ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΘΕΟ,

ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ,

ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.

 

Ὁ Μένανδρος, ἀρχαῖος Ἕλληνας σοφός, ὀρθῶς ἔλεγε: «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ».

Πόσο χαριτωμένος, ἀλήθεια, εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι ἄνθρωπος! Καί πραγματικά εἶναι ἡ κορωνίς τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Μετέχει τοῦ ὑλικοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ Σύμπαντος. Ἑνώνει τόν ὑλικό καί  τόν πνευματικό κόσμο. Ἐπλάσθη  ἀπό τόν Θεόν, «κατ’ εἰκόνα και καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», μέ νοῦν  καί ἐλευθερίαν. Ἐπλάσθη «δυνάμει θεός», μέ σκοπό νά χρησιμοποιήσῃ τά θεϊκά χαρίσματα καί νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ θεός». Ἔχει  τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν  καί τό δυνατόν τοῦ μη ἀποθανεῖν. Ἀνάλογα με τη χρῆσι τῶν χαρισμάτων του μπορεῖ νά γίνῃ ἄγγελος καί θηρίο. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι, «γιατί λέγω ἄγγελος, ἀφοῦ μπορεῖ νά γίνῃ ἀκόμη καί  τέκνο τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὁ ἴδιος ὁ Θεός λέγει· Ἐγώ εἶπα θεοί ἐστε καί υἱοί Ὑψίστου Πάντες. Καί τό πιό σπουδαῖο ἀπό ὅλα εἶναι  ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἔχει στά χέρια του τήν ἐξουσία να γίνῃ καί θεός καί ἄγγελος καί τέκνο Θεοῦ»(Migne, P.G. 60, 238).

Ὁ Πανάγαθος Θεός, τόν  ἐπροίκισε, μέ δικά  Του χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Τόν ἔπλασε  «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ» καί τόν κατέστησε κύριον ὅλων τῶν δημιουργημάτων Αὐτοῦ. «Τῆς κτίσεως ἁπάσης τιμιώτερον ἄνθρωπος», λέει ὁ Χρυσόστομος. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, δέν  ἔκαμε καλή χρῆσι τῶν θείων δωρεῶν. Ἔκαμε κακή χρῆσι τῶν χαρισμάτων του. Δεν κατενόησε τήν  τιμήν τοῦ· «κατ’ εἰκόνα». Ἀμαύρωσε, ἀχρείωσε καί ἀχρειώνει, διά τῆς παρακοῆς,  τῶν Ἐντολῶν τοῦ Δημιουργοῦ, την τιμήν τοῦ  «κατ’ εἰκόνα».

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ ἐξηγεῖ τήν διαστροφή καί τήν κατάντια τοῦ χαριτωμένου αὐτοῦ πλάσματος, και λέγει: «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις και ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13, 21).

Ὁ ταλαίπωρος καί δυστυχής ἄνθρωπος, δέν κατενόησε τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα, ἔκαμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ και τῆς ἐλευθερίας του, δέν κατενόησε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν, πού τοῦ χάρισεν ὁ Θεός.  Τόν ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, κι' αὐτός ἐξέπεσε. Διά τῆς παρακοῆς, ἐξίσωσε τόν ἑαυτόν του,  πρός τά ἀνόητα κτήνη, πού δέν ἔχουν νοῦν καί λογικόν, ὅπως αὐτός. Ἔγινε ὅμοιος πρός αὐτά καί ζῆ και αὐτός σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος.

Ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἀποκτηνώθηκε. Ξεπέρασε τά ἄγρια κτήνη σέ ἀγριότητα, μοχθηρία καί κακουργία. ΝΑΙ. Ἔγινε

βρωμερό γουρούνι, χειρότερος σέ κτηνωδία ἀπό τά ἄγρια κτήνη. Κάθε κτῆνος ἔχει τό δικό του ξεχωριστό ἐλάττωμα, τή δική του κακουργία. Ὁ ἄνθρωπος, πού ἔπαυσε νά εἶναι ἄνθρωπος, συγκέντρωσε στόν ἑαυτό του ὅλα τά ἄγρια ἔνστικτα, τά ἄγρια ἐλαττώματα, τή θηριωδία, ὅλων μαζί τῶν ἀνοήτων κτηνῶν. Ἀμαύρωσε τό· «κατ’ εἰκόνα» και ἐξέπεσε τῆς θεϊκῆς εὐγενείας. Ἔπαυσε νἆναι χαριτωμένο εἰκόνισμα τοῦ Δημιουργοῦ. Διότι, πῶς μπορεῖ κανείς νά θεωρήσῃ, χαριτωμένο εἰκόνισμα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο, πού δέν  κατενόησε τήν τιμήν καί τήν ἀξίαν του καί ἔγινε ὅμοιος με τά ἀνόητα κτήνη;

«Δέν μπορῶ νά μάθω καί μέ βεβαιότητα καί σαφήνεια νά  καταλάβω ἄν εἶναι ἄνθρωπος, ὅταν βλέπω πώς  συμπεριφέρεται χειρότερα ἀπό τά ἀνόητα κτήνη. «Ὅταν δηλαδή κλωτσᾶς σάν γαϊδούρι, πηδᾶς σάν ταῦρος, μνησικακεῖς σάν καμήλα, γαστριμαργεῖς σάν ἀρκούδα, ἁρπάζεις σάν λύκος, χραιμετίζεις δε πίσω ἀπό τίς γυναῖκες, σάν ἵππος θηλυμανής, ὀργίζεσαι σάν φίδι, δαγκώνεις σάν σκορπιός, εἶσαι ὕπουλος σάν ἀλεποῦ, διατηρεῖς δέ μέσα σου τό δηλητήριο τῆς πονηρίας, σάν κόμπρα καί Ὀχιά, πολεμεῖς δέ καί ἐχθρεύεσαι τά ἀδέλφια σου, ὅπως ἐκεῖνος ὁ πονηρός Διάβολος, πῶς θα  μπορέσω νά  σέ συγκαταριθμήσω μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ δέν βλέπω σέ σένα τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως;» (Παρβλ. Ἰω.Χρυσοστόμου, Ὁμιλ. Δ΄ 8. Migne P.G. 57, 48). Πῶς μπορῶ νά σέ ἐμπιστευθῶ, σάν ἄνθρωπο; Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μάς συμβουλεύει καί λέει: «Κανείς λοιπόν ἄς μή μείνῃ στή μορφή τῶν ἀλόγων ζώων» (ἔνθ’ ἀνωτ. Ὁμιλ. Δ΄ 9.Migne P.G. 57,49).

Δυστυχῶς, μετά την πτῶσι τῶν Πρωτοπλάστων, κάθε ἄνθρωπος γιεννιέται μέ ἀχρειωμένο τό «κατ’ εἰκόνα». Γιεννιέται μέ ἔμφυτη τή Ροπή πρός τό Κακόν (Concupiscentia). Ἔρχεται στή γῆ μέ  ἔμφυτον «τό ὀλισθηρόν», «τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Γιά νά λυτρωθῇ ὀφείλει να ἀποτινάξῃ κανείς «το βάρος αὐτῆς τῆς κακῆς κληρονομιᾶς». ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ὅμως «γυμνασία εἰς εὐσέβειαν», συνεχεῖς πνευματικές Ἀσκήσεις τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν. Ἐπίπονος καί ἐπίμονος πνευματικός ἀγῶνας. Προσοχή. Ἀδιάλειπτη Προσευχή, νῆψι, νηφαλιότητα καί ἐγρήγορσι καί πάνω ἀπό ὅλα, τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀποτινάξῃ αὐτό τό βάρος.

Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὅμως ὁ Πανάγαθος Θεός καί στέλνει τον Υἱό Του στον κόσμο, γιά  νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Ἔρχεται γιά νά ἀναπλάσῃ τήν ἑαυτοῦ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν, λέει ὁ ἱερός Δαμασκηνός. Και Γίνεται Τῦπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους μας, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» καί μέ τή Θέλησι μας, νά ἐπανακτήσωμεν «τό ἀρχαῖον Κάλλος τῆς Εἰκόνος», τό ὁποῖον ἀχρειώσαμε καί ἀμαυρώσαμε, διά τῆς παρακοῆς. Μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Χριστός, γιά νά ἐνοήσωμεν τήν τιμήν τοῦ «κατ’εἰκόνα» καί νά  ἐπανεύρωμεν τά ἀληθινό μας Πρόσωπο, νά ἐξέλθουμε ἀπό τή κτηνώδη κατάστασιν, στήν ὁποίαν ἔχουμε ξεπέσει. Νά παύσουμε νά ζοῦμε καί νά συμπεριφερώμαστε χειρότερα ἀπό τά ἀνόητα κτήνη. Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀπό μᾶς συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας, συνεχίζουμε, μέ λυσσώδη μανία, τή θηριώδη συμπεριφορά, συνεχίζουμε τούς φόνους, τίς ληστεῖες, τίς κλοπές, καί κάθε φαῦλο πρᾶγμα. Δέν  θέλουμε νά ξεφύγουμε ἀπό τό Βόρβορο, ἀπό τή λάσπη. Παραμένουμε «δέσμιοι τῆς γῆς», «δέσμιοι τοῦ σκότους». Συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε. Προδίδουμε, χωρίς ντροπή, καί νά Σταυρώνουμε,  καθημερινά,  τό  Χριστό, στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Σπάνια συναντοῦμε στίς διανθρώπινες σχέσεις τή λυρική τῆς συναντήσεως. Ἀφανίζουμε τό πρόσωπό μας. Σήμερα μάλιστα ἔγινε Μόδα , τό Φίμωτρο. Καθημερινά ἔχουμε Καρναβάλι. Οἱ περισσότερες σχέσεις εἶναι προσωπειακές. Σχέσεις προσωπείου μέ προσωπεῖο. Σχέσεις Φαρισαϊσμοῦ, Ψευτιάς καί Ὑποκρισίας. Σχέσεις ἀνεντιμότητος καί ἀνειλικρινείας, πρός ἐκμετάλευσιν τῶν ἀφελῶν. Ἡ τραγική δέ τῆς συναντήσεως, εἶναι ἡ συνάντησις προσώπου, με προσωπεῖον. Ὅπου δηλαδή ὁ ἔντιμος καί εἰλικρινής, ἐμπιστεύεται τόν ἀνειλικρινῆ καί ἀνέντιμον, τόν  Ὑποκριτή  καί τόν Ψεύστη, τόν ἐκμεταλευτή, ὁ ὁποῖος , χωρίς ἴχνος ντροπῆς, ἐκμεταλεύεται τήν ἀγάπη,  τήν ἐμπιστοσύνη, τήν ἀφοσίωσι τοῦ ἀφελοῦς συνανθρώπου του, καί στο τέλος φανερώνει τό ἀληθινόν του πρόσωπον καί φέρει τόν συνανθρωπό του στην ἔσχατη ἀπελπισία. Αὐτός, πού κάνει το λάθος καί ἐμπιστεύεται τον συνάνθρωπόν του, τά δίνει ὅλα και ὅταν πέσῃ ἡ Μάσκα, τό προσωπεῖον, πέφτει ἀπό τά σύννεφα, στά τάρταρα τοῦ ᾏδου. Και τοῦ θανάτου τά δεινά, δεν εἶναι τόσο ὀδυνηρά, ὅσο ἡ διάψευσις τῆς ἀγάπης μας. Μπορεῖς νά ἐμπιστευθῇς αὐτά τά ἀνήμερα θηρία;

ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΤΑ ΑΧΡΕΙΩΜΕΝΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟΥΣ ΣΥΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΙΑ ΕΠΙΦΥΛΑΞΙ (Reservatio mentalis) ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΘΕΟ. «Πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης, ὁ δέ Θεός ἀληθής».

 Χρειάζεται, λοιπόν, νά προσέχῃ πολύ κανείς,  καί νά μήν ἐμπιστεύεται τούς ἀνθρώπους. Διότι κυριεύονται ἀπό τά βρωμερά τους πάθη, ἀφήνουν καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα τους  καί γκρεμίζουν τά πάντα, Προδίδουν την Πατρίδα τους, τόν Χριστόν, ἀκόμη καί τή μάνα τους, γκρεμίζουν, γιά «ἕνα Τίποτε» καί  τό «σπιτικό» τους. Ναί, καί τό σπιτικό τους,  «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων».

 Θεέ μου, ποῦ καταντήσαμε;  Προσέξτε, φίλοι μου... εἶναι    ἄλλο τό φαίνεσθαι, και ἄλλο τό εἶναι. Φοροῦν πολλοί τό προσωπεῖον τοῦ Ἁγίου καί στήν πραγματικότητα εἶναι «προβατόσχημοι Λύκοι, λύκοι βαρεῖς, μή φειδόμενοι τοῦ Ποιμνίου. Εἶναι ψευτοδιδάσκαλοι καί ψευτοπροφῆτες, «παρείσακτοι ψευδάδελφοι», μολύσματα τοῦ λαοῦ, ὄντως, «γεννήματα ἐχιδνῶν», δέν εἶναι ἄνθρωποι  τοῦ Θεοῦ. Δέν πρέπει νά τούς ἔχουμε καμμιά ἀπολύτως ἐμπιστοσύνη. Νά προσέχουμε δέ διότι «οἱ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι, μετασχηματίζονται σέ Ἀποστόλους Χριστοῦ. Καί δέν  εἶναι καθόλου περίεργον, διότι καί ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός, γιά νά πλανήσῃ   ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς καί οἱ ὑπηρέτες του, δαίμονες και δαιμονάνθρωποι μεταμφιέζονται σέ ὑπηρέτες δικαιοσύνης, γιά νά ἐξαπατοῦν τούς ἀφελεῖς καί ἀπρόσεκτους» (πρβλ. καί Β΄ Κορινθ. ια΄13-15).Χρειάζεται προσοχή καί προσευχή, γιά  νά μή πέσουμε θύματα ὅλων αὐτῶν. Νά προσέχουμε καί νά μή  ἐμπιστευώμαστε κανέναν. Κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας πολλοί δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, Ἰοῦδες, προδότες και Σταυρωτές. Σταυρωτής δέν εἶναι ὁ Ἰούδας, πού κυριεύθηκε ἀπό τό πάθος τῆς Φιλαργυρίας καί ἄφησε καί μπῆκε ὁ διάολος μέσα του καί πρόδωσε  τό Διδάσκαλό του, «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων»;

 Σταυρωτής, προδότης καί Ἰούδας δέν εἶναι ὁ  νεαρός ἐκεῖνος πού, μέ τό προσωπεῖο τοῦ Ἁγίου,  ξεγέλασε τούς πάντες, πού ἔπιναν «νερό στο ὄνομά του»; Σταυρωτής ἦταν, ἀνήμερο, ἄγριο θηρίο, Ψεύστης καί ὑποκριτής. Ἔκρυβε τό ἀληθινό του πρόσωπο καί  ἐξαπατοῦσε ὅλους. Καί στό τέλος ἔπεσε τό προσωπεῖο καί φανερώθηκε τό ἐλεεινό του πρόσωπο. Κυριευμένος ἀπό τά βρωμερά του πάθη, ἄφησε  καί μπῆκε ὁ Διάολος μέσα του, γκρέμισε τό  σπιτικό του. Δέν εἶναι θεότρελλος, πού ἐγκατέλειψε τήν  πιστή καί χαριτωμένη σύζυγό του καί τραυμάτισε τό παιδάκι του  στήν πιό κρίσιμη  ἡλικία καί τρέχει, ὁ ἀνόητος, πίσω ἀπό Μιά θεοπάλαβη νεαρή;

Θεέ μου συγχώρεσέ με, δέν μπορῶ νά περιγράψω τό μέγεθος τῆς ἀστοργίας καί τῆς πωρώσεως. Καί, δυστυχῶς, διαπιστώνουμε, ὅτι ὑπάρχουν πολλοί σάν κι’ αὐτόν, και χειρότεροι ἀκόμη ἀπό αὐτόν, πού δέν ντρέπονται, ἀλλά καί καυχῶνται, γιά τήν ἀναισχυντία τους, γιά τήν ξετσιπωσιά  καί τήν παλιανθρωπιά τους.  

Ὑπάρχει σήμερα ἄνθρωπος, πού μπορεῖ κανείς νά τόν ἐμπιστευθῇ, και να συνεργασθῆ μαζί του καί νά ἐλπίζει κάτι καλόν; Δυστυχῶς διαπιστώνουμε ὅτι εἶναι «σπάνιον τό ἀγαθόν»,  ὅπως λέη ὀ Μέγας Βασίλειος.

Καί ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό πολλές ἀπογοητεύσεις, μᾶς λέγει: «Προσέχετε ἀπό τῶν ἀνθρώπων» (Ματθ. ι΄ 17). «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν και ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μη ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς… λέγει Κύριος Παντοκράτωρ»( Β΄ Κορινθ. στ΄17-18).

Ἑπομένως ὀφείλουμε νά μήν ἔχουμε καμμιά ἀπολύτως ἐμπιστοσύνη στους ἀνθρώπους. Ἀλλά νά ἔχουμε ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί  τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λέγει:

«Ἀγαθόν πεποιθέναι ἐπί Κύριον ἤ πεποιθέναι ἐπ’ ἄνθρωπον· ἀγαθόν ἐλπίζειν ἐπί Κύριον ἤ ἐλπίζειν ἐπ’ ἄρχουσι» (Ψαλμ. 117,8-9). Δηλαδή: «Εἶναι ἀσυγκρίτως καλλίτερον καί ἀσφαλέστερον νά στηρίζει κανείς τήν ἐλπίδα καί τήν πεποίθησίν του στόν Κύριον, παρά να βασίζεται σέ ἄνθρωπο. Εἶναι ἀσυγκρίτως προτιμώτερον νά ἐλπίζῃ κανείς στόν  Κύριο,  παρά νά ἐλπίζῃ σέ ἄρχοντες καί ἡγεμόνες».

Λοιπόν «Μή πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145, 3). Μή  ἐλπίζετε σ’ αὐτούς, πού δέν μποροῦν νά σᾶς σώσουν. Εἶναι πανευτυχεῖς ὅσοι πιστεύουν και ἔχουν την πεποίθησί τους μόνο στο Θεό(πρβ.Ψαλμ.2,13). «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, πού ἔχει βοηθόν τόν Θεόν, ἐκεῖνος πού στηρίζει τήν ἐλπίδα του μόνο στόν Κύριο, στόν Παντοδύναμο Θεό του(Ψαλμ.145,5).

Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διδάσκει ἀπό προσωπική, δική του ἐμπειρία και λέγει: «Δέν θέλουμε, ἀδελφοί, νά ἀγνοῆτε τή θλῖψι, πού μᾶς βρῆκε στήν  Ἀσία. Τό βάρος ἦταν μεγαλύτερο ἀπό τή δύναμί μας, ὥστε νά ἀπελπισθοῦμε ἀκόμη καί γιά τή ζωή μας. Ἦταν δέ τέτοια τά γεγονότα, πού πεισθήκαμε ὅτι ὁ θάνατός μας ἦτο πιά βέβαιος. Καί ἐπέτρεπεν ὁ Κύριος νά μᾶς προκαλοῦν οἱ κίνδυνοι τήν βεβαιότητα αὐτήν, γιά νά μή ἔχουμε πεποίθησι στόν ἑαυτόν μας, ἀλλά στο Θεό, πού ἀνασταίνει τούς νεκρούς. Αὐτός μᾶς λύτρωσε ἀπό τόσο μεγάλο κίνδυνο, μᾶς λύτρωσε ἀπό βέβαιο θάνατο. Εἴμαστε δέ βέβαιοι ὅτι  ὁ Κύριος καί στό μέλλον θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό κάθε κίνδυνο»(πρβλ. Β΄Κορινθ.α΄8-10). Μᾶς διδάσκει ὁ Παῦλος νά μή  ἔχουμε  ἐμπιστοσύνη στους ἀνθρώπους, οὔτε στόν ἑαυτόν μας, ἀλλά νά ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη μόνο στό Θεό, πού καί νεκρούς ἀνασταίνει.

Ἐξάλλου Αὐτός και μόνον Αὐτός «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Αὐτόν καί μόνον Αὐτόν προσκυνήσωμεν». Αὐτός εἶναι τά πάντα για μᾶς. Μόνον Σ’ Αὐτόν ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. Αὐτός δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Καί Αὐτόν ὀφείλουμε να λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας καί, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.