ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

ΕΜΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ;

 

Ὁ Κύριος ἐπισκέπετεται καί τούς Γαδαρηνούς. Εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ. β΄ 4).

Μακροθυμεῖ. Δέν τιμωρεῖ τήν παραβατική τους συμπεριφορά. Ἔρχεται κοντά τους καί κρούει τήν Θύραν καί περιμένει νά καταλάβουν ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἐμπορία τῶν χοίρων. Δέν ἐπιτρέπεται νά κερδίζουν χρήματα σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων τους. Κρούει τήν Θύραν. Δέν ἐξαναγκάζει. Περιμένει νά ἀκούσουμε τή φωνή Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, μέ τή θέλησί μας. Περιμένει νά πιστέψουμε στήν ἀγάπη Του καί στή Μακροθυμία Του, καί, ὑπακούοντες στόν Νόμο Του, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί νά βροῦμε ἀνάπαυσι τήν ψυχή μας. Περιμένει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον διά τῆς Πίστεως εἰς Αὐτόν καί διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τό Θεῖον Θέλημα, θά γαληνέψῃ ἡ ψυχή μας καί θά βασιλεύσῃ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ στόν Κόσμο. Ἡ Πίστις εἰς τόν Χριστόν, εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη, θά μᾶς σώσῃ. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ  ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12).

Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι καί τά δαιμόνια πιστεύουν στό Χριστό. Πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν τήν Θεότητά Του.

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τήν Χώραν τῶν Γεργεσηνῶν, τῶν Γαδαρηνῶν, Τόν συνήντησαν δύο δαιμονιζόμενοι, ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ἐπιθετικοί καί πολύ ἐπικίνδυνοι, ὥστε νά μή μπορῇ νά περάσῃ κανείς ἀπό ἐκεῖνον τόν δρόμον. Καί ἰδού ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καί σοί, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες ὧδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» ( Ματθ. η΄28-29). Ἱκετεύουν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, νά μή τά τιμωρήσῃ, πρίν ἀπό τόν καιρόν τῆς Παγκοσμίου Κρίσεως, νά μή τά βασανίσῃ. Σημειώνουμε δέ ὅτι τά δαιμόνια δέν ἔχουν τή δύναμι νά βλάψουν, τά εἰκονίσματα τοῦ Θεοῦ, τούς ἀνθρώπους. Μόνον οἱ ἄπιστοι φοβοῦνται τά δαιμόνια. Εἶναι ἀδύναμα. Δέν μποροῦν οὔτε τά βρωμερότερα τῶν ζώων, τά χοιρινά, νά πειράξουν. Καί παρακαλοῦν τόν Ἰησοῦν Χριστόν, νά τούς ἐπιτρέψῃ νά εἰσέλθουν εἰς εὑρισκομένην ἐκεῖ κοντά ἀγέλη τῶν πιο βρωμερῶν ζώων, τῶν χοίρων. Ὁ Καρδιογνώστης γνωρίζει τήν πρόθεσιν τῶν δαιμόνων, νά στρέψουν τούς Γαδαρηνούς ἐναντίον Του, ἀλλά τούς ἐπιτρέπει νά εἰσέλθουν εἰς τούς χοίρους, γιά νά φέρῃ σέ συναίσθησι τούς Γαδαρηνούς, ὥστε νά μετανοήσουν καί νά σωθοῦν. Μέ αὐτό τό κτύπημα

Κρούει τή Θύρα τῶν Γαδαρηνῶν πρός μετάνοιαν. Ἀλλά κυρίως θέλει νά διδάξῃ ὅλους ἐμᾶς, νά ἀποφεύγουμε τόν χοιρώδη βίο, νά καθαρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό τά βρωμερά μας πάθη, διότι ὅταν μᾶς κυριεύουν τά Πάθη, δίνουμε τό δικαίωμα στό Σατανᾶ νά εἰσέρχεται στήν ψυχή μας, ὅπως εἰσῆλθεν ὁ Σατανᾶς στήν ψυχή τοῦ Ἰούδα, ὅταν κυριεύθηκε ἀπό τό πάθος τῆς φιλαργυρίας καί ἐπρόδωσε τό Διδάσκαλό του. Θέλει ἐπίσης ὁ Κύριος νά δείξῃ τί παθαίνει κανείς, ὅταν κυριευθῇ ἀπό τά πάθη του καί «μπῇ ὁ διάολος μέσα του».

Ἔδωκε τήν ἄδεια Του στά δαιμόνια νά εἰσέλθουν εἰς τούς χοίρους, γιά νά δοῦμε  τό οἰκτρό τέλος τῶν δαιμονισμένων. Μόλις εἰσῆλθον οἱ δαίμονες εἰς τούς χοίρους, ἀμέσως «ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν θάλασσαν καί ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν»( Ματθ.η΄32).Τό ἀποτέλεσμα τοῦ δαμονισμοῦ εἶναι ἡ καταστροφή, ὁ θάνατος.

Ὁ Σατανᾶς καί οἱ δαίμονες δέν μποροῦν νά μᾶς βλάψουν, ἄν ἐμεῖς δέν τούς τό ἐπιτρέψουμε. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας μᾶς προτρέπει «νά προσέχουμε τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται στήν ψυχή μας ὁ Θάνατος». Νά προσέχουμε τί βλέπουμε, τί ἀκοῦμε, τί λέμε. Λοιπόν, «Τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν». Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς συμβουλεύει νά προσέχουμε στόν ἑαυτό μας, ὥστε νά μήν ἐπιτρέπουμε νά εἰσέρχεται στήν ψυχή μας  τίποτε τό πονηρόν. Νά προσέχουμε καί νά ζοῦμε μέ τή Μνήμη τοῦ Θεοῦ. Νά ἔχουμε πίστι θερμή στό Θεό. Ὄχι πίστι δαιμονική, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ἔργα ἀγάπης. Νά ἔχουμε Πίστιν «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην».

Ὁ Κύριος ἐπισκέπτεται καί τούς Γαδαρηνούς καί τούς καλεῖ νά ἀκούσουν τή φωνή Του,  νά μετανοήσουν καί νά σωθοῦν. Κι’ αὐτό εἶναι πολύ παρήγορον. Τό λυπηρόν εἶναι ὅτι οἱ Γαδαρηνοί «ἐμμένουν τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ», ἐμμένουν ἐμπεπηγμένοι «εἰς ἰλύν βυθοῦ», τυφλωμένοι ἀπό τό Πάθος τῆς αἰσχροκερδείας. Καί τό παράδοξον εἶναι ὅτι, ἐνῶ τά δαιμόνια πιστεύουν καί φρίττουν καί τρέμουν καί ὁμολογοῦν τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, οἱ Γαδαρηνοί, οἱ τότε Γαδαρηνοί, ἀλλά καί οἱ σημερινοί, ἀρνοῦνται τόν Θεόν καί λατρεύουν τό Βόρβορο. Μόνον οἰ ἄνθρωποι φθάνουν στό ἄκρον ἀωτον τῆς ἰδιωτείας καί ἀρνοῦνται τό Θεόν. Οἱ Γαδαρηνοί δέν δέχονται τόν Χριστόν, δέν ἀκοῦνε τή φωνή του, ἔρχονται καί Τόν παρακαλοῦν «ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν» (Ματθ. η΄ 34). Τόν παρακαλοῦν νά φύγῃ ἀπό κοντά τους. Ὤ τῆς παραφροσύνης!

Τόν ἔδιωξαν κι’ ἔφυγε. Ἔφυγε καί

Εἰσῆλθεν εἰς τήν ἰδίαν Πόλιν, καί

ἀνεπαύθην ἐκεῖ.

Ἐμεῖς ἔχουμε καυστικήν Πίστι στό Χριστό καί μάλιστα «Πίστιν δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένην;»

Εἴμαστε ἡ Πόλις τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ὁποίαν εἰσέρχεται καί ἀναπαύεται ὁ Χριστός; Ἤ εἴμαστε χειρότεροι κι’ ἀπ’ τούς Γαδαρηνούς;