ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΕΣΤΟ»

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΤΡΟ,ΤΑΞΙΝ, ΕΥΠΡΈΠΕΙΑ,

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΊΑΝ.

Εἶναι ἀλήθεια. Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι στό στενό μας περιβάλλον, τό οἰκογενειακό, στό χῶρο τῆς ἐργασίας μας, ἀλλά καί γενικώτερα στόν κόσμο, πού «δέν ἔχουν σέστο». Δηλαδή, κατά τή γνώμη μου, παρουσιάζουν μιά προβληματική συμπεριφορά, δεν ἔχουν μέτρο, τάξιν, εὐπρέπειαν δέν ἔχουν εὐαισθησίαν, καί πιστεύω αὐτή ἡ συμπεριφορά  εἶναι ἤ κληρονομική ψυχασθένεια ἤ ἐπίκτητη, δηλαδή ἀποκτήθηκε ἀπό κακή ἀγωγή, ἀπό κακή ἐπίδρασι τοῦ περιβάλλοντος. Δέν ἔμαθαν να ἔχουν μέτρο στά λόγια, στις πράξεις στή συμπεριφορά γενικώτερα, δεν ἔχουνε τάξι, δεν ἔχουν εὐαισθησία. Στρέφονται πάντοτε ἐγωϊστικά γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους, ἀδιαφοροῦν γιά τούς ἄλλους, βολεύονται. Προδίδουν καί Θεό καί Πατρίδα καί Οἰκογένεια καί τή μάνα τους ἴδια, γιά τόν Ἑαυτούλη τους, γιά τήν Καλοπέρασί τους. Παρουσιάζουν διαταραχές τῆς προσωπικότητος; Πάντως δημιουργοῦν ταραχή στόν περίγυρο. Καθηλώνονται  καί δέν δέχονται καμμία καθοδηγησι. Δέν βλέπουν, δέν ἀκοῦνε τίποτε καί κανέναν. «Κουφοῦ καμπάνα κι’ ἄν λαλῇς, στραβοῦ κι’ ἄν θυμιατίζῃς, τόν μεθυσμένον κι’ ἄν κερνᾶς, ὅλα χαμένα τἄχεις». Δεν εὐχαριστοῦνται με τίποτε. Ἔχουν νευρωσικές ἀπαιτήσεις. Πατοῦν ἐπί πτωμάτων. Εἶναι  δέ πολύ  εὔθικτοι καί εὐερέθιστοι. Τά περιμένουν ἤ μᾶλλον τά ἀπαιτοῦν ὅλα ἀπό τούς ἄλλους, Χωρίς οἱ ἴδιοι νά προσφέρουν τίποτε τό Οὐσιαστικό στό Κοινωνικό Σύνολο, στήν Πατρίδα, στήν Ἐκκλησία. στήν Οἰκογένεια, μᾶλλον βλάβες προκαλοῦν. Υπάρχουν ὅμως καί πολλοί ἄλλοι ἀδύνατοι στήν Πίστι.

Πῶς ὀφείλουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί νά ἀντιμετωπίσουμε αὐτούς «τούς ἀδυνάτους» στήν Πίστι καί στήν συμπεριφορά, ἀδελφούς ; Ἡ πρώτη κατηγορία ἀπρεπῶν ἀπό τήν ἴδια τή συμπεριφορά τους περιθοριοποιοῦνται. Οἱ ἄλλοι ἀδύνατοι περιμένουν βοήθεια.

Ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς συνανθρώπους ἀκόμη και αὐτά τά ἄγρια θηρία. Καί νά θεραπεύουμε τίς ἀνάγκες καί τίς ἀρρώστιες τῶν ἀδελφῶν μας. Πολλοί συνάνθρωποί μας εἶναι ἀδύνατοι, διότι δέν ἔχουν Πίστι στό Χριστό καί ἀπό κακή τους θέλησι δέν ἐγκολπώνονται το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης. Συνεπῶς εἶναι τελείως ἀνυπεράσπιστοι. Αἰσθάνονται ἀνασφαλεῖς. Ἀποκρούουν τή Χάρι και γίνονται δοῦλοι τῶν βρωμερῶν τους παθῶν. Εἶναι ὅμως συνάνθρωποί μας, γονεῖς μας, ἀδέλφια μας, συνεργάτες μας, συνάνθρωποί μας. Καί μεῖς ὀφείλουμε νά τούς ἀγαπᾶμε καί μέ τήν ἀγάπη μας να προσπαθοῦμε νά θεραπεύσουμε τίς διαταραχές αὐτές τῶν ἀδελφῶν μας, καί νά τούς στηρίζουμε τίς δύσκολες ὧρες. Νά προσέχουμε δέ νά μή περιέλθουμε στήν κατάστασί τους. Καί «ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μη πέσῃ»(Α΄Κορινθ.ι΄12)

Πιστεύω ὅτι το καλλίτερο φάρμακο εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη ὅταν προσφέρεται μέ Προσευχή, μέ  ἐπίκλησι τῆς Θείας Χάριτος. Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος, δίνει θεόπνευστη τήν ἀπάντησι στό ἐρώτημά μας, στό Πῶς ὀφείλουμε νά σταθοῦμε στούς ἀδυνάτους ἀδελφούς και λέγει: «Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν καί μή ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. Ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς το ἀγαθόν προς οἰκοδομήν. Καί γάρ ὁ Χριστός οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλά καθώς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοί τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ’ ἐμέ.

Ὅσα γάρ προεγράφη, εἰς τήν ἡμετέραν  διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως τῶν Γραφῶν τήν ἐλπίδα ἔχωμεν. Ὁ δέ Θεός τῆς ὑπομονῆς και τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τό αὐτό φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατά Χριστόν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδόν ἐν ἑνί στόματι δοξάζητε τον Θεόν και πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διό προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθώς και ὀ Χριστός προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ.ιε΄ 1-7).

Δηλαδή: Ἐμεῖς οἱ δυνατοί ὀφείλουμε να βαστάζουμε τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας καί νά μή περιοριζώμαστε σέ ὅσα ἀρέσουν στόν ἑαυτό μας. Ὁ Καθένας μας ὀφείλει νά φροντίζῃ νά εἶναι ἀρεστός στόν πλησίον, γιά τό καλό του, ὥστε νά οἰκοδομῆται καί νά βοηθῆται νά θεραπεύσῃ τήν  προβληματική του συμπεριφορά. Παράδειγμα ἔχουμε τή συμπεριφορά τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος δεν ζήτησε ποτέ ἐκεῖνα πού ἦταν ἀρεστά στόν ἑαυτόν Του, ἀλλά, καθώς εἶναι γραμμένο, Οἱ βρισιές τῶν ὑβριστῶν σου ἔπεσαν πάνω μου. Σταυρώθηκε γιά Χάρι μας. Πρέπει δέ νά γνωρίζουμε ὅτι ὅσα προεγράφησαν, ἐγράφησαν για διδαχθοῦμε ἐμεῖς, ὥστε διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας τῶν Γραφῶν, νά ἔχουμε την ἐλπίδα μας στό Θεό, πού θά μᾶς στηρίξῃ στίς δύσκολες ὧρες γιά να σταθοῦμε με ὑπομονή καί ἀγάπη κοντά στούς ἀδυνάτους ἀδελφούς καί  νά τούς στηρίξουμε. Ὁ Θεός ,πού χαρίζει σέ ὅλους μας  ὑπομονή και παρηγοριά, να σᾶς ἐνισχύσῃ τόσον , ὥστε να ἔχετε ὅλοι μεταξύ σας τά ἴδια φρονήματα καί νά ἀκολουθῆται πιστά τό Παράδειγμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέ μιά ψυχή καί ἕνα στόμα νά δοξάζεται ὁ Θεός.

Ἴσως ἀναρωτηθῆ κανείς ἐμείς εἴμαστε δυνατοί τόσον, ὥστε νά βαστάσωμεν τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας;

Ἐάν  προσέξωμεν στόν ἑαυτόν μας, και πιστέψουμε μέ τήν καρδιά μας στό Χριστό, Ἑάν ἀνοίξουμε τήν καρδιά στό Χριστό καί ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, ὡς Θεοφόροι, Χριστοφόροι καί Πνευματοφόροι, θά ἔχουμε τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων  καί ὅλα θά εἶναι δυνατά σέ μᾶς καί συνεπῶς θα εἴμαστε δυνατοί νά θεραπεύσωμε τούς ἀδυνάτους ἀδελφούς, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Ἐλπίζουμε δέ ὅτι μέ τήν ἀγάπη μας, θά βοηθήσουμε νά ἀποκτήσουν μέτρο, τάξι, εὐπρέπεια καί εὐαισθησία καί να στηριχθοῦν στήν Πίστι παραδειγματιζόμενοι ἀπό τή Δική μας Πίστιν, τήν δι’ἀγάπης ἐνεργουμένην.

Ἐξάλλου ἔχουμε Χρέος νά δεχώμαστε, μέ ἀγάπην ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς δέχεται στήν ἀγκαλιά Του πρός Δόξαν Θεοῦ Πατρός, διότι μόνον τότε θά ἀξιωθοῦμε τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως. Καί μόνον τότε, ἐν ἑνί στόματι και μιᾷ καρδίᾳ, θά ἀξιωθοῦμε νά ὑμνοῦμε καί  νά δοξολογοῦμε τόν Θεόν, στόν Ὁποῖον ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.