«ΕΓΕΝΟΜΗΝ ΩΣ ΣΤΡΟΥΘΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΝ ΕΠΙ ΔΩΜΑΤΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ.

 

«Εἶπεν Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν·  Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ’ αὐτόν»(Γενέσ.α΄18). Καί στήν Ὀρθοδοξία κανείς, ἀπολύτως κανείς, δέν σώζεται μόνος. Κι’ ἐγώ, δυστυχῶς, γενόμενος ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος,  μήπως ἀθετῶ τῆς Ὀρθοδοξίας τήν ἀρχήν; Ὄχι, ἀσφαλῶς. Ἀλλά πολλές φορές, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά βρεθῶ μόνος μέ τό Θεό. 

Νά βρεθῶ μακρυά ἀπό τό θόρυβο, ἀπό τήν ἠχορύπανσι, μακρυά ἀπό τήν ταραχή, μακρυά ἀπό τά πολλά... περιττά λόγια  καί τίς πιέσεις. Νά βρεθῶ στήν ἡσυχία, μακρυά ἀπό τό θόρυβο τῆς πόλεως, «εἰς ἔρημον τόπον κατ’ ἰδίαν», μόνος μέ τό Θεό. Εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μου, νά βρεθῶ, μέ λατρευτική σιωπή, παρά τούς πόδας τοῦ Πατρός καί νά τολμήσω, νά βάλω τίς φωνές, νά κραυγάσω...Νά Τοῦ ἀναφέρω τόν πόνο μου, ὄχι γιά μένα, τόν πόνο μου γιά σᾶς, παιδιά μου!... Ξέρω ἀπό πρῶτο χέρι τόν πόνο, τή θλῖψι καί τά δάκρυά σας. Θά μοῦ πῆτε, ἴσως πώς ὁ Θεός τά γνωρίζει ὅλα μας τά βάσανα, πρίν ἀπό μᾶς, καί νοιάζεται γιά μᾶς. Ναι. ὅλα τά βλέπει, τά ἀκούει καί τά ἐξετάζει καί μακροθυμεῖ...Μακροθυμεῖ καί περιμένει νά καταλάβουμε τά μηνύματα τῆς μακροθυμίας Του. Καί, μέ τή θέλησί μας, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί νά κουρνιάσουμε, ταπεινά, στά πόδια Του, νά βρῆ γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας.

Γι’ αὐτό ζητῶ τή μόνωσι. Αὐτό ζητῶ στήν Προσευχή μου, νά ξυπνίσῃ μέσα στίς ψυχές ὅλων μας, ἡ λαχτάρα γιά τό Θεό. Γι’ αὐτό νυχθημερόν κραυγάζω, μέ φωνή μεγάλη, νά ἐπέμβῃ ἡ Χάρις Του. Δική μου εἶναι ἡ ἀνάγκη, νά βρεθῶ, ἐδῶ σ’ αὐτό τό λόφο, στήν ἡσυχία, «κατ’ ἰδίαν», μόνος μαζί Του καί νά τοῦ ἀναφέρω ὅλα , ὅσα βαραίνουν τήν ψυχή μου. Εἶμαι τρελλός; Ἴσως. Ὁ Θεός ξέρει. Ἀλλά ἐγώ αἰσθάνομαι νά τοῦ τά πῶ ἕνα-ἕνα τά προβλήματά μας: «Πατέρα, Πατέρα μας, ὑποφέρουμε, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, ἐξ αἰτίας τῶν ἀμαρτιῶν μας. Ναί, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Χείμαρρον διέρχεται ἡ ψυχή ἡμῶν. Μᾶς κυκλώνουν, «ὡς μέλισσαι κηρίον», οἱ συμφορές καί τά βάσανα... Πολλές οἱ θλίψεις...

Ὁ Γιῶργος ἔχει τήν ἀρρώστια σέ προχωρημένο στάδιο, τά τρία του μωρά στενάζουν. Ἡ Σταυρούλα πονάει καί δέν μπορεῖ νά πάει στήν Ἐκκλησιά, κι’ ἡ Βάσω δέν μπορεῖ νά ἀναπνεύσῃ καί ὑποφέρει, ἡ Χριστίνα καίγεται ἀπό τίς ἀκτινοβολίες, ἡ Χρυσούλα, τό μωρό μου, ἀπό Νοσοκομεῖο σέ Νοσοκομεῖο. Ἡ Εἰρηνούλα δέν μπορεῖ νά μιλήσῃ, ὁ Κῶστας ἔχει τήν καρδιά του...Δέν μπορῶ νά ἀναφέρω ἐδῶ ὅλα τά ὀνόματα αὐτῶν πού ὑποφέρουν. Τά ἀναφέρω μόνο σέ Σένα Κύριε.  Ἄνθρωποι πολλοί ὐποφέρουν ἀπό τήν Κοινωνική Ἀδικία, πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. Χριστέ μου, μακρόθυμε καί πολυέλεε, σπλαγχνίσου μας καί ἐλέησέ μας. Γι’αὐτό βρίσκομαι σ’ αὐτήν ἐρημιά και φωνάζω καί κλαίω καί δακρύζω καί ζητῶ τό ἔλεός Σου.Καί τούς ἀγαπημένους σου, τά παιδιά σου, πού σέ χρειάζονται ἀνά πᾶσαν στιγμήν, ποῦ τούς ἀφήνεις; Σέ θέλουν κοντά τους, νά σέ βλέπουν, νά Σέ ἀκοῦνε, νά σέ συμβουλέυωνται. Νοιάζονται γιά σένα, θέλουν νά σέ νοιώθουν ἀσφαλῆ...

Ἐξομολογοῦμαι, Κύριέ μου Ἰησοῦ. Σύ, ὡς καρδιογνώστης,  γνωρίζεις: «Δέν τούς ἀφήνω. Καί νά θέλω, δέν μπορῶ. Ὅλους τούς ἀγαπημένους μου, θἄλεγα καί ὅλον τόν κόσμο, τούς ἔχω στήν καρδιά μου καί στήν Προσευχή μου. Γι’ αὐτούς κτυπῶ τήν Πόρτα τοῦ Ἐλέους Σου. Μόνε Φιλάνθρωπε, προσπαθῶ, νά ἀκολουθῶ τά Χνάρια Σου καί ἐξέρχομαι ἀπό τή Βαβυλῶνα καί σέ ἀκολουθῶ. Ἀξίωσέ με νά ἀνεβῶ μαζί Σου στό ὄρος κατ’ ἰδίαν προσεύξασθαι καί νά μείνω  μόνος μαζί σου καί σοῦ πῶ ἕνα-ἕνα τά προβλήματα καί τούς καημούς τῶν ἀνθρώπων.

Κύριε  Ἰησοῦ Χριστέ, γλυκειά μου Ἄνοιξις, Σύ, Κύριε, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου ἄκουσε τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς μου καί ἔρχου ταχύ. Μή ἀργοπορῆς. Σέ ποιόν ἄλλον νά καταφύγω; Ἐκτός ἀπό Σένα, βοηθόν δέν ἔχω ἄλλον καί δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον κανέναν. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου. Σύ, καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἠ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη παρηγοριά, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Μόνον κοντά Σου νοιώθουμε ἀπολύτως ἀσφαλεῖς. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, μονάχα σέ Σένα, πού Σταυρώθηκες καί Ἀναστήκες γιά μας, μονάχα Σέ Σένα καταφεύγουμε. Εἶσαι ὁ δικός μας Θεός καί εἴμαστε δικά Σου παιδιά, δοῦλοι Σου, ἀχρεῖοι μέν, ἀλλά δοῦλοι σου. Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε, ἀλλά Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε. Μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ προσώπου Σου, ἐλέησον ἡμᾶς καί μή μᾶς ἀφήσῃς  μακρυά Σου. Ἀξίωσέ μας νά κουρνιάσουμε στά πόδια Σου, νά ἀκοῦμε τόν ζωοποιό Σου Λόγο καί νά τόν κάνουμε «πρᾶξι». ’Αξίωσέ μας τῆς χαρᾶς, νά συνομιλοῦμε μαζί Σου, καί, ἀσιγήτως, μετά τῶν Ἀγγέλων καί πάντων τῶν Ἁγίων, νά Σέ ὐμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζωμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.