ΨΗΛΑ, ΣΤΟ ΛΟΦΟ

ΣΤΡΟΥΘΙΟΥ ΚΕΛΑΔΗΜΑ

 Στό φτωχό μου Ἐρημοκκλήσι,

ἀπό τά ξημερώματα, μέ δάκρυα,

προστρέχω καί παρακαλῶ

τό Θεό, νά ἐλεήσῃ καί γαλήνη

νά χαρίσῃ, στό λαό Του, πού

ὑποφέρει, καί σέ μένα τόν τρελλό.

 

Γονατίζω καί τολμῶ, ὁ ἄθλιος ἐγώ

κι’ ἀνοίγω τήν ψυχή μου, Ἰησοῦ

καί μέ ἄναρθρες, γοερές κραυγές,

ζητῶντας Ἔλεος, τό Ἔλεός Σου!

Ἔλεος, νά παύσ’ ἡ ἀδικοπραγία,

Νά μή γίνωνται στόν κόσμο πιά

ἀδικίες, νά μή γίνωνται σφαγές.

 

Θαυμάζω τή φροντίδα τῆς ἀγάπης

Σου, Χριστέ, καί τά θαυμάσιά Σου,

καί πικραίνομαι, μέ τά καμώματα

τῆς Παραφροσύνης ὅλων ἡμῶν,

πού βυθιζόμαστε εἰς ᾏδου βυθόν, στό

 βυθό τῆς Ψευτιᾶς, τῆς  Ὑποκρισίας

 καί τῆς ἄχαρης ἀχαριστίας.

 

Εἴμαστε, λοιπόν, τόσο ταλαίπωροι

καί ἐλεεινοί και πτωχοί καί γυμνοί;

Εἴμαστε  τόσο τυφλοί; Δέν βλέπουμε,

Θεέ μου, τή στοργική φροντίδα Σου,

γιά τά πλάσματά Σου; Πόσο ὄμορφα

ντύνεις τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ καί πόσο

πλούσια φροντίζεις τά στρουθία,

τρέφεις δέ καί ποτίζεις τά πετεινά

τοῦ Οὐρανοῦ, πού Σέ  δοξάζουνε

ἀδιάκοπα, μέ τό κελάδημά τους;...

 

Τί νά πῶ, ὅμως, Οὐράνιε Πατέρα μου,

καί πῶς νά περιγράψω, τί ἔκαμες, γιά

ὅλους ἐμᾶς, τούς  ἄθλιους ἀποστάτες;

Μᾶς χάρισες τήν ἄπειρη ἀγάπη Σου,

τό Μονάκριβο Γιό Σου. Μυστήριον 

Μέγα, ὑπέρλογο, δέν τό χωράει ὁ νοῦς

Μου! Ἄναυδος στέκω καί θωρῶ τήν

τόση Εὐσπλαγχνία! ...

Γιά μᾶς Σταυρώθηκε ὁ Χριστός.

Κι’ ἐμεῖς; Ἄμυαλοι, ἄφρονες, ἀχρεῖοι,

ὁλότελα τυφλοί, βυθιζόμαστε βαθειά

 στῆς  ἀχαριστίας τή λάσπη...καί Τόν

 ξανασταυρώνουμε καθημερινά στό

 πρόσωπο τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του.

 Καί μεῖς συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν

χειρῶν μας, ἀμετανόητοι, «εἰς ᾏδου

βυθόν», ζωντανοί νεκροί...

Ὁλόγλυκέ μου Ἰησοῦ, λαχτάρα τῆς

Ψυχῆς μου, ὁλόλαμπρό μου Φῶς !

Πόση αἰσθάνομαι ντροπή, γιά ὅλα

τά τόσο τρελλά καί φρικτά καί ἀνόσια,

 ντροπῆς, καμώματά μας!...

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σύ, πού Σταυρώθηκες

καί Ἀναστήθηκες γιά μᾶς, λυπήσου μας καί

ἐλέησέ μας. Ἀπό Σένα, μοναδική μου ἐλπίδα,

πού εἶσαι τό Φῶς τό Ἀληθινό, πού φωτίζεις

κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο, τή

Χάρι Σου ζητῶ, τό ἔλεός Σου.

Φώτισε τά σκοτάδια μας, λάμπρυνε τήν ψυχή

μας. Ἔλα κοντά μας, «ὡς πῦρ καταναλίσκον»

καί κάψε τό ἄχυρον τῶν ἔργων μας, καθάρισε

τή λάσπη.  Δώρησέ μας τή Χάρι τῆς μετάνοιας.

Στερέωσέ μας ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου.

Καί ἔρχου ταχύ. Ἔλα, γρήγορα, Αἰώνιε Βασιλιά, νά στήσῃς στήν καρδιά μας τή Σκηνή Σου.

Νά βασιλεύσῃ στήν ψυχή μας ἡ ἁγνή, ἡ ἄδολη,

ἡ ἐσταυρωμένη Ἀγάπη. Νά μᾶς ὁδηγῆς Ἐσύ, 

τό ἄκακον Ἀρνίον, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ναι,

Κύριέ μου Ἰησοῦ, «Μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ

Προσώπου Σου». Μόνον Σύ, Κύριε μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος νά μᾶς

σώσῃς, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, ἀλλά «ἕνεκεν τῆς

δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου». Πρόσθεσέ μας πίστι.

Σύναξε πάντας τούς πιστεύοντας εἰς Σέ, «ὡς ὄρνις

ἐπισυνάγει τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας»,

γιά νά εὕρῃ ἀνάπαυσι ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας.

«Ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον ἡμῖν καί λύτρωσε

ἡμᾶς ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου».

Λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, πολυεύσπλαγχνε Ἰησοῦ,

Δῶσε Τέλος στήν ἀνομία μας καί ἀξίωσέ μας νά κουρνιάσουμε κάτω ἀπό τόν Τίμιο Σταυρό Σου

καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.