ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΜΟΝΟΝ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗ, ΓΙΑ ΜΑΣ

Ἐάν ἐξετάσουμε τή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος, θά διαπιστώσουμε, ὅτι στίς διανθρώπινες σχέσις δέν ὑπάρχει γνησιότητα, εἰλικρίνεια, ἁγνή, θυσιαστική ἀγάπη τοῦ ἑνός, γιά τόν ἄλλον ἄνθρωπον, ἀλλά ἰδιοτέλεια, μῖσος, Ἐγωϊσμοί, Ψευτιά κι’ Ὑποκρισία.

Πετρῶσαν οἱ καρδιές. «Διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν, ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν»(πρβλ. Ματθ.24,12).

Κανείς δέν θυσιάζεται σήμερα οὔτε γιά τό φίλο του. Πολύ δέ περισσότερο κανείς δέν θυσιάζεται, γιά τούς καταδικασμένους, γιά τούς ἁμαρτωλούς.

Ὅμως ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, πού «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ. β΄4), «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄16).

Καί πραγματικά «συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε»( Ρωμ. ε΄ 8).

Ἔτσι «εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ὑμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄14)

«Καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ»(Α΄Τιμόθ. γ΄16). «Ἐσταυρώθη δι’ ἠμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν».

Καταδέχεται καί Σταυρόν καί Θάνατον, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Θάνατο. Ἔρχεται καί ταπεινώνεται μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Αὐτός εἶναι   «ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν». Αὐτός εἶναι ἡ λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας. 

Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι «ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 29), ὁ Ὁποῖος

 ἔρχεται κοντά μας «ὡς αὔρα λεπτή» καί ἁπαλύνει τόν πόνον μας καί σπογγίζει τά δάκρυά, μᾶς στηρίζει, μᾶς παρηγορεῖ καί  μᾶς ἀνεβάζει στά Οὐράνια.

Ἔρχεται, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν καί καταδέχεται Σταυρόν καί θάνατον, γιά μᾶς τούς καταδικασμένους σέ θάνατον, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Πλησιάζει τόν καθένα μας, μέ θεϊκή τρυφερότητα, καί μᾶς ἐνθαρρύνει, μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς λέγει: Ὄχι ἐσύ, ἐγώ γιά σένα θά σταυρωθῶ. Ἐγώ, ἀντί σοῦ. Ὄχι ἐσύ, παιδί μου, ἐγώ θά πονέσω γιά σένα. Τό μόνον πού σοῦ ζητῶ

Εἶναι νά ἀγαπᾶς τόν ἀδελφό σου, ὅπως εγώ σέ ἀγάπησα. Καί στόν Οὐράνιον Πατέρα βροντοφωνάζει: Ἐγώ, ἀντ’ αὐτῶν. «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς (τούς πιστούς Μαθητάς μου) ἐν τῷ ὀνόματί σου, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς...Ἁγίασον αὐτούς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου... Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ...»(Ἰωάν. ιζ΄ 11 ἑξ.).

Πραγματικά Μέγα εἶναι τό Μυστήριον τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ, γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Εἶναι μυστήριον ξένον καί παράδοξον, «ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν». Προσεγγίζεται μόνον μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.

Τό Μυστήριον αὐτό τῆς Σταυρικῆς Θυσίας καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι καί ἡ τρανοτάτη ἀπόδειξις τῆς Παρουσίας Τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας καί τῆς ἄπειρης Ἀγάπης Του καί τῆς Φιλανθρωπίας Του. Πραγματικά αὐτός καί μόνον Αὐτός ἐνδιαφέρεται καί φροντίζει γιά μᾶς. Αὐτός εἶναι ὁ Λυτρωτής μας.

Ἡ ἀποκάλυψις τοῦ μυστηρίου τῆς Σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς βεβαιώνει ὅτι μόνον ἕνας Θεός θά μποροῦσε νά σταυρωθῇ, γιά μᾶς. Καί πραγματικά οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος ἔσωσεν ἡμᾶς, ἀλλ’ Αὐτός ὁ Κύριος ἐσταυρώθη καί Ανέστη καί ἔσωσεν ἡμᾶς, γιά νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως Αὐτός ὁ Κύριος μᾶς ἀγάπησε, ὥστε μένοντες ἐν τῇ ἀγάπῃ καί διά τῆς ἀγάπης νά φθάσουμε ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», νά γίνουμε θεοί κατά χάριν.

ΔΟΞΑ ΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ! 

ΔΟΞΑ ΣΟΙ!