ΜΗ ΕΧΕΤΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, «ΟΙΣ ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΣΩΤΗΡΙΑ»

ΕΧΕΤΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ,

«ΤΩι ΕΓΕΙΡΟΝΤΙ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ».

 Εἶναι τρέλλα να χάνῃ κανείς τήν ἐπαφή του μέ τήν πραγματικότητα. Καί πικρή, σκληρή πραγματικότητα, δυστυχῶς, εἶναι ἡ διαπίστωσις ὅτι στήν καθημερινή μας ζωή, στίς διανθρώπινες σχέσεις σπάνια εἶναι «ἡ λυρική τῆς συναντήσεως».

Δηλαδή σπάνια εἶναι ἡ συνάντησις προσώπου μέ πρόσωπο, ἡ συνάντησις ἐντιμότητας, μέ ἐντιμότητα, εἰλικρίνειας μέ εἰλικρίνεια. Δυστυχῶς, οἱ περισσότερες διανθρώπινες σχέσεις εἶναι ἤ προσωπειακές, δηλ. προσωπείου μέ προσωπεῖον, ὁλοτελῶς ἀνέντιμες καί ἀνειλικρινεῖς συναντήσεις ἤ τό χειρότερον σχέσεις προσώπου μέ προσωπεῖον, ἡ τραγική τῆς συναντήσεως, ἑνός ἐντίμου καί εἰλικρινοῦς, μέ ἕναν ἀνέντιμον καί ἀνειλικρινῆ. Καί εἶναι τραγική αὐτή ἡ συνάντησις, διότι ὅταν ἀποκαλυφθῇ, ὅταν πέσῃ ἡ μάσκα, τότε «καί τοῦ θανάτου τά δεινά, δέν εἶναι τόσο ὀδυνηρά, ὅσο ἠ διάψευσις τῆς ἀγάπης μας, τῆς ἐμπιστοσύνης μας.

       «Ὅν ἄν φιλήσω, αὐτός ἐστι· κρατάσατε αὐτόν»

Πραγματικά εἶναι σπάνιες οἱ προσωπικές σχέσεις. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Εὔχου νά εἶσαι μετά τῶν ὀλίγων, σπάνιον γάρ τό ἀγαθόν».

Εἶναι φανερόν ὅτι ἄν οἰ διανθρώπινες, ἦσαν  προσωπικές, σχέσεις προσώπου μέ πρόσωπον, θά ἦταν πολύ διαφορετική ἡ μορφή τοῦ Κόσμου. Ἀλλά δυστυχῶς σπανίζει «ἡ λυρική τῆς συναντήσεως».

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, πρός ἀποφυγήν τῶν απογοητεύσεων, συνιστῶμεν σέ ὅλους καί τονίζουμε: «Μή ἔχετε ἐμπιστοσύνη στούς ἀνθρώπους, πού δέν ἔχουν τή δύναμι ἤ τή θέλησι νά σᾶς σώσουν». Ὁ Προφήτης Δαυῒδ λέγει: «Μή πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ.145,3).

Δυστυχῶς ὅσον οἱ ἄνθρωποι ἀπομακρύνονται ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, τόσον περισσότερον ἐμπήγονται εἰς «ἰλύν βυθοῦ» καί γίνονται ἀνέντιμοι καί ἀνειλικρινεῖς πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὅσον ἀπομακρύνονται ἀπό τό Θεό, τόσον περισσότερον βυθίζονται στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία καί δέν συνειδητοποιοῦν «τό βραχύ τῆς ζωῆς καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων». Καί ὅχι μόνον βασανίζονται, ἀλλά βασανίζουν καί τούς ἄλλους, μέ τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν τους στή γῆ, χρησιμοποιῶντας σάν ἐργαλεῖα τήν Ψευτιά, τήν ἀνειλικρίνεια, τήν ἀνεντιμότητα, τήν ἀπάτη.Ἐξ ἄλλου εἶναι γνωστόν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπου «τό ὀλισθηρόν, τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως». Τόκληρονομήσαμε ἀπό τούς πρωτοπλάστους. Γεννιώμαστεμέ αὐτή τήν κληρονομιά. Γιννιώμαστε μέ τή ῥοπή πρόςτήν ἁμαρτία (Concupiscentia).

Συνεπῶς ὀφείλουμε νά προσέχουμε πολύ στίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί πάνω ἀπό ὅλα, ὀφείλουμε νά μή ἐμπιστευώμαστε τούς ἀνθρώπους «οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία».

Παρά  ὅλα αὐτά, πολλοί ἄνθρωποι πλανῶνται. Ἐμπιστεύονται ἀνθρώπους καί ἐναποθέτουν σ’ αὐτούς τίς ἐλπίδες τους ἤ στηρίζουν τίς ἐλπίδες τους στά πλούτη καί γενικά στά ἀνθρώπινα, πού εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα. Κυνηγοῦν σκιές. Καί ὅπως εἶναι φυσικόν ἀπογοητεύονται θανάσιμα.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει νά μή ἔχουμε καμμιά ἀπολύτως ἐμπιστοσύνη οὔτε στόν ἑαυτό μας, ἀλλά νά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη μόνο στό Θεό, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει: «Ἀλλ’ αὐτοί ἐν ἑαυτοῖς το ἀπόκριμα τοῦ θανάτου ἐσχήκαμεν, ἵνα μή πεποιθότες ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖς, ἀλλ’ ἐπί τῷ Θεῷ τῷ ἐγείροντι τούς νεκρούς»(Β΄Κορινθ. α΄ 9).

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, πού ἦλθες στόν κόσμο, νά ἀναζητήσῃς καί σώσῃς, ἐμᾶς τούς ἀμαρτωλούς, τούς παραστρατημένους. Κύριε, ὡς Καρδιογνώστης, Σύ μόνον γνωρίζεις ὅτι Σέ Σένα μονάχα πιστεύομε, Σέ Σένα μονάχα ἐλπίζομε, Σέ Σένα ἁμαρτάνομε, ἀλλά καί Ἐσένα μονάχα λατρεύομε. Μόνον Σύ ὑπάρχεις γιά μᾶς. Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί  ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Μόνο Σέ Σένα, πού σταυρώθηκες, γιά μᾶς, ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί Σέ Σένα ἐναποθέτουμε τήν πᾶσαν ἐλπίδα μας. Εσύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἐάν Ἐσύ δέν ἤσουν μαζί μας, ἄς τό ὁμολογήσῃ ὁ πιστός λαός, ἐάν Ἐσύ δέν ἤσουν μαζί μας, προστάτης καί ὐπερασπιστής μας, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐξεγέρθηκαν ἐναντίον μας, θά μᾶς κατάπιναν ζωντανούς, θά μας καταβρόχθιζαν, ὡς ἄγριος, ὡς  κατακλυσμός  παραφορᾶς  καί παραφροσύνης, θά μᾶς ἔπνιγε. Ἄν ὐπάρχουμε στή ζωή, αὐτό ὀφείλεται στή Χάρι καί τήν Προστασία Σου, Κύριε. Σύ, μακρόθυμε, εἶσαι ὁ μόνος πού μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἕλεός Του, ὁ Μόνος, πού δέν μᾶς ἐγκαταλείπῃς ποτέ. Σύ γλυκύτατε Κύριε, εἶσαι ὁ μόνος, πού μᾶς ἀνασύρεις ἀπό την « ἰλύν βυθοῦ» καί μᾶς ὁδηγεῖς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Σύ καί Μόνον Σύ εἶσαι ὁ Δεσπότης, ὁ Μάρτυς ὁ Πιστός καί ὁ Ἀληθινός, Βοηθός σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας. Ἐσένα μονάχα ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Κύριε, μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς. Ἔρχου ταχύ. Μή ἀργοπορῇς. Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν». Λυπήσου μας καί ἐλέησον ἠμᾶς, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου»!...

Κύριέ μου Ἰησοῦ, λύτρωσε τήν Ἑλλάδα μας ἀπό τούς βδελυρούς της ἐχθρούς καί ἀπό τά δεινά, πού τήν ταλανίζουν... Κύριε, ἄκουσε τίς κραυγές τῆς Ὀδύνης μου. Εἰσάκουσον τῆς Προσευχῆς μου. Κύριε, ἀξίωσέ μας ἑνωμένοι εἰς Ἕν, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ νά Σέ λατρεύουμε «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», εἰς πάντας τούς αἰῶνας, Ἀμήν.