ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Κοντά στό Γολγοθᾶ «ἦν κῆπος

Καί ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν,

ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδείς ἐτέθη».

Σέ τοῦτο τό μνημεῖον ἐτάφη

ἡ ζωή τῶν ἁπάντων, ὁ Ἱησοῦς.

Ποῦ ὁδηγεῖ, ἀλήθεια, ἡ ἔσχατη μωρία

τόν ἄμυαλο, τόν μωρόν, τόν εὐτελῆ!...

Ἐμπτύει καί κολαφίζει, χλευάζει τόν

Εὐεργέτην, τόν Ἐλευθερωτήν, τόν Ἀμνόν

τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ

κόσμου, πού ὁδηγεῖται ἄφωνος, ὡς πρόβατον

ἐπί σφαγήν, στόν Γολγοθᾶ καί, μέ τή θέλησί

Του, Σταυρώνεται Αὐτός ἀντί ἡμῶν.

Ὦ τῆς Παραφροσύνης καί τῆς Χριστοκτονίας

Τῆς τῶν προφητοκτόνων!...

Μέγα τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε!

Πῶς ἐσαρκώθης; Πῶς ἐσταυρώθης; Πῶς ἐτάφης, Σύ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς;...

Σύ, Κύριε, τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, ἡ γλυκειά

μου Ἄνοιξις, πού μέ ἐλευθέρωσες ἀπό τά ἐπτά

δαιμόνια, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, φανερώσου

καί παῦσον ἀπ’ ἐμοῦ τόν ὀδυρμόν τῶν δακρύων.

Τά βήματά μου, Κύριε, μέ ὁδηγοῦν στόν κῆπο,

Μέ δάκρυα Σέ ἀναζητῶ, νά ἀναπαυθῇ ἡ ψυχή μου. Σύ μέ λύτρωσες ἀπό τά ἑπτά δαιμόνια, Σύ, εἶσαι ἡ ζωή μου καί ἡ εἰρήνη μου, ἡ μόνη μου

Παρηγοριά, ἡ μόνη μου ἐλπίδα. Βλέπω τό καινόν

Μνημεῖον, κενόν καί Σέ ἀναζητῶ, χωρίς ἀναπαμό.

Μή βραδύνης, μή ἀργοπορῆς, ἔρχου ταχύ, γλυκύτατε Ἰησοῦ, νά δώσῃς χαρά στήν ἄχαρη ζωή

Μου. Χωρίς τήν ζωντανή Σου παρουσία χάνομαι στήν ἀπύθμενη ἄβυσσο τῆς Παραφροσύνης. Χωρίς τή δική Σου Παρουσία κάθε ψυχή βυθίζεται

στό ἔρεβος τῆς Κολάσεως, στήν λίμνη τοῦ πυρός

τήν καιομένην ἐν θείῳ... Χωρίς Ἐσένα, Κύριε, δέν

ὑπάρχει ζωή. Ἐσύ εἶσαι ἡ  ζωή μας. Ἐσύ, καί μόνον ἐσύ, Ζωοδότα Κύριε, δίνεις νόημα καί περιεχόμενον στή ζωή μας. Σύ, ἡ ἐνσαρκωμένη Ἀγάπη, εἶσαι ἡ ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἠ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Σύ καί μόνον Σύ μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες μέ τό πανάγιον Αἷμά Σου καί χωρίς Ἐσένα  εἴμαστε ὁλότελα χαμένοι...ἔρχου ταχύ, Κύριε Ἰησοῦ! Ἔρχου ταχύ. Ἐμφάνηθι, Θεέ μου!

Δέξου τό Θρῆνο μου. Ἄκουσε τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου. Σύ μέ ἐλευθέρωσες ἀπό τά ἑπτά δαιμόνια. Σύ εἶσαι ὁ   Σωτῆρας μου ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Δέξου τά δάκρυά μου...

«Μαρία δέ εἰστήκει πρός τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω. Ὡς οὖν ἔκλαιε, παρέκυψεν εἰς τό μνημεῖον καί θεωρεῖ δύο ἀγγέλους ἐν λευκοῖς καθεζομένους, ἕνα πρός τῇ κεφαλῇ καί ἕνα πρός τοῖς ποσίν ὅπου ἔκειτο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι· Γύναι τί κλαίεις; Καί λέγει στούς ἀγγέλους: Κλαίω. Θρηνῶ καί ὀδύρομαι, διότι ἐπῆραν τόν Κύριόν ἀπό τόν τάφον καί δέν ἠξεύρω, ποῦ ἔθηκαν αὐτόν, ποῦ τόν ἔβαλαν. Καί ἀφοῦ εἶπεν αὐτά, ἔστρεψε τό δακρυσμένο βλέμμα της πρός τά ὀπίσω καί βλέπει τόν Ἰησοῦν νά στέκεται ὄρθιος καί δέν τόν ἀναγνώρισε, δέν κατάλαβε ὅτι ἦταν

ὁ Ἰησοῦς. Καί τότε ὁ Ἰησοῦς τή ρώτησε: Γύναι,  τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη νόμισε, πώς ἦταν ὁ Κηπουρός καί μέ λαχτάρα καί ἀπερίγραπτο πόνο τοῦ εἶπε: «Κύριε, εἰ σύ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι, ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγώ αὐτόν ἀρῶ». Ἄν σοῦ ἦταν βάρος, ὁ Δάσκαλός μου, ὁ Σωτῆρας μου, ἄν Τόν ἐπῆρες ἐσύ, σέ ἐκλιπαρῶ, σέ ἱκετεύω, πές μου ποῦ Τόν ἔβαλες καί ἐγώ θά Τόν πάρω ἀπό τόν κῆπο σου.

Εἰπέ μοι, ποῦ ἔθηκας αὐτόν κἀγώ αὐτόν ἀρῶ.

Μέσα στόν πόνο της,  καθηλωμένη στή γῆ, δέν μποροῦσε νά νοήσῃ τά ὑπερκόσμια, τό ὑπερμέγιστον Θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως του Κυρίου. Τότε ὁ Ἰησοῦς, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, βραβεύει τήν ἀφοσίωσι, τήν πίστι καί τήν ἀγάπη αὐτῆς τῆς ὀδυρομένης ψυχῆς, πού μέ τόση λαχτάρα Τόν ἀναζητεῖ καί ἐμφανίζεται ὁ Ἀναστάς καί τήν προσφωνεῖ μέ τό ὄνομά της: «Μαρία». Καί Κείνη λέγει «Ραββουνί», ὅ λέγεται «Διδάσκαλε»...

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ μέ λόγια τό σεισμό τῆς

εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως πού συγκλονίζει τήν πονεμένη ψυχή τῆς Μαγδαληνῆς, ἀλλά καί τῆς κάθε ψυχῆς πού δέχεται τούτη τή Φανέρωσι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ;

Μέ τήν Προσφώνησι καί τήν ἀντιφώνησι καί τή φανέρωσι τοῦ Ἰησοῦ, ἀνοίγουν τά Οὐράνια καί ἄγγελοι καί ἄνθρωποι μαζί, συνθέτουν ὑπερκόσμιες Ὠδές, καινές Ὠδές δοξολογίας πρός τόν Ὕψιστον... Ὠδές πνευματικές πρός τό Ἀρνίον.

Ἡ Μαρία ἔκθαμβος γονατίζει καί προσπαθεῖ νά προσκυνήσῃ τόν Ἀναστάντα κι’ Ἐκεῖνος τῆς ἀποκαλύπτει τά ὑπερκόσμια καί τῆς λέγει:

«Μή μου ἅπτου· οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου· πορεύου δέ πρός τούς ἀδελφούς μου καί εἰπέ αὐτοῖς· ἀναβαίνω πρός τόν πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν» (Ἰωάν. κ΄11-17). Συμφέρει σέ ὅλους νά ἀνέβω πρός τόν Πατέρα μου. Ἀναβαίνω καί συνανυψῶ ὑμᾶς πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ἡ ζωή τῶν ἁπάντων τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα, καί ἡρπάγη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ. Ἀνέστη καί Ἀνελήφθη εἰς τόν Οὐρανόν καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί πῆρε μαζί Του καί ὁλους ἐμᾶς.Αὐτόν προσκυνήσωμεν.

Ἀδυνατεῖ ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιγράψῃ τά ὑπερκόσμια. Τά πύλινα χείλη μου δέν μποροῦν, ἀδυνατοῦν νά ἐκφράσουν τά ἀνέκφραστα, τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καί τούς Ἀναπαλμούς τῆς ψυχῆς μου.

Μόνον κλίνω εὐλαβικά τό γόνυ ψυχῆς τε καί σώματος ἐνώπιον τοῦ καθημένου ἐπί τοῦ  Θρόνου καί «προσκυνῶ τῷ ζῶντι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων καί καταθέτω τίς ἁμαρτίες μας ἐνώπιον τοῦ Θρόνου καί λέγω· Ἄξιος εἶ, ὁ Κύριος καί Θεός ἡμῶν, λαβεῖν τήν δόξαν καί τήν τιμήν καί τήν δύναμιν, ὅτι σύ ἔκτισας τά πάντα, καί διά τό θέλημά σου ἦσαν καί ἐκτίσθησαν»(πρβλ. Ἀποκ. δ΄10-11).