δέν μποροῦν νά  προσεγγίσουν τό Μέγα Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, οὔτε τίς ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων, διότι δέν ἔχουν ἀνοίξη τήν ψυχή τους στό Χριστό καί δέν ἔχουνε ἐγκολπωθῆ τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του. Ξεχωρίζουν, φαρισαϊκά, οἱ ἄπιστοι τον ἑαυτόν τους ἀπό τόν Χριστόν καί ἀπό τούς συνανθρώπους τους. Μένουν μακρυά ἀπό τό κοινόν Ποτήριον. Τό κοινόν Ποτήριον ἑνώνει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν. Ἡ Ἕνωσις αὐτή ξεπερνᾶ τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου καί κυρίως τῶν ἀπίστων. Πῶς θά μπορέσῃ  ὁ ἄπιστος νά προσεγγίσῃ τά ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν;

Ὁ ἄπιστος ζῆ μέσα στό φόβο, γιατί δέν ἔχει στήν ψυχή καί τή ζωή του ἀγάπη. Καί φθάνει στό σημεῖον νά βλασφημεῖ τά θεῖα. Διότι εἶναι  ἔγκλημα καθοσιώσεως, εἶναι «Ὕβρις» νά ἰσχυρίζονται π.χ. ὅτι μπορεῖ νά μολυνθοῦν ἐάν κοινωνήσουν ἀπό τό κοινόν Ἅγιον Ποτήριον.

Φρῖξον Ἥλιε, στέναξον ἡ   Γῆ μπροστά στό μέγεθος τῆς ἀφροσύνης καί τῆς παραφροσύνης! ...

Παρακαλῶ ὅλους ἐσᾶς, ἀγαπητά μου παιδιά, νά ἑνώσουμε τήν προσευχή μας ὑπέρ τῶν χλιαρῶν καί ὀλιγοπίστων καί, τῶν ἀπίστων συνανθρώπων μας. Νά παρακαλέσουμε τόν Κύριον τῆς Δόξης, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, νά χαρίσῃ σέ ὅλους τό χάρισμα τῆς μετανοίας, ὥστε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τόν ἰό τῆς ἀπιστίας. Νά συνέλθουν καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουν στήν πατρική Ἑστία, γιά χαροῦν μαζί μας τή χαρά τοῦ Κυρίου μας. Εἴθε ὁ Χριστός νά δώσῃ νά εὐρεθοῦμε οἱ πᾶντες ἑνωμένοι,  μέ τήν ἀγάπην Του, καί μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως και ἀγάπης νά κοινωνοῦμεν ἀξίως τό ἄχραντον σῶμα Του καί τό τίμιον Αἷμα Του καί, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, νά Τόν δοξάζωμεν, διότι, Σ’ Αὐτόν, πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό Αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, ἀνήκει ἡ τιμή , ἡ δόξα καί τό κρατός εἰς τούς αἰῶνας, Ἀμήν.